Her ne kadar iş ömrüne gayrimenkul alanında başlasa da üretim yapmak, bir şeyler yaratmak isteği ile çocukluğundan beri modaya duyduğu ilgi birleşince, Roman Giysi İdare Konseyi Lideri Turgut Toplusoy, dokuma bölümünde buluyor kendini. 80’lerde Rumeli Caddesi’nde 40 metrekarede satış yaparak başlayan bu seyahat, üretim, imalat ve yeni mağazalar derken büyük bir markayı doğuruyor; Roman oluyor…
Turgut Beyefendi, iş hayatına nasıl atıldınız?
1974 yılında, 24 yaşındayken atıldım. Dayım o sırada gayrimenkul işiyle uğraşıyordu. Annem de Pendikli bir ailenin kızı olduğu için, orada dedelerinden kalma toprakları vardı. bu biçimdelar İstanbul’da arsa değil, tarlalar vardı. Ben de dayıma bu biçimdelar İstanbul’a olan büyük göçten istifade ederek elimizdeki dededen kalma yerleri pahalandırmak istediğimi söylemiş oldum. O tarihte Çekmeköy’de gayrimenkul satışı yapılmıyordu. Yani parselleyip satamıyorduk. Zira alıcısı yoktu. Dudullu’da ise arsa satışları başlamıştı. Ailemizin de orada dedelerimizden kalma 18 bin metrekare bir toprağı mevcuttu. Ben de burayı pahalandırmak istedim. Ancak akrabalarım o arsayı kadastro mühendisi Mehmet Turcan’a satmak için mutabakat sağlamışlar. Bilk evvel dayımla birlikte Mehmet Turcan’la görüşmeye gittim ve üçte bir birlikte alalım yoksa satışa müsaade etmem dedim. Mehmet Beyefendi bu teklifimi kabul etmedi. Benim de ortaklarım var dedi. Dayım da buna karşı çıktı.
Görüşmenin olduğu gece düşündüm ve bir karar verdim. Sonraki gün Mehmet Turcan’la üçte bir toprağa ortak olmayı kabul ettim. birlikte öteki hissedarlardan bu araziyi satın aldık. Daha tapusunu üzerimize almadan, parsel yapmadan, yarısını bir emlakçıya sattım. Bu sayede önemli bir çıkar sağladım. Bu da beni hayli heyecanlandırdı. Yararın ötesinde 24 yaşında bunu başarmış olmanın verdiği bir heyecandı. bu biçimde bir işten para kazanabilmek beni inanılmaz motive etti. Ortağım bu satışın olduğu periyot tatildeydi. Haberi onunla paylaştım ve o da epey keyifli oldu.
BİRİNCİ MAKSADIM ÜSKÜDAR’DA OFİS AÇMAKTI
Bundan daha sonraki birinci maksadım Üsküdar’da ofis açmaktı. Artık kendime ilişkin bir yerim ve kendi işim vardı, adresim belirliydi. Ve bir daha Çekmeköy’den tanıdığım ve fazlaca toprağı olan bir aileden, benden yaşça büyük bir abim olan Fuat Özal’a ortak olmayı teklif ettim. Onun da dedelerinden kalma epeyce yeri vardı. O günlerde Çekmeköy’ün gelecekte değerleneceğine inanmıştım. O tarihlerde İstanbul’a büyük bir göç kelam konusuydu. Çekmeköy gerisini ormana dayamış; hem Bostancı’ya hem Boğaz’a tıpkı vakitte Kadıköy’ün içinde kalan bir mevkiye sahip, daha bu biçimdelarda bu potansiyelin farkındaydım. O yılarda sessiz sakin 60 haneli bir köydü Çekmeköy. Tarım ve hayvancılıkla geçinen bir yerdi.
Fuat Özal ile birlikteken bir gün eniştesi ofise geldi. “Çocuklar bizim büyük dededen kalma yerlerimiz mevcut. Hissedarlarla anlaşamıyoruz. Bizim paylarımızı satın alır mısınız dedi?” Lakin ortalarında problemli bir uyuşmazlık kelam konusuydu ve tahlile ulaşamıyorlardı. ötürüsıyla bunu bizim halletmemizi istediler. O sebeple öteki hissedarlarla toplantılar yaptım. Bu durum çabucak hemen 24 yaşındayken kendimden yaşça büyük biroldukça insanı da ikna ettiğimi fark etmemi sağladı. İkna etmenin de ötesinde bana güvendiler. Toplantı kararında hissedarlar istediğim kısımlar olan yol kenarlarını bize verip, art kısımları yani tarlaları tarım yapmak istedikleri için kendileri aldılar.
ötürüsıyla artık yavaş yavaş işleri büyütmeye başlamıştım. Ümraniye’de her vilayetin bir emlakçısı vardı. Bu emlakçılar bizim elektrik direkleri diktiğimiz, parsellediğimiz emlakımızı satmaya başladılar. Çok kısa vakitte emlakımız satıldı. Bu sırada daha öteki yerler de almaya devam ettik. 1978 yılında Kandilli-Çengelköy içinde dört ortak birleşip 250 dönüm arazi satın aldım. daha sonra bir daha birebir tarihlerde Kapalıçarşı İmam Ali Han’da bir kuyumcu atölyesi satın aldım. Orada kardeşim Süleyman’a da iş olsun istedim. sonrasındasındaları altınları değerlendirip bozdurunca atölyeyi de kapattım.
KÖYÜME SAHİP ÇIKMIŞ OLDUM
Çekmeköy’ün hayatınızda epeyce farklı bir yeri var, yani…
Aslında bu işler vasıtasıyla köyüme sahip çıkmış oldum. Burada 350 yıl öncesine giden bir tarihimiz var, dedelerimin mezarları var. Buranın bir gecekondu semtine dönüşmemesi için büyük emek verdim. Yeşil alanları koruyarak, bekçiler tutarak nezih bir semte dönüşmesi yolunda hoş projeler yaptım. Tarla olan yerleri villalarla değerlendirdik. Sarsıntı daha sonrası periyotta bu villalar muteber olmasıyla büyük ehemmiyet kazandı ve Çekmeköy’ün de kıymeti artmış oldu. 2002’de oturduğum konutu, 2005’te Roman’ın merkez binasını Çekmeköy’e taşıdım. Sonuç olarak hem konutumu hem işimi buraya kurmuş oldum. Buraya yeniden taşındığımdan beri, yani yaklaşık 20 yıldır gelişmenine bakınca görüyorum ki epeyce büyüdü ve tanınan bir ilçe haline geldi.
Roman’ın kuruluşuna gelirsek…
Bu işlerle uğraştığım sırada bile endüstrici olmayı, üretim yaparak bir şeyler yaratmayı fazlaca istiyordum. Modaya çocukluğumdan beri ilgi duymuşumdur. Güzel giyinmeyi ve vitrinlere bakmayı severdim. Defileleri takip ederdim. Bu alanı kendime iş olarak seçmek istedim ve dokumacılık kesimine bu biçimdelikle giriş yaptım. bir daha gittiğim bir defilede bu biçimdeların değerli bir markası Adnan mağazasının müdiresi olan Hülya Durmaz hanımefendiyi tanıdım. O da kendi işini yapmak istiyordu. birlikte ortak olup Rumeli Caddesi’nde, 1980 yılında, yani caddenin en meşhur olduğu, bu yüzden de mağaza bulmanın epey sıkıntı olduğu senelerda 40 metrekare bir mağaza kiraladık ve daha sonrasında baktım ki yalnızca satmak yetmiyor, üretim yapmak da gerekiyor. Alışılmış ki üretim işi bilmediğim, daha evvel deneyimlemediğim bir şeydi. Üretime başladığım birinci 3 yıl hayli büyük ziyan ettim. Hatta şu an 170 villanın olduğu bir araziyi sattım Roman için. Bu olaydan daha sonra karar verdim ki bu işi kendi başıma yapmalıyım. ötürüsıyla ortağımdan ayrıldım ve üretimin başına geçtim. Ve dokumacılıkta yükseliş grafiğim bu biçimdelikle başladı.
KRİZLERİ BİLE FIRSATA ÇEVİRMEYİ BİLDİM
niye ziyan etmiştiniz pekala?
Ben ortağım hanımefendiyi yüzde yirmi hissedar etmiştim. Öteki işlerim de olduğu için mağaza ile ilgili işlere hayli karışmıyordum. Mağaza ve imalatı o yönetiyordu. Ve baktım ki bir şeyler yanlış gidiyor. Ne vakit üretiminden modeline, mağazanın idaresi de dahil teğe bir ilgilenerek kendim işin başına geçtim, işte bu biçimde işler düzgüne gitmeye başladı. Hatta o periyotta kardeşim Muharrem işletme fakültesini yeni bitirmişti. Onu mağazanın kasasında durup, eser takibini yapması için bakılırsavlendirdim. bu biçimdelikle Muharrem de benimle bir arada iş ömrüne başladı.
bu biçimdelar günde 90-100 palto sattığımız oluyordu 40 metrekare mağazada, düşünün… Gece kulüplerine, defilelere, davetlere gittiğimde artık Roman giyen bayanları görüyordum ve bu da bana hayli büyük keyif veriyordu. daha sonra Rumeli’nin akabinde ikinci büyük mağazamı Suadiye’de açtım. 90 yılında ‘10 yılın akabinde Roman’ diye Şamdansa’da büyük sükse yapan bir defile organize ettim.
Bir yandan da bugünkü toptan mantığıyla Anadolu’daki değerli mağazalarda Roman mamüllerini satmaya başladım. Kapılarda kuyruklar oluşuyordu. Her altı ayda bir büyük paralar harcadığım defile ve show’lar yaptım. Krizlerde bile epey para kazanabiliyordum. Bilhassa 94 krizinde 14 liradan 30 liraya çıkmıştı döviz. bu biçimde Bursa’dan kumaş alımını nakitle yapmaya başladım. Krizleri bile her vakit fırsata çevirmeyi bildim.
Unutamadığınız bir anınızı dinleyebilir miyiz?
90’ların başında benim için triko üretimi de yapan ve koleksiyon hazırlayan üç hanımefendi vardı. Onlarla Paris fuarında karşılaşmıştım. Bana bölümde zorlandıklarından keder yandılar. Büyük bir sermayeleri yoktu. Aslında işi biliyorlardı. Tarz ve usulleri da çok zevkliydi ancak pazarlama istikametinden eksikleri vardı. Ben de kendilerine bir iştirakle işleri büyütüp büyük kitlelere ulaşabileceğimizi söylemiş oldum. bu biçimdece Modline isminde bir triko şirketi kurduk. Hiç sermaye koymadan bu paydaşlığı yapacağız ve müşteriden çekleri ben alacağım, siz de modelleri tasarlayacaksınız dedim.
Yaptığımız birinci defile epey başarılı geçti ve modellerden biroldukça sipariş aldık. bu biçimdece müşteriden aldığımız avanslarla üretime başladık. İşleri ilerlettik. Onlar da biz de büyüdük ve varlıklı oldular. Büyük paralar kazandık lakin kimi vakit de iş ömrü ve dostluk tıpkı gitmeyebiliyor. İşten daha değerli hassasiyetlerim olduğu için ve birtakım yanlışlarla karşılaştığım için ortaklığımı bitirmek istedim. ötürüsıyla şirketi onlara bıraktım ve yoluma yalnız devam ettim. Koleksiyon ve triko üretimimi kendim yapmaya başladım. aslına bakarsan periyot olarak da triko üretiminde Türkiye’de makine ve iplik tarafından eksiklikler olduğu için biraz da farklı üretim alanlarına eğildim. Triko için öbür tedarik noktaları buldum ve oralarla devam ettim.
CADDE MAĞAZALARINI TERCİH EDİYORUM
2005’te Perakende Günleri’nde toplandığımızda bu kadar AVM yapılırsa bu markalar batar demiştim. Bunu AVM’lere ihtiyacımın olduğu, mağaza açma hevesinin yüksek olduğu bir periyotta söylemiştim. Ben bugünü yaşarken 10-20 sene daha sonrayı da düşünen bir insanımdır. O gün bildiğimi söylemek zorundaydım zira bu markalar için büyük bir tehditti. 2005 yılında söylemiş olduğim şeyler bugün gerçekleşti. Bu öngörüyle de kimi AVM’lerde mağaza açtım, kimilerinde ise açmadım. Günümüzde de AVM mağazası sayımız azdır. Cadde mağazalarını daha hayli tercih eder hale geldim.
7 sene teknede vakit geçirdim
Bir orta çekildiniz…
98’e gelince, iş hayatım değil fakat özel ömrüm beni yormuştu. Kardeşlerim şirketi biz yürütürüz deyince ben de şirketi onlara bıraktım. İstanbul’dan uzak biçimde teknede yaşadım. 6-7 sene teknede vakit geçirdim. Çokça seyahat ettim; Bodrum, Yunan adaları… Kendimi resetlemek istedim ancak işten uzak olunca, şirketin uygun gitmediğini gördüm ve 2005’te yeniden işi devraldım. Şu anda merkez ofisimiz olan Çekmeköy’deki binamızı yaptım. Büyük bir güçle geri dönmüştüm. Eşim Suzan da aslına bakarsanız tasarım eğitimi almıştı, onun da dayanağıyla yine birlikte işe sarıldık.
Okumaya devam et...
Turgut Beyefendi, iş hayatına nasıl atıldınız?
1974 yılında, 24 yaşındayken atıldım. Dayım o sırada gayrimenkul işiyle uğraşıyordu. Annem de Pendikli bir ailenin kızı olduğu için, orada dedelerinden kalma toprakları vardı. bu biçimdelar İstanbul’da arsa değil, tarlalar vardı. Ben de dayıma bu biçimdelar İstanbul’a olan büyük göçten istifade ederek elimizdeki dededen kalma yerleri pahalandırmak istediğimi söylemiş oldum. O tarihte Çekmeköy’de gayrimenkul satışı yapılmıyordu. Yani parselleyip satamıyorduk. Zira alıcısı yoktu. Dudullu’da ise arsa satışları başlamıştı. Ailemizin de orada dedelerimizden kalma 18 bin metrekare bir toprağı mevcuttu. Ben de burayı pahalandırmak istedim. Ancak akrabalarım o arsayı kadastro mühendisi Mehmet Turcan’a satmak için mutabakat sağlamışlar. Bilk evvel dayımla birlikte Mehmet Turcan’la görüşmeye gittim ve üçte bir birlikte alalım yoksa satışa müsaade etmem dedim. Mehmet Beyefendi bu teklifimi kabul etmedi. Benim de ortaklarım var dedi. Dayım da buna karşı çıktı.
Görüşmenin olduğu gece düşündüm ve bir karar verdim. Sonraki gün Mehmet Turcan’la üçte bir toprağa ortak olmayı kabul ettim. birlikte öteki hissedarlardan bu araziyi satın aldık. Daha tapusunu üzerimize almadan, parsel yapmadan, yarısını bir emlakçıya sattım. Bu sayede önemli bir çıkar sağladım. Bu da beni hayli heyecanlandırdı. Yararın ötesinde 24 yaşında bunu başarmış olmanın verdiği bir heyecandı. bu biçimde bir işten para kazanabilmek beni inanılmaz motive etti. Ortağım bu satışın olduğu periyot tatildeydi. Haberi onunla paylaştım ve o da epey keyifli oldu.
BİRİNCİ MAKSADIM ÜSKÜDAR’DA OFİS AÇMAKTI
Bundan daha sonraki birinci maksadım Üsküdar’da ofis açmaktı. Artık kendime ilişkin bir yerim ve kendi işim vardı, adresim belirliydi. Ve bir daha Çekmeköy’den tanıdığım ve fazlaca toprağı olan bir aileden, benden yaşça büyük bir abim olan Fuat Özal’a ortak olmayı teklif ettim. Onun da dedelerinden kalma epeyce yeri vardı. O günlerde Çekmeköy’ün gelecekte değerleneceğine inanmıştım. O tarihlerde İstanbul’a büyük bir göç kelam konusuydu. Çekmeköy gerisini ormana dayamış; hem Bostancı’ya hem Boğaz’a tıpkı vakitte Kadıköy’ün içinde kalan bir mevkiye sahip, daha bu biçimdelarda bu potansiyelin farkındaydım. O yılarda sessiz sakin 60 haneli bir köydü Çekmeköy. Tarım ve hayvancılıkla geçinen bir yerdi.
Fuat Özal ile birlikteken bir gün eniştesi ofise geldi. “Çocuklar bizim büyük dededen kalma yerlerimiz mevcut. Hissedarlarla anlaşamıyoruz. Bizim paylarımızı satın alır mısınız dedi?” Lakin ortalarında problemli bir uyuşmazlık kelam konusuydu ve tahlile ulaşamıyorlardı. ötürüsıyla bunu bizim halletmemizi istediler. O sebeple öteki hissedarlarla toplantılar yaptım. Bu durum çabucak hemen 24 yaşındayken kendimden yaşça büyük biroldukça insanı da ikna ettiğimi fark etmemi sağladı. İkna etmenin de ötesinde bana güvendiler. Toplantı kararında hissedarlar istediğim kısımlar olan yol kenarlarını bize verip, art kısımları yani tarlaları tarım yapmak istedikleri için kendileri aldılar.
ötürüsıyla artık yavaş yavaş işleri büyütmeye başlamıştım. Ümraniye’de her vilayetin bir emlakçısı vardı. Bu emlakçılar bizim elektrik direkleri diktiğimiz, parsellediğimiz emlakımızı satmaya başladılar. Çok kısa vakitte emlakımız satıldı. Bu sırada daha öteki yerler de almaya devam ettik. 1978 yılında Kandilli-Çengelköy içinde dört ortak birleşip 250 dönüm arazi satın aldım. daha sonra bir daha birebir tarihlerde Kapalıçarşı İmam Ali Han’da bir kuyumcu atölyesi satın aldım. Orada kardeşim Süleyman’a da iş olsun istedim. sonrasındasındaları altınları değerlendirip bozdurunca atölyeyi de kapattım.
KÖYÜME SAHİP ÇIKMIŞ OLDUM
Çekmeköy’ün hayatınızda epeyce farklı bir yeri var, yani…
Aslında bu işler vasıtasıyla köyüme sahip çıkmış oldum. Burada 350 yıl öncesine giden bir tarihimiz var, dedelerimin mezarları var. Buranın bir gecekondu semtine dönüşmemesi için büyük emek verdim. Yeşil alanları koruyarak, bekçiler tutarak nezih bir semte dönüşmesi yolunda hoş projeler yaptım. Tarla olan yerleri villalarla değerlendirdik. Sarsıntı daha sonrası periyotta bu villalar muteber olmasıyla büyük ehemmiyet kazandı ve Çekmeköy’ün de kıymeti artmış oldu. 2002’de oturduğum konutu, 2005’te Roman’ın merkez binasını Çekmeköy’e taşıdım. Sonuç olarak hem konutumu hem işimi buraya kurmuş oldum. Buraya yeniden taşındığımdan beri, yani yaklaşık 20 yıldır gelişmenine bakınca görüyorum ki epeyce büyüdü ve tanınan bir ilçe haline geldi.
Roman’ın kuruluşuna gelirsek…
Bu işlerle uğraştığım sırada bile endüstrici olmayı, üretim yaparak bir şeyler yaratmayı fazlaca istiyordum. Modaya çocukluğumdan beri ilgi duymuşumdur. Güzel giyinmeyi ve vitrinlere bakmayı severdim. Defileleri takip ederdim. Bu alanı kendime iş olarak seçmek istedim ve dokumacılık kesimine bu biçimdelikle giriş yaptım. bir daha gittiğim bir defilede bu biçimdeların değerli bir markası Adnan mağazasının müdiresi olan Hülya Durmaz hanımefendiyi tanıdım. O da kendi işini yapmak istiyordu. birlikte ortak olup Rumeli Caddesi’nde, 1980 yılında, yani caddenin en meşhur olduğu, bu yüzden de mağaza bulmanın epey sıkıntı olduğu senelerda 40 metrekare bir mağaza kiraladık ve daha sonrasında baktım ki yalnızca satmak yetmiyor, üretim yapmak da gerekiyor. Alışılmış ki üretim işi bilmediğim, daha evvel deneyimlemediğim bir şeydi. Üretime başladığım birinci 3 yıl hayli büyük ziyan ettim. Hatta şu an 170 villanın olduğu bir araziyi sattım Roman için. Bu olaydan daha sonra karar verdim ki bu işi kendi başıma yapmalıyım. ötürüsıyla ortağımdan ayrıldım ve üretimin başına geçtim. Ve dokumacılıkta yükseliş grafiğim bu biçimdelikle başladı.
KRİZLERİ BİLE FIRSATA ÇEVİRMEYİ BİLDİM
niye ziyan etmiştiniz pekala?
Ben ortağım hanımefendiyi yüzde yirmi hissedar etmiştim. Öteki işlerim de olduğu için mağaza ile ilgili işlere hayli karışmıyordum. Mağaza ve imalatı o yönetiyordu. Ve baktım ki bir şeyler yanlış gidiyor. Ne vakit üretiminden modeline, mağazanın idaresi de dahil teğe bir ilgilenerek kendim işin başına geçtim, işte bu biçimde işler düzgüne gitmeye başladı. Hatta o periyotta kardeşim Muharrem işletme fakültesini yeni bitirmişti. Onu mağazanın kasasında durup, eser takibini yapması için bakılırsavlendirdim. bu biçimdelikle Muharrem de benimle bir arada iş ömrüne başladı.
bu biçimdelar günde 90-100 palto sattığımız oluyordu 40 metrekare mağazada, düşünün… Gece kulüplerine, defilelere, davetlere gittiğimde artık Roman giyen bayanları görüyordum ve bu da bana hayli büyük keyif veriyordu. daha sonra Rumeli’nin akabinde ikinci büyük mağazamı Suadiye’de açtım. 90 yılında ‘10 yılın akabinde Roman’ diye Şamdansa’da büyük sükse yapan bir defile organize ettim.
Bir yandan da bugünkü toptan mantığıyla Anadolu’daki değerli mağazalarda Roman mamüllerini satmaya başladım. Kapılarda kuyruklar oluşuyordu. Her altı ayda bir büyük paralar harcadığım defile ve show’lar yaptım. Krizlerde bile epey para kazanabiliyordum. Bilhassa 94 krizinde 14 liradan 30 liraya çıkmıştı döviz. bu biçimde Bursa’dan kumaş alımını nakitle yapmaya başladım. Krizleri bile her vakit fırsata çevirmeyi bildim.
Unutamadığınız bir anınızı dinleyebilir miyiz?
90’ların başında benim için triko üretimi de yapan ve koleksiyon hazırlayan üç hanımefendi vardı. Onlarla Paris fuarında karşılaşmıştım. Bana bölümde zorlandıklarından keder yandılar. Büyük bir sermayeleri yoktu. Aslında işi biliyorlardı. Tarz ve usulleri da çok zevkliydi ancak pazarlama istikametinden eksikleri vardı. Ben de kendilerine bir iştirakle işleri büyütüp büyük kitlelere ulaşabileceğimizi söylemiş oldum. bu biçimdece Modline isminde bir triko şirketi kurduk. Hiç sermaye koymadan bu paydaşlığı yapacağız ve müşteriden çekleri ben alacağım, siz de modelleri tasarlayacaksınız dedim.
Yaptığımız birinci defile epey başarılı geçti ve modellerden biroldukça sipariş aldık. bu biçimdece müşteriden aldığımız avanslarla üretime başladık. İşleri ilerlettik. Onlar da biz de büyüdük ve varlıklı oldular. Büyük paralar kazandık lakin kimi vakit de iş ömrü ve dostluk tıpkı gitmeyebiliyor. İşten daha değerli hassasiyetlerim olduğu için ve birtakım yanlışlarla karşılaştığım için ortaklığımı bitirmek istedim. ötürüsıyla şirketi onlara bıraktım ve yoluma yalnız devam ettim. Koleksiyon ve triko üretimimi kendim yapmaya başladım. aslına bakarsan periyot olarak da triko üretiminde Türkiye’de makine ve iplik tarafından eksiklikler olduğu için biraz da farklı üretim alanlarına eğildim. Triko için öbür tedarik noktaları buldum ve oralarla devam ettim.
CADDE MAĞAZALARINI TERCİH EDİYORUM
2005’te Perakende Günleri’nde toplandığımızda bu kadar AVM yapılırsa bu markalar batar demiştim. Bunu AVM’lere ihtiyacımın olduğu, mağaza açma hevesinin yüksek olduğu bir periyotta söylemiştim. Ben bugünü yaşarken 10-20 sene daha sonrayı da düşünen bir insanımdır. O gün bildiğimi söylemek zorundaydım zira bu markalar için büyük bir tehditti. 2005 yılında söylemiş olduğim şeyler bugün gerçekleşti. Bu öngörüyle de kimi AVM’lerde mağaza açtım, kimilerinde ise açmadım. Günümüzde de AVM mağazası sayımız azdır. Cadde mağazalarını daha hayli tercih eder hale geldim.
7 sene teknede vakit geçirdim
Bir orta çekildiniz…
98’e gelince, iş hayatım değil fakat özel ömrüm beni yormuştu. Kardeşlerim şirketi biz yürütürüz deyince ben de şirketi onlara bıraktım. İstanbul’dan uzak biçimde teknede yaşadım. 6-7 sene teknede vakit geçirdim. Çokça seyahat ettim; Bodrum, Yunan adaları… Kendimi resetlemek istedim ancak işten uzak olunca, şirketin uygun gitmediğini gördüm ve 2005’te yeniden işi devraldım. Şu anda merkez ofisimiz olan Çekmeköy’deki binamızı yaptım. Büyük bir güçle geri dönmüştüm. Eşim Suzan da aslına bakarsanız tasarım eğitimi almıştı, onun da dayanağıyla yine birlikte işe sarıldık.
Okumaya devam et...