“Biroldukça insan sevgi meselesini, sevmek yahut sevme kapasitesi olarak değil, evvela sevilmek olarak görürler. Bu yüzden onlar için sorun nasıl sevilebilecekleri, nasıl sevilebilir olabilecekleridir” diyor Erich Fromm…
Peki, işe yaradığı sürece sevilen insanların dünyasında sevmeye ne kadar yer var?
Bireyin sevilme sorunsalını ya da “ya sevilmiyorsam dehşetlerini masaya yatıran ”Beni Sevenler Listesi”, bu hafta seçtiğim özel sayılabilecek bir yerli üretim. Sinema- Tiyatro piyasasının ve ünlülerin yeri Cihangir-Taksim içinde geçen sinema; üst katmandan bir ömür fotoğrafı ile uyuşturucu trafiğinin alt katmanında gezinen birey portresi sunması açısından irdelendiğinde epeyce başarılı.
Bireyin sevilme ve değerli kılınma dileğini bir uyuşturucu unsur torbacısının üç beş günü üzerinden anlatma işine soyunmuş olması; ”madde bağımlılığı” üzere ülkemizin operasyon gündemine oturan bir yerde ilerleyen sineması ilgi cazip ve izlenebilir kılıyor.
2007 yılında çektiği ”Kar” sinemasından daha sonra direktör Emre Erdoğdu’nun senaryosunu da kendi yazdığı 2. uzun metrajı olan üretim, geçtiğimiz Temmuz ayında düzenlenen İstanbul Sinema Festivali’nde Altın Lale En âlâ Sinema ve En uygun Erkek Oyuncu mükafatlarını kazanmış. Bunun yanında 25. Tallinn Black Nights Sinema Festivali’nde ise En âlâ Manzara Direktörlüğü (Emre Tanyıldız) mükafatına layık görülmüş. Aslında sinemaya en büyük katkıyı veren Emre Tanyıldız’ın baş karakterin içsel sorgulamalarında kamerayı 4:3 formatında kullanımı.
BENİ SEVENLER KİM
Ana karakter olan Yılmaz’ın Cihangir piyasasındaki değer arz eden tiplere unsur temin etmesi, onu vakit içinde aranan biri haline getirmiştir. Burada Bağcılar semtinin, yani kenar mahallenin çocuğu olarak lanse edilen ve sınıf atladığını sanan Yılmaz’ ın katmanlı açmazlarını da görüyoruz.
Belki de ardında ”Forever or Never” yazılı ve aslında kendi ömür mottosunu aktardığı kıymetli montu ve aynalı gözlükleriyle dış görünümünde yarattığı değişiklik; satış yaptığı yere ahenk sağlama ve sinema piyasasını elinde bulunduranların göz bebeği olma dileğidir. O denli ki; sinemanın ilerleyen sahnelerinde kenar mahalleden gelen gelen başka iki torbacıya ”Sizden mal almaz bunlar” demesi de bunun tezahürü olarak çıkıyor.
Kendilerine uyuşturucu temin ettiği ve güvenilirliğini ispatladığı için o etrafta tutulan Yılmaz’ın, bir daha o etrafla arkadaş olduğu yanılgısı, kendisini iç hesaplaşmaya ve geçmişine yöneltir. (Tabii bu his birden teğe ortaya çıkmıyor. Hikayenin çatışma noktasına vardığımızda, bir vakit daha sonra operasyonların sıklaşmasından kaynaklı olarak mal temin edememeye başlayan Yılmaz’ın dehşetlerini ve his değişimini izlemeye başlıyoruz.. )Yılmaz, mahalle etrafında ünlü insanların arkadaşı olduğunu söyleyerek kendine de bir ayrıcalık yaratmıştır. Birden teğe ”mal yoksa ben de mi yokum? derdi içini kemirmeye başlar. Dışlanacak olmanın korkusu ile bildiği bütün çevreyi zorlar; Bijon, Osman, Yaşar üzere isimlerin üzerinden İzmir sosyetesine kadar uzanan uyuşturucu trafiğinde yeni mal temin etmenin yollarını arar. Alışılmış yerini ve müşterilerini paylaşmak için kenarda bekleyenlerin de ağına düşer.
Finale beş kala, ünlü dizi yıldızı Tutku ile olan bağının geçmişe dayandığını da anlıyoruz. Bu dramatik sahnede aslında Yılmaz’ ın oyuncu olma dileği ile 10 yıl evvel bölümde talihini aradığını; bu yollara düştüğü ve Tutku’ ya ikram ettiği bir sigara ile devamının geldiğini; daha sonrasında da bir torbacıya dönüşüp yok olduğunu öğreniyoruz. Yılmaz bu etrafta var mıdır? yok mudur? Bu etraf onun arkadaşı mıdır? Kendi sevme kapasitesi bu etrafta sevilmeye ve kabullenilmeye yetecek midir? Çok fazla diyaloglara boğulmadan aranan bu yanıtlar sinemanın çerçevesini tamamlamış.
İstanbul’ da uyuşturucu trafiğini yöneten bir kabadayıya hayat veren Onur Ünlü, hem oyunculuğu birebir vakitte alt metinde anlattıklarıyla inanılmaz bir katkı yapıyor sinemaya. Beni sevenler listesi’ nin, gitgide ”biz aslında yokuz” listesine dönüşmesini göze batırmadan senaryoya siyah beyaz kadraj ortasında yediren Emre Erdoğdu da sinemaya oyunculuğu ile eklemlenen bir isim. Direktörlüğü için söylenecek kelamımız yok.
Hızlı kurgusu, başarılı senaryosu ve gerçek yer seçimlerinin yanında Yılmaz’ a hayat veren Halil Babür’ ün inanılmaz performansına eşlik eden;
Hayal Köseoğlu, Nazlı Bulum, Ahmet Rıfat Şungar, Sermet Yeşil, Aykut Akdere ve Cem Uslu üzere epey genç olan takım da kusursuz iş çıkarıyor.
Genç bir direktörün ve takımın elinden çıkan sinema, doğal olarak hem argo birebir vakitte sinemasal anlatım bazında günü ve çağı yakalıyor. Her şeye rağmen +18 bir üretim olduğunu ve şiddet de içerdiğini söylemeden geçmiyor, seyredilmesi gerektiğinin altını çiziyorum.
İyi seyirler…
Özlem Kalkan
Peki, işe yaradığı sürece sevilen insanların dünyasında sevmeye ne kadar yer var?
Bireyin sevilme sorunsalını ya da “ya sevilmiyorsam dehşetlerini masaya yatıran ”Beni Sevenler Listesi”, bu hafta seçtiğim özel sayılabilecek bir yerli üretim. Sinema- Tiyatro piyasasının ve ünlülerin yeri Cihangir-Taksim içinde geçen sinema; üst katmandan bir ömür fotoğrafı ile uyuşturucu trafiğinin alt katmanında gezinen birey portresi sunması açısından irdelendiğinde epeyce başarılı.
Bireyin sevilme ve değerli kılınma dileğini bir uyuşturucu unsur torbacısının üç beş günü üzerinden anlatma işine soyunmuş olması; ”madde bağımlılığı” üzere ülkemizin operasyon gündemine oturan bir yerde ilerleyen sineması ilgi cazip ve izlenebilir kılıyor.
2007 yılında çektiği ”Kar” sinemasından daha sonra direktör Emre Erdoğdu’nun senaryosunu da kendi yazdığı 2. uzun metrajı olan üretim, geçtiğimiz Temmuz ayında düzenlenen İstanbul Sinema Festivali’nde Altın Lale En âlâ Sinema ve En uygun Erkek Oyuncu mükafatlarını kazanmış. Bunun yanında 25. Tallinn Black Nights Sinema Festivali’nde ise En âlâ Manzara Direktörlüğü (Emre Tanyıldız) mükafatına layık görülmüş. Aslında sinemaya en büyük katkıyı veren Emre Tanyıldız’ın baş karakterin içsel sorgulamalarında kamerayı 4:3 formatında kullanımı.
BENİ SEVENLER KİM
Ana karakter olan Yılmaz’ın Cihangir piyasasındaki değer arz eden tiplere unsur temin etmesi, onu vakit içinde aranan biri haline getirmiştir. Burada Bağcılar semtinin, yani kenar mahallenin çocuğu olarak lanse edilen ve sınıf atladığını sanan Yılmaz’ ın katmanlı açmazlarını da görüyoruz.
Belki de ardında ”Forever or Never” yazılı ve aslında kendi ömür mottosunu aktardığı kıymetli montu ve aynalı gözlükleriyle dış görünümünde yarattığı değişiklik; satış yaptığı yere ahenk sağlama ve sinema piyasasını elinde bulunduranların göz bebeği olma dileğidir. O denli ki; sinemanın ilerleyen sahnelerinde kenar mahalleden gelen gelen başka iki torbacıya ”Sizden mal almaz bunlar” demesi de bunun tezahürü olarak çıkıyor.
Kendilerine uyuşturucu temin ettiği ve güvenilirliğini ispatladığı için o etrafta tutulan Yılmaz’ın, bir daha o etrafla arkadaş olduğu yanılgısı, kendisini iç hesaplaşmaya ve geçmişine yöneltir. (Tabii bu his birden teğe ortaya çıkmıyor. Hikayenin çatışma noktasına vardığımızda, bir vakit daha sonra operasyonların sıklaşmasından kaynaklı olarak mal temin edememeye başlayan Yılmaz’ın dehşetlerini ve his değişimini izlemeye başlıyoruz.. )Yılmaz, mahalle etrafında ünlü insanların arkadaşı olduğunu söyleyerek kendine de bir ayrıcalık yaratmıştır. Birden teğe ”mal yoksa ben de mi yokum? derdi içini kemirmeye başlar. Dışlanacak olmanın korkusu ile bildiği bütün çevreyi zorlar; Bijon, Osman, Yaşar üzere isimlerin üzerinden İzmir sosyetesine kadar uzanan uyuşturucu trafiğinde yeni mal temin etmenin yollarını arar. Alışılmış yerini ve müşterilerini paylaşmak için kenarda bekleyenlerin de ağına düşer.
Finale beş kala, ünlü dizi yıldızı Tutku ile olan bağının geçmişe dayandığını da anlıyoruz. Bu dramatik sahnede aslında Yılmaz’ ın oyuncu olma dileği ile 10 yıl evvel bölümde talihini aradığını; bu yollara düştüğü ve Tutku’ ya ikram ettiği bir sigara ile devamının geldiğini; daha sonrasında da bir torbacıya dönüşüp yok olduğunu öğreniyoruz. Yılmaz bu etrafta var mıdır? yok mudur? Bu etraf onun arkadaşı mıdır? Kendi sevme kapasitesi bu etrafta sevilmeye ve kabullenilmeye yetecek midir? Çok fazla diyaloglara boğulmadan aranan bu yanıtlar sinemanın çerçevesini tamamlamış.
İstanbul’ da uyuşturucu trafiğini yöneten bir kabadayıya hayat veren Onur Ünlü, hem oyunculuğu birebir vakitte alt metinde anlattıklarıyla inanılmaz bir katkı yapıyor sinemaya. Beni sevenler listesi’ nin, gitgide ”biz aslında yokuz” listesine dönüşmesini göze batırmadan senaryoya siyah beyaz kadraj ortasında yediren Emre Erdoğdu da sinemaya oyunculuğu ile eklemlenen bir isim. Direktörlüğü için söylenecek kelamımız yok.
Hızlı kurgusu, başarılı senaryosu ve gerçek yer seçimlerinin yanında Yılmaz’ a hayat veren Halil Babür’ ün inanılmaz performansına eşlik eden;
Hayal Köseoğlu, Nazlı Bulum, Ahmet Rıfat Şungar, Sermet Yeşil, Aykut Akdere ve Cem Uslu üzere epey genç olan takım da kusursuz iş çıkarıyor.
Genç bir direktörün ve takımın elinden çıkan sinema, doğal olarak hem argo birebir vakitte sinemasal anlatım bazında günü ve çağı yakalıyor. Her şeye rağmen +18 bir üretim olduğunu ve şiddet de içerdiğini söylemeden geçmiyor, seyredilmesi gerektiğinin altını çiziyorum.
İyi seyirler…
Özlem Kalkan