Türk Sineması’nın efsane ismi Hülya Koçyiğit, TRT-2 ekranlarında yayınlanan “Film Üzere Hayatlar”da konuklarını ağırlamaya devam ediyor. Programın bu haftaki konuğu, makyaj sanatkarı, oyuncu ve müzikçi Suzan Kardeş oldu.
Kosova doğumlu olan ve küçük yaşta ailesiyle bir arada Türkiye’ye göç eden Suzan Kardeş ‘’Bize, Türk üzere yaşamamız öğretildi Kosova’da. Benim birinci albümümün kitapçığında ‘’Ben beş yüz yıl bir mescitle Müslümanlığımı, bir tek Türk okuluyla Türklüğümü korudum’’ muharrir. Biz orada ufak bir grubuz sonuçta. Kolay olmadı. Ağabeylerime, dedelerime kolay olmadı. Bizim talihimiz kendi vatanımıza geldik. Çok daha memnun geçti günlerimiz’’ dedi.
“BABAMA YARDIM ETMEYE GİDİYORUM”
Küçük yaşta çalışmaya başlayan Suzan Kardeş mesleğe nasıl başladığını ‘’Önce burada okula almıyorlardı. yeniden öteki ülkeden geldiğim için birinci sınıfta başlamam lazımdı. Ben orada Türk okulunda okuduğum için evraklarımı Ankara’ya gönderdiler. Ve ben direk Türk okuluna burada üçüncü sınıftan başladım. Ağabeylerim askere alındı. Babam yalnız kaldı. Ve ben okul çıkışları babama yardım etmeye gidiyordum dükkana. daha sonra teyzemin hoşluk salonunda çırak olarak çalışmaya başladım. Bu ortada İngilizce kurslarına başladım. Ben illa Figaro salonlarına gireceğim dedim. Zira Türkiye’nin en yeterlisi onlardı. daha sonra orada işte Lisa Tuna ile tanıştım. Şan tiyatrosunda çalışmaya başladım. bu biçimdece topluluğa dahil oldum’’ diyerek anlattı.
“SAÇMA BİR HAYAL KURUYORDUM”
‘’Türkiye’ye birinci geldiğimde çıraktım. Kaş yapıyorum, kaş almayı öğrendim. Yalnızca kaş almama müsaade veriyorlar. Ben de o sırada Türkan Şoray’ın bir sinema haberini gazetede görüyorum. Hayal ediyorum. Ben oradan geçeceğim. Türkan Şoray gel kaşımı al diyecek benim. Ve ben ünlü olacağım. Kaşını alacağım Türkan Şoray’ın. Saçma bir hayal kuruyordum’’ diyen Suzan Kardeş
mesleğini hayli sevdiğini söylemiş oldu.
“GÜZEL ANILAR BIRAKIYORUM”
‘’Ben setlerde olmak istiyorum devamlı. hiç bir nesli kaçırmak istemiyorum’’ diyen Suzan Kardeş, kendisine hiç bir vakit zaman oyuncu yahut müzikçi demediğini ve vazifesini yaptığını belirtti. Kardeş ‘’Benim koltuğuma oturup senelerca tiyatro okumuş, oyunculuk okumuş bireye makyaj yaparken o heyecanı görüyorum. Emeğini görüyorum. Bir tarafta müzik söyleyen kişinin benim makyaj koltuğuma oturduğundaki heyecanını görüyorum. Ben onlarla kendimi bir tutamam. Ben oradaki emeği görüyorum. O yüzden de ben bunları bana verilmiş armağanlar olarak görüyorum. Allah da bana becerebilme gücü vermiş ki ben beceriyorum. Ben hiç bir vakit kendime oyuncu demem nazaranvimi yaparım. Müzikçi demem bakılırsavimi yaparım. Ancak epeyce hoş müzik söylüyorum. Çok eğlendiriyorum. Direktörler bana güveniyor. Çok hoş teklifler geliyor. bu biçimde olunca diyorsun ki ne memnun bana. Hoş anılar bırakıyorum’’ dedi.
Makyaj odasını ‘’Benim makyaj odam öteki bir dünya. Benim oyuncum keyifli olduğu vakit kamera karşısında yansıyor. O yüzden makyaj odamı sevinçli, keyifli hale getiriyorum. Orada oyun da oynarsın, müzik de dinlersin, orada eğlenirsin’’ cümleleriyle anlatan Suzan Kardeş; makyaj odasını, kendileri ve konukları için ‘’Orası bizim yatak odamız’’ diyerek tanımladı. Odadaki öyküleri kitaplaştırmakla ilgili bir fikrinin olup olmadığı sorusu üzerine Suzan Kardeş ‘’Kendi kendime konutta çekiyorum bunları. Bir duvar oluşturdum kendime. O duvarda bir şey çiziyorum ve her kıssada bir şey daha çiziyorum. O duvar renklenecek. Duvardaki çiviye bir fotoğraf asıyorum ve o resmi anlatıyorum. Benim ömrüme giren bütün oyuncuları ve o fotoğrafın kıssasını ya da o bireyle ilgili bir şey anlatıyorum. Üç dört dakikalık bir şey. Bunu birisi bir sinema çeker ya da bir şey yapar ya da bir doküman olsun diye yapıyorum. Benim derdim dedikodu yapmak değil. Benim derdim bir belgesel bırakmak bütün ömrüme giren herkese’’ diyerek karşılık verdi.
“HERKES BİRBİRİNE BENZEMEYE BAŞLIYOR”
Makyajla ilgili fikirlerini paylaşan Suzan Kardeş ‘’Çok sevmem hoşluk makyajını. Sevmezdim. İş için güzelleşmesi gerekiyorsa vilayetle de onu değiştireceğim üzere bir derdim yok. zira ben insanın kendinin var olan hoşluğunu ortaya çıkarmaya varım. Yani birinin kaşı gözü hoştur. Birinin gözü, birinin burnu. Herkes hoş mi olacak. bu biçimde bir esas var mı? Karşı değilim estetiğe. Hiç değilim. Yapsın insan kendine. Moral oluyordur tahminen. Fakat biri olmaya çalışma. Kendine muhtaçlığın olan. Kullanalım fakat her yerine yaptırmanın alemi yok. Artık örneğin sanat dünyasında yaşlı aranıyor. Yaşlı insan yok. Anne, anneanne, genç kız, nahoş, makûs bakışlı lazım. Karakter lazım. Karakter bulunamıyor. Herkes birbirine benzemeye başlıyor. Nitekim çok zorlanıyorlar. Lakin bu da geçecek’’ dedi.
Kosova doğumlu olan ve küçük yaşta ailesiyle bir arada Türkiye’ye göç eden Suzan Kardeş ‘’Bize, Türk üzere yaşamamız öğretildi Kosova’da. Benim birinci albümümün kitapçığında ‘’Ben beş yüz yıl bir mescitle Müslümanlığımı, bir tek Türk okuluyla Türklüğümü korudum’’ muharrir. Biz orada ufak bir grubuz sonuçta. Kolay olmadı. Ağabeylerime, dedelerime kolay olmadı. Bizim talihimiz kendi vatanımıza geldik. Çok daha memnun geçti günlerimiz’’ dedi.
“BABAMA YARDIM ETMEYE GİDİYORUM”
Küçük yaşta çalışmaya başlayan Suzan Kardeş mesleğe nasıl başladığını ‘’Önce burada okula almıyorlardı. yeniden öteki ülkeden geldiğim için birinci sınıfta başlamam lazımdı. Ben orada Türk okulunda okuduğum için evraklarımı Ankara’ya gönderdiler. Ve ben direk Türk okuluna burada üçüncü sınıftan başladım. Ağabeylerim askere alındı. Babam yalnız kaldı. Ve ben okul çıkışları babama yardım etmeye gidiyordum dükkana. daha sonra teyzemin hoşluk salonunda çırak olarak çalışmaya başladım. Bu ortada İngilizce kurslarına başladım. Ben illa Figaro salonlarına gireceğim dedim. Zira Türkiye’nin en yeterlisi onlardı. daha sonra orada işte Lisa Tuna ile tanıştım. Şan tiyatrosunda çalışmaya başladım. bu biçimdece topluluğa dahil oldum’’ diyerek anlattı.
“SAÇMA BİR HAYAL KURUYORDUM”
‘’Türkiye’ye birinci geldiğimde çıraktım. Kaş yapıyorum, kaş almayı öğrendim. Yalnızca kaş almama müsaade veriyorlar. Ben de o sırada Türkan Şoray’ın bir sinema haberini gazetede görüyorum. Hayal ediyorum. Ben oradan geçeceğim. Türkan Şoray gel kaşımı al diyecek benim. Ve ben ünlü olacağım. Kaşını alacağım Türkan Şoray’ın. Saçma bir hayal kuruyordum’’ diyen Suzan Kardeş
mesleğini hayli sevdiğini söylemiş oldu.
“GÜZEL ANILAR BIRAKIYORUM”
‘’Ben setlerde olmak istiyorum devamlı. hiç bir nesli kaçırmak istemiyorum’’ diyen Suzan Kardeş, kendisine hiç bir vakit zaman oyuncu yahut müzikçi demediğini ve vazifesini yaptığını belirtti. Kardeş ‘’Benim koltuğuma oturup senelerca tiyatro okumuş, oyunculuk okumuş bireye makyaj yaparken o heyecanı görüyorum. Emeğini görüyorum. Bir tarafta müzik söyleyen kişinin benim makyaj koltuğuma oturduğundaki heyecanını görüyorum. Ben onlarla kendimi bir tutamam. Ben oradaki emeği görüyorum. O yüzden de ben bunları bana verilmiş armağanlar olarak görüyorum. Allah da bana becerebilme gücü vermiş ki ben beceriyorum. Ben hiç bir vakit kendime oyuncu demem nazaranvimi yaparım. Müzikçi demem bakılırsavimi yaparım. Ancak epeyce hoş müzik söylüyorum. Çok eğlendiriyorum. Direktörler bana güveniyor. Çok hoş teklifler geliyor. bu biçimde olunca diyorsun ki ne memnun bana. Hoş anılar bırakıyorum’’ dedi.
Makyaj odasını ‘’Benim makyaj odam öteki bir dünya. Benim oyuncum keyifli olduğu vakit kamera karşısında yansıyor. O yüzden makyaj odamı sevinçli, keyifli hale getiriyorum. Orada oyun da oynarsın, müzik de dinlersin, orada eğlenirsin’’ cümleleriyle anlatan Suzan Kardeş; makyaj odasını, kendileri ve konukları için ‘’Orası bizim yatak odamız’’ diyerek tanımladı. Odadaki öyküleri kitaplaştırmakla ilgili bir fikrinin olup olmadığı sorusu üzerine Suzan Kardeş ‘’Kendi kendime konutta çekiyorum bunları. Bir duvar oluşturdum kendime. O duvarda bir şey çiziyorum ve her kıssada bir şey daha çiziyorum. O duvar renklenecek. Duvardaki çiviye bir fotoğraf asıyorum ve o resmi anlatıyorum. Benim ömrüme giren bütün oyuncuları ve o fotoğrafın kıssasını ya da o bireyle ilgili bir şey anlatıyorum. Üç dört dakikalık bir şey. Bunu birisi bir sinema çeker ya da bir şey yapar ya da bir doküman olsun diye yapıyorum. Benim derdim dedikodu yapmak değil. Benim derdim bir belgesel bırakmak bütün ömrüme giren herkese’’ diyerek karşılık verdi.
“HERKES BİRBİRİNE BENZEMEYE BAŞLIYOR”
Makyajla ilgili fikirlerini paylaşan Suzan Kardeş ‘’Çok sevmem hoşluk makyajını. Sevmezdim. İş için güzelleşmesi gerekiyorsa vilayetle de onu değiştireceğim üzere bir derdim yok. zira ben insanın kendinin var olan hoşluğunu ortaya çıkarmaya varım. Yani birinin kaşı gözü hoştur. Birinin gözü, birinin burnu. Herkes hoş mi olacak. bu biçimde bir esas var mı? Karşı değilim estetiğe. Hiç değilim. Yapsın insan kendine. Moral oluyordur tahminen. Fakat biri olmaya çalışma. Kendine muhtaçlığın olan. Kullanalım fakat her yerine yaptırmanın alemi yok. Artık örneğin sanat dünyasında yaşlı aranıyor. Yaşlı insan yok. Anne, anneanne, genç kız, nahoş, makûs bakışlı lazım. Karakter lazım. Karakter bulunamıyor. Herkes birbirine benzemeye başlıyor. Nitekim çok zorlanıyorlar. Lakin bu da geçecek’’ dedi.