celikci
New member
Şeytan İnsanın İçinde
Hayatımızın en mutlu çağı çocukluk çağıdır. Hatta çocukluk çağımızı cennet çağı olarak görürüz. Daha sonra ergenlik çağıyla birlikte hayatlarımıza şeytanın soluğu değince o cennet yaşamlarımız, zamanla cehenneme dönüşmeye başlıyor. Aslında şeytanın soluğu yaşamlarımıza değil, içimize değiyor. Bu soluk ile içimize giren şeytan nedeniyle değişen yaşamlarımız değil, bizim yüzümüz oluyor. Çocukluk çağındaki hayata o masum bakışımız yok oluyor. Yitirdiğimiz o masum bakışımızla birlikte yüzümüzde değişiyor. Çünkü artık hayata çehremize geçirdiğimiz maskeyle bakıyoruz ve bu maskeler biz yaşadıkça çoğalıyor. Zamanla gerçek yüzümüzü kendimiz dahi göremez hale geliyoruz. Artık şeytan içimizde! İçimizdeki şeytanın fısıltılarıyla kendi çıkarlarımız doğrultusunda ve sadece kendi çıkarlarımızı gözeterek yaşamaya başlayınca hiç farkında olmadan yaşamlarımızı kendi ellerimizle zehirledik. Üstelik bu zehirlenmenin ardı arkası hiç kesilmedi. Çünkü hayatımız boyunca dışarıda aradığımız şeytanın içimizde olduğunun farkına hiçbir zaman varmadık. Bir anlam yükleyemediğimiz yaşamlarımızda kendimize karşı hep yabancı olduk. Aynı zamanda yalancı. Yaşamlarımızın üstüne kırağı ve çiğ yağarken öylece seyre daldık. Yaşam hırsına kapılarak yaşamlarımızı saran kanser hücrelerini sarıp sarmalarken, içimizdeki şeytanın kulağımıza fısıldayacaklarını harfiyen yerine getirmek için kendimizi bu fısıltılara hazır hale getirdik. Doğruluk, iyilik ve güzellik gibi idealler dilimizde hep olsa da hiçbir zaman yüreğimizde olmadı. Buradaki esas mesele şeytanın içimizde olması değil, şeytanın şeytanlığını gözümüzün içine soka soka içimize girmesidir. Diyeceksiniz ki o kadar saf mıyız? O kadar saf değiliz, ama çok büyük bir gaflet içerisindeyiz. Bu öyle bir gaflet ki şeytan etimize ve kanımıza karışmış fısıldadıkça fısıldıyor. Bu gafletten bir an evvel kurtulmak ve şeytanı içimizden dışarı atarak bileğini bükmek için sadece ürperip kendimize gelerek yaratılmışların en üstünü insan olduğumuzu hatırlamaya ihtiyacımız var.
ALINTIDIR
Hayatımızın en mutlu çağı çocukluk çağıdır. Hatta çocukluk çağımızı cennet çağı olarak görürüz. Daha sonra ergenlik çağıyla birlikte hayatlarımıza şeytanın soluğu değince o cennet yaşamlarımız, zamanla cehenneme dönüşmeye başlıyor. Aslında şeytanın soluğu yaşamlarımıza değil, içimize değiyor. Bu soluk ile içimize giren şeytan nedeniyle değişen yaşamlarımız değil, bizim yüzümüz oluyor. Çocukluk çağındaki hayata o masum bakışımız yok oluyor. Yitirdiğimiz o masum bakışımızla birlikte yüzümüzde değişiyor. Çünkü artık hayata çehremize geçirdiğimiz maskeyle bakıyoruz ve bu maskeler biz yaşadıkça çoğalıyor. Zamanla gerçek yüzümüzü kendimiz dahi göremez hale geliyoruz. Artık şeytan içimizde! İçimizdeki şeytanın fısıltılarıyla kendi çıkarlarımız doğrultusunda ve sadece kendi çıkarlarımızı gözeterek yaşamaya başlayınca hiç farkında olmadan yaşamlarımızı kendi ellerimizle zehirledik. Üstelik bu zehirlenmenin ardı arkası hiç kesilmedi. Çünkü hayatımız boyunca dışarıda aradığımız şeytanın içimizde olduğunun farkına hiçbir zaman varmadık. Bir anlam yükleyemediğimiz yaşamlarımızda kendimize karşı hep yabancı olduk. Aynı zamanda yalancı. Yaşamlarımızın üstüne kırağı ve çiğ yağarken öylece seyre daldık. Yaşam hırsına kapılarak yaşamlarımızı saran kanser hücrelerini sarıp sarmalarken, içimizdeki şeytanın kulağımıza fısıldayacaklarını harfiyen yerine getirmek için kendimizi bu fısıltılara hazır hale getirdik. Doğruluk, iyilik ve güzellik gibi idealler dilimizde hep olsa da hiçbir zaman yüreğimizde olmadı. Buradaki esas mesele şeytanın içimizde olması değil, şeytanın şeytanlığını gözümüzün içine soka soka içimize girmesidir. Diyeceksiniz ki o kadar saf mıyız? O kadar saf değiliz, ama çok büyük bir gaflet içerisindeyiz. Bu öyle bir gaflet ki şeytan etimize ve kanımıza karışmış fısıldadıkça fısıldıyor. Bu gafletten bir an evvel kurtulmak ve şeytanı içimizden dışarı atarak bileğini bükmek için sadece ürperip kendimize gelerek yaratılmışların en üstünü insan olduğumuzu hatırlamaya ihtiyacımız var.
ALINTIDIR