semaver
Active member
Sedef Kabaş’tan Cumhuriyet’e mektup: ‘Kim hatalı kim haklı?’ Sedef Kabaş’ın Bakırköy Kapalı Bayan Cezaevi’nden Cumhuriyet’e yolladığı mektup şöyle:
“Şayet bir ülkede yargı bağımsızdır, diye beyanat verenler şahsen yargıya müdahale ediyorsa;
Şayet yargı kararları siyasi erkin baskısı ya da güç odaklarının talimatları doğrultusunda alınıyorsa;
Şayet mahkemeler sanıkları “bizden mi, değil mi”, “inançlı mı kâfir mi”, “kadın mı, erkek mi”, bayağı biri mi, tanınan mi”, “ iktidara yakın mı, muhalif mi” diye kategorize ediyorsa;
Şayet bir Adalet Bakanı’nın sözü ile tutuklama ve mahpus “siparişleri” veriliyorsa;
Şayet söze çağrılması gerekenler gece yarısı operasyonları ile gözaltına alınıyorsa;
Şayet bir şahsa dair daha polis tarafınca sözü dahi alınmamışken bir Adalet Bakanı karar veriyor ve bunu milyonlara ilan ediyorsa;
Şayet istisna olan tutuklu yargılama, kanıt karartma ve kaçma kuşkusu olmayanlar için ve hatta karar giyse bile mahpus cezası almayacaklar için cezalandırma aracı olarak kullanılıyorsa;
Şayet siyasi otorite mahkemelere gereksinim duymadan bunun “suçlu”, kimin “hain”, kimin “terörist”, olduğuna peşinen karar verebiliyor ve buna göre yargıya süreç yapılmasını emredebiliyorsa;
Şayet bir suça dair somut kanıt, evrak, ispat sunmadan yazılan iddianameler ile sadece “sakıncalı” diye birileri “siyasi rehin” olarak demir parmaklıklar ardında tutuluyorsa;
Şayet kaç cana mal olmuş suikast, linç, ağır İhmal, cinayet, katliam, terör akınları davaların kasıtlı halde örseleniyor, öteleniyor ve engelleniyorsa;
Şayet alt mahkemeler en üst mahkeme olan Anayasa Mahkemesi kararlarını örneği olmayacak biçimde hiçe sayabiliyorsa;
Şayet ülkeyi yönetenler kendilerinin hukukun üstünde görüp “Anayasayı tanımıyoruz”, AİHM’e de kulak asmıyoruz halini sergileyebiliyorsa;
Şayet siyasi bir el bir gecede tek bir imza ile hukuka muhalif biçimde memleketler arası kontratları iptal edebiliyorsa;
Şayet bakanlar “kırın kapıyı girin içeri”, “yıkın” geneline hukuk geriden gelir yönlendirmelerini pervasızca yapabiliyorsa;
Şayet bir taraf yağma, talan, hırsızlık, dolandırıcılık, ihaleye fesat karıştırma, “mala çökme”, rüşvet, yolsuzluk, memleketler arası uyuşturucu ticareti, iman ticareti, silah ticareti, gaye gösterme, tehdit, linç, tecavüz, cinayet, teröre takviye ve hatta terör kabahatlerini aleni biçimde işliyor ve bırakın ceza almayı haklarında soruşturma dahi açılmıyorsa;
Şayet bunları görüp de susmayanlar, eleştirenler, itiraz edenler, protesto edenler, ortaya çıkaranlar, haber yapanlar, kamuoyu ile paylaşanlar bir daha yargı araç yapılarak sindirilmeye, susturulmaya ve cezalandırılmaya çalışılıyorsa;
Orada yargıya itimat olur mu?
Orada “Adalet mülkün temelidir” kelamı inandırıcı bulunur mu?
Orada demokratik, huzur, barış ve refah dolu bir sistem kurulmuş olur mu?
Buz üzere gerçek, aslında bu sorular verdiğiniz karşılıklarda gizli…
Tahminen de o yüzden bir an için düşünün; kendilerini haklı gösterenler gerçek hatalı, hatalı ilan edilenler ise sonuna kadar haklı...”
“Şayet bir ülkede yargı bağımsızdır, diye beyanat verenler şahsen yargıya müdahale ediyorsa;
Şayet yargı kararları siyasi erkin baskısı ya da güç odaklarının talimatları doğrultusunda alınıyorsa;
Şayet mahkemeler sanıkları “bizden mi, değil mi”, “inançlı mı kâfir mi”, “kadın mı, erkek mi”, bayağı biri mi, tanınan mi”, “ iktidara yakın mı, muhalif mi” diye kategorize ediyorsa;
Şayet bir Adalet Bakanı’nın sözü ile tutuklama ve mahpus “siparişleri” veriliyorsa;
Şayet söze çağrılması gerekenler gece yarısı operasyonları ile gözaltına alınıyorsa;
Şayet bir şahsa dair daha polis tarafınca sözü dahi alınmamışken bir Adalet Bakanı karar veriyor ve bunu milyonlara ilan ediyorsa;
Şayet istisna olan tutuklu yargılama, kanıt karartma ve kaçma kuşkusu olmayanlar için ve hatta karar giyse bile mahpus cezası almayacaklar için cezalandırma aracı olarak kullanılıyorsa;
Şayet siyasi otorite mahkemelere gereksinim duymadan bunun “suçlu”, kimin “hain”, kimin “terörist”, olduğuna peşinen karar verebiliyor ve buna göre yargıya süreç yapılmasını emredebiliyorsa;
Şayet bir suça dair somut kanıt, evrak, ispat sunmadan yazılan iddianameler ile sadece “sakıncalı” diye birileri “siyasi rehin” olarak demir parmaklıklar ardında tutuluyorsa;
Şayet kaç cana mal olmuş suikast, linç, ağır İhmal, cinayet, katliam, terör akınları davaların kasıtlı halde örseleniyor, öteleniyor ve engelleniyorsa;
Şayet alt mahkemeler en üst mahkeme olan Anayasa Mahkemesi kararlarını örneği olmayacak biçimde hiçe sayabiliyorsa;
Şayet ülkeyi yönetenler kendilerinin hukukun üstünde görüp “Anayasayı tanımıyoruz”, AİHM’e de kulak asmıyoruz halini sergileyebiliyorsa;
Şayet siyasi bir el bir gecede tek bir imza ile hukuka muhalif biçimde memleketler arası kontratları iptal edebiliyorsa;
Şayet bakanlar “kırın kapıyı girin içeri”, “yıkın” geneline hukuk geriden gelir yönlendirmelerini pervasızca yapabiliyorsa;
Şayet bir taraf yağma, talan, hırsızlık, dolandırıcılık, ihaleye fesat karıştırma, “mala çökme”, rüşvet, yolsuzluk, memleketler arası uyuşturucu ticareti, iman ticareti, silah ticareti, gaye gösterme, tehdit, linç, tecavüz, cinayet, teröre takviye ve hatta terör kabahatlerini aleni biçimde işliyor ve bırakın ceza almayı haklarında soruşturma dahi açılmıyorsa;
Şayet bunları görüp de susmayanlar, eleştirenler, itiraz edenler, protesto edenler, ortaya çıkaranlar, haber yapanlar, kamuoyu ile paylaşanlar bir daha yargı araç yapılarak sindirilmeye, susturulmaya ve cezalandırılmaya çalışılıyorsa;
Orada yargıya itimat olur mu?
Orada “Adalet mülkün temelidir” kelamı inandırıcı bulunur mu?
Orada demokratik, huzur, barış ve refah dolu bir sistem kurulmuş olur mu?
Buz üzere gerçek, aslında bu sorular verdiğiniz karşılıklarda gizli…
Tahminen de o yüzden bir an için düşünün; kendilerini haklı gösterenler gerçek hatalı, hatalı ilan edilenler ise sonuna kadar haklı...”