Geçen gün internette gezinirken bir köyün toplumsal medya hesabına denk geldim. Toplumsal medya hesabı derken köyün tanıtımı ya da öne çıkan bir kıymetinin reklamını yapmak için açılmış hesaptan bahsetmiyorum. Büsbütün amatörce yapılmış, köyün gurbette yaşayan beşerlerine cenazelerini duyuran, eski fotoğraflarını paylaşan bunun yanında köyde geçen olayları bahseden bir site kurmuşlar.
Amatör dememin niçini hakir gördüğümden ne bileyim küçümsediğimden değil, ki ne haddime. Amatörlükleri eşeği boyayıp babasına satan yüz binlerce PR sitelerinin ortasında yıldız üzere parlıyor olmalarından. O kadar sıcak, o kadar hoş olaylar yazmışlar ki insanın okurken dudağını ısırıp iç çekmesi işten bile değil.
Birkaç saat yazdıklarını okuyup, sitenin muhasebesini yaptığımda farklı bir olayı fark ettim. Bu anıları yazanların çabucak hepsi ortak bir noktada buluşuyor. Geçmişe duyulan hasret ve elden kayıp giden mutluluğa duyulan hasret. bahsetmiş olduğum memnunluk sakın maddiyatla olan memnunluk olarak algılanmasın. sebebini soracak olursanız sitede yazanlardan birinin bir öykünün sonunda “Şu an hatırı sayılı bir servetim var, çevremce tanınan ve kelamı geçen bir beşerim lakin adam yerine koyulmadığım, birden fazla defa nüfus memuru harici adamdan sayılmadığım köyümde yediğim soğan ekmeğin tadını artık hiç bir yemekte alamıyorum. Ve bilmem kaçıncı katta olan ofisime asansörle çıkarken koyun gütmeye çıktığım dağlardaki üzere memnun olamıyorum” sözleri…
Evet, ne yazık ki insanoğlu artık mutsuz.
Bunun parayla, statüyle ya da makam ile ilgisi yok. İnsanoğlu çağın hastalığına yakalanmış durumda. Memnunluğu geçmişte aramakta, keyifli günleri düşünerek ömür tüketmekte ve bu mutsuzluğunu yanındakileri geçtim kullandığı eşyalara bile sirayet ettirmekte.
Her gün isyankâr müzikler dinlemekte, her gün kahrederek yataktan çıkmakta, aldığı nefese şükretmemekte ismine ne derseniz deyin insanoğlu artık ömrünü saçma sapan bir melankoli batağında tüketmekte. Aslında yaşadığı hayatın milyonlarcasının hayali olduğunu fark etse işte bu biçimde bakın siz seyire.
her neyse bu haftaki TEDx şahsi gelişim seminerleri tadındaki yazımı burada bitirip sizden müsaade isteyeyim. Ha işin rengi değişir bakın ben şahsi gelişimde de düzgünüm mizah yerine şahsi gelişim yazacağım dersem gördüğünüz üzere üç beş kitapla bu işi kotarır, Gurur ile ömrün tadı isimli birinci üçlemem ile milyonları cukka ederim. Ha unutmadan yaşanmış bir Anadolu kıssasını sizinle paylaşıp o denli gideyim.
Köyün en çalışkan iki kardeşi Saffet ile Mithat o sene harmanı bitirmişler, son kalan ekinleri çuvallamaya başlamışlar. Güneş kızgın, güneş afet ancak bizimkilerde birer yiğit kişi bilinirler. Hani kurşun değse şu adamı düşürmez derler ya o cinsten bizim iki kardeş.
her neyse lafı uzatmayayım, bizimkiler unları çuvallayıp yarı edince saatte öğleye yanaşıyor. Meskende, ocakta ne var ise azık torbasında getirildi ya Mithat ağabeyinden müsaade isteyip azığı bir hoş mendilin üstüne açıp yufkayı bölüyor. Azıktan çıkan soğan kırılıyor, tuz gazete ile açılıyor işte öğle yemeği tastamam ortaya konuyor.
Saffet yufkayı bölünce yufka yarı yerinden kırılıp bölünüyor. Tuza bandığı soğanı da yufkanın ortasına dürünce ısırmadan Saffet kardeşi Mithat’a dönerek:
– Vah vah biz burada soğan yufka kebabı yaparken Atatürk ne yer ola?
– Ne yemez ki hay abi. Koskoca Cumhurbaşkanı, bir tas pekmezi almıştır ki önüne…
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın.
Gurur Düzyatanlar
Amatör dememin niçini hakir gördüğümden ne bileyim küçümsediğimden değil, ki ne haddime. Amatörlükleri eşeği boyayıp babasına satan yüz binlerce PR sitelerinin ortasında yıldız üzere parlıyor olmalarından. O kadar sıcak, o kadar hoş olaylar yazmışlar ki insanın okurken dudağını ısırıp iç çekmesi işten bile değil.
Birkaç saat yazdıklarını okuyup, sitenin muhasebesini yaptığımda farklı bir olayı fark ettim. Bu anıları yazanların çabucak hepsi ortak bir noktada buluşuyor. Geçmişe duyulan hasret ve elden kayıp giden mutluluğa duyulan hasret. bahsetmiş olduğum memnunluk sakın maddiyatla olan memnunluk olarak algılanmasın. sebebini soracak olursanız sitede yazanlardan birinin bir öykünün sonunda “Şu an hatırı sayılı bir servetim var, çevremce tanınan ve kelamı geçen bir beşerim lakin adam yerine koyulmadığım, birden fazla defa nüfus memuru harici adamdan sayılmadığım köyümde yediğim soğan ekmeğin tadını artık hiç bir yemekte alamıyorum. Ve bilmem kaçıncı katta olan ofisime asansörle çıkarken koyun gütmeye çıktığım dağlardaki üzere memnun olamıyorum” sözleri…
Evet, ne yazık ki insanoğlu artık mutsuz.
Bunun parayla, statüyle ya da makam ile ilgisi yok. İnsanoğlu çağın hastalığına yakalanmış durumda. Memnunluğu geçmişte aramakta, keyifli günleri düşünerek ömür tüketmekte ve bu mutsuzluğunu yanındakileri geçtim kullandığı eşyalara bile sirayet ettirmekte.
Her gün isyankâr müzikler dinlemekte, her gün kahrederek yataktan çıkmakta, aldığı nefese şükretmemekte ismine ne derseniz deyin insanoğlu artık ömrünü saçma sapan bir melankoli batağında tüketmekte. Aslında yaşadığı hayatın milyonlarcasının hayali olduğunu fark etse işte bu biçimde bakın siz seyire.
her neyse bu haftaki TEDx şahsi gelişim seminerleri tadındaki yazımı burada bitirip sizden müsaade isteyeyim. Ha işin rengi değişir bakın ben şahsi gelişimde de düzgünüm mizah yerine şahsi gelişim yazacağım dersem gördüğünüz üzere üç beş kitapla bu işi kotarır, Gurur ile ömrün tadı isimli birinci üçlemem ile milyonları cukka ederim. Ha unutmadan yaşanmış bir Anadolu kıssasını sizinle paylaşıp o denli gideyim.
Köyün en çalışkan iki kardeşi Saffet ile Mithat o sene harmanı bitirmişler, son kalan ekinleri çuvallamaya başlamışlar. Güneş kızgın, güneş afet ancak bizimkilerde birer yiğit kişi bilinirler. Hani kurşun değse şu adamı düşürmez derler ya o cinsten bizim iki kardeş.
her neyse lafı uzatmayayım, bizimkiler unları çuvallayıp yarı edince saatte öğleye yanaşıyor. Meskende, ocakta ne var ise azık torbasında getirildi ya Mithat ağabeyinden müsaade isteyip azığı bir hoş mendilin üstüne açıp yufkayı bölüyor. Azıktan çıkan soğan kırılıyor, tuz gazete ile açılıyor işte öğle yemeği tastamam ortaya konuyor.
Saffet yufkayı bölünce yufka yarı yerinden kırılıp bölünüyor. Tuza bandığı soğanı da yufkanın ortasına dürünce ısırmadan Saffet kardeşi Mithat’a dönerek:
– Vah vah biz burada soğan yufka kebabı yaparken Atatürk ne yer ola?
– Ne yemez ki hay abi. Koskoca Cumhurbaşkanı, bir tas pekmezi almıştır ki önüne…
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın.
Gurur Düzyatanlar