semaver
Active member
Ressam-yazar Celal Binzet, 24 Ocak 1993’ün ağlatan tablosunu anlattı Gazetemiz çalışanlarının “Uğur Ağabeyi”, Türk toplumunun korkusuz araştırmacı-gazetecisi Uğur Mumcu’nun ortamızdan ayrılışının 29. yıldönümü… Mumcu’nun dostu, ressam ve müellif Celal Binzet, berbat haberi alır almaz, o anki hislerini çabucak yağlıboya ile elinin altında bulunan bir “Kraft kâğıda” nasıl aktardığını Cumhuriyet’e anlattı. Binzet, yaşanan aydın katliamlarının, Türkiye üzerinde oynan uzun vadeli bir oyun olduğunu, Mumcu’nun öldürülmesinin de bu süreçte kıymetli bir basamak olduğuna dikkat çekti. Binzet, “Bir deniz feneri düşünün. Söndürülünce gemiler alabora oluyor, rotasından çıkıyor. Bu da bu biçimde bir şey” dedi.
Öngörülerini, ihtarlarını, yazdıklarını yeni olarak yaşıyoruz. Müellifimiz Uğur Mumcu’nun toplumumuzda bıraktığı derin izlerin gün geçtikçe yenileriyle karşılaşıyoruz. Ressam-yazar Celal Binzet, Mumcu’nun öldürüldüğünü duyduktan daha sonra, anında elinin altında bulunan gereçlerle bir fotoğraf yaptı. Hissettiklerini, yaşadığı şok ve tepkisel patlamayı Danimarka üretimi bir kraft kâğıt üzerine yağlıboya ile aktardı. Binzet, 24 Ocak 1993 günü yaptığı Uğur Mumcu portresinin yapılışını şöyleki anlattı:
– 24 Ocak 1993 Pazar günü ne yapıyordunuz?
Berbat haberi şu biçimde öğrendim: Pazar günü evdeydim, konutumuz birinci kattaydı. Alt katta oturan komşu, “Haberleri dinledin mi” diye sordu. Mana veremedim, “Ne var” dedim. “Uğur Mumcu’yu duydun mu?” deyince… “Haberler, Uğur Mumcu…” O kadarla kaldı sohbet, koştum televizyonu açtım ve makûs haberi öğrendim.
– Çabucak portreyi yapmışsınız…
Benim için şoktu. Mumcu fazlaca sevdiğim, hürmet duyduğum bir gazeteciydi. Yazılarını kaçırmadan okurdum. Konutta pastel boya vardı. Hiç unutmuyorum. Bir kağıt vardı, kraft kağıt dediğimiz, ambalaj kâğıdı. Fakat düzgün kesilmiş bir kâğıt değildi, orta uzunluk büyüklükte. çabucak sonrasında atölyede düzenlenecek, muhakkak boyutlara indirgenecekti. Lakin o an bu biçimde bir şey düşünmedim. Pastel boyayla o kâğıdın üzerine Uğur Mumcu’nun portresini “Vurulduk ey halkım…” yazısıyla birlikte çizmeye başladım. Bir anda çıkan bir portre oldu. Planlanmış bir çalışma değildi. daha sonrasında o o denli kaldı. Konuttan çıktım, bu biçimdeki ismiyle Karlı Sokak’a gittim. Cenaze merasimine katıldım. Ortadan birkaç gün geçmişti. Gazeteye uğramış, öteki bir dostum Mehmet Açıktan’la sohbet ediyorduk. Kelam portreye geldi. “Bana getir bir bakılırsayim” dedi. “Düzgün bir kağıt değil” dedim. “Olsun, o denli getir” dedi. Sonraki gün getirdim. Açıktan panoya topluiğneyle tutuşturdu. Üç dört gün daha sonra gittim, fotoğraf yok. halbuki “Bir iki gün kalsın, alırsın’ demişti. “Açıktan fotoğraf nerede” diye sordum, “Hele otur bir kahve içelim” dedi. Benim için kıymetli, kahve içerken anlattı. “Senden isteseydi sen de yok demezdin” dedi. Kimin istediğini sordum. “Güldal Hanım geldi, ‘Bu fotoğraf kimin’ dedi, ben de anlattım. ‘Bu resmi istiyorum’ dedi. ‘Çerçevesini yaptırdım götürdüm, Uğur Ağabey’in meskeninde asılı’ dedi. ‘Bari bir fotoğrafını getir de arşivimde bulunsun’ dedim. Çekti ve gönderdi.
– Öbür anlık bir fotoğraf yapmışlığınız var mı?
Var fakat bunun üzere değil. Bu istisna. Üzücü ve berbat bir olay… Bu bir patlamaydı…
– Türkiye’nin aydınlarının katledildiği süreci yaşadınız, Mumcu’nun öldürülmesi size ne hissettiriyor?
Türkiye üzerinde oynan uzun vadeli bir planın kıymetli bir basamağı. Ondan evvel ve daha sonrasında nitekim epey pahalı insanlarımızı kaybettik. Bunlar bir müddetç üzere geliyor bana. Adım adım uygulanan bir program. Topluma istikamet veren aydınlatmaya çalışan bireylerin yok edilmesi… Deniz feneri üzere düşünüyorum. Bir deniz fenerini söndürüyorsunuz. İşte onlar gittiği vakit gemilerin alabora olması, rotadan çıkması üzere, toplum bir karmaşa periyoduna giriyor. Bugün yaşadığımız sancıların sebebi de bu bence…
Öngörülerini, ihtarlarını, yazdıklarını yeni olarak yaşıyoruz. Müellifimiz Uğur Mumcu’nun toplumumuzda bıraktığı derin izlerin gün geçtikçe yenileriyle karşılaşıyoruz. Ressam-yazar Celal Binzet, Mumcu’nun öldürüldüğünü duyduktan daha sonra, anında elinin altında bulunan gereçlerle bir fotoğraf yaptı. Hissettiklerini, yaşadığı şok ve tepkisel patlamayı Danimarka üretimi bir kraft kâğıt üzerine yağlıboya ile aktardı. Binzet, 24 Ocak 1993 günü yaptığı Uğur Mumcu portresinin yapılışını şöyleki anlattı:
– 24 Ocak 1993 Pazar günü ne yapıyordunuz?
Berbat haberi şu biçimde öğrendim: Pazar günü evdeydim, konutumuz birinci kattaydı. Alt katta oturan komşu, “Haberleri dinledin mi” diye sordu. Mana veremedim, “Ne var” dedim. “Uğur Mumcu’yu duydun mu?” deyince… “Haberler, Uğur Mumcu…” O kadarla kaldı sohbet, koştum televizyonu açtım ve makûs haberi öğrendim.
– Çabucak portreyi yapmışsınız…
Benim için şoktu. Mumcu fazlaca sevdiğim, hürmet duyduğum bir gazeteciydi. Yazılarını kaçırmadan okurdum. Konutta pastel boya vardı. Hiç unutmuyorum. Bir kağıt vardı, kraft kağıt dediğimiz, ambalaj kâğıdı. Fakat düzgün kesilmiş bir kâğıt değildi, orta uzunluk büyüklükte. çabucak sonrasında atölyede düzenlenecek, muhakkak boyutlara indirgenecekti. Lakin o an bu biçimde bir şey düşünmedim. Pastel boyayla o kâğıdın üzerine Uğur Mumcu’nun portresini “Vurulduk ey halkım…” yazısıyla birlikte çizmeye başladım. Bir anda çıkan bir portre oldu. Planlanmış bir çalışma değildi. daha sonrasında o o denli kaldı. Konuttan çıktım, bu biçimdeki ismiyle Karlı Sokak’a gittim. Cenaze merasimine katıldım. Ortadan birkaç gün geçmişti. Gazeteye uğramış, öteki bir dostum Mehmet Açıktan’la sohbet ediyorduk. Kelam portreye geldi. “Bana getir bir bakılırsayim” dedi. “Düzgün bir kağıt değil” dedim. “Olsun, o denli getir” dedi. Sonraki gün getirdim. Açıktan panoya topluiğneyle tutuşturdu. Üç dört gün daha sonra gittim, fotoğraf yok. halbuki “Bir iki gün kalsın, alırsın’ demişti. “Açıktan fotoğraf nerede” diye sordum, “Hele otur bir kahve içelim” dedi. Benim için kıymetli, kahve içerken anlattı. “Senden isteseydi sen de yok demezdin” dedi. Kimin istediğini sordum. “Güldal Hanım geldi, ‘Bu fotoğraf kimin’ dedi, ben de anlattım. ‘Bu resmi istiyorum’ dedi. ‘Çerçevesini yaptırdım götürdüm, Uğur Ağabey’in meskeninde asılı’ dedi. ‘Bari bir fotoğrafını getir de arşivimde bulunsun’ dedim. Çekti ve gönderdi.
– Öbür anlık bir fotoğraf yapmışlığınız var mı?
Var fakat bunun üzere değil. Bu istisna. Üzücü ve berbat bir olay… Bu bir patlamaydı…
– Türkiye’nin aydınlarının katledildiği süreci yaşadınız, Mumcu’nun öldürülmesi size ne hissettiriyor?
Türkiye üzerinde oynan uzun vadeli bir planın kıymetli bir basamağı. Ondan evvel ve daha sonrasında nitekim epey pahalı insanlarımızı kaybettik. Bunlar bir müddetç üzere geliyor bana. Adım adım uygulanan bir program. Topluma istikamet veren aydınlatmaya çalışan bireylerin yok edilmesi… Deniz feneri üzere düşünüyorum. Bir deniz fenerini söndürüyorsunuz. İşte onlar gittiği vakit gemilerin alabora olması, rotadan çıkması üzere, toplum bir karmaşa periyoduna giriyor. Bugün yaşadığımız sancıların sebebi de bu bence…