semaver
Active member
Prof. Seval Sözen’den Marmara’ya önemli ihtar: Müsilaj kabusu geri dönecek İTÜ Etraf Mühendisliği Kısmı öğretim üyelerinden, evvelki periyot Dekan Yardımcısı Prof. Seval Sözen, 2021’in yaz devrinde Marmara ve Kuzey Ege’de doğal hayatı etkileyen ve kamuoyunda müsilaj olarak bilinen deniz salyası ile ilgili olarak önemli açıklamalarda bulundu.
İBB Bilimsel Heyeti üyeliğini de sürdüren TÜBİTAK ödüllü öğretim üyesi, kalıcı tedbirler alınmaması halinde müsilaj başta olmak etraf kirliliğinin ömür alanlarında onarılmaz tahribata yol açacağını söylemiş oldu.
İnsanoğlunun etrafa verdiği ziyanlar global sorun haline geldi. Müsilaj da bu sorular ortasında en hayli göze batanı, deniz salyası itti mi? Yaz aylarında bir daha karşımıza çıkacak mı?
Müsilaj bitti mi sorusuna karşılık vermedilk evvel müsilajın ne olduğunu hatırlayalım. En sıradan formu ile iki farklı mikroorganizma kümesinin deniz ortamında bir arada çok çoğalması kararı ortaya çıkan mikro oluşumların birbirlerine bağlanarak irileşmesi kararı oluşan biyokütleye müsilaj deniyor. Bu kümeler çoğalma sürecinde farklı karbon kaynakları kullanıyor: Birincisi, sudaki azot ve fosfor (besi maddeleri) ile beslenen ve fotosentez süreci ile atmosferdeki karbon dioksiti (CO2) kullanarak çoğalan fitoplankton ve bunlarla beslenen zooplankton çeşitleri; ikincisi ise, sudaki organik karbonu hem güç birebir vakitte karbon kaynağı olarak kullanarak çoğalan bakteri ve gibisi mikroorganizmalar. Su sıcaklığındaki mevsimsel artışın deniz bakterilerinin çoğalmasını çok hızlandırdığı biliniyor. Sakin, sığ ve sıcaklık artışının en çok tesirli olduğu kıyı kısmında çoğalma tetikleniyor.
Birbirlerine bağlanma kararı ağırlaşarak çökebilen kısım yavaşça tabana çöküyor. Şu anda yüzeyde görülmüyor olabilir, lakin yüzeyin altındaki su katmanında ve bilhassa deniz tabanında bulunuyor, uygun şartlar oluştuğunda, mesela su sıcaklığı arttığında sakin ve sığ ortamlarda yeniden yüzeye çıkabilecek. Bu müddet zarfında müsilaj oluşumuna niye olan ögeler büsbütün ortadan kaldırılmadığına göre uygun şartlar sağlandığında bir daha görülecek.
Türkiye, müsilaj için ne üzere tedbirler aldı?
Müsilaj ile uğraşta birinci yönetimsel adım 6 Haziran 2021’de atıldı ve 22 unsurdan oluşan Marmara Denizi Aksiyon Planı belirtildi. Bu plandan daha sonrasında, Marmara Denizi’nin durumu ve yapılan deşarjların düzeyi ortaya konmadan, 22 Haziran 2021’de Etraf ve Şehircilik Bakanlığı tarafınca Marmara Denizi Havzasında yer alan atıksu arıtma tesislerinin Marmara Denizi’ne yapılacak deşarjlarını organik husus açısından daha da kısıtlayan bir genelge yayımlandı. Bu genelge ile Marmara Denizi’ne deşarjı olan endüstriyel atıksuların her biri için şu anda uygulanan organik unsur standartlarından daha sıkı limitler getirildi.
Bu adımlar daha sonrasında gözler çabucak İstanbul’a çevrildi ve TBMM Müsilaj Problemini Araştırma Komitesi Lideri Mustafa Demir İstanbul’un Marmara Denizi’ne bıraktığı kirlilik yükünün yüzde 76 olduğunu deklare etti ve bu niçinle de İstanbul’un yapacağı projelerin son derece ehemmiyet taşıdığını vurguladı. Ne var ki bu yüzdenin Marmara Havzası’ndan kaynaklanan tüm kirleticilerin ayak izleri belirlenmeden verilmiş olduğunu düşünüyorum.
Burada dikkate alınması gereken değerli bir nokta, deşarj standartlarının “en uygun arıtma teknolojisi” kavramı gözetilerek belirlendiğidir. Bu asılla tanımlanmış standartlara rastgele bir bilimsel temele bağlı olmaksızın getirilen ek kısıtlamalar makul teknolojilerin kullanmasının dayatılmasından öteye geçemez. Bilhassa endüstriyel atıksu deşarjlarına getirilen bu ek kısıtlar kelam konusu olduğunda, ek yatırım yapmak istemeyen sanayiler yeni standardı sağlamak maksadıyla çıkış sularını seyreltmeye yönelebilir. Bu da esasen kısıtlı olan pak su kaynaklarının boşa harcaması manasına gelir.
Kentsel atıksulara yönelik kısıtlamalar makul bir kapasitenin üstündeki arıtma tesislerinden organik husus giderimine ek olarak azot ve fosfor parametrelerinin giderimini de hedefleyen ileri biyolojik arıtma proseslerinin uygulanması tarafında şekillenmiştir. Marmara Denizi’ne direkt yapılacak deşarjlarda ileri biyolojik arıtma tertibi beklenmesi gerçek bir yaklaşımdır.
KARADENİZ DE KİRLETİYOR!
Burada Karadeniz- İstanbul Boğazı ve Marmara Denizi etkileşiminin dikkate alınması gerekir. Çünkü Karadeniz taşıdığı kirlilik yükü niçiniyle Marmara Denizi’ni kirleten kıymetli bir kaynaktır. Karadeniz’den üst akım ile İstanbul Boğazı üzerinden Marmara Denizi’ne günde 217 ton azot ve 17 ton fosfor taşınmaktadır, bu kıymetler yaklaşık olarak 27 milyon kişi nüfus muadili azot ve 13 milyon kişi nüfus muadili fosfor yükü olarak kabul edilebilir. ötürüsı ile sürdürülebilir bir aksiyon planının uygulanabilmesi için Karadeniz havzasına tesir eden ülkelerin tamamının katıldığı milletlerarası görüşmeler ile bu girdinin de kısıtlanmasına yönelik önlemler alınmalıdır.
Kanal İstanbul projesi müsilaj ve etraf felaketini nasıl tesirler?
Kanal İstanbul’un yapılması durumunda Karadeniz’den Marmara Denizi’ne ek gelecek kirletici yüklerdir. Kanal İstanbul’un yapılması durumunda ortalama olarak saniyede 5500 m3 Karadeniz suyu Marmara Denizi’ne taşınacaktır. Bu durumda motamot İstanbul Boğazı aracılığı ile taşınan yükler üzere yaklaşık 107 ton azot ve 9.5 ton fosfor, bir diğer söz ile 13 milyon kişi muadili azot ve 7 milyon kişi muadili fosfor gelecektir. Organik husus açısından bakıldığında taşınacak yük 47 milyon kişi muadili olacaktır.
Marmara Denizi’ne deşarj yapan atıksu arıtma tesislerinden düzgünleştirme yaparak daha kısıtlı organik husus deşarjları beklenirken Kanal’ın üretimi ile neredeyse Marmara Belediyeler Birliği sonları içerisindeki nüfusun yaklaşık 2 misli fazlasının atıksuları arıtılmadan Marmara’ya boşalacağı kesinlikle göz önüne alınmalıdır.
Müsilajı nasıl çözeceğiz?
Müsilaj sıkıntısının çözülebilmesi için tedavi öncesinde birinci yapmamız gereken şey gerçek teşhistir. Yani Marmara Denizi’ne gelen kirletici yüklerin gerçek belirlenmesi gerekliliğidir. “Bunu biliyoruz, bakıyoruz ve inceliyoruz” deniyor lakin bakışların yalnızca İstanbul’a çevrilmesi yanlışsız olmadığı üzere kâfi de değil. Marmara Denizi’ne kıyısı olan birfazlaca kent var, bu kentlerden gelen kirletici yükler nelerdir. Ergene deşarjı, Susurluk havzası, Lisan Ovası üzere biroldukca bölgede endüstriyel kirletme potansiyelinin ne olduğu belirlenmeli. Sanayilerden ısınmaya niye olacak kıymetli ölçüde soğutma suyu deşarjları da yapılıyor. Bu mevzuda da gerekli çalışmaların yapılması mecburî.
Evsel ve endüstriyel kirletici yüklerle bir arada ziraî kirletici yükler de saptanarak tüm karasal kirletici kaynakların ayak izleri çıkartılmalıdır. Ziraî alanlardan gelen yayılı kaynak olarak nitelendirdiğimiz kirleticilerin kentsel atıksu deşarjlarının epey üzerinde olduğunu dikkate almak gerekir.
Marmara Denizi’ne ek kirletici yük getirecek Kanal İstanbul projesinin iptali müsilaj sıkıntısının büyümesindeki dermanın birinci adımı olacaktır.
Bunun ötesinde Marmara Denizi kıyı şeridinde 30 m derinliğe kadar kapsamlı ve daima bir su kalitesi incelemesi başlatılmalı ve müsilaj oluşumunu tetikleyen şartlar saptanmalıdır. Daha evvel TÜBİTAK-MAM tarafınca İstanbul kıyılarında yürütülen çalışmalar Marmara Denizi’nin tüm kıyı şeridine genişletilerek müsilajı tetikleyen şartlar bilimsel bir çalışma programı ile ortaya konmalıdır.
Son günlerde gündem olan dikey bahçelere nasıl bakıyorsunuz etraf mühendisi olarak?
Kentlerdeki faal yeşil alan dediğimiz, tu¨m kent insanına egˆlence, dinlenme, sagˆlık ve gibisi amac¸lar ic¸in du¨zenlenen halkın dogˆrudan kullanmasına ac¸ık alanlar olarak tanımlanır. Dikey bahçeler etkin yeşil alanlar içerisine dahil edilemez, pasif yeşil alan olarak kabul edilir. Pasif yes¸il alanlar, kamusal amac¸lı her insanın kullanmasına ac¸ık bulunmasına ragˆmen kullanması sonlu du¨zeyde olabilen yahut halkın kullanmasına ac¸ık olmayan, muhafaza, estetik, ekonomik vb. amac¸larla du¨zenlenen kamusal yahut o¨zel mu¨lkiyetli yes¸il alanlardır.
Kaldırılmalarının estetik ve görsel tesirleri haricinde rastgele bir mahsuru yoktur. Bu kıymetlendirme çerçevesinde etraf düşmanlığı olarak kıymetlendirilmesi haksızlık olur.
İstanbul’un soru sorunu var mı?
İstanbul’daki nüfus artışına paralel olarak su gereksinimi da doğal olarak artmakta. İstanbul’daki nüfus artışı durdurulamazsa hiç bir kaynak kâfi olamayacak. Günümüzde İstanbul’un su gereksinimi, Avrupa yakasında Istrancalardaki 6 baraj, Terkos Gölü, Alibeyköy, Sazlıdere ve B.Çekmece, Anadolu yakasındaki Ömerli ve Darlık barajlarında depolanan, Melen ve Yeşilçay regülatörlerinden pompalanan yüzey suları ile karşılanıyor ve İstanbul’a günde yaklaşık 3 milyon metreküp su veriliyor. Yeraltı sularının bu muhtaçlığın karşılanmasındaki katkısı toplam muhtaçlığın fakat yüzde 4-5’i kadardır. Görüldüğü üzere, kentin su muhtaçlığının şimdi tamamı yüzeysel kaynaklardan karşılanmakta ve kullanılan su kaynakları batı bölgesinde Kırklareli’ye, doğu bölgesinde ise Düzce’ye kadar uzanmaktadır. Istanbul’un su sıkıntısının temelinde mevcut baraj ve göllerin yaklaşık 900 milyon m3 olan su tutma kapasiteleri yatmaktadır. Bu kapasite günümüzde Istanbul’un lakin bir yıllık su gereksinimine eşittir. Baraj ve göllerde biriken suların tamamının birebir yıl ortasında dağıtılması manasına gelen bu kısıtlama yağışın kıt olduğu periyotlarda tahlili Melen’den alınan suya bırakmaktadır. Melen Barajının hala depolama kapasitesinin bulunmadığı dikkate alındığında ve olası kuraklığın doğal olarak Melen havzasını da etkileyebileceği öngörüldüğünde, İstanbul için alternatif su kaynakları arayışı gerekli olacaktır. Bu doğrultuda İSKİ Master Plan çerçevesinde alternatif su kaynakları çalışmasını sürdürmektedir. Yeni yüzeysel tatlı su kaynakları arayışı ve baraj üretimleri ile birlikte İstanbul’un su muhtaçlığını bir ölçüde karşılayabilecek inançlı bir sigorta olarak değerlendirilebilecek, düşük kapasiteli de olsa deniz suyundan içme suyu eldesine yönelik bir desalinasyon tesisi deneyimi edinmesinde büyük fayda var. İsrail ve Arabistan bu tesisleri değerli ölçüde kullanıyor. Bu tesislerin birinci yatırım ve işletme maliyetleri 1 metreküp üretilen su için 1 doların altında.
İBB Bilimsel Heyeti üyeliğini de sürdüren TÜBİTAK ödüllü öğretim üyesi, kalıcı tedbirler alınmaması halinde müsilaj başta olmak etraf kirliliğinin ömür alanlarında onarılmaz tahribata yol açacağını söylemiş oldu.
İnsanoğlunun etrafa verdiği ziyanlar global sorun haline geldi. Müsilaj da bu sorular ortasında en hayli göze batanı, deniz salyası itti mi? Yaz aylarında bir daha karşımıza çıkacak mı?
Müsilaj bitti mi sorusuna karşılık vermedilk evvel müsilajın ne olduğunu hatırlayalım. En sıradan formu ile iki farklı mikroorganizma kümesinin deniz ortamında bir arada çok çoğalması kararı ortaya çıkan mikro oluşumların birbirlerine bağlanarak irileşmesi kararı oluşan biyokütleye müsilaj deniyor. Bu kümeler çoğalma sürecinde farklı karbon kaynakları kullanıyor: Birincisi, sudaki azot ve fosfor (besi maddeleri) ile beslenen ve fotosentez süreci ile atmosferdeki karbon dioksiti (CO2) kullanarak çoğalan fitoplankton ve bunlarla beslenen zooplankton çeşitleri; ikincisi ise, sudaki organik karbonu hem güç birebir vakitte karbon kaynağı olarak kullanarak çoğalan bakteri ve gibisi mikroorganizmalar. Su sıcaklığındaki mevsimsel artışın deniz bakterilerinin çoğalmasını çok hızlandırdığı biliniyor. Sakin, sığ ve sıcaklık artışının en çok tesirli olduğu kıyı kısmında çoğalma tetikleniyor.
Birbirlerine bağlanma kararı ağırlaşarak çökebilen kısım yavaşça tabana çöküyor. Şu anda yüzeyde görülmüyor olabilir, lakin yüzeyin altındaki su katmanında ve bilhassa deniz tabanında bulunuyor, uygun şartlar oluştuğunda, mesela su sıcaklığı arttığında sakin ve sığ ortamlarda yeniden yüzeye çıkabilecek. Bu müddet zarfında müsilaj oluşumuna niye olan ögeler büsbütün ortadan kaldırılmadığına göre uygun şartlar sağlandığında bir daha görülecek.
Türkiye, müsilaj için ne üzere tedbirler aldı?
Müsilaj ile uğraşta birinci yönetimsel adım 6 Haziran 2021’de atıldı ve 22 unsurdan oluşan Marmara Denizi Aksiyon Planı belirtildi. Bu plandan daha sonrasında, Marmara Denizi’nin durumu ve yapılan deşarjların düzeyi ortaya konmadan, 22 Haziran 2021’de Etraf ve Şehircilik Bakanlığı tarafınca Marmara Denizi Havzasında yer alan atıksu arıtma tesislerinin Marmara Denizi’ne yapılacak deşarjlarını organik husus açısından daha da kısıtlayan bir genelge yayımlandı. Bu genelge ile Marmara Denizi’ne deşarjı olan endüstriyel atıksuların her biri için şu anda uygulanan organik unsur standartlarından daha sıkı limitler getirildi.
Bu adımlar daha sonrasında gözler çabucak İstanbul’a çevrildi ve TBMM Müsilaj Problemini Araştırma Komitesi Lideri Mustafa Demir İstanbul’un Marmara Denizi’ne bıraktığı kirlilik yükünün yüzde 76 olduğunu deklare etti ve bu niçinle de İstanbul’un yapacağı projelerin son derece ehemmiyet taşıdığını vurguladı. Ne var ki bu yüzdenin Marmara Havzası’ndan kaynaklanan tüm kirleticilerin ayak izleri belirlenmeden verilmiş olduğunu düşünüyorum.
Burada dikkate alınması gereken değerli bir nokta, deşarj standartlarının “en uygun arıtma teknolojisi” kavramı gözetilerek belirlendiğidir. Bu asılla tanımlanmış standartlara rastgele bir bilimsel temele bağlı olmaksızın getirilen ek kısıtlamalar makul teknolojilerin kullanmasının dayatılmasından öteye geçemez. Bilhassa endüstriyel atıksu deşarjlarına getirilen bu ek kısıtlar kelam konusu olduğunda, ek yatırım yapmak istemeyen sanayiler yeni standardı sağlamak maksadıyla çıkış sularını seyreltmeye yönelebilir. Bu da esasen kısıtlı olan pak su kaynaklarının boşa harcaması manasına gelir.
Kentsel atıksulara yönelik kısıtlamalar makul bir kapasitenin üstündeki arıtma tesislerinden organik husus giderimine ek olarak azot ve fosfor parametrelerinin giderimini de hedefleyen ileri biyolojik arıtma proseslerinin uygulanması tarafında şekillenmiştir. Marmara Denizi’ne direkt yapılacak deşarjlarda ileri biyolojik arıtma tertibi beklenmesi gerçek bir yaklaşımdır.
KARADENİZ DE KİRLETİYOR!
Burada Karadeniz- İstanbul Boğazı ve Marmara Denizi etkileşiminin dikkate alınması gerekir. Çünkü Karadeniz taşıdığı kirlilik yükü niçiniyle Marmara Denizi’ni kirleten kıymetli bir kaynaktır. Karadeniz’den üst akım ile İstanbul Boğazı üzerinden Marmara Denizi’ne günde 217 ton azot ve 17 ton fosfor taşınmaktadır, bu kıymetler yaklaşık olarak 27 milyon kişi nüfus muadili azot ve 13 milyon kişi nüfus muadili fosfor yükü olarak kabul edilebilir. ötürüsı ile sürdürülebilir bir aksiyon planının uygulanabilmesi için Karadeniz havzasına tesir eden ülkelerin tamamının katıldığı milletlerarası görüşmeler ile bu girdinin de kısıtlanmasına yönelik önlemler alınmalıdır.
Kanal İstanbul projesi müsilaj ve etraf felaketini nasıl tesirler?
Kanal İstanbul’un yapılması durumunda Karadeniz’den Marmara Denizi’ne ek gelecek kirletici yüklerdir. Kanal İstanbul’un yapılması durumunda ortalama olarak saniyede 5500 m3 Karadeniz suyu Marmara Denizi’ne taşınacaktır. Bu durumda motamot İstanbul Boğazı aracılığı ile taşınan yükler üzere yaklaşık 107 ton azot ve 9.5 ton fosfor, bir diğer söz ile 13 milyon kişi muadili azot ve 7 milyon kişi muadili fosfor gelecektir. Organik husus açısından bakıldığında taşınacak yük 47 milyon kişi muadili olacaktır.
Marmara Denizi’ne deşarj yapan atıksu arıtma tesislerinden düzgünleştirme yaparak daha kısıtlı organik husus deşarjları beklenirken Kanal’ın üretimi ile neredeyse Marmara Belediyeler Birliği sonları içerisindeki nüfusun yaklaşık 2 misli fazlasının atıksuları arıtılmadan Marmara’ya boşalacağı kesinlikle göz önüne alınmalıdır.
Müsilajı nasıl çözeceğiz?
Müsilaj sıkıntısının çözülebilmesi için tedavi öncesinde birinci yapmamız gereken şey gerçek teşhistir. Yani Marmara Denizi’ne gelen kirletici yüklerin gerçek belirlenmesi gerekliliğidir. “Bunu biliyoruz, bakıyoruz ve inceliyoruz” deniyor lakin bakışların yalnızca İstanbul’a çevrilmesi yanlışsız olmadığı üzere kâfi de değil. Marmara Denizi’ne kıyısı olan birfazlaca kent var, bu kentlerden gelen kirletici yükler nelerdir. Ergene deşarjı, Susurluk havzası, Lisan Ovası üzere biroldukca bölgede endüstriyel kirletme potansiyelinin ne olduğu belirlenmeli. Sanayilerden ısınmaya niye olacak kıymetli ölçüde soğutma suyu deşarjları da yapılıyor. Bu mevzuda da gerekli çalışmaların yapılması mecburî.
Evsel ve endüstriyel kirletici yüklerle bir arada ziraî kirletici yükler de saptanarak tüm karasal kirletici kaynakların ayak izleri çıkartılmalıdır. Ziraî alanlardan gelen yayılı kaynak olarak nitelendirdiğimiz kirleticilerin kentsel atıksu deşarjlarının epey üzerinde olduğunu dikkate almak gerekir.
Marmara Denizi’ne ek kirletici yük getirecek Kanal İstanbul projesinin iptali müsilaj sıkıntısının büyümesindeki dermanın birinci adımı olacaktır.
Bunun ötesinde Marmara Denizi kıyı şeridinde 30 m derinliğe kadar kapsamlı ve daima bir su kalitesi incelemesi başlatılmalı ve müsilaj oluşumunu tetikleyen şartlar saptanmalıdır. Daha evvel TÜBİTAK-MAM tarafınca İstanbul kıyılarında yürütülen çalışmalar Marmara Denizi’nin tüm kıyı şeridine genişletilerek müsilajı tetikleyen şartlar bilimsel bir çalışma programı ile ortaya konmalıdır.
Son günlerde gündem olan dikey bahçelere nasıl bakıyorsunuz etraf mühendisi olarak?
Kentlerdeki faal yeşil alan dediğimiz, tu¨m kent insanına egˆlence, dinlenme, sagˆlık ve gibisi amac¸lar ic¸in du¨zenlenen halkın dogˆrudan kullanmasına ac¸ık alanlar olarak tanımlanır. Dikey bahçeler etkin yeşil alanlar içerisine dahil edilemez, pasif yeşil alan olarak kabul edilir. Pasif yes¸il alanlar, kamusal amac¸lı her insanın kullanmasına ac¸ık bulunmasına ragˆmen kullanması sonlu du¨zeyde olabilen yahut halkın kullanmasına ac¸ık olmayan, muhafaza, estetik, ekonomik vb. amac¸larla du¨zenlenen kamusal yahut o¨zel mu¨lkiyetli yes¸il alanlardır.
Kaldırılmalarının estetik ve görsel tesirleri haricinde rastgele bir mahsuru yoktur. Bu kıymetlendirme çerçevesinde etraf düşmanlığı olarak kıymetlendirilmesi haksızlık olur.
İstanbul’un soru sorunu var mı?
İstanbul’daki nüfus artışına paralel olarak su gereksinimi da doğal olarak artmakta. İstanbul’daki nüfus artışı durdurulamazsa hiç bir kaynak kâfi olamayacak. Günümüzde İstanbul’un su gereksinimi, Avrupa yakasında Istrancalardaki 6 baraj, Terkos Gölü, Alibeyköy, Sazlıdere ve B.Çekmece, Anadolu yakasındaki Ömerli ve Darlık barajlarında depolanan, Melen ve Yeşilçay regülatörlerinden pompalanan yüzey suları ile karşılanıyor ve İstanbul’a günde yaklaşık 3 milyon metreküp su veriliyor. Yeraltı sularının bu muhtaçlığın karşılanmasındaki katkısı toplam muhtaçlığın fakat yüzde 4-5’i kadardır. Görüldüğü üzere, kentin su muhtaçlığının şimdi tamamı yüzeysel kaynaklardan karşılanmakta ve kullanılan su kaynakları batı bölgesinde Kırklareli’ye, doğu bölgesinde ise Düzce’ye kadar uzanmaktadır. Istanbul’un su sıkıntısının temelinde mevcut baraj ve göllerin yaklaşık 900 milyon m3 olan su tutma kapasiteleri yatmaktadır. Bu kapasite günümüzde Istanbul’un lakin bir yıllık su gereksinimine eşittir. Baraj ve göllerde biriken suların tamamının birebir yıl ortasında dağıtılması manasına gelen bu kısıtlama yağışın kıt olduğu periyotlarda tahlili Melen’den alınan suya bırakmaktadır. Melen Barajının hala depolama kapasitesinin bulunmadığı dikkate alındığında ve olası kuraklığın doğal olarak Melen havzasını da etkileyebileceği öngörüldüğünde, İstanbul için alternatif su kaynakları arayışı gerekli olacaktır. Bu doğrultuda İSKİ Master Plan çerçevesinde alternatif su kaynakları çalışmasını sürdürmektedir. Yeni yüzeysel tatlı su kaynakları arayışı ve baraj üretimleri ile birlikte İstanbul’un su muhtaçlığını bir ölçüde karşılayabilecek inançlı bir sigorta olarak değerlendirilebilecek, düşük kapasiteli de olsa deniz suyundan içme suyu eldesine yönelik bir desalinasyon tesisi deneyimi edinmesinde büyük fayda var. İsrail ve Arabistan bu tesisleri değerli ölçüde kullanıyor. Bu tesislerin birinci yatırım ve işletme maliyetleri 1 metreküp üretilen su için 1 doların altında.