Teori Dergisi’nin eylül ayı sayısında yayımlanan yazıda Perinçek, Türkçü muharrir için övgü dolu sözlerle bahsetti. Atsız’ın romanlarından alıntılar yaparak değerlendirmeler yapan Doğu Perinçek, Hüseyin Nihal Atsız romanları için, “Nihal Atsız’ın romanları, Türk edebiyatındaki Yumuşak G vitaminidir.” tabirlerini kullandı.
İşte Doğu Perinçek’in yazısı:
Sanıyorum altı yaşımdaydım, 1948 yılı olabilir. bu biçimde İstanbul Küçükyalı Altıntepe’nin Zirve mahallesi bir köy üzereydi. Tarlayla, bostanla ve hayvancılıkla uğraşan biroldukca aile vardı. Dedem İbrahim Olcaytu emekli öğretmen, Vatan gazetesi okurdu. Sabah birinci işim koşa koşa Altıntepe’deki gazeteciye sarfiyat, Vatan’ı soluk soluğa getirirdim. Bu heyecanımın sebebi, bu biçimde dizi olarak yayımlanan Feridun Fazıl Tülbentçi’nin “Osmanoğulları” romanını bir an evvel okumaktı. Ben okurdum, dedem dinlerdi. Gerisinden yorumlar gelirdi. Osmanlı Devleti’nin kurucu kahramanları isim isim bugün bile belleğimdedir: Gündüz Alpler, Dündar Beyefendiler, Akçakocalar…
1950’LERDEKİ TARİH ROMANI MERAKI
Okula bu biçimde Ankara’nın en düzgün eğitim veren ilkokullarından biri sayılan Sarar’da başladım. Öğretmenim Zehra Suner’di. Sınıfımızın zengince bir kitaplığı vardı. Feridun Fazıl Tülbentçi’nin, Abdullah Ziya Kozanoğlu’nun bütün tarih romanları, hele Nihal Atsız’ın “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtlar Diriliyor” isimli iki romanı beni epey etkilemişti. Hâlâ hepsini ezbere eksiksiz sayabilirim. Yalnız
Ben değil, 1950’li senelerda büyük kentlerde ilköğrenim nazarann jenerasyon, roman dediniz mi, bu kitapları bilirdi. Mecmua ise, Yapı Kredi’nin yayımladığı “Doğan Kardeş”ti.
Dedemin dizinde başlayan tarih tutkusu, ilkokul sıralarında güzelce ateşli bir hâl aldı. İlkokul üçüncü sınıfta vaktin en önemli ve bilimsel tarih mecmuası olan, İskit Yayınevi’nin çıkardığı “Resimli Tarih Dergisi”ni almaya başladım. Hâlâ kitaplığımda duruyor. Tarih romanlarını da sınıf kitaplığından alarak okumakla yetinmedim. Babamın verdiği 2.5 lira aylıkla hepsini edindim ve meyva sandığından yapılmış kitaplığıma sıraladığım vakit, dünyanın en memnun çocuğuydum.
Benim için ilkokul, matematik ve tarihti. O kadar ki, sayılarla ve geçmiş vakit içinderın serüvenleriyle yaşıyordum. Öğretmenim Zehra Sunar, tarih derslerinde beni tahtaya çağırır, meydan savaşlarını anlatmamı isterdi. Birinci strateji ve taktik derslerini o savaşları öğrenirken almıştım.
PEKOS BİLL’İN YÜKSELİŞİ
İlkokul çağımda Nihal Atsız’ın “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi” romanlarının farklı bir yeri vardı. Bu, yalnız benim için değil, etrafımdaki birfazlaca arkadaşım için de geçerliydi. O iki roman beni o kadar etkilemişti ki, Türkiye’ye yeni girmekte olan Amerikan modasıyla bizim jenerasyonları sarmaya başlayan kovboyculuk oyununa karşı, Türkçülük oynamayı savunurdum.
Mahalle çocukları ikiye bölünürdü. Kovboyculuk oynamak isteyenler, bu biçimde yeni yeni türeyen Pekos Bill’den isimler seçerlerdi. Bizim Türkçü hizip ise, İşbora Alp, Gökbörü, Pars, Sancar, Yamtar üzere isimleri paylaşırdı. Ne var ki, yükselen akım artık Pekos Bill’di.
Türk kağanı, bu sefer Çin imparatorunun değil, ABD’nin eline düşmüş ve İşbora Alp de NATO komutasına girmişti. Bu, bana büyük bir acı veriyordu. İlerde 12 çocuğumun olmasını düşlerdim. İsimleri hazırdı, Yüzbaşı İşbora Alp ile onbaşılarının isimlerini verecektim. 12. çocuk ise kızdı. İsmini bir daha “Bozkurtların Ölümü” romanından seçmiştim: Almıla.
Büyüdükten ve Bilimsel Sosyalizmi bir dünya görüşü olarak benimsedikten daha sonra, Nihal Atsız’ın beni ve bizim çağın çocuklarını neden o kadar sardığını düşündüm. “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi”ni bir kere daha okumaya karar verdim, yeni basımlarını buldum ve bir sefer daha okudum.
KABİLE KÜLTÜRÜ İLE META KÜLTÜRÜ ÇARPIŞIYOR
“Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi”, Göktürk Kağanlığı devrinde geçer. “Bozkurtların Ölümü”, daha tesirlidir. Kahramanlar, Yüzbaşı İşbora Alp ve onbaşılarıdır.
Roman, Türk-Çin çelişmesi ekseninde kurulmuştur. Lakin bu, aslında görünüştedir. Romanın temelinde, eşitlikçi kabile toplumu ile para iktisadına geçmiş uygar toplum içindeki çelişme vardır.
Nihat Atsız’a nazaran, kabile toplumu basamağındaki Türkler, çabucak hemen malın malla değiştirildiği bir periyodu yaşamaktadırlar. Çin ise, gelişmiş bir ticaret uygarlığıdır. Roman, baştan sona kabile toplumunun eşitlikçi kandaşlık
kültürü ile derin sınıf ayrılıkları ortasındaki ticaret uygarlığı içindeki çarpışmayı işler. Bu çarpışma, bir tarafıyla silahlıdır; kargıyla, kılıçla, okla yürütülür; ancak asıl insanı etkileyen iki toplumun kıymetleri içindeki çatışmadır.
Nihal Atsız’ın romanındaki Türk, göçebe savaşçıdır; Çinli ise tüccardır. Türk, Bozkırın dürüst kahramanıdır, Çinli ise hilebazdır. Türk, kandaşlardan ve eşitlerden oluşan demokratik kabile toplumunun üyesidir, hatta üye bile denemez, o toplumun bir modülüdür. Toplum, bir arada üretmekte ve ürettiğini paylaşmaktadır. bir daha bir arada yağmalamakta ve yağmaladığını da eşit olarak bölüşmektedir. Kağanlığın kurulduğu devlet idaresi altındaki toplumda bir hiyerarşi oluşmuştur. Silahlı güç, örgütlüdür. Lakin anlatılan toplum, devletli toplum değildir; diğer deyişle özel mülkiyetin sınıflara ayırdığı bir toplum değildir. Beyefendiler, özel mülk sahiplerinin, hayvan sürülerinin sahibi olan beyefendilerden epey, kabile şeflerini andırmaktadır. Devlet vardır fakat sınıflar yoktur. Bütün kabile, yani herkes silahlıdır. Toplumdan başka, toplumu baskı altına alan bir silahlı güç oluşmamıştır. ötürüsıyla toplum ortasındaki bağlantılara damgasını vuran, kabile demokrasisidir. halbuki Orhon Yazıtları’nda Kültigin’in 10 bin koyunu olduğu belirtilir. Bodun, bağımlı olduğu Kağana ve beyefendilere “işi gücü verir”. Nihal Atsız, romanını Orhun Yazıtları’nın anlattığı 8. yüzyıl Göktürklerinin sınıflı toplum gerçeği üzerine kurmamıştır.
KABİLE KANDAŞI TÜRK İLE TÜCCAR ÇİNLİ TİPLEMELERİ
Kabile toplumunun belirlediği insan, saf, dürüst ve saydamdır. Ticareti ve parayı bilmediği için, hileyi ve palavrası da bilmez. Bencil değil el güzelidir. Toplumu uğruna can vermeye hazırdır. Nihat Atsız, kabile kahramanlığı için bir destan yazmıştır.
Çinli karakteri ise, kabile toplumunun ticaret uygarlığına baktığı yerden, yani Çin Seddi’nin eteklerinden çizilmiştir. Kabile kandaşlarına bakılırsa ticaret, hileden ve kandırmadan öbür bir şey değildir. Tüccar, hilebaz ve sahtekârdır. Onun en epeyce sevdiği paradır. Meta toplumunda para (altın) bedeller silsilesinin doruğuna kurulmuştur. Orada kandaşlık-kardeşlik yoktur; insan alakalarını alım-satım belirlemektedir. Kişisel çıkar ve kâr her şeyin üstündedir. İşbora Alp’ın onbaşılarının bir türlü anlayamadıkları da budur. Onların akınlarına karşı örülmüş olan o uçsuz bucaksız Çin Seddi bile hilebazlık değil midir; kahramanlığın önüne çekilen bir duvar olmaktan diğer hangi manası taşımaktadır?
Tücccar olan Çinli, ne kadar hilebaz ise, o kadar da korkaktır; duvarın ardına gizlenmektedir. Parayı sevdiği kadar kendisini de sevmektedir. Bozkurtlar için ise ben yoktur, biz vardır, yani kandaşı olduğu toplum vardır. Çinlinin hayata birinci tekil şahıs olarak bakması kabile kandaşı Türk’e epey garip ve yabancı gelmektedir. Kabile savaşçısının kendisini kandaşları için kahramanca feda etmesinin temelinde yatan kültür Nihal Atsız’ın romanına damgasını vurmuştur.
KIZILDERİLİ’DEN YANA KIZILDERİLİ KISSASI
Kabile kandaşı Türk için en büyük tehlike, meta uygarlığına geçmektir; parayla tanışmaktır; toplumsal bağlara paranın girmesi ve toplumu parçalamasıdır.
Nihal Atsız, Bilge Kağan’ın Orhun Yazıtları’na yazdırdığı, “Çin’e gidersen, aslını yitirirsin, orada erir kaybolursun” içerikli kelamlarını romanlaştırmıştır. bu biçimde Çinlileşen, yani Çinliler üzere sınıflara ayrılan, para iktisadına geçen kabile kandaşlığı paramparça olacak, artık oğul atayı, kardeş kardeşini bilmeyecek, eski eşitler zenginlere ve kullara bölünecek, arkadaşlık, andalık, kan kardeşliği, yoldaşlık kalmayacaktır.
“Bozkurtların Ölümü”, bir bakıma Kızılderili sinemalarındaki temayı işler. Yalnız onlardan farklı olarak, beyaz adamdan değil, Kızılderili’den yanadır; onların pahalarını savunur. Fakat bu kıymetleri toplumsal-sınıfsal temelleriyle açıklamaz, ama Türklükle simgeleştirir ve açıklar. Roman, bu niçinle savunduğu pahaları, sınıfsız kabile toplumunun üniversal karakterinden koparır ve Türkleştirir.
Nihal Atsız, tarihin akışına umutsuz ve kahramanca bir meydan okumada bulunduğunu, en azından bilinçaltında kabul etmektedir. Bozkurtların ölmesi, bu mağlubiyete yazılan ağıt üzeredir. Romancı, eşitlikçi kabile toplumunun ticaretin hile ve desiselerine yenik düşmesi karşısında isyan etmekte ve kaçınılmaz olan kahramanca mevti destanlaştırmaktadır. Aslında bu ağıt, önünde sonunda sınıflara bölünecek olan kabile toplumuna yazılmıştır.
İLKEL KOMÜNİZME METHİYE
“Bozkurtların Ölümü”, eşitliğe, kardeşliğe, toplum sevgisine, fedakârlığa, dürüstlüğe, saflığa ve saydamlığa yakılan bir ağıttır lakin hem de bizim çocuk yüreklerimizdeki hasreti de depreştirmiştir. Bazılarımızın babası mandolin alabiliyor, bazılarınınki ise alamıyor. Bazılarımızın bir tek pantolonu var, bazıları ise çeşit çeşit giyiniyor.
Eşitsizliklerin uzunluk verdiği ve sınıfsal farklılaşmaların büyüdüğü 1950’lerin toplumunda, biz çocuklar, ilkel eşitlikçi toplumun Türk’ünü sevmiş ve Çinli tüccardan nefret etmiştik. Bizim için, kardeşlik ve para tartılamazdı. Toplumculuğu yüceltir ve para düşkünlüğünü aşağılardık.
“Bozkurtların Ölümü” özünde ilkel komünizme methiye ve hasretin romanıdır. Düşlerimizde yaşayan, özlemlerimizde tüten, umutlarımızı ateşleyen, insanlığın bir vakit içinder yaşadığı o kardeşlik çağıdır; özel mülkiyetin, şahsi çıkarın, özel kârın, altının ve paranın olmadığı kandaşlar toplumudur. Nihal Atsız, o toplumun bedellerini bugünlere taşırken, bizleri yüreğimizden ve vicdanımızdan yakalar, bizleri sarmalar, bizleri afsunlar.
EŞİTSİZLİK VE OTORİTE ÇİNLİDİR
O eşitlikçi kardeşlik toplumu hasreti, beni ilkokul arkadaşlarımdan daha epey etkilemişti.
Hangi şartlar, hangi küçücük tecrübeler kişiliğimi belirledi, bunun üzerinde pek düşünmüş değilim, ayrıyeten okuyucu için de ilgi cazibeli değildir; lakin burada Nihal Atsız’ın elinden tuttuğu kişiliği açmaya çalışıyorum.
Üçüncü sınıfta öğretmenim Zehra Suner babamı çağırarak benim asi olduğumdan, kendisine isyan ettiğimden yakınmıştı. Mezun olduktan 35 yıl daha sonra bir ortaya geldiğimizde, sınıf arkadaşlarımın önünde, “25 yıllık öğretmen hayatımın en isyancı ve düz duvara tırmanan öğrencisi Doğu’ydu” söylemiş olduğini unutamıyorum. Bana gurur veren bir övgü olduğu için herbiçimde. Burada maksadım, “Bozkurtların Ölümü” romanından olağanüstü tat alan çocuk kişiliğini ortaya çıkarmaya çalışmaktır. O kişiliğin bir ögesi, eşitsizliklere, otoriteye isyan oluyor. Tıpkı bir avuç bozkır kahramanının Çin sarayında isyana kalkışmaları ve kahramanca can vermeleri üzere. Yamtar karakteri hâlâ belleğimdedir.
Eşitsizlikler, duvarlar ve saray o romanda Çinlidir; Çin imparatorları ve zadegânlarıdır. Bozkırın sarayı yoktur, kıl çadırları vardır. O çadırların zenginlikleri koruyan duvarları yoktur. Para toplumunun ikiyüzyülüğüne, hilelerine, entrikalarına isyan edenler ve düz duvara tırmananlar, kıl çadırlarda oturan ve kımız içen dürüstlükten diğer bir töre bilmeyen kabile fedaileridir. Düz duvara tırmanan Sarar İlkokulu öğrencisi, isyancı Doğu, kendisini o kabile fedaileri ile özdeşleştirmiştir.
KAHRAMANCA DİRENEN TÜRK
İlkokul beşinci sınıfta öğretmenimiz bize cumhurbaşkanı seçimi yaptırmıştı. Sınıfta iki aday gösterildi. Biri, sınıfımızın en çalışkanı Bedri Uzunalimoğlu idi. sonrasındasında Hacettepe Üniversitesi’nde Patoloji Profesörü oldu. Gerçek bilim adamıydı. Son senelerında sık sık görüşüyorduk. Vatan Partisi’ne üye olmuştu. hayatının son aylarında ağır bakımdaydı. Ziyaret ettim, fazlaca keyifli oldu.
Bedri arkadaşımı öğretmenimiz aday göstermişti. Sınıfımızda, artık “apartman bakılırsavlisi” deniyor, kapıcı ve hademe çocuğu olan dört arkadaşımız vardı. Artık neredeler bilemem, Haşime Keleş, Samanpazarı’ndan yürüyerek gelirdi. Malatyalı Mehmet, kapıcı olan ablasının yanında kalırdı. Çok uzun uzunluklu ve bizlerden üç-dört yaş büyük Ethem ve bir arkadaş daha. Onlar, benim cumhurbaşkanı seçilmemi hayli istiyorlardı ve öğretmenimizin Bedri’ye oy verilmesini teşvik eden konuşmasına karşın oylarını bana vermişlerdi.
“Bozkurtların Ölümü”nde Türkler, ticaret uygarlığına kahramanca direnen eşitlikçileri temsil ediyordu. yıllar daha sonra anladım ki, “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi” romanlarından düşlerime girecek kadar etkilenmemin sebebi, çocuk bilincimdeki eşitlik hasreti ve o sırada Türkiye’ye süratle girmekte olan yabancı kültüre duyduğum tepkilerdi.
İŞBORA ALP’İN PEKOS BİLL’E AT UŞAĞI YAPILMASI
Bugün de bir araştırma yapılsa, Ülkücü Milliyetçiliğin Anadolu’nun ezilen kısımlarını etkilediği görülecektir.
her insanın bildiği üzere, Türkçülük 19. yüzyılda ve Kemalist İhtilal devrinde halkçı, laik, memleketçi ve devrimciydi. Demokratik Devrimimize yol gösteren akım olarak filizlendi ve gelişti. Savaşlarda millet fedailiğinin destanlarını yazdı, Türk İhtilaline önderlik etti, Cumhuriyeti kurdu. Fakat Atatürk’ten daha sonra, İkinci Dünya Savaşı sürecinde ikiye ayrıldı: Devrimci Milliyetçilik ve Irkçı Milliyetçilik. Dünyada Naziliğin ve Faşizmin yükseldiği yılların da tesiriyle.
Nihal Atsız, romanlarında halkçı geleneğin eşitlikçi temalarını işlemeye devam etti. Lakin ırkçılık ve diğer milletlere yukardan bakışlar, hatta birtakım kimi düşmanlık, kimi Türkçüleri ister istemez İkinci Dünya Savaşı senelerında Nazi emperyalistlerinin, çabucak sonrasında da ABD’nin kontrolü altına sürüklemişti. Atatürk’e de düşmanlık telaffuzları tutturmuşlardı.
Eşitlik ve kardeşlik hasretlerinden yakalanan Anadolu genci, eşitsizlik ve bencilliğin dünya ölçeğindeki merkezi olan ABD emperyalizmine bağlanıyordu. bu biçimdece ideolojik biçimlendirmeyle İşbora Alp, Pekos Bill’in “at uşağı” haline getiriliyordu.
Köklerinden kopan Milliyetçilik isim değiştirme gereksinimi da duydu. Kendisini Milliyetçilikten ayıran bir isim buldu, “Ülkücü” ismi alındı. İhtilal yapan, tarihe damga vuran Türk Milliyetçiliği isimlendirmesinin terk edilerek Ülkücü isminin yeğlenmesinin üzerinde durulmamıştır. halbuki fazlaca manalıdır.
İDEOLOJİNİN ROLÜ: EŞİT OLMAYANLARI TÜRKLÜKTE EŞİTLEMEK
Eşitlik ve eşitsizlik, çıplak gözle fark edilen objektif olgulardır. Onları görmek için rastgele bir ideolojinin yardımına muhtaçlık yoktur. Lakin görmemek için ideolojik yardım gerekir. Sınıflı toplumun eşitsizliklerini yasallaştıran ideolojiler, eşitsizliğin doğallığını işlerler. Eşitsizliğe isyan edenler ise sınıfların ortadan kalkmak zorunda olduğu tezleriyle tarih sahnesine çıkmışlardır.
Biz 1950’li yılların yaramazları, eşitliği ve eşitsizliği kendi toplumlarımızdan biliyorduk. “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtlar Diriliyor” romanları, bizim bilincimizdeki gerçekle ve eşitlik özlemleriyle örtüşmüştü. Milliyetçiliği ise, kendi kendimize bilemezdik; bizatihi keşfedemezdik; keşfettirilmemiz gerekiyordu.
Yusuf Akçuraların, Atatürklerin de saptadığı üzere, insanın ideolojik hamurunun Milliyetçilikle yoğrulması kapitalizmle birlikte ortaya çıkmıştı. Kendisini mensubu olduğu boyun eşit kandaşı olarak bilen Onbaşı Sancar ile kullara hükmeden sultanlar ve beyefendiler, Milliyetçi ideolojide Türk milletinin ferdi olarak eşitlendi. Beyefendiler ve at uşakları Türklükte eşitlenmişti.
ATSIZ’IN ORHUN YAZITLARI’NDAN ÖĞRENEMEDİĞİ
Nihal Atsız, romanlarında Türkçülük ile eşitlikçilik ortasına bir eşit işareti koyuyordu. Atsız, bunu Batı’dan aldığımız Milliyetçilik ideolojisiyle yapıyordu. Orhun Yazıtları’ndan öğrense, orada Bilge Kağan, Karabodun’un Akbodun’a yani beyefendilere “işi gücü verdiklerini” belirtiyor. Lakin Burjuva Milliyetçiliği, Karabodun ile Akbodun’u eşitliyor. Burada dürüst olan Orhun Yazıtları ile kapitalizmin getirdiği Milliyetçilik içindeki çelişmeyi görüyoruz.
Burjuvazinin Milliyetçiliği, eşit olmayan bir toplumu millet teriminde eşitlemektedir. Bu hayali bir eşitlenme, bir aldanmadır, daha doğrusu aldatılma.
Nihal Atsız, kabile toplumundaki dürüstlüğe ve saydam bağlara ağıt yakmış, insan etkileniyor. İdeoloji işleyicileri ekseriyetle yaptıkları işe inanırlar. Lakin işin kendisi, onların inançlarından bağımsız olarak objektif bir fonksiyon görüyor.
Azınlığın çoğunluk üzerinde tahakküm kurmasına hizmet eden bütün ideolojiler, Çinli tüccar üzere hilebaz olmaya mecburdur. Zira hiç bir topluma eşitsizlik ve tahakkümü, “bu eşitsizliktir” ve “bu tahakkümdür” diyerek kabul ettiremezsiniz.
ZIT ŞUUR
Bağnaz Milliyetçilik, bütün toplumlara has serüvenlerin düzgün olanlarını kendi milletine, makûs olanlarını da öteki milletlere paylaştırma hüneridir. İktisatta üretilenlerin dağıtımında gösterilen adaletsizlik, bol kepçe ulusal üstünlük dağıtımıyla giderilmiş olur. bu biçimdece sıcak para komisyoncularından, dolar ve borsa vurguncularından hiç bir eksiğimiz kalmaz. Buna aksi şuur diyorlar.
Tarih öncesine ve tarihe bakıyoruz: Her toplum, Çin toplumu da, Türk toplumu da, başkaları de, farklı vakit içinderda, eşitlikçi ve kandaş kabile ömrünü yaşadılar ve bir daha farklı vakit içinderda sınıflara bölünerek uygarlığa geçtiler.
Günümüz toplumuna bakıyoruz: Artık biz de “Bozkurtların Ölümü”ndeki Çinli tüccara benzemişiz. Bu kadar vakittir özel mülkiyet, özel çıkar, sınıflaşma tecrübesinden daha sonra ne Gökbörü kalmış ne de Nihal Atsız’ın son fedaisi Onbaşısı Yamtar. “Türk büyükleri”, şimdilerde “Çinli tüccarları” andırıyor. İlkokul çağlarında belleğimize yerleşmiş olan Nihal Atsız’ın Çinli tüccarına o kadar benziyorlar ki.
Bu durumda sınıflara bölünme ve sınıfsal tahakküm hadisesini, Türk ve Çinli olmakla açıklayamıyoruz. halbuki feodal devrin halk ozanları, tıpkı Orhun Yazıtları üzere sınıflı toplumu bütün çıplaklığıyla anlatıyorlardı. Örneğin Yunus Emre 13. yüzyılın toplumunu şu biçimde betimliyordu:
“Geçti beyefendiler mürüvveti/Binmişler birer atı/ Yediği fakir eti/İçtiği kan olmuştur.”
bir daha halk ozanlarının Osmanlı’ya bakışı şu biçimdeydi:
“Şalvarı şaltağ Osmanlı/Eğeri kaltağ Osmanlı/Ekende yok biçende yok/Yiyende ortak Osmanlı”
ÇAĞIMIZA TAŞINAN BİR vakit içindeRIN EŞİTLİĞİ
Nihat Atsız, bizim sınıfsız, eşit bir toplumda yaşama hasretlerimizi, Bağnaz Milliyetçiliğin içine yerleştirmiştir. bir daha de O’na teşekkür borçluyuz. Hiç şayet olmazsa geçmişte kalan kıymetlerimizi çağımıza taşımış oluyor.
Eşitlik hasreti, bizim çocuk bilinçlerimizde vardı. Zira eşit olmayan bir toplumda yaşıyorduk.
Eşit olmayanları Türklükte eşitlediğiniz vakit, özlemleriniz ateşleniyor lakin Türk toplumuyla ilgili şuurunuz bilakis çevrilmiş oluyor.
Bu kadar hüner, feodal çağın Çinli tüccarında bile yoktu. Bu işi kapitalizm çağının Avrupalı tüccarı becerdi. olağan olarak aydın kadrosunun, ideoloji sihirbazlarının marifetiyle.
İnsan, Cemal Süreya’yı nasıl hatırlamaz. Milliyetçiliğimiz, Yumuşak G vitaminidir. Yumuşak G (Ğ), bir tek Türk alfabesinde var, diğer hiç bir alfabede yoktur. Hele Çin yazısı, onlarda hiç bir harf bulunmuyor.
Yumuşak G bizimdir ve bizim artılarımızdan biridir. Öteki lisanlarda yoktur ve öteki dillerce esir alınamaz. Ve o kadar bize aittir ki, Yumuşak G, epeyce alçakgönüllüdür, hiç bir vakit bir sözcüğün başına gelmez, daima diğer harflere buyur eder.
Artık onu da elimizden almak istiyorlar. Türk abecesini değiştirmek peşinde olanlar, Yumuşak G harfine de gözlerini dikmişlerdir. Yalnız Yumuşak G’ye mi, bizden olan hiç bir şeye tahammülleri yok. Fedakârlığımızı, kardeşliğimizi, fedailiğimizi, yiğitliğimizi, dayanışmacılığımızı, elseverliğimizi kırıp geçirmek istiyorlar.
Nihal Atsız’ın romanları, Türk edebiyatındaki Yumuşak G vitaminidir.
İşte Doğu Perinçek’in yazısı:
Sanıyorum altı yaşımdaydım, 1948 yılı olabilir. bu biçimde İstanbul Küçükyalı Altıntepe’nin Zirve mahallesi bir köy üzereydi. Tarlayla, bostanla ve hayvancılıkla uğraşan biroldukca aile vardı. Dedem İbrahim Olcaytu emekli öğretmen, Vatan gazetesi okurdu. Sabah birinci işim koşa koşa Altıntepe’deki gazeteciye sarfiyat, Vatan’ı soluk soluğa getirirdim. Bu heyecanımın sebebi, bu biçimde dizi olarak yayımlanan Feridun Fazıl Tülbentçi’nin “Osmanoğulları” romanını bir an evvel okumaktı. Ben okurdum, dedem dinlerdi. Gerisinden yorumlar gelirdi. Osmanlı Devleti’nin kurucu kahramanları isim isim bugün bile belleğimdedir: Gündüz Alpler, Dündar Beyefendiler, Akçakocalar…
1950’LERDEKİ TARİH ROMANI MERAKI
Okula bu biçimde Ankara’nın en düzgün eğitim veren ilkokullarından biri sayılan Sarar’da başladım. Öğretmenim Zehra Suner’di. Sınıfımızın zengince bir kitaplığı vardı. Feridun Fazıl Tülbentçi’nin, Abdullah Ziya Kozanoğlu’nun bütün tarih romanları, hele Nihal Atsız’ın “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtlar Diriliyor” isimli iki romanı beni epey etkilemişti. Hâlâ hepsini ezbere eksiksiz sayabilirim. Yalnız
Ben değil, 1950’li senelerda büyük kentlerde ilköğrenim nazarann jenerasyon, roman dediniz mi, bu kitapları bilirdi. Mecmua ise, Yapı Kredi’nin yayımladığı “Doğan Kardeş”ti.
Dedemin dizinde başlayan tarih tutkusu, ilkokul sıralarında güzelce ateşli bir hâl aldı. İlkokul üçüncü sınıfta vaktin en önemli ve bilimsel tarih mecmuası olan, İskit Yayınevi’nin çıkardığı “Resimli Tarih Dergisi”ni almaya başladım. Hâlâ kitaplığımda duruyor. Tarih romanlarını da sınıf kitaplığından alarak okumakla yetinmedim. Babamın verdiği 2.5 lira aylıkla hepsini edindim ve meyva sandığından yapılmış kitaplığıma sıraladığım vakit, dünyanın en memnun çocuğuydum.
Benim için ilkokul, matematik ve tarihti. O kadar ki, sayılarla ve geçmiş vakit içinderın serüvenleriyle yaşıyordum. Öğretmenim Zehra Sunar, tarih derslerinde beni tahtaya çağırır, meydan savaşlarını anlatmamı isterdi. Birinci strateji ve taktik derslerini o savaşları öğrenirken almıştım.
PEKOS BİLL’İN YÜKSELİŞİ
İlkokul çağımda Nihal Atsız’ın “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi” romanlarının farklı bir yeri vardı. Bu, yalnız benim için değil, etrafımdaki birfazlaca arkadaşım için de geçerliydi. O iki roman beni o kadar etkilemişti ki, Türkiye’ye yeni girmekte olan Amerikan modasıyla bizim jenerasyonları sarmaya başlayan kovboyculuk oyununa karşı, Türkçülük oynamayı savunurdum.
Mahalle çocukları ikiye bölünürdü. Kovboyculuk oynamak isteyenler, bu biçimde yeni yeni türeyen Pekos Bill’den isimler seçerlerdi. Bizim Türkçü hizip ise, İşbora Alp, Gökbörü, Pars, Sancar, Yamtar üzere isimleri paylaşırdı. Ne var ki, yükselen akım artık Pekos Bill’di.
Türk kağanı, bu sefer Çin imparatorunun değil, ABD’nin eline düşmüş ve İşbora Alp de NATO komutasına girmişti. Bu, bana büyük bir acı veriyordu. İlerde 12 çocuğumun olmasını düşlerdim. İsimleri hazırdı, Yüzbaşı İşbora Alp ile onbaşılarının isimlerini verecektim. 12. çocuk ise kızdı. İsmini bir daha “Bozkurtların Ölümü” romanından seçmiştim: Almıla.
Büyüdükten ve Bilimsel Sosyalizmi bir dünya görüşü olarak benimsedikten daha sonra, Nihal Atsız’ın beni ve bizim çağın çocuklarını neden o kadar sardığını düşündüm. “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi”ni bir kere daha okumaya karar verdim, yeni basımlarını buldum ve bir sefer daha okudum.
KABİLE KÜLTÜRÜ İLE META KÜLTÜRÜ ÇARPIŞIYOR
“Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi”, Göktürk Kağanlığı devrinde geçer. “Bozkurtların Ölümü”, daha tesirlidir. Kahramanlar, Yüzbaşı İşbora Alp ve onbaşılarıdır.
Roman, Türk-Çin çelişmesi ekseninde kurulmuştur. Lakin bu, aslında görünüştedir. Romanın temelinde, eşitlikçi kabile toplumu ile para iktisadına geçmiş uygar toplum içindeki çelişme vardır.
Nihat Atsız’a nazaran, kabile toplumu basamağındaki Türkler, çabucak hemen malın malla değiştirildiği bir periyodu yaşamaktadırlar. Çin ise, gelişmiş bir ticaret uygarlığıdır. Roman, baştan sona kabile toplumunun eşitlikçi kandaşlık
kültürü ile derin sınıf ayrılıkları ortasındaki ticaret uygarlığı içindeki çarpışmayı işler. Bu çarpışma, bir tarafıyla silahlıdır; kargıyla, kılıçla, okla yürütülür; ancak asıl insanı etkileyen iki toplumun kıymetleri içindeki çatışmadır.
Nihal Atsız’ın romanındaki Türk, göçebe savaşçıdır; Çinli ise tüccardır. Türk, Bozkırın dürüst kahramanıdır, Çinli ise hilebazdır. Türk, kandaşlardan ve eşitlerden oluşan demokratik kabile toplumunun üyesidir, hatta üye bile denemez, o toplumun bir modülüdür. Toplum, bir arada üretmekte ve ürettiğini paylaşmaktadır. bir daha bir arada yağmalamakta ve yağmaladığını da eşit olarak bölüşmektedir. Kağanlığın kurulduğu devlet idaresi altındaki toplumda bir hiyerarşi oluşmuştur. Silahlı güç, örgütlüdür. Lakin anlatılan toplum, devletli toplum değildir; diğer deyişle özel mülkiyetin sınıflara ayırdığı bir toplum değildir. Beyefendiler, özel mülk sahiplerinin, hayvan sürülerinin sahibi olan beyefendilerden epey, kabile şeflerini andırmaktadır. Devlet vardır fakat sınıflar yoktur. Bütün kabile, yani herkes silahlıdır. Toplumdan başka, toplumu baskı altına alan bir silahlı güç oluşmamıştır. ötürüsıyla toplum ortasındaki bağlantılara damgasını vuran, kabile demokrasisidir. halbuki Orhon Yazıtları’nda Kültigin’in 10 bin koyunu olduğu belirtilir. Bodun, bağımlı olduğu Kağana ve beyefendilere “işi gücü verir”. Nihal Atsız, romanını Orhun Yazıtları’nın anlattığı 8. yüzyıl Göktürklerinin sınıflı toplum gerçeği üzerine kurmamıştır.
KABİLE KANDAŞI TÜRK İLE TÜCCAR ÇİNLİ TİPLEMELERİ
Kabile toplumunun belirlediği insan, saf, dürüst ve saydamdır. Ticareti ve parayı bilmediği için, hileyi ve palavrası da bilmez. Bencil değil el güzelidir. Toplumu uğruna can vermeye hazırdır. Nihat Atsız, kabile kahramanlığı için bir destan yazmıştır.
Çinli karakteri ise, kabile toplumunun ticaret uygarlığına baktığı yerden, yani Çin Seddi’nin eteklerinden çizilmiştir. Kabile kandaşlarına bakılırsa ticaret, hileden ve kandırmadan öbür bir şey değildir. Tüccar, hilebaz ve sahtekârdır. Onun en epeyce sevdiği paradır. Meta toplumunda para (altın) bedeller silsilesinin doruğuna kurulmuştur. Orada kandaşlık-kardeşlik yoktur; insan alakalarını alım-satım belirlemektedir. Kişisel çıkar ve kâr her şeyin üstündedir. İşbora Alp’ın onbaşılarının bir türlü anlayamadıkları da budur. Onların akınlarına karşı örülmüş olan o uçsuz bucaksız Çin Seddi bile hilebazlık değil midir; kahramanlığın önüne çekilen bir duvar olmaktan diğer hangi manası taşımaktadır?
Tücccar olan Çinli, ne kadar hilebaz ise, o kadar da korkaktır; duvarın ardına gizlenmektedir. Parayı sevdiği kadar kendisini de sevmektedir. Bozkurtlar için ise ben yoktur, biz vardır, yani kandaşı olduğu toplum vardır. Çinlinin hayata birinci tekil şahıs olarak bakması kabile kandaşı Türk’e epey garip ve yabancı gelmektedir. Kabile savaşçısının kendisini kandaşları için kahramanca feda etmesinin temelinde yatan kültür Nihal Atsız’ın romanına damgasını vurmuştur.
KIZILDERİLİ’DEN YANA KIZILDERİLİ KISSASI
Kabile kandaşı Türk için en büyük tehlike, meta uygarlığına geçmektir; parayla tanışmaktır; toplumsal bağlara paranın girmesi ve toplumu parçalamasıdır.
Nihal Atsız, Bilge Kağan’ın Orhun Yazıtları’na yazdırdığı, “Çin’e gidersen, aslını yitirirsin, orada erir kaybolursun” içerikli kelamlarını romanlaştırmıştır. bu biçimde Çinlileşen, yani Çinliler üzere sınıflara ayrılan, para iktisadına geçen kabile kandaşlığı paramparça olacak, artık oğul atayı, kardeş kardeşini bilmeyecek, eski eşitler zenginlere ve kullara bölünecek, arkadaşlık, andalık, kan kardeşliği, yoldaşlık kalmayacaktır.
“Bozkurtların Ölümü”, bir bakıma Kızılderili sinemalarındaki temayı işler. Yalnız onlardan farklı olarak, beyaz adamdan değil, Kızılderili’den yanadır; onların pahalarını savunur. Fakat bu kıymetleri toplumsal-sınıfsal temelleriyle açıklamaz, ama Türklükle simgeleştirir ve açıklar. Roman, bu niçinle savunduğu pahaları, sınıfsız kabile toplumunun üniversal karakterinden koparır ve Türkleştirir.
Nihal Atsız, tarihin akışına umutsuz ve kahramanca bir meydan okumada bulunduğunu, en azından bilinçaltında kabul etmektedir. Bozkurtların ölmesi, bu mağlubiyete yazılan ağıt üzeredir. Romancı, eşitlikçi kabile toplumunun ticaretin hile ve desiselerine yenik düşmesi karşısında isyan etmekte ve kaçınılmaz olan kahramanca mevti destanlaştırmaktadır. Aslında bu ağıt, önünde sonunda sınıflara bölünecek olan kabile toplumuna yazılmıştır.
İLKEL KOMÜNİZME METHİYE
“Bozkurtların Ölümü”, eşitliğe, kardeşliğe, toplum sevgisine, fedakârlığa, dürüstlüğe, saflığa ve saydamlığa yakılan bir ağıttır lakin hem de bizim çocuk yüreklerimizdeki hasreti de depreştirmiştir. Bazılarımızın babası mandolin alabiliyor, bazılarınınki ise alamıyor. Bazılarımızın bir tek pantolonu var, bazıları ise çeşit çeşit giyiniyor.
Eşitsizliklerin uzunluk verdiği ve sınıfsal farklılaşmaların büyüdüğü 1950’lerin toplumunda, biz çocuklar, ilkel eşitlikçi toplumun Türk’ünü sevmiş ve Çinli tüccardan nefret etmiştik. Bizim için, kardeşlik ve para tartılamazdı. Toplumculuğu yüceltir ve para düşkünlüğünü aşağılardık.
“Bozkurtların Ölümü” özünde ilkel komünizme methiye ve hasretin romanıdır. Düşlerimizde yaşayan, özlemlerimizde tüten, umutlarımızı ateşleyen, insanlığın bir vakit içinder yaşadığı o kardeşlik çağıdır; özel mülkiyetin, şahsi çıkarın, özel kârın, altının ve paranın olmadığı kandaşlar toplumudur. Nihal Atsız, o toplumun bedellerini bugünlere taşırken, bizleri yüreğimizden ve vicdanımızdan yakalar, bizleri sarmalar, bizleri afsunlar.
EŞİTSİZLİK VE OTORİTE ÇİNLİDİR
O eşitlikçi kardeşlik toplumu hasreti, beni ilkokul arkadaşlarımdan daha epey etkilemişti.
Hangi şartlar, hangi küçücük tecrübeler kişiliğimi belirledi, bunun üzerinde pek düşünmüş değilim, ayrıyeten okuyucu için de ilgi cazibeli değildir; lakin burada Nihal Atsız’ın elinden tuttuğu kişiliği açmaya çalışıyorum.
Üçüncü sınıfta öğretmenim Zehra Suner babamı çağırarak benim asi olduğumdan, kendisine isyan ettiğimden yakınmıştı. Mezun olduktan 35 yıl daha sonra bir ortaya geldiğimizde, sınıf arkadaşlarımın önünde, “25 yıllık öğretmen hayatımın en isyancı ve düz duvara tırmanan öğrencisi Doğu’ydu” söylemiş olduğini unutamıyorum. Bana gurur veren bir övgü olduğu için herbiçimde. Burada maksadım, “Bozkurtların Ölümü” romanından olağanüstü tat alan çocuk kişiliğini ortaya çıkarmaya çalışmaktır. O kişiliğin bir ögesi, eşitsizliklere, otoriteye isyan oluyor. Tıpkı bir avuç bozkır kahramanının Çin sarayında isyana kalkışmaları ve kahramanca can vermeleri üzere. Yamtar karakteri hâlâ belleğimdedir.
Eşitsizlikler, duvarlar ve saray o romanda Çinlidir; Çin imparatorları ve zadegânlarıdır. Bozkırın sarayı yoktur, kıl çadırları vardır. O çadırların zenginlikleri koruyan duvarları yoktur. Para toplumunun ikiyüzyülüğüne, hilelerine, entrikalarına isyan edenler ve düz duvara tırmananlar, kıl çadırlarda oturan ve kımız içen dürüstlükten diğer bir töre bilmeyen kabile fedaileridir. Düz duvara tırmanan Sarar İlkokulu öğrencisi, isyancı Doğu, kendisini o kabile fedaileri ile özdeşleştirmiştir.
KAHRAMANCA DİRENEN TÜRK
İlkokul beşinci sınıfta öğretmenimiz bize cumhurbaşkanı seçimi yaptırmıştı. Sınıfta iki aday gösterildi. Biri, sınıfımızın en çalışkanı Bedri Uzunalimoğlu idi. sonrasındasında Hacettepe Üniversitesi’nde Patoloji Profesörü oldu. Gerçek bilim adamıydı. Son senelerında sık sık görüşüyorduk. Vatan Partisi’ne üye olmuştu. hayatının son aylarında ağır bakımdaydı. Ziyaret ettim, fazlaca keyifli oldu.
Bedri arkadaşımı öğretmenimiz aday göstermişti. Sınıfımızda, artık “apartman bakılırsavlisi” deniyor, kapıcı ve hademe çocuğu olan dört arkadaşımız vardı. Artık neredeler bilemem, Haşime Keleş, Samanpazarı’ndan yürüyerek gelirdi. Malatyalı Mehmet, kapıcı olan ablasının yanında kalırdı. Çok uzun uzunluklu ve bizlerden üç-dört yaş büyük Ethem ve bir arkadaş daha. Onlar, benim cumhurbaşkanı seçilmemi hayli istiyorlardı ve öğretmenimizin Bedri’ye oy verilmesini teşvik eden konuşmasına karşın oylarını bana vermişlerdi.
“Bozkurtların Ölümü”nde Türkler, ticaret uygarlığına kahramanca direnen eşitlikçileri temsil ediyordu. yıllar daha sonra anladım ki, “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtların Dirilişi” romanlarından düşlerime girecek kadar etkilenmemin sebebi, çocuk bilincimdeki eşitlik hasreti ve o sırada Türkiye’ye süratle girmekte olan yabancı kültüre duyduğum tepkilerdi.
İŞBORA ALP’İN PEKOS BİLL’E AT UŞAĞI YAPILMASI
Bugün de bir araştırma yapılsa, Ülkücü Milliyetçiliğin Anadolu’nun ezilen kısımlarını etkilediği görülecektir.
her insanın bildiği üzere, Türkçülük 19. yüzyılda ve Kemalist İhtilal devrinde halkçı, laik, memleketçi ve devrimciydi. Demokratik Devrimimize yol gösteren akım olarak filizlendi ve gelişti. Savaşlarda millet fedailiğinin destanlarını yazdı, Türk İhtilaline önderlik etti, Cumhuriyeti kurdu. Fakat Atatürk’ten daha sonra, İkinci Dünya Savaşı sürecinde ikiye ayrıldı: Devrimci Milliyetçilik ve Irkçı Milliyetçilik. Dünyada Naziliğin ve Faşizmin yükseldiği yılların da tesiriyle.
Nihal Atsız, romanlarında halkçı geleneğin eşitlikçi temalarını işlemeye devam etti. Lakin ırkçılık ve diğer milletlere yukardan bakışlar, hatta birtakım kimi düşmanlık, kimi Türkçüleri ister istemez İkinci Dünya Savaşı senelerında Nazi emperyalistlerinin, çabucak sonrasında da ABD’nin kontrolü altına sürüklemişti. Atatürk’e de düşmanlık telaffuzları tutturmuşlardı.
Eşitlik ve kardeşlik hasretlerinden yakalanan Anadolu genci, eşitsizlik ve bencilliğin dünya ölçeğindeki merkezi olan ABD emperyalizmine bağlanıyordu. bu biçimdece ideolojik biçimlendirmeyle İşbora Alp, Pekos Bill’in “at uşağı” haline getiriliyordu.
Köklerinden kopan Milliyetçilik isim değiştirme gereksinimi da duydu. Kendisini Milliyetçilikten ayıran bir isim buldu, “Ülkücü” ismi alındı. İhtilal yapan, tarihe damga vuran Türk Milliyetçiliği isimlendirmesinin terk edilerek Ülkücü isminin yeğlenmesinin üzerinde durulmamıştır. halbuki fazlaca manalıdır.
İDEOLOJİNİN ROLÜ: EŞİT OLMAYANLARI TÜRKLÜKTE EŞİTLEMEK
Eşitlik ve eşitsizlik, çıplak gözle fark edilen objektif olgulardır. Onları görmek için rastgele bir ideolojinin yardımına muhtaçlık yoktur. Lakin görmemek için ideolojik yardım gerekir. Sınıflı toplumun eşitsizliklerini yasallaştıran ideolojiler, eşitsizliğin doğallığını işlerler. Eşitsizliğe isyan edenler ise sınıfların ortadan kalkmak zorunda olduğu tezleriyle tarih sahnesine çıkmışlardır.
Biz 1950’li yılların yaramazları, eşitliği ve eşitsizliği kendi toplumlarımızdan biliyorduk. “Bozkurtların Ölümü” ve “Bozkurtlar Diriliyor” romanları, bizim bilincimizdeki gerçekle ve eşitlik özlemleriyle örtüşmüştü. Milliyetçiliği ise, kendi kendimize bilemezdik; bizatihi keşfedemezdik; keşfettirilmemiz gerekiyordu.
Yusuf Akçuraların, Atatürklerin de saptadığı üzere, insanın ideolojik hamurunun Milliyetçilikle yoğrulması kapitalizmle birlikte ortaya çıkmıştı. Kendisini mensubu olduğu boyun eşit kandaşı olarak bilen Onbaşı Sancar ile kullara hükmeden sultanlar ve beyefendiler, Milliyetçi ideolojide Türk milletinin ferdi olarak eşitlendi. Beyefendiler ve at uşakları Türklükte eşitlenmişti.
ATSIZ’IN ORHUN YAZITLARI’NDAN ÖĞRENEMEDİĞİ
Nihal Atsız, romanlarında Türkçülük ile eşitlikçilik ortasına bir eşit işareti koyuyordu. Atsız, bunu Batı’dan aldığımız Milliyetçilik ideolojisiyle yapıyordu. Orhun Yazıtları’ndan öğrense, orada Bilge Kağan, Karabodun’un Akbodun’a yani beyefendilere “işi gücü verdiklerini” belirtiyor. Lakin Burjuva Milliyetçiliği, Karabodun ile Akbodun’u eşitliyor. Burada dürüst olan Orhun Yazıtları ile kapitalizmin getirdiği Milliyetçilik içindeki çelişmeyi görüyoruz.
Burjuvazinin Milliyetçiliği, eşit olmayan bir toplumu millet teriminde eşitlemektedir. Bu hayali bir eşitlenme, bir aldanmadır, daha doğrusu aldatılma.
Nihal Atsız, kabile toplumundaki dürüstlüğe ve saydam bağlara ağıt yakmış, insan etkileniyor. İdeoloji işleyicileri ekseriyetle yaptıkları işe inanırlar. Lakin işin kendisi, onların inançlarından bağımsız olarak objektif bir fonksiyon görüyor.
Azınlığın çoğunluk üzerinde tahakküm kurmasına hizmet eden bütün ideolojiler, Çinli tüccar üzere hilebaz olmaya mecburdur. Zira hiç bir topluma eşitsizlik ve tahakkümü, “bu eşitsizliktir” ve “bu tahakkümdür” diyerek kabul ettiremezsiniz.
ZIT ŞUUR
Bağnaz Milliyetçilik, bütün toplumlara has serüvenlerin düzgün olanlarını kendi milletine, makûs olanlarını da öteki milletlere paylaştırma hüneridir. İktisatta üretilenlerin dağıtımında gösterilen adaletsizlik, bol kepçe ulusal üstünlük dağıtımıyla giderilmiş olur. bu biçimdece sıcak para komisyoncularından, dolar ve borsa vurguncularından hiç bir eksiğimiz kalmaz. Buna aksi şuur diyorlar.
Tarih öncesine ve tarihe bakıyoruz: Her toplum, Çin toplumu da, Türk toplumu da, başkaları de, farklı vakit içinderda, eşitlikçi ve kandaş kabile ömrünü yaşadılar ve bir daha farklı vakit içinderda sınıflara bölünerek uygarlığa geçtiler.
Günümüz toplumuna bakıyoruz: Artık biz de “Bozkurtların Ölümü”ndeki Çinli tüccara benzemişiz. Bu kadar vakittir özel mülkiyet, özel çıkar, sınıflaşma tecrübesinden daha sonra ne Gökbörü kalmış ne de Nihal Atsız’ın son fedaisi Onbaşısı Yamtar. “Türk büyükleri”, şimdilerde “Çinli tüccarları” andırıyor. İlkokul çağlarında belleğimize yerleşmiş olan Nihal Atsız’ın Çinli tüccarına o kadar benziyorlar ki.
Bu durumda sınıflara bölünme ve sınıfsal tahakküm hadisesini, Türk ve Çinli olmakla açıklayamıyoruz. halbuki feodal devrin halk ozanları, tıpkı Orhun Yazıtları üzere sınıflı toplumu bütün çıplaklığıyla anlatıyorlardı. Örneğin Yunus Emre 13. yüzyılın toplumunu şu biçimde betimliyordu:
“Geçti beyefendiler mürüvveti/Binmişler birer atı/ Yediği fakir eti/İçtiği kan olmuştur.”
bir daha halk ozanlarının Osmanlı’ya bakışı şu biçimdeydi:
“Şalvarı şaltağ Osmanlı/Eğeri kaltağ Osmanlı/Ekende yok biçende yok/Yiyende ortak Osmanlı”
ÇAĞIMIZA TAŞINAN BİR vakit içindeRIN EŞİTLİĞİ
Nihat Atsız, bizim sınıfsız, eşit bir toplumda yaşama hasretlerimizi, Bağnaz Milliyetçiliğin içine yerleştirmiştir. bir daha de O’na teşekkür borçluyuz. Hiç şayet olmazsa geçmişte kalan kıymetlerimizi çağımıza taşımış oluyor.
Eşitlik hasreti, bizim çocuk bilinçlerimizde vardı. Zira eşit olmayan bir toplumda yaşıyorduk.
Eşit olmayanları Türklükte eşitlediğiniz vakit, özlemleriniz ateşleniyor lakin Türk toplumuyla ilgili şuurunuz bilakis çevrilmiş oluyor.
Bu kadar hüner, feodal çağın Çinli tüccarında bile yoktu. Bu işi kapitalizm çağının Avrupalı tüccarı becerdi. olağan olarak aydın kadrosunun, ideoloji sihirbazlarının marifetiyle.
İnsan, Cemal Süreya’yı nasıl hatırlamaz. Milliyetçiliğimiz, Yumuşak G vitaminidir. Yumuşak G (Ğ), bir tek Türk alfabesinde var, diğer hiç bir alfabede yoktur. Hele Çin yazısı, onlarda hiç bir harf bulunmuyor.
Yumuşak G bizimdir ve bizim artılarımızdan biridir. Öteki lisanlarda yoktur ve öteki dillerce esir alınamaz. Ve o kadar bize aittir ki, Yumuşak G, epeyce alçakgönüllüdür, hiç bir vakit bir sözcüğün başına gelmez, daima diğer harflere buyur eder.
Artık onu da elimizden almak istiyorlar. Türk abecesini değiştirmek peşinde olanlar, Yumuşak G harfine de gözlerini dikmişlerdir. Yalnız Yumuşak G’ye mi, bizden olan hiç bir şeye tahammülleri yok. Fedakârlığımızı, kardeşliğimizi, fedailiğimizi, yiğitliğimizi, dayanışmacılığımızı, elseverliğimizi kırıp geçirmek istiyorlar.
Nihal Atsız’ın romanları, Türk edebiyatındaki Yumuşak G vitaminidir.