semaver
Active member
Pazarda alışveriş yapan 84 yaşındaki yurttaşın isyanı: ‘Paranın bu kadar öldüğünü görmedim’ Karacasu’nun Ataeymir mahallesinde cuma günleri kurulan pazarın alıcılar da satıcılar da fiyatlardan şikayetçi. 84 yaşındaki bir yurttaş, “Kımıldayacak yerimiz kalmadı. Paranın bu kadar öldüğünü görmedim. Para eridi” diye konuştu. Yurttaş, şunları söylemiş oldu:
“Biz bitmişiz. Kımıldayacak yerimiz kalmadı. Bir torba gübre 450, 500, 600 lira olursa ekilip biçilir mi bu mahsul? Ekilip biçilmez. Ne yapacağımızı şaştık biz de. Bir kilo mazot 25 lirayı geçiyor. Yapacak bir şeyimiz yok. 84 yaşındayım. Hayatta yaşamadım bu biçimde bir şey. 1942’de Alman harbi vardı, bir kıtlık gördük biz, lakin onu da epey çekmedik. Paranın bu kadar öldüğünü görmedim ben, para eridi. Ne alırsın, ne satarsın? Bu işler nasıl olacak? Nereye gidecek, nereye gelecek biz şaşırdık. Artık gerisini Allah’a bıraktık. Bu bu biçimde yaşanmaz.”
“DERDİMİZİ KİME ANLATACAĞIZ”
Satıcılardan Oğuz Kayahan ise şu biçimde konuştu:
“Şimdi bizim kar marjımız belirli. Biz, bir liraya çalışıyoruz ancak mazot olmuş 23 lira. Hava soğuk, karda kışta mal satılmadı. Milletin alım gücü yok. Ben mana veremiyorum. Fiyatlar fazlaca değerli geliyor. Ben, artık yarın pazara gitmeye korkuyorum. Bir Kale’ye gitmek için 300-350 lira mazot yakacağım. 50-100 lira da yesek, 450 lira. Bu malın hepsini satsam 450 lira kazanmam. Bana da günah. Kimi kodaman zenginler var, onlar dayanacak lakin bizim üzere garibanlar çekilirse ne olacak? Ne yapalım, yapacak bir şey yok. Sıhhatimiz yerinde, buna şükrediyoruz. Eserlerimiz içinde alıp sattığımız da var, yetiştirdiğimiz de var. Gübre olmuş 550 lira. 5 torba gübre aldım lakin atmaya korkuyorum. Verimli şayet olmazsa ya da don vurursa o da gidecek. Şu patatesin gelişi 4,5 lira. 50 kuruş para kazanmaz lakin ‘5 lira’ diyorum insanlara değerli geliyor. Pazarımıza esnaf gelmez oldu. Müşteri gelmez oldu. Biz kimden keder yanacağız? Kime kaygımızı anlatacağız? Ben şaştım kaldım.
“VERESİYE İLE DÖNDÜRMEYE ÇALIŞIYORUZ”
Bırakan epey esnaf arkadaşımız var. Mazottan dolayı beşerler kan ağlıyor. Veresiyeyle aktarıp çevirmeye çalışıyorum ancak ben de güç durumdayım. İnşallah yöneticilerimiz bir şey yapar. Bu pazar dolu oluyordu. 5 satıcı gelmedi bugün. Devamlı gelen 40-50 müşteri gelmedi. Bu malın hepsi duruyor. Bu mal şimdiye oldukçatan bitiyordu. Salatalık 25 lira. Ben olsam ben de almam. Mecburen, bir umut, tezgahımıza koymak zorundayız. Bu salatalık boşa gitse 500 lira ziyan. 4,5 aldığımı 5’e, 5’e aldığımı 6’ya satıyorum. Kalkıp 5’e aldığımı 10 liraya satamıyorum. bu biçimde bir ticaret yok. Biz, alışa nazaran satmaya çalışıyoruz. Kar marjı daima birebir ancak mazot parası, poşet parası, yer parası, masraflar üçe katladı. Poşetçi, ‘Mazota artırım geldi’ diyor, ‘45 lira oldu poşet’ diyor. 45 lira mı olur bir kilo poşet?”
“Biz bitmişiz. Kımıldayacak yerimiz kalmadı. Bir torba gübre 450, 500, 600 lira olursa ekilip biçilir mi bu mahsul? Ekilip biçilmez. Ne yapacağımızı şaştık biz de. Bir kilo mazot 25 lirayı geçiyor. Yapacak bir şeyimiz yok. 84 yaşındayım. Hayatta yaşamadım bu biçimde bir şey. 1942’de Alman harbi vardı, bir kıtlık gördük biz, lakin onu da epey çekmedik. Paranın bu kadar öldüğünü görmedim ben, para eridi. Ne alırsın, ne satarsın? Bu işler nasıl olacak? Nereye gidecek, nereye gelecek biz şaşırdık. Artık gerisini Allah’a bıraktık. Bu bu biçimde yaşanmaz.”
“DERDİMİZİ KİME ANLATACAĞIZ”
Satıcılardan Oğuz Kayahan ise şu biçimde konuştu:
“Şimdi bizim kar marjımız belirli. Biz, bir liraya çalışıyoruz ancak mazot olmuş 23 lira. Hava soğuk, karda kışta mal satılmadı. Milletin alım gücü yok. Ben mana veremiyorum. Fiyatlar fazlaca değerli geliyor. Ben, artık yarın pazara gitmeye korkuyorum. Bir Kale’ye gitmek için 300-350 lira mazot yakacağım. 50-100 lira da yesek, 450 lira. Bu malın hepsini satsam 450 lira kazanmam. Bana da günah. Kimi kodaman zenginler var, onlar dayanacak lakin bizim üzere garibanlar çekilirse ne olacak? Ne yapalım, yapacak bir şey yok. Sıhhatimiz yerinde, buna şükrediyoruz. Eserlerimiz içinde alıp sattığımız da var, yetiştirdiğimiz de var. Gübre olmuş 550 lira. 5 torba gübre aldım lakin atmaya korkuyorum. Verimli şayet olmazsa ya da don vurursa o da gidecek. Şu patatesin gelişi 4,5 lira. 50 kuruş para kazanmaz lakin ‘5 lira’ diyorum insanlara değerli geliyor. Pazarımıza esnaf gelmez oldu. Müşteri gelmez oldu. Biz kimden keder yanacağız? Kime kaygımızı anlatacağız? Ben şaştım kaldım.
“VERESİYE İLE DÖNDÜRMEYE ÇALIŞIYORUZ”
Bırakan epey esnaf arkadaşımız var. Mazottan dolayı beşerler kan ağlıyor. Veresiyeyle aktarıp çevirmeye çalışıyorum ancak ben de güç durumdayım. İnşallah yöneticilerimiz bir şey yapar. Bu pazar dolu oluyordu. 5 satıcı gelmedi bugün. Devamlı gelen 40-50 müşteri gelmedi. Bu malın hepsi duruyor. Bu mal şimdiye oldukçatan bitiyordu. Salatalık 25 lira. Ben olsam ben de almam. Mecburen, bir umut, tezgahımıza koymak zorundayız. Bu salatalık boşa gitse 500 lira ziyan. 4,5 aldığımı 5’e, 5’e aldığımı 6’ya satıyorum. Kalkıp 5’e aldığımı 10 liraya satamıyorum. bu biçimde bir ticaret yok. Biz, alışa nazaran satmaya çalışıyoruz. Kar marjı daima birebir ancak mazot parası, poşet parası, yer parası, masraflar üçe katladı. Poşetçi, ‘Mazota artırım geldi’ diyor, ‘45 lira oldu poşet’ diyor. 45 lira mı olur bir kilo poşet?”