Soruyorlar:
Erdoğancı mısın?
Kılıçdaroğlucu musun?
Akşenerci misin?
Bahçeci taraftarı mısın?
Kimi okuyucu bu dar siyasi kalıptan çıkmıyor.
halbuki:
Bakış açınızı geliştirirseniz, baktığınızın değiştiğini görürsünüz!
Siyasete, itibariyle iktisada bakış açınızı değiştirirseniz partinizi de, politik başkanınızı de “çıplak” görmeye başlarsınız!
Öncelik, neoliberalizmin siyaseti- partileri itibariyle demokrasiyi ne hale getirdiğini bilmektir!
Neye/kime oy verdiğinizi bilmeniz gerek yoksa hayal kırıklığınız daim olur. Lakin:
Bir “sektör” haline dönüştürülen siyaset sürecinin şekillenmesinde diğer oyun kurucular da var: Siyasete yatırım yapan/ para veren yerli-yabancı büyük şirketler…
Parayı veren azınlıktaki busermaye kümesi, kendine orantısız büyük güç devşirerek çoğunluğu eziyor. Ki zenginler, parti farkı gözetmeksizin her partinin seçim kampanyasına finansal dayanak sağlıyor.
Bu köşede birtakım kimi ismini geçirdiğim -Nobel İktisat Mükafatı sahibi- Paul Krugman ne dedi:
-“Gelir dağılımındaki çok dengesizlik gerçek demokrasiyle uyuşmaz. Siyasal sistemimizin büyük sermaye tarafınca çarpıklaştırıldığını ve bu azınlığın daha da zenginleşmesiyle bu çarpıklığın daha da arttığını kim gerçekten inkâr edebilir?”
Para güdümlü demokrasi oyununun kurallarını değiştirmek gerek…
ŞÖHRETLİ İSİMLER
Görmek için bilmek şart…
Kalıpları kırmak için öğrenmek şart…
Harvard Üniversitesi hukuk profesörü Lawrence Lessig‘i tanıtayım size:
-“Kayıp Cumhuriyet: Para Kongre’yi Nasıl Yozlaştırıyor/ Ve Bunu Durdurma Planı” isimli kitabı yazdı. Paranın siyaseti satın almasını, güçlü çıkar kümelerin hükümeti yönlendirmesini somut örnekler üzerinden anlattı.
Yetmedi: 185 millik uzun farkındalık yaratma yürüyüşleri yaptı.
Yetmedi: 2016 seçiminde Demokrat Parti’den aday adayı oldu. Kampanyasını tek mevzuya odakladı; finansal yardım reformu…
Yetmedi: Eşit Oylar Hareketi’ni kurdu.
Yetmedi: Her daim mazlumların avukatlığını yaptı.
Ve kuşkusuz New York Times gazetesinden Time mecmuasına kadar karalama kampanyalarına maruz kaldı.
Yani:
Size dayatılan/ zorla giydirilen elbiseye mecbur değilsiniz. Dünyanın dört yanında nitelikli insanların muhalefet bayrağı açtığını bilin istiyorum…
Neoliberalizm gölgesinde yozlaşan siyasetin toplumsal ömrü nasıl paramparça ettiğini yazan isimlerin farkında olun:
-Yale Üniversitesi’nden Prof. Jacob S. Hacker ve UC Berkeley Üniversitesi’nden Prof. Paul Pierson, “Kazananlar Her Şeyi Alır Siyaseti: Washington Zenginleri Daha Güçlü Nasıl Etti/ Orta Sınıfa Sırtını Nasıl Döndü” kitabı bu tertibin ipliğini pazara çıkarıyor.
Ünlü üniversite isimlerini kasıtlı yazıyorum; bazıları, referans kaynağınız şöhretli şayet olmazsa yazdığınızdan kuşku duyuyor! Bu anlayış da neoliberalizmin “hediyesi”…
YATIRIM ARACI: SİYASET
Siyaset ve iktisadın iç içe geçmesi “parti rekabetinin yatırım teorisi” kavramını doğurdu. Bu teori demokraside; seçmenlerin değil, iş dünyası seçkinlerinin nasıl oynadığına odaklandı. Mucidi 1995 yılında, “Altın Kural: Parti Uğraşının Yatırım Teorisi ve Para Güdümlü Siyasal Sistemlerin Mantığı” kitabını yazan Prof. Thomas Ferguson idi.
heybetli seçim kampanyalarına mahkûm edilen partilerin, paraya esir düşürülerek nasıl yozlaştıklarını yazdı Ferguson…
O denli ya; Türkiye’de pek bilmişler içerik/program değil, “sadece şatafatlı şovlar ile seçim kazanılır” demedi mi?
İşte öbür isim: Princeton Üniversitesi’nden Prof. Larry Bartels…
Ekonomik eşitsizliğin, global zenginlerin siyaset arenasına çıkmasıyla politik olduğunu araştırma bulgularıyla ortaya koydu. “Eşitsiz Demokrasi: Yeni Yaldızlı Çağın Politik İktisadı.”
Uzatmayayım. Bu köşede Joseph Stiglitz, Thomas Piketty, Dani Rodrik, Immanuel Wallerstein üzere akademisyenlerden bahsediyorum. Ülkemizin düşün ufkunu açmaya çabalıyorum. İstiyorum ki, yaşadığımız finansal krizi tüm kapsamıyla tartışalım. Finans piyasasının buyruklarına boyun eğmiş siyaseti yıkalım. Yoksa, parayı verenin düdüğü öttürdüğünü görüyoruz!
Yalnızca felaket basamağında değil, küreselcilerin dediklerini yapmazsanız her daim açık açık tehdit ediyorlar: Ya kredi derecenizi düşürüyorlar, ya paralarını çekiyorlar ya da “faizleri artırın” diyorlar. Demokrasi filan umurlarında değil; ceplerine bakıyorlar. Neoliberalizm acı oyununun kuralları bu!
Yani pahalı okuyucu:
Türkiye’de global dayatmalara kim karşı çıkıyor, kim destekliyor? Recep’i, Kemal’i yahut Meral’i Ali’yi bırakıp, safınızı buna bakılırsa seçin! Oy verdiğiniz partinizi; sizin çıkarınızı koruyacak/ eşitsizliği giderecek çizgiye getirin. Oyunu bozun.
Soner Yalçın
Erdoğancı mısın?
Kılıçdaroğlucu musun?
Akşenerci misin?
Bahçeci taraftarı mısın?
Kimi okuyucu bu dar siyasi kalıptan çıkmıyor.
halbuki:
Bakış açınızı geliştirirseniz, baktığınızın değiştiğini görürsünüz!
Siyasete, itibariyle iktisada bakış açınızı değiştirirseniz partinizi de, politik başkanınızı de “çıplak” görmeye başlarsınız!
Öncelik, neoliberalizmin siyaseti- partileri itibariyle demokrasiyi ne hale getirdiğini bilmektir!
Neye/kime oy verdiğinizi bilmeniz gerek yoksa hayal kırıklığınız daim olur. Lakin:
Bir “sektör” haline dönüştürülen siyaset sürecinin şekillenmesinde diğer oyun kurucular da var: Siyasete yatırım yapan/ para veren yerli-yabancı büyük şirketler…
Parayı veren azınlıktaki busermaye kümesi, kendine orantısız büyük güç devşirerek çoğunluğu eziyor. Ki zenginler, parti farkı gözetmeksizin her partinin seçim kampanyasına finansal dayanak sağlıyor.
Bu köşede birtakım kimi ismini geçirdiğim -Nobel İktisat Mükafatı sahibi- Paul Krugman ne dedi:
-“Gelir dağılımındaki çok dengesizlik gerçek demokrasiyle uyuşmaz. Siyasal sistemimizin büyük sermaye tarafınca çarpıklaştırıldığını ve bu azınlığın daha da zenginleşmesiyle bu çarpıklığın daha da arttığını kim gerçekten inkâr edebilir?”
Para güdümlü demokrasi oyununun kurallarını değiştirmek gerek…
ŞÖHRETLİ İSİMLER
Görmek için bilmek şart…
Kalıpları kırmak için öğrenmek şart…
Harvard Üniversitesi hukuk profesörü Lawrence Lessig‘i tanıtayım size:
-“Kayıp Cumhuriyet: Para Kongre’yi Nasıl Yozlaştırıyor/ Ve Bunu Durdurma Planı” isimli kitabı yazdı. Paranın siyaseti satın almasını, güçlü çıkar kümelerin hükümeti yönlendirmesini somut örnekler üzerinden anlattı.
Yetmedi: 185 millik uzun farkındalık yaratma yürüyüşleri yaptı.
Yetmedi: 2016 seçiminde Demokrat Parti’den aday adayı oldu. Kampanyasını tek mevzuya odakladı; finansal yardım reformu…
Yetmedi: Eşit Oylar Hareketi’ni kurdu.
Yetmedi: Her daim mazlumların avukatlığını yaptı.
Ve kuşkusuz New York Times gazetesinden Time mecmuasına kadar karalama kampanyalarına maruz kaldı.
Yani:
Size dayatılan/ zorla giydirilen elbiseye mecbur değilsiniz. Dünyanın dört yanında nitelikli insanların muhalefet bayrağı açtığını bilin istiyorum…
Neoliberalizm gölgesinde yozlaşan siyasetin toplumsal ömrü nasıl paramparça ettiğini yazan isimlerin farkında olun:
-Yale Üniversitesi’nden Prof. Jacob S. Hacker ve UC Berkeley Üniversitesi’nden Prof. Paul Pierson, “Kazananlar Her Şeyi Alır Siyaseti: Washington Zenginleri Daha Güçlü Nasıl Etti/ Orta Sınıfa Sırtını Nasıl Döndü” kitabı bu tertibin ipliğini pazara çıkarıyor.
Ünlü üniversite isimlerini kasıtlı yazıyorum; bazıları, referans kaynağınız şöhretli şayet olmazsa yazdığınızdan kuşku duyuyor! Bu anlayış da neoliberalizmin “hediyesi”…
YATIRIM ARACI: SİYASET
Siyaset ve iktisadın iç içe geçmesi “parti rekabetinin yatırım teorisi” kavramını doğurdu. Bu teori demokraside; seçmenlerin değil, iş dünyası seçkinlerinin nasıl oynadığına odaklandı. Mucidi 1995 yılında, “Altın Kural: Parti Uğraşının Yatırım Teorisi ve Para Güdümlü Siyasal Sistemlerin Mantığı” kitabını yazan Prof. Thomas Ferguson idi.
heybetli seçim kampanyalarına mahkûm edilen partilerin, paraya esir düşürülerek nasıl yozlaştıklarını yazdı Ferguson…
O denli ya; Türkiye’de pek bilmişler içerik/program değil, “sadece şatafatlı şovlar ile seçim kazanılır” demedi mi?
İşte öbür isim: Princeton Üniversitesi’nden Prof. Larry Bartels…
Ekonomik eşitsizliğin, global zenginlerin siyaset arenasına çıkmasıyla politik olduğunu araştırma bulgularıyla ortaya koydu. “Eşitsiz Demokrasi: Yeni Yaldızlı Çağın Politik İktisadı.”
Uzatmayayım. Bu köşede Joseph Stiglitz, Thomas Piketty, Dani Rodrik, Immanuel Wallerstein üzere akademisyenlerden bahsediyorum. Ülkemizin düşün ufkunu açmaya çabalıyorum. İstiyorum ki, yaşadığımız finansal krizi tüm kapsamıyla tartışalım. Finans piyasasının buyruklarına boyun eğmiş siyaseti yıkalım. Yoksa, parayı verenin düdüğü öttürdüğünü görüyoruz!
Yalnızca felaket basamağında değil, küreselcilerin dediklerini yapmazsanız her daim açık açık tehdit ediyorlar: Ya kredi derecenizi düşürüyorlar, ya paralarını çekiyorlar ya da “faizleri artırın” diyorlar. Demokrasi filan umurlarında değil; ceplerine bakıyorlar. Neoliberalizm acı oyununun kuralları bu!
Yani pahalı okuyucu:
Türkiye’de global dayatmalara kim karşı çıkıyor, kim destekliyor? Recep’i, Kemal’i yahut Meral’i Ali’yi bırakıp, safınızı buna bakılırsa seçin! Oy verdiğiniz partinizi; sizin çıkarınızı koruyacak/ eşitsizliği giderecek çizgiye getirin. Oyunu bozun.
Soner Yalçın