Değerli basın mensupları, saygıdeğer konuklar, bugün benim için farklı bir buluşma aslında, bu kadar yıldır bisküvi çikolata yapan ben bu sefer kitaplardan konuşmak üzere bir ortaya geldim sizlerle.
Hepinize katılımınız için epey teşekkür ediyorum, güzel geldiniz.
Sizin sorularınızı almadan evvel ben meramımı özetlemek gerekirse anlatmak isterim.
Biliyorsunuz, LinkedIn’de uzun vakittir sistemli olarak makaleler yazıyorum.
Bu makalelerin ilgi çektiğini görür görmez arkadaşlar bana Sabri Ülker Yayınları vasıtasıyla bunları kitaplaştıralım teklifiyle geldi, istemediğimi söylesem de sürpriz yaptık diye kitapla geldiler sonunda. Biraz zorlamayla başladı yani açıkçası ancak bir biçimde buraya geldik ve “yaşamın İpuçları” serisi ortaya çıktı. İtiraf edeyim hoş de oldu sanırım.
Şu anda 3 kitabımız var; bunların hepsi Türkçe.
Seçme yazılardan oluşan İngilizce kitabımız da bugün çıkıyor.
bu biçimde peş peşe kitaplar çıktıkça şu soruyu hem ben epey duyuyorum birebir vakitte gıyabımda sorulduğunu biliyorum: Murat Ülker niye kitap çıkarıyor, niye yazıyor?
Size Linkedin müelliflik hikayem nasıl başladığını anlatırsam sanırım “Murat Ülker muharrir olarak nereye koşuyor?” sorusunun karşılığını da bulabilirsiniz.
Bu sorunun karşılığını birinci ağızdan vermek istedim, zira şeffaflık olmayınca spekülasyon oluyor, spekülasyondan da hiç bir vakit hayır gelmez.
Yazma sebeplerimin neler olduğunu anlatmadan evvel neler olmadığını anlatayım:
Dikkat çekmek için yazmıyorum
Takipçi kazanmak için yazmıyorum
Çok satan bir müellif olarak anılmak için yazmıyorum
Birilerinin yönlendirmesiyle yazmıyorum
Yani kendimi bu alanda bir guru üzere görmüyorum.
Bu hususta anlaştıysak niye yazdığımı anlatabilirim artık.
İşin doğrusu, evvela kendimi geliştirmek için yazıyorum.
Mayıs2020 yani covid olaylarının Türkiye’de görüldüğü yani meskene kapandığımız birinci günler. Tüm ömür biçimiz, uyduğumuz, kalktığımız, çalıştığımız saatler değişti. Birfazlaca toplantıyı online yapıyoruz. Haliyle konutun ortasında kendimize de meşgale arıyoruz. Daha fazlaca okumaya, daha epey araştırmaya vakit kalıyor. Ki bu da benim istediğim bir şeydi, uzun müddettir okumak için kendime ayırdığım makaleler, kitaplar kenarda duruyordu. Daima yakın arkadaşlarıma “hadi bir ortaya gelince malayani konuşmayalım, kitap okuyup tartışalım” diyordum.
Bu ortada da şirketimizi yeni periyoda hazırlayacak projeler hayata geçirmeye uğraşıyorduk. Yeni periyoda ahenk sağlama konusunda yeni okumalar yapmak gerekiyordu. O günlerde harıl harıl “tele-work” konusunu okuyup öğrenmeye çalışıyordum ve proje kümelerindeki arkadaşlarımla paylaşayım diye tuttuğum notlardan yazı yazmaya karar verdim. Yazı yazmayı da severim. Vakit da biraz fazla olunca ortaya 5-6 sayfalık yazı çıktı. Yazı kötü olmadı üzere geldi, bu biçimde da Linkedin’de daha kısa ve linkli postları seyrek olarak paylaşıyordum. “Şunu makale olarak koyayım bakalım ne olacak” dedim. 31 Mayıs 202’de “Tele Çalışma: Her işte bir hayır vardır” başlığıyla yazıyı koydum. Koyuş o koyuş. Motamot yazıya bu biçimde başladım.
daha sonra yorumlarla bir arada takipçilerimle bir bağlantı başladı. Hem ben onlardan tıpkı vakitte onların benden öğrendiğini hissetmek hoşuma gitti. Bir tıp “salihamel”di bu benim için. Okuyup kendimi geliştirmekten de, görüşlerimi takipçilerime açıp test etmekten ve onlara faydalı olmaktan da büyük keyif almaya başladım. Sanat sanat için mi, yoksa sanat halk için mi, diye klişe bir soru vardır ya… Yazmak benim için yalnızca kendini geliştirmek, yeni şeyler öğrenmek için yazmak haline geldi.
2 Haziran 2020’de bir daha bilhassa The Economist mecmuasındaki bir yazıdan etkilenerek “İş hayatında Plaza İmparatorluğu’nun Sonu: Tele Çalışmanın Önlenemez Yükselişi” başlıklı bir yazı daha yazdım. Peşinden “Uzaktan çalışma: İtimat, işbirliği ve teknoloji” demektir başlıklı bir yazı yazdım. Çalışma arkadaşlarımın yazılarımı okumaları, yorum yapmaları, üzerinde tartışmaları da işi fazlaca verimli bir hale getirdi. Örneğin covid salgınında birinci tele çalışmaya geçen ve hala da bunu da en âlâ uygulayan şirketlerden biriyiz. Doğal ki bu yazılarım niçiniyle oldu demiyorum lakin burada bir yumurta tavuk, tavuk yumurta benzetmesi yapılabileceğini de kimse inkar edemez.
sonrasındasında yazmak için okumak zorunda kaldım, bu benim için inanılmaz bir okuma- yazma temposu yarattı. Yazdığım her yazı için ya bir kitap okumak ya bir bahiste araştırma yapmak ya da geçmişte yaşadığım bir tecrübeyi ayrıntılandırmak zorundayım. Bunları yaparken de yeni şeyler öğreniyorum, unuttuklarımı hatırlıyorum, yeni bakış açıları kazanıyorum. Bana yararı oluyor yani.
Kendime bunu iş edinince de öteki bütün işlerinde olduğu üzere bu bahiste da planlı çalışmaya ve evvel Linkedin analitik temposuna kendimi uydurmaya karar verdim. Şunu anladım ki kendinize bir -okuyucu amaç kitlesi yaratınca onların da sizden makul müddette tekrar yazı yayınlamanız beklentisi oluyor. Toplumsal medyanın yarattığı interaktivite ortamıyla da yazı üzerinden aranızda bir bağlantı lisanı gelişiyor. Bunu yaşayarak anlamak da takdir edersiniz ki epeyce sayıda marka sahibi olarak benim için de büyük bir kazanım oldu. Zira günün sonunda markalarımız da tüketicileriyle bu biçimde bağlantı toplulukları oluşturmak ve orada kendilerini var ederek kalıcı münasebetler kurmak istiyorlar.
Haftalar ilerledikçe iş konusundaki yazılarımın yanına, toplantı izlenimleri, konferanslar, iş hayatı anılarım eklendi. Sanırım bu biraz da bilinçaltında tecrübelerimden öğrendiklerimi geleceğe bırakma motivasyonundan ileri geliyor. Bilhassa babamla ilgili, ailemle ilgili anılarımı paylaşmanın, hem bizim nesillere birebir vakitte gençlere fazlaca yararlı olduğunu da görüyorum. Kimi anıları da yalnızca kendim için ve hatırlamış olmak için yazıyorum. Yaşlanıyorum sanırım, nostalji zevk veriyor.
Kuşku yok ki ibadet hayatımın değerli parçası… İslamiyet, müslümanlık, Kur’an-ı Kerim ve Hadisler konusunda da epey okuma yapıyorum. Bu konularda vakit zaman yazılarım olağan ki oluyor. Örneğin 20 Aralık 2020’de yazdığım Doğum Günü, Cadılar Bayramı, Şükran Günü, Noel, Yılbaşı yazısı bu bahisteki birinci yazımdır. Yeri gelmişken 20 Nisan 2021’de yazdığım İslamiyeti Seçen Caz Müzisyenleri ise fazlaca sevdiğim yazılarımdan biridir. Okumanızı öneririm.
hemen sonrasında baktım, yaptıklarımı yazmak, paylaşmak hem kolay geliyor tıpkı vakitte önemli beyin jimnastiği yerine geçiyor. En hayli yaptığım şeylerden biri de stant gezmek. Biroldukca klasik, çağdaş ressamın yapıtlarına yargıcım. Üstelik kimileri da koleksiyonumuzda var. Bu niçinle de sanat da yazayım dedim. Aslında bence koleksiyonumuzda yer alan yapıtlarından de yola çıkarak, fazlaca kıymetli bir ressamımıza dair bir yazıyla sanat yazılarına başladım. 21 Ocak 2021 tarihindeki yazımın başlığı “Hoca Ali İstek ve eserleri” idi. O yazı da motamot şu biçimde başlıyordu:
“Kıymetli Takipçilerim, vakit buldukça LinkedIn sayfalarında buluşuyoruz ve siz on binlerle söz edilen etkileşimle beni ödüllendirdiniz. Çok teşekkür ediyorum. Bundan bu biçimde sizinle ömrümün iş harici öğelerini de paylaşmak istiyorum ki, bu etkileşimimiz hobi, aile üzere iş ömrümüzün yanında kişiliğimizi meydana getiren önemli ögelerdir. Bugünkü postum sanat hakkında..”
Sanat yazıları da benim için hoş bir kulvar oldu. Bu sefer de yazmak için daha hayli stant gezmeye başladım. Hiç bilmediğim hatta bilmeyeceğim stantlardan davetler almaya başladım. Hatta iş seyahati için gittiğim yerlerde de daha evvel 1-2 stant gezerken artık daha fazla stant gezmeye başladım. Sanatın bir hoş yanı da şu anda karşımıza bir tablo gelse her birimiz o tabloyla ilgili farklı şeyler düşünür, farklı yorumlar yaparız.
Sosyal medya kanalları üzerinden çok fazla insan toplanmış bulunuyoruz. Ben görüşlerimi paylaştıkça tüm bu beşerlerle etkileşime de giriyorum.
Nasıl ki ben diğerlerinin bakış açısından bir şeyler öğreniyorsam, tahminen benim bakış açımın da birilerine yararı olur diye umuyorum.
Yazdıkça ilgi alanlarım da genişliyor. İş yazılarım da haliyle gündemi takip ederek çeşitlenmeye başladı. Metaverse konusunda yazdığım yazı, epey yenisi yakalayınca alıp kullanmayan internet sitesi kalmadı. halbuki ben Metaverse yazısını da, kendimi güncellemek için tuttuğum notlardan yazmıştım. Birebir biçimde NFT yazısı da bu biçimde çıktı.
Bu ortada oğlum Yahya’nın ısrarları kararında yazılarımı bir de blogda biriktirmeye başladım. Hatta Linkedin’de olmayan birtakım paylaşımlara da blogda yer veriyorum.
Bir gün bir arkadaşım biri elinde birkaç kitapla yanıma geldi. Üzerinde “yaşamın İpuçları-Zor Hususların Yalın Anlatımı” yazıyordu. “Bu ne?” dedim. “Çocuklar rahat okusun diye sizin yazılarınızı ciltlettim, bu ismi de hayli uygun gördüm, yaptırmışken size de birkaç tane yaptırayım dedim” dedi.
Çok hoşuma gidince bunu toplumsal medyada paylaşarak teşekkür ettim. Başta da kelamını ettiğim üzere Sabri Ülker Vakfı’ndaki arkadaşlarım da bunu görmüşler, bu çoğaltma kitaptan yola çıkarak yazılarımı kitaplaştırmaya karar vermişler. bu biçimde kadar hiç istemedim, kim “basalım” dediyse de şiddetle karşı çıktım. “esasen toplumsal medyada, blogda var isteyen okur” diye düşünüyorum. Ancak kabul ediyorum, basılınca benim de hoşuma gitti. Yazdıklarınızı kitap formunda görmek, insanların da o denli görmesi diğer bir etkiymiş.
İlk kitap 7, ikinci kitap 6’ıncı baskısını yaptı, burada da 3’üncü kitabın birinci baskısı için toplandık. Bu ortada küresel bir amaç kitleye ulaşmamız niçiniyle de uygun olan yazıları küresel, yani her ülke beşerinin anlayacağı lisanda İngilizceye çevirip bir daha blogumda ve toplumsal medyada yayınlıyorum. Bugün de İngilizce yazılarım bir ortaya getirilerek oluşturulan birinci kitabı arkadaşlarım size takdim edecekler.
Yazılar bu biçimde peş peşe gelip akmaya başlayınca ister istemez işletme gündemimizdeki biroldukca husustan da yazılarımda içtenlikle kelam ediyorum. Eserlerimiz, yatırımcılarımız, pazarlama faaliyetlerimiz, reklamlarımız, arge çalışmalarımız, besin ve beslenme üzerine kitaplar, araştırmalar, Sabri Ülker Vakfı’nın Türkiye’de, ABD’de yaptığı çalışmalar, çocuklara yönelik bastığı ve sattığı kitaplar; hepsi radarıma giriyor ve eğrisiyle doğrusuyla hepsini yazıyorum. Başımıza gelenleri şeffaflıkla öykülüyorum.
Bir arkadaşım dedi ki “Sen marka gazeteciliği yapıyorsun!”. “Nasıl yani?” dedim. “Yanisi..” dedi: “Marka gazeteciliğinin tarifi, gazeteciliğin tarifine fazlaca emsal. Marka gazetecileri, okuyucuların belli bahisleri anlamasına ve bu konularda bilgi sahibi olmalarına, daha düzgün anlamalarına yardımcı olmak için faydalı, tarafsız bilgiler sunmaya çalışır. Sende onu yapıyorsun”.
Dedim ki: “Valla siz ne derseniz deyin de benim bilerek bir şey yaptığım yok. Aklıma ne gelirse yazıyorum, gündemimizde ne var ise onu yazıyorum. Yazarken de olduğu üzere, samimiyetle yazıyorum. Ha şu da var, kimi vakit dayanamayıp satır ortalarında, yeri geldiğinde palavra yanlış dedikodulara da karşılık vermiyor değilim. Şayet buysa marka gazeteciliği bu biçimde tam üstüne bastın!”
Arkadaşım yalnızca başını salladı lakin dediğimi kabul etti mi fazlaca anlamadım. Hakikaten de kimi vakit yazılarımı yazarken kendimi tutamayıp palavra yanlış iddialara da yanıt vermiyor değilim:
Adama kalkmış konutunu İngiltere’ye taşıdı diyor, ona buradayım karşılığı veriyorum.
Adam kalkmış, sermayeyi İngiltere’ye kaçırdı diyor ona Holding burada karşılığı veriyorum.
Adam kalkmış borsada en çok Ülker ziyan ettirdi diyor onu düzeltiyorum.
Adam margarin, şeker, palm yağı ziyanlı yemeyin, diyor; delilleriyle ölçülü yemekten kelam ediyorum.
Adam kalkmış ambalajlı esere el sürmeyin diyor; niçin el sürülmesi gerektiğini yazıyorum.
Adam kalmış glutensiz beslenmeyi savunuyor, bilimsel gerçekleri bulup buldurup onu düzeltiyorum.
Yazı yazmaya başlamamın sebebi bu çeşit palavra tezleri yanıt vermek değildi tabi ki. Fakat yazı yazarken ister istemez mevzu oraya geliyor ve düzeltme muhtaçlığı hissediyorsun. İnsan sabır taşı olsa çatlıyor.
Tabii hoş şeyler de geliyor; yazdığım bir yazıya yahut bunları derlediğim bir kitaba yorumlar…
Kimileri epey beğeniyor bazıları yapan biçimde eleştiriyor yahut kendi fikrini beyan ediyor.
Yapıcı olan her tenkit beni yeni kanılara sevk ediyor, fazlaca faydalanıyorum.
Konu ile ilgili gelen yeni bir bilgi, yeni bir yönlendirme oluyor e bu da epey keyifli oluyor doğal. Bir link, bir kitap önerisi… Karşılıklı beslenme ortamı oluşuyor.
Fiziksel ortamlarda teğe bir bağlantının giderek azaldığı bir çağdayız. Bir de aslına bakarsanız hiç bir fizikî ortam bu kadar çeşit insanın bir ortaya gelmesini, diyalog kurmasını sağlayacak genişlikte değil.
Fakat insan konuşmak, paylaşmak, toplumsallaşmak istiyor. Toplumsal medya bu gereksinimi da karşılıyor
Evet işte size yazı yazmaya nasıl başladığımın, nasıl devam ettirdiğimin hikayesini özetlemek gerekirse anlatmaya çalıştım. Yazı ile kendini söz etmek, fikir paylaşmak, muhtaçlığı olanın öğrendiğini hissetmek nitekim insanın kendisini uygun hissetmesini sağlıyormuş. İşte tam da gerçek sebebi yakaladım. Yazı yazmamın, yazılarımı çeşitlendirmemin, şirketler ilgili anılara, aile yazılarına, aile anılarına yer vermenin, marka gazeteciliği sayılacak paylaşımlar yapmamın tek sebebi var kendimi güzel hissetmek. Aktüel kalmak,gelişmek bana kendimi güzel hissettiriyor. Aslında bu kadar sıradan.
Hep derler ya aşikâr bir yaşa gelince Sudoku çözün, Alzheimer’a karşı yararı var.
Ben Sudoku çözmüyorum lakin zihnimi daima faal tutuyorum. İşleyen demir ışıldar diyorum, beynimi devamlı çalıştırıyorum.
Kimileri diyor ki sen iş adamısın, işini yazsana.Ben iş ile ömrün birbirinden kopuk olduğuna inanmıyorum.Hayatta ne var ise işte de o vardır. Bu yüzden hayatta ilgi alanlarımız ne kadar geniş olursa işimizde de bakış açımız o kadar geniş olur.Üstelik yazmaktan keyif de alıyorum. O yüzden devamı da gelecektir inşallah.
Tüm bu anlattıklarımla tahminen akıllardaki soruların bir kısmına karşılık verebilmişimdir.
Sizin sorularınız var ise, onları da cevaplamaya çalışayım.
