Birkaç hafta evvel Twitter hesabımı takip eden arkadaşlara “Bir sabah kalktınız ve bütün dünyadaki beşerler bir anda kaybolmuş ve yalnızca siz varsınız. Ağaçlar, böcekler, kuşlar ve başka tüm hayvanlar yerli yerinde lakin insanoğlu yok ne yapardınız?” sorusunu sormamla takip eden dostların itirafları gerisi gerisine dökülmeye başladı. Kimi gününü gün edeceğinden, hayvanlarla dost olup daha sonrasında vefat gününe kadar inhisar bayilerini gezeceğini söylemiş oldu, kimi ise üst komşunun sesi gelmeyeceği için “rahatça öğleye kadar uyurdum” dedi.
O denli kalması için her gün dua ederdim, sonuçta dünyaya beşerden ziyanlı bir canlı yok diyende oldu, Malikânelerdeki havuzları doldurup elinde şampanya keyif çatmak isteyenler de çok fazlaydı. Dünya çeşidine çıkıp dünyayı gezmek isteyenlerin sayısı ise azımsanamayacak kadardı. Göbek atarak kutlama yapmak isteyen mi ararsınız, kitap okuyarak entelektüel bilgisini tavan yaptırmak isteyen mi? Fakat ne olursa olsun çabucak herkes kendi mevtini bu hoş duşun bitişi olarak kabullendi. halbuki ben soruyu sorarken vefattan bahsetmemiş ve rastgele bir vakit dilimi vermemiştim.
Dünyadaki varlığının vefatla biteceğini bilerek yaşayan tek canlı insanoğlu sanırım. Hem ölmeyecekmiş üzere yaşayıp hem her an vefatı düşünmek başlı başına akıl oynatmasına yetecek bir sebep mantıklı bir çerçeveden bakınca. Hem ölümsüz olmak birebir vakitte mevtin kollarında her gün dans etmek hakikaten şaşılası ve hayretler edilesi bir olgu. İdam sehpasına soğukkanlılıkla gidenler, vefatı düğün üzere karşılayanlara ne demeli. Ya mevtini bile deney konusu yapıp, “giyotin kellemi düşürdüğünde göz kırparsam bil ki mevtten birkaç saniye daha sonra beyin hala çalışıyor” diyerek arkadaşını tembihleyen Lavoiser’in vefata giderken iki sefer göz kırpmasına nasıl kafayı yememeli.
Çok vefatı andık, Allah meskenlerden uzak eylesin. Şaşırdığım bahis dediğim üzere insanların kurguladığı dünyada bile kendilerine muhakkak bir süre biçmesi. Gerçi süresiz olsa, insan ölmeyeceğini bilse ve de ölmese dünya nasıl bir yer olurdu o da muamma. Yapılan son açıklamalara nazaran ismi lazım değil birkaç milyarder ölümsüzlüğü bulmak ismine epey önemli çalışmalar yapıyormuş da oğlu, kızı evlendirdikten yerlerine yerleştirdikten daha sonra çekip gitmek en mantıklısı değil mi? aslına bakarsan bu kapitalist sistemin insanı her gün yaşarken öldürdüğü yetmez mi?
Bu haftada geldik yazımızın sonuna. Latifeyle karışık bir buçuk yıldır her hafta aralıksız yeni bir kıssa, yeni bir yaşanmış hikayeyle karşınıza geliyorum da artık düşününce fark ettim vaktin dişli çarkları içinde en azından cumartesi gününüzü renklendirebiliyorsam ne memnun bana diyorum. bir daha yaşanmış komik bir ateş başı kıssasını beğenilerinize sunuyor, huzurlarınızdan çekiliyorum.
Geçmiş devranda köyleri gezen valinin birinin yolu uzakça bir köye düşüyor. Köye girer girmez muhtarı çağırıp ‘Köyünüz epey kıraç muhtarım, bu köyü derhal ağaçlandıracağız’ diyor. Muhtar telaşlı, muhtar ürkek karşısında devlet var sonucunda ‘Tamam Vali beyefendi çabucak başlıyoruz’ diyor. Vali beyefendi muhtardan onayı alınca anında orman bölgeyi arayıp öğlene kadar iki kamyon fidanı köye getirtiyor.
Başlıyor köy halkı canhıraş fidan dikmeye. Bütün haneler ayaklanıp akşama kadar iki kamyon fidanı dikip bitiriyor. Vali beyefendi de iş bitince muhtarı yanına çağırıp “Gelecek sene geldiğimde bu fidanlar yeşermezse, şapkaları değişiriz” diyor. Vakit süratle geçiyor bir sene daha sonra vali köye tekrar geliyor. Bakıyor dikilen fidanlar kurumuş, birçoklarının da yerinde yeller esiyor. Köpürüyor vali beyefendi meydana çıkıp muhtarı çağırtıyor.
Koşar adım etrafında onlarca çocukla gelen muhtara başlıyor vali beyefendi fırçaya:
-Siz de hiç Allah korkusu yok mu, devlet malının kutsallığını bilmez misiniz? Nerde hani fidanlar deyince Muhtar etrafındaki onca çocuğu göstererek:
-Kusura bakma vali beyefendi bizim diktiklerimiz tutmuyor da şey ettiklerimiz tutuyor. Aha bu fidanlar da devletin.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın…
Erdem Düzyatanlar
O denli kalması için her gün dua ederdim, sonuçta dünyaya beşerden ziyanlı bir canlı yok diyende oldu, Malikânelerdeki havuzları doldurup elinde şampanya keyif çatmak isteyenler de çok fazlaydı. Dünya çeşidine çıkıp dünyayı gezmek isteyenlerin sayısı ise azımsanamayacak kadardı. Göbek atarak kutlama yapmak isteyen mi ararsınız, kitap okuyarak entelektüel bilgisini tavan yaptırmak isteyen mi? Fakat ne olursa olsun çabucak herkes kendi mevtini bu hoş duşun bitişi olarak kabullendi. halbuki ben soruyu sorarken vefattan bahsetmemiş ve rastgele bir vakit dilimi vermemiştim.
Dünyadaki varlığının vefatla biteceğini bilerek yaşayan tek canlı insanoğlu sanırım. Hem ölmeyecekmiş üzere yaşayıp hem her an vefatı düşünmek başlı başına akıl oynatmasına yetecek bir sebep mantıklı bir çerçeveden bakınca. Hem ölümsüz olmak birebir vakitte mevtin kollarında her gün dans etmek hakikaten şaşılası ve hayretler edilesi bir olgu. İdam sehpasına soğukkanlılıkla gidenler, vefatı düğün üzere karşılayanlara ne demeli. Ya mevtini bile deney konusu yapıp, “giyotin kellemi düşürdüğünde göz kırparsam bil ki mevtten birkaç saniye daha sonra beyin hala çalışıyor” diyerek arkadaşını tembihleyen Lavoiser’in vefata giderken iki sefer göz kırpmasına nasıl kafayı yememeli.
Çok vefatı andık, Allah meskenlerden uzak eylesin. Şaşırdığım bahis dediğim üzere insanların kurguladığı dünyada bile kendilerine muhakkak bir süre biçmesi. Gerçi süresiz olsa, insan ölmeyeceğini bilse ve de ölmese dünya nasıl bir yer olurdu o da muamma. Yapılan son açıklamalara nazaran ismi lazım değil birkaç milyarder ölümsüzlüğü bulmak ismine epey önemli çalışmalar yapıyormuş da oğlu, kızı evlendirdikten yerlerine yerleştirdikten daha sonra çekip gitmek en mantıklısı değil mi? aslına bakarsan bu kapitalist sistemin insanı her gün yaşarken öldürdüğü yetmez mi?
Bu haftada geldik yazımızın sonuna. Latifeyle karışık bir buçuk yıldır her hafta aralıksız yeni bir kıssa, yeni bir yaşanmış hikayeyle karşınıza geliyorum da artık düşününce fark ettim vaktin dişli çarkları içinde en azından cumartesi gününüzü renklendirebiliyorsam ne memnun bana diyorum. bir daha yaşanmış komik bir ateş başı kıssasını beğenilerinize sunuyor, huzurlarınızdan çekiliyorum.
Geçmiş devranda köyleri gezen valinin birinin yolu uzakça bir köye düşüyor. Köye girer girmez muhtarı çağırıp ‘Köyünüz epey kıraç muhtarım, bu köyü derhal ağaçlandıracağız’ diyor. Muhtar telaşlı, muhtar ürkek karşısında devlet var sonucunda ‘Tamam Vali beyefendi çabucak başlıyoruz’ diyor. Vali beyefendi muhtardan onayı alınca anında orman bölgeyi arayıp öğlene kadar iki kamyon fidanı köye getirtiyor.
Başlıyor köy halkı canhıraş fidan dikmeye. Bütün haneler ayaklanıp akşama kadar iki kamyon fidanı dikip bitiriyor. Vali beyefendi de iş bitince muhtarı yanına çağırıp “Gelecek sene geldiğimde bu fidanlar yeşermezse, şapkaları değişiriz” diyor. Vakit süratle geçiyor bir sene daha sonra vali köye tekrar geliyor. Bakıyor dikilen fidanlar kurumuş, birçoklarının da yerinde yeller esiyor. Köpürüyor vali beyefendi meydana çıkıp muhtarı çağırtıyor.
Koşar adım etrafında onlarca çocukla gelen muhtara başlıyor vali beyefendi fırçaya:
-Siz de hiç Allah korkusu yok mu, devlet malının kutsallığını bilmez misiniz? Nerde hani fidanlar deyince Muhtar etrafındaki onca çocuğu göstererek:
-Kusura bakma vali beyefendi bizim diktiklerimiz tutmuyor da şey ettiklerimiz tutuyor. Aha bu fidanlar da devletin.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın…
Erdem Düzyatanlar