celikci
New member
Kurtuluş Reçetesi
Çölün kumlarında altın zerreler aramak kadar zordur bu zamanda sadık dost bulmak. Belki de bu yüzden bir kaçak gibi yaşıyoruz hayatlarımızı. İşin tuhafı kendimizden kaçarken, kasırgalı bir ummandan farksız olan kalabalıklara karışmaktan korkmuyoruz. Hep en aldatıcı olan cazip gelmiştir insanoğluna. İşte sadık dostların neslini tükenme noktasına getiren neden. Sadık dost, kalabalıkların tufanından kurtulmak isteyenlerin sığınacakları bir gemi, bir liman. Sorun kaçımızın bu tufandan kurtulmak istediği. Sahi kaçımız istiyoruz? Minnacık dünyalarımızda hem akıl, hem de gönül adamı olmayı başaramadık. Bunun içinde bir kör döğüşünün içerisinde anlamsız bir kavgayla geçiyor ömürlerimiz. Birer Don Kişot olmak için giriştiğimiz bu kör döğüşünde kendimiz dahi olamadık. Dahası Don Kişot’un kavgasının insanlık için olduğunu bile anlayamadan sadece kendimiz ve kendi çıkarlarımız için kavga ettik. Keşke insanların zincire vurulmasına tahammül edemeyen Don Kişot’u anlayabilseydik. Düşünmediğimiz, sadece başkalarının ne düşündüğünü öğrenmeye çalıştığımız için hakikatin ta kendisiyle yüzleşemiyoruz. Bir çırak gibi yaşayıp giderken, bir gün uçurumun kenarında uyanıvereceğiz. İşte o gün boşuna yorulduğumuzu, boşuna çile çektiğimizi anlayacağız. Ve vicdanımız bizlere, ‘Sen, sen değilsin!’ diye haykırdığında, yaşamlarımızın senaryosunu aldanmak ve aldatmak üzerine kurguladığımızı anlayacağız. Yaşamlarımızda artık kendi çizdiğimiz sınırların dışına çıkmalı ve bugüne kadar bize çok güç gelen bir işi yapmalıyız. Düşünmeliyiz. Düşünmeli ve yaşamlarımızın reçetesini yeniden yazmalıyız. Bu reçeteyi doğru yazarsak yaşamdan zaferle ayrılan taraf biz oluruz. Ve bu reçetenin başı ‘Her şeyden önce insan olmak lazım!’ cümlesiyle başlamalı. Daha sonra gönlümüzle hissederek, aklımızla düşünerek reçeteyi yazmaya devam etmeliyiz. Bu reçetenin kurtuluş reçetemiz olduğunun şuurunda olmalıyız. Gerisi kendiliğinden gelecektir. Artık hazır elbise giymekten vazgeçmenin ve kendi elbisemizi kendimiz dikmenin vakti geldi.
ALINTIDIR
Çölün kumlarında altın zerreler aramak kadar zordur bu zamanda sadık dost bulmak. Belki de bu yüzden bir kaçak gibi yaşıyoruz hayatlarımızı. İşin tuhafı kendimizden kaçarken, kasırgalı bir ummandan farksız olan kalabalıklara karışmaktan korkmuyoruz. Hep en aldatıcı olan cazip gelmiştir insanoğluna. İşte sadık dostların neslini tükenme noktasına getiren neden. Sadık dost, kalabalıkların tufanından kurtulmak isteyenlerin sığınacakları bir gemi, bir liman. Sorun kaçımızın bu tufandan kurtulmak istediği. Sahi kaçımız istiyoruz? Minnacık dünyalarımızda hem akıl, hem de gönül adamı olmayı başaramadık. Bunun içinde bir kör döğüşünün içerisinde anlamsız bir kavgayla geçiyor ömürlerimiz. Birer Don Kişot olmak için giriştiğimiz bu kör döğüşünde kendimiz dahi olamadık. Dahası Don Kişot’un kavgasının insanlık için olduğunu bile anlayamadan sadece kendimiz ve kendi çıkarlarımız için kavga ettik. Keşke insanların zincire vurulmasına tahammül edemeyen Don Kişot’u anlayabilseydik. Düşünmediğimiz, sadece başkalarının ne düşündüğünü öğrenmeye çalıştığımız için hakikatin ta kendisiyle yüzleşemiyoruz. Bir çırak gibi yaşayıp giderken, bir gün uçurumun kenarında uyanıvereceğiz. İşte o gün boşuna yorulduğumuzu, boşuna çile çektiğimizi anlayacağız. Ve vicdanımız bizlere, ‘Sen, sen değilsin!’ diye haykırdığında, yaşamlarımızın senaryosunu aldanmak ve aldatmak üzerine kurguladığımızı anlayacağız. Yaşamlarımızda artık kendi çizdiğimiz sınırların dışına çıkmalı ve bugüne kadar bize çok güç gelen bir işi yapmalıyız. Düşünmeliyiz. Düşünmeli ve yaşamlarımızın reçetesini yeniden yazmalıyız. Bu reçeteyi doğru yazarsak yaşamdan zaferle ayrılan taraf biz oluruz. Ve bu reçetenin başı ‘Her şeyden önce insan olmak lazım!’ cümlesiyle başlamalı. Daha sonra gönlümüzle hissederek, aklımızla düşünerek reçeteyi yazmaya devam etmeliyiz. Bu reçetenin kurtuluş reçetemiz olduğunun şuurunda olmalıyız. Gerisi kendiliğinden gelecektir. Artık hazır elbise giymekten vazgeçmenin ve kendi elbisemizi kendimiz dikmenin vakti geldi.
ALINTIDIR