Toplumsal medyadaki politik sokak röportajları ağız kavgalarına sebep oluyor.
Bu tartışmaların odağında cep telefonu var:
İktidar savunucularının argümanı mutlak gelip şu kelama dayanıyor:
-“Çıkar cep telefonunu göster!”
Demek istiyorlar ki; “cebinizde değerli telefon varken yoksulluktan-yoksunluktan bahsedemezsiniz.” Yani, iktidar tenkidinde bulunanlara “yalancısınız” demek istiyorlar.
Evet, siyasi tartışmalarda cep telefonu sembol oldu.
“Çıkar göster” diyerek iktidarı savunanlar ekseriyetle yaşlılar. Ki bunların bir başka söylemi şu: “Siz bilmezsiniz bizim vaktimizde kuyruklar vardı!”
Bu sözler-tartışmalar hiç yeni değil:
Dünyayı-ülkeyi değiştirmek isteyen genç 68 Jenerasyonu‘na yaşlılar, “üniversitede okuyorsunuz, daha ne istiyorsunuz” diyorlardı! Zira, 68 Jenerasyonu’nun aksiyon merkezleri sıklıkla üniversitelerdi.
Yalnızca Türkiye’de değil İkinci Dünya Savaşı’ndan daha sonra Avrupa’da da kapitalizm süratle gelişme periyoduna girdi. Ekonomik gelişme, yeni sosyal-kültürel ömür meydana getirdi.
Süratli nüfus artışı, kentleşme süreci, göç olgusu vs. yeni fikirlerin doğmasına niye oldu.
1960’lı senelera gelindiğinde dünya genelinde, kendindilk evvelki jenerasyonlardan farklı özellikler taşıyan yeni genç insan potansiyeli ortaya çıktı.
Gençlik politikleşti. Ki bu jenerasyonun aileleri, düne nazaran zenginleşen orta sınıf idi. gorece varlıklı ailelerin çocukları, ihtilal yapıp mevcut nizamı yıkmak istedi.
“Çıkar cep telefonunu göster” kaba mantığından hareket edersek, 68 Jenerasyonu’nun yaptığı muhalif hareketlerde de çelişki vardı! halbuki hiç çelişki yok. Şöyle:
SİYASİ KİMLİK
Örneğin, üniversite konusuna bakalım:
Gençlik, 27 yıllık CHP iktidarını deviren DP’ye niye muhalif oldu?
Bu soru, bugünün gençliğini anlamak-kavramak açısından değerli.
Cumhuriyet ilan edildiğinde İstanbul’daki Darülfünun tek üniversiteydi; yüksekokul ve fakülte sayısı dokuz idi.
CHP, yüksek okuldan epeyce ilköğretime ehemmiyet verdi; ülkede okur müellif yoktu zira. Vs.
Okullaşma DP periyodunda durmadı. Dört üniversite açıldı: Karadeniz Teknik Üniversitesi, Ege Üniversitesi, Atatürk Üniversitesi, ODTÜ…
DP, süratle artmaya başlayan yüksek okul talebini karşılamak için ayrıyeten biroldukça kentte yüksekokul ve akademi açtı: Yüksek Deniz Ticaret Okulu, Yüksek Öğretmen Okulu, Dokuma Teknik Yüksekokulu, İktisadi Ticari İlimler Yüksekokulları, Devlet Mühendislik ve Mimarlık Akademileri vs. vs.
Keza: DP periyodunda İslam Enstitüsü kuruldu, İmam Hatip Okulları sayısı artırıldı. Seçim kazanmaya dönük dincileşme iktidarın kültürel siyaseti haline geldi.
Bu sistematiğe boyun eğmeyen gençlik, süratle politikleşip iktidara niçin muhalif oldu?
DP iktidarına karşı (28-29 Nisan olayları gibi) harekete geçen gençliğin ana talebi siyasi özgürlük idi.
Sorgulayan gençlik her türlü baskıya karşıydı.
Tıpkı bugün üzere o periyot gençliğinin sarıldığı siyasi kimlik ilerici Atatürkçülük idi.
Bugün, düne ne fazlaca benziyor değil mi?
MTTB BAŞI
“Çıkar cep telefonunu göster” diyenler, cep telefonunun gençler için toplumsal ve siyasal bir cins özgürleşme simgesi olduğunun farkında mı? Sanmam.
“Çıkar göster” buyruk kelamını duyan gençlerin niye öfkelendiğini bile anladıklarını sanmıyorum. Cep telefonu bazıları için her ne kadar “zenginleşmenin” aracı olarak görülse de özünde ömrün merkezine yerleşmiş/ nefes alınan bir özgürlük ihtiyacı…
Sokaktaki “yaşlılar” üzere (her türlü baskıya karşı çıkan genç kuşağı) anlamayan bir iktidar mevcut yönetimde…
Özgürlük talep eden Seyahat Direnişi’ni “üst akıl komplosu” diye pahalandıran iktidar savunucularının “çıkar cep telefonunu göster” kelamını etmesinde yadırganacak bir durum yok aslında; kavrayabilecek politik donanımından mahrumlar. Ulusal Türk Talebe Birliği/MTTB üzere sağcı örgütlerde yetişen bugünün iktidarını oluşturan muhafazakâr siyasetçilerin gençliği anlaması zor…
Gençlere “çıkar cep telefonunu göster” diyen anlayış ile protestocu 68 Jenerasyonu gençlerine “kudurmuşlar” diyen baş içinde fark yok. Tutucu siyasalların, devrimci gençlere “kudurmuşlar” demesi üzerine, 22 Mart 1968’de Daniel Cohn-Bendit liderliğinde gençler Paris’te “Kudurmuşlar” isminde örgüt kurdu! (Ki bu enrages/öfkeliler, birinci kere 1792’de Paris ayaklanmasında ortaya çıktı.)
Bu gidişle Türkiye’de “Cep Telefonu Sivil Dayanışması” meydana getirecek gençler!
Son kelam olarak “öğüt” vereyim:
Gençler razı edilmek değil, ikna edilmek ister!
Soner Yalçın
Bu tartışmaların odağında cep telefonu var:
İktidar savunucularının argümanı mutlak gelip şu kelama dayanıyor:
-“Çıkar cep telefonunu göster!”
Demek istiyorlar ki; “cebinizde değerli telefon varken yoksulluktan-yoksunluktan bahsedemezsiniz.” Yani, iktidar tenkidinde bulunanlara “yalancısınız” demek istiyorlar.
Evet, siyasi tartışmalarda cep telefonu sembol oldu.
“Çıkar göster” diyerek iktidarı savunanlar ekseriyetle yaşlılar. Ki bunların bir başka söylemi şu: “Siz bilmezsiniz bizim vaktimizde kuyruklar vardı!”
Bu sözler-tartışmalar hiç yeni değil:
Dünyayı-ülkeyi değiştirmek isteyen genç 68 Jenerasyonu‘na yaşlılar, “üniversitede okuyorsunuz, daha ne istiyorsunuz” diyorlardı! Zira, 68 Jenerasyonu’nun aksiyon merkezleri sıklıkla üniversitelerdi.
Yalnızca Türkiye’de değil İkinci Dünya Savaşı’ndan daha sonra Avrupa’da da kapitalizm süratle gelişme periyoduna girdi. Ekonomik gelişme, yeni sosyal-kültürel ömür meydana getirdi.
Süratli nüfus artışı, kentleşme süreci, göç olgusu vs. yeni fikirlerin doğmasına niye oldu.
1960’lı senelera gelindiğinde dünya genelinde, kendindilk evvelki jenerasyonlardan farklı özellikler taşıyan yeni genç insan potansiyeli ortaya çıktı.
Gençlik politikleşti. Ki bu jenerasyonun aileleri, düne nazaran zenginleşen orta sınıf idi. gorece varlıklı ailelerin çocukları, ihtilal yapıp mevcut nizamı yıkmak istedi.
“Çıkar cep telefonunu göster” kaba mantığından hareket edersek, 68 Jenerasyonu’nun yaptığı muhalif hareketlerde de çelişki vardı! halbuki hiç çelişki yok. Şöyle:
SİYASİ KİMLİK
Örneğin, üniversite konusuna bakalım:
Gençlik, 27 yıllık CHP iktidarını deviren DP’ye niye muhalif oldu?
Bu soru, bugünün gençliğini anlamak-kavramak açısından değerli.
Cumhuriyet ilan edildiğinde İstanbul’daki Darülfünun tek üniversiteydi; yüksekokul ve fakülte sayısı dokuz idi.
CHP, yüksek okuldan epeyce ilköğretime ehemmiyet verdi; ülkede okur müellif yoktu zira. Vs.
Okullaşma DP periyodunda durmadı. Dört üniversite açıldı: Karadeniz Teknik Üniversitesi, Ege Üniversitesi, Atatürk Üniversitesi, ODTÜ…
DP, süratle artmaya başlayan yüksek okul talebini karşılamak için ayrıyeten biroldukça kentte yüksekokul ve akademi açtı: Yüksek Deniz Ticaret Okulu, Yüksek Öğretmen Okulu, Dokuma Teknik Yüksekokulu, İktisadi Ticari İlimler Yüksekokulları, Devlet Mühendislik ve Mimarlık Akademileri vs. vs.
Keza: DP periyodunda İslam Enstitüsü kuruldu, İmam Hatip Okulları sayısı artırıldı. Seçim kazanmaya dönük dincileşme iktidarın kültürel siyaseti haline geldi.
Bu sistematiğe boyun eğmeyen gençlik, süratle politikleşip iktidara niçin muhalif oldu?
DP iktidarına karşı (28-29 Nisan olayları gibi) harekete geçen gençliğin ana talebi siyasi özgürlük idi.
Sorgulayan gençlik her türlü baskıya karşıydı.
Tıpkı bugün üzere o periyot gençliğinin sarıldığı siyasi kimlik ilerici Atatürkçülük idi.
Bugün, düne ne fazlaca benziyor değil mi?
MTTB BAŞI
“Çıkar cep telefonunu göster” diyenler, cep telefonunun gençler için toplumsal ve siyasal bir cins özgürleşme simgesi olduğunun farkında mı? Sanmam.
“Çıkar göster” buyruk kelamını duyan gençlerin niye öfkelendiğini bile anladıklarını sanmıyorum. Cep telefonu bazıları için her ne kadar “zenginleşmenin” aracı olarak görülse de özünde ömrün merkezine yerleşmiş/ nefes alınan bir özgürlük ihtiyacı…
Sokaktaki “yaşlılar” üzere (her türlü baskıya karşı çıkan genç kuşağı) anlamayan bir iktidar mevcut yönetimde…
Özgürlük talep eden Seyahat Direnişi’ni “üst akıl komplosu” diye pahalandıran iktidar savunucularının “çıkar cep telefonunu göster” kelamını etmesinde yadırganacak bir durum yok aslında; kavrayabilecek politik donanımından mahrumlar. Ulusal Türk Talebe Birliği/MTTB üzere sağcı örgütlerde yetişen bugünün iktidarını oluşturan muhafazakâr siyasetçilerin gençliği anlaması zor…
Gençlere “çıkar cep telefonunu göster” diyen anlayış ile protestocu 68 Jenerasyonu gençlerine “kudurmuşlar” diyen baş içinde fark yok. Tutucu siyasalların, devrimci gençlere “kudurmuşlar” demesi üzerine, 22 Mart 1968’de Daniel Cohn-Bendit liderliğinde gençler Paris’te “Kudurmuşlar” isminde örgüt kurdu! (Ki bu enrages/öfkeliler, birinci kere 1792’de Paris ayaklanmasında ortaya çıktı.)
Bu gidişle Türkiye’de “Cep Telefonu Sivil Dayanışması” meydana getirecek gençler!
Son kelam olarak “öğüt” vereyim:
Gençler razı edilmek değil, ikna edilmek ister!
Soner Yalçın