semaver
Active member
Koronavirüsü yendikten daha sonra birinci işi vasiyetini yırtmak oldu Erzurum Kent Hastanesi’nde Anestezi ve Reanimasyon Uzmanı ve Başhekim Yardımcısı öğretim üyesi Dr. İbrahim Hakkı Tör, geçen yıl 28 Kasım’da koronavirüse yakalandı. Evli ve 2 çocuk babası Dr. Tör, durumu ağırlaşınca yoğun bakım servisinde tedaviye alındı. Öleceğini düşünen Dr. Tör, başta çocuklarının geleceğine yönelik planlarını sıraladığı vasiyetini yazıp en yakın arkadaşına gönderdi. Bir haftalık ağır bakım sürecinin akabinde Dr. Tör, servise alındı. İbrahim Hakkı Tör, tedaviyle hastalığı yenip, sıhhatine kavuştu.
Anne ve babasından hastalığını gizlediğini belirten Dr. Tör, eşi ve çocuklarının sıkıntı günlerden geçtiğini belirterek taburcu olur olmaz birinci işinin vasiyeti yırttığını deklare etti. Sağlıkçı olduğu için ağır bakımdaki hastaların çektiği külfetleri ve son nefeslerini verirken yaşanan kuvvetliğü hayli âlâ bildiği için durumunun berbata gitmesiyle psikolojisinin bozulduğunu anlatan Dr. İbrahim Hakkı Tör, sırası gelenlerin beklemeden aşı olması gerektiğini söylemiş oldu.
‘ÖLÜME ÇOK YAKLAŞTIM’
Pandemi sürecinde ailesinden uzak kaldığını ve hastalığa yakalanınca daha hayli hasret duyduğunu anlatan Dr. Tör, ağır bakım sürecinde yaşadıklarını şöyleki anlattı:
“Covid-19 salgını başlarda bilinmeyen süreçti. Bu süreçte temaslı olduğumuz için ailemizden uzakta misafirhanelerde kalıyorduk. Annemden, babamdan, eşimden, çocuklarımdan uzak yaklaşık 3 ay geçirdim. Balkondan çocuklarımı görüp el sallıyordum. 28 Kasım 2020’de halsizlik hissetim ve test verdim. Sonuç müspet çıkınca hastanedeki odamdan hiç çıkmadım. Kendimi izole ettim. 9 gün epeyce güzeldim. 9 gün daha sonrasında denetim testi verdim ve müspet çıkınca moral olarak çöktüm ve o beni fazlaca etkiledi. 10’uncu günün sabahında kendimi hiç uygun hissetmiyordum. Ateşimi ölçtüğümde 41 dereceydi. Çabucak acile geldik. Çekilen tomografiyle ciğerlerimde önemli tutulum vardı. Teneffüs külfeti oluştu. Oksijen saturasyonum olağan kıymetin sıradan altındaydı. Bir hafta ağır bakımda kaldım. Mekanik ventilatör dediğimiz makineye bağlamanın kıyısından döndüm. Yatarken bile hareket edemiyordum. Hareket ettiğim an nefes darlığı kalp çarpıntısı oluşuyordu. hiç bir gereksinimimi karşılayamaz oldum. Sırt ve bacak ağrılarıyla uykusuz geceler geçirdim. Telefonu elime aldığımda yaklaşık 500 yanıtsız davet vardı. Etrafımdakilerle bağlantıya geçmek istiyordum lakin sesim çıkmıyor, nefesim yetmiyordu. Manzaralı de olsa bağlantı kurmak moral açısından epeyce güzel oluyordu. Ağır bakımdaki birinci 3 günüm fazlaca makûs geçti. Oksijen maskesini çıkarınca saturasyon bedellerim fazlaca düşüyordu ve kalp atışım 200’lere kadar çıkıyordu. Hastalardan bildiğim süreç olduğu için daha da kötüleşeceğimi kestirim ediyordum ve vasiyetimi yazmaya karar verdim. Eşime her şeye hazırlıklı olmasını söylemiş oldum. Beklenmedik bir şey olursa makineye bağlanırsam ya da ağır bakımdan çıkamazsam kime ne kadar borcum olduğunu, nelerimin olduğunu, neleri yapıp neleri yapmamaları gerektiğini bilhassa çocuklarımın eğitimine hayli kıymet verilmesini istedim. Bu vasiyeti yakın bir dostuma gönderdim. Taburcu olduğumda ise birinci işim ağır çöküntüyle yazdığım vasiyeti yırtmak oldu.”
‘ÇOK SIKINTI BİR SÜREÇTİ’
Koronavirüsün hem bedensel birebir vakitte duygusal olarak kendisini hayli yıprattığından bahseden Dr. Tör, “İnsan çöküyor. Olağan biçimde almanız gereken havadan yoksun kalıyorsunuz. Bu süreci hayli uygun bilen ağır bakımda çalışan bir tabip olarak sürecin nasıl sonlanacağını bile bile o yolda gidiyorsunuz. Evet sıkıntı bir müddetçti. Benim kızlarım epeyce küçük, biri 3 başkası 6 yaşında. Vakit zaman akıllarına gelince bir şey mi olacak? korkusu daima akıllarında. yeniden rahatsızlanırım diye hastaneye gelmeme müsaade vermiyorlar. Ağır bakımın vilayet günü ve servise alınınca kızlarım ve eşimle imajlı konuştum. Bu süreçte eşim bütün yükü her şeyiyle sırtlandı. Ben ona “Bir şeylere hazırlıklı olman gerekiyor, kuvvetli olman lazım” dedim. Dışarıdan bakıldığı üzere değil. Her şeyi canlı yaşıyoruz lakin yansıtamadığınız vakit içinder oluyor. kuvvetli durmak zorunda kalıyorsun. Bu süreçte akılda kalan asıl kıymetli şey sizi sevenlerin dudaklarındaki dualar size bakışlarındaki o umut ışığı oluyor. Sahiden çok duygusal bir müddetç. Hastalıktan daha sonra çabucak iki doz aşımı yaptırdım. Sağlıkçı arkadaşlarımdan aşı olup da olumlu olanlara rastladık ancak kronik rahatsızlıkları bulunmasına karşın yavaşça atlattılar. Ağır bakımda tedavi olana rastlamadım. Etrafımdaki herkesi aşı olmaları konusunda uyarıyorum” diye konuştu.
Anne ve babasından hastalığını gizlediğini belirten Dr. Tör, eşi ve çocuklarının sıkıntı günlerden geçtiğini belirterek taburcu olur olmaz birinci işinin vasiyeti yırttığını deklare etti. Sağlıkçı olduğu için ağır bakımdaki hastaların çektiği külfetleri ve son nefeslerini verirken yaşanan kuvvetliğü hayli âlâ bildiği için durumunun berbata gitmesiyle psikolojisinin bozulduğunu anlatan Dr. İbrahim Hakkı Tör, sırası gelenlerin beklemeden aşı olması gerektiğini söylemiş oldu.
‘ÖLÜME ÇOK YAKLAŞTIM’
Pandemi sürecinde ailesinden uzak kaldığını ve hastalığa yakalanınca daha hayli hasret duyduğunu anlatan Dr. Tör, ağır bakım sürecinde yaşadıklarını şöyleki anlattı:
“Covid-19 salgını başlarda bilinmeyen süreçti. Bu süreçte temaslı olduğumuz için ailemizden uzakta misafirhanelerde kalıyorduk. Annemden, babamdan, eşimden, çocuklarımdan uzak yaklaşık 3 ay geçirdim. Balkondan çocuklarımı görüp el sallıyordum. 28 Kasım 2020’de halsizlik hissetim ve test verdim. Sonuç müspet çıkınca hastanedeki odamdan hiç çıkmadım. Kendimi izole ettim. 9 gün epeyce güzeldim. 9 gün daha sonrasında denetim testi verdim ve müspet çıkınca moral olarak çöktüm ve o beni fazlaca etkiledi. 10’uncu günün sabahında kendimi hiç uygun hissetmiyordum. Ateşimi ölçtüğümde 41 dereceydi. Çabucak acile geldik. Çekilen tomografiyle ciğerlerimde önemli tutulum vardı. Teneffüs külfeti oluştu. Oksijen saturasyonum olağan kıymetin sıradan altındaydı. Bir hafta ağır bakımda kaldım. Mekanik ventilatör dediğimiz makineye bağlamanın kıyısından döndüm. Yatarken bile hareket edemiyordum. Hareket ettiğim an nefes darlığı kalp çarpıntısı oluşuyordu. hiç bir gereksinimimi karşılayamaz oldum. Sırt ve bacak ağrılarıyla uykusuz geceler geçirdim. Telefonu elime aldığımda yaklaşık 500 yanıtsız davet vardı. Etrafımdakilerle bağlantıya geçmek istiyordum lakin sesim çıkmıyor, nefesim yetmiyordu. Manzaralı de olsa bağlantı kurmak moral açısından epeyce güzel oluyordu. Ağır bakımdaki birinci 3 günüm fazlaca makûs geçti. Oksijen maskesini çıkarınca saturasyon bedellerim fazlaca düşüyordu ve kalp atışım 200’lere kadar çıkıyordu. Hastalardan bildiğim süreç olduğu için daha da kötüleşeceğimi kestirim ediyordum ve vasiyetimi yazmaya karar verdim. Eşime her şeye hazırlıklı olmasını söylemiş oldum. Beklenmedik bir şey olursa makineye bağlanırsam ya da ağır bakımdan çıkamazsam kime ne kadar borcum olduğunu, nelerimin olduğunu, neleri yapıp neleri yapmamaları gerektiğini bilhassa çocuklarımın eğitimine hayli kıymet verilmesini istedim. Bu vasiyeti yakın bir dostuma gönderdim. Taburcu olduğumda ise birinci işim ağır çöküntüyle yazdığım vasiyeti yırtmak oldu.”
‘ÇOK SIKINTI BİR SÜREÇTİ’
Koronavirüsün hem bedensel birebir vakitte duygusal olarak kendisini hayli yıprattığından bahseden Dr. Tör, “İnsan çöküyor. Olağan biçimde almanız gereken havadan yoksun kalıyorsunuz. Bu süreci hayli uygun bilen ağır bakımda çalışan bir tabip olarak sürecin nasıl sonlanacağını bile bile o yolda gidiyorsunuz. Evet sıkıntı bir müddetçti. Benim kızlarım epeyce küçük, biri 3 başkası 6 yaşında. Vakit zaman akıllarına gelince bir şey mi olacak? korkusu daima akıllarında. yeniden rahatsızlanırım diye hastaneye gelmeme müsaade vermiyorlar. Ağır bakımın vilayet günü ve servise alınınca kızlarım ve eşimle imajlı konuştum. Bu süreçte eşim bütün yükü her şeyiyle sırtlandı. Ben ona “Bir şeylere hazırlıklı olman gerekiyor, kuvvetli olman lazım” dedim. Dışarıdan bakıldığı üzere değil. Her şeyi canlı yaşıyoruz lakin yansıtamadığınız vakit içinder oluyor. kuvvetli durmak zorunda kalıyorsun. Bu süreçte akılda kalan asıl kıymetli şey sizi sevenlerin dudaklarındaki dualar size bakışlarındaki o umut ışığı oluyor. Sahiden çok duygusal bir müddetç. Hastalıktan daha sonra çabucak iki doz aşımı yaptırdım. Sağlıkçı arkadaşlarımdan aşı olup da olumlu olanlara rastladık ancak kronik rahatsızlıkları bulunmasına karşın yavaşça atlattılar. Ağır bakımda tedavi olana rastlamadım. Etrafımdaki herkesi aşı olmaları konusunda uyarıyorum” diye konuştu.