hiç bir şeye üzülmem de şu asil milletin cincilere, büyücülere kaptırdığı paralara üzülürüm. Üstelik dinimizce yasak ve günah sayılıyorken hala akın akın bu insanlara koşup medet ummalarını duydukça kav kibrit üzere parlayarak yanarım. Türlü çeşit donlara girip esasen bir umut tutunacak kısım arayan insanların umutlarını karartıp elindeki avucundakini aldıktan daha sonra insanları o denli çaresiz bırakanlara daima söylenirim. Ve ne vakit kendi kendime söylensem Yaşar Kemal’in “İnsanlarla oynamamalı, bir yerleri var, ince bir yerleri işte oraya değmemeli” kelamını hatırlarım.
Bunları niye mi yazıyorum? bir daha geçen gün önüme düşen farklı bir haberde gördüklerime üzüldüğüm için yazıyorum. İsmi lazım değil güzide memleketimin, cennet köşesi yerlerinden birinde yaşayan bir ablamız kendinde büyü olduğunu düşünerek soluğu bir büyücüde alıyor. Büyücü artık horoz mu keser, tavuk mu bilemem büyü bozmak için ne yapıyor yapıyor zorla büyü bozdurmak için gelen bu ablamıza tecavüz ediyor. Abla gidip olanları meskendeki eşine anlatınca abimiz sonraki gün soluğu bu düzenbazın yanında alıyor.
Hırsız kuvvetli olunca hatalı konut sahibi olur hesabı ablanın başına gelenler sonraki gün konuta baskına gelen kocasının başına geliyor. Hop büyücü, ağabeyimizi de feleğin çemberinden geçirip konutuna yolluyor. Valla gelmeyin yakarım diyeni duydum da burada sansür olduğundan yazamıyorum devamını merak eden var ise girip Twitter sayfama bakıp okusun derim. Bir insan mesleğinde başarılı olmak için kendini adar çok olağan bir durumdur bu, hatta başarılı olursa takdir bile edilir. Ne bileyim bir insan gecesini gündüzüne katar mesleğinde tepeyi görmek için çalışır uğraşlar da bir insan geleni Monaco sirkinde ateşli çemberden geçireceğim diye azimle o işe adamaz. Ya da ne bileyim sadece o sebepten adamasın da, yarın bir gün yolumuz es kaza yanına düşer daha sonra tavuk boğar üzere boğmaya kalkarız büyücüyü. Ya da başımız önümüzde ömrümüzün sonuna kadar “Ulan ismi, kedi kanını alnıma sürdüğünde bir dümen sezdiydim de ses edemeden kestin ipimizi” diye dolanırız.
KÖYLÜNÜN MAKATLA ÇABASI
Efendim bir daha geldik bu haftalık yazımızın sonuna, haftaya görüşene kadar yolunuz büyücü ve falcılardan uzak, muhabbet ve sevginiz daim olsun. Haydi, bu biçimde yaşanmış bir ateş başı kıssasıyla müsaade isteyelim.
Vaktin behrinde köyün birinde hasta olan bir genci köylüler yüklenip doktora gdolayırler. Kış koşulları çetin olduğundan yaza nazaran hastaneye bir saat geç varırlar. Sıralarını bekledikten daha sonra tabip genci bir hoş muayene edip dolaptan çıkardığı ilacı dışarıdaki bekleyenlerden birine verir ve “Bunu hastanın anüsünden vereceksiniz, anladınız mı sakın oral yoldan vermeyin anüsten verin” diyerek sıkı sıkıya tembihler.
Köylüler hekimin sert halinden biraz da korkarak anladık manasında baş sallayıp hastaniçin çıkıp köye dönerler. Dönerler ancak sıra hastaya ilaç vermeye gelmiştir. Daima bir yandan çocuğu evire çevire döndürdükten daha sonra “Hele bunun anüsü neresi acep muhtar emmi, orta sor bir doktoru” derler. Muhtar çekinerek “Adam sıkıca tembihledi, ararsam bana kızmasın” dediği an hasta genç daha fazla inilemeye başlar. Muhtar gencin haline dayanamayıp “Ya Allah” diyerek hekimi arar. Tabip olanları duyar duymaz bu sefer anlasınlar diye “Makattan verin muhtarım makattan” deyip kapatır.
Hurra bu sefer köylüler başlar gençte makat aramaya, bulamayınca bir daha tekrar başa dönerler. Genç artık acıdan ölecek hale gelince, muhtar “valla bu kere epey kızacak hekim, anamıza avradımıza sövmese” diyerek tabibi arar ve aradığı üzere telefonu kapatır. Muhtarın kireç üzere bembeyaz olan yüzüne bakan köylüler, daha fazla dayanamayıp ne oldu diye sorunca muhtar.
– Ben size kızacak demedim mi? ilacı tutun **tüne sokun diyo.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın…
Erdem Düzyatanlar
Bunları niye mi yazıyorum? bir daha geçen gün önüme düşen farklı bir haberde gördüklerime üzüldüğüm için yazıyorum. İsmi lazım değil güzide memleketimin, cennet köşesi yerlerinden birinde yaşayan bir ablamız kendinde büyü olduğunu düşünerek soluğu bir büyücüde alıyor. Büyücü artık horoz mu keser, tavuk mu bilemem büyü bozmak için ne yapıyor yapıyor zorla büyü bozdurmak için gelen bu ablamıza tecavüz ediyor. Abla gidip olanları meskendeki eşine anlatınca abimiz sonraki gün soluğu bu düzenbazın yanında alıyor.
Hırsız kuvvetli olunca hatalı konut sahibi olur hesabı ablanın başına gelenler sonraki gün konuta baskına gelen kocasının başına geliyor. Hop büyücü, ağabeyimizi de feleğin çemberinden geçirip konutuna yolluyor. Valla gelmeyin yakarım diyeni duydum da burada sansür olduğundan yazamıyorum devamını merak eden var ise girip Twitter sayfama bakıp okusun derim. Bir insan mesleğinde başarılı olmak için kendini adar çok olağan bir durumdur bu, hatta başarılı olursa takdir bile edilir. Ne bileyim bir insan gecesini gündüzüne katar mesleğinde tepeyi görmek için çalışır uğraşlar da bir insan geleni Monaco sirkinde ateşli çemberden geçireceğim diye azimle o işe adamaz. Ya da ne bileyim sadece o sebepten adamasın da, yarın bir gün yolumuz es kaza yanına düşer daha sonra tavuk boğar üzere boğmaya kalkarız büyücüyü. Ya da başımız önümüzde ömrümüzün sonuna kadar “Ulan ismi, kedi kanını alnıma sürdüğünde bir dümen sezdiydim de ses edemeden kestin ipimizi” diye dolanırız.
KÖYLÜNÜN MAKATLA ÇABASI
Efendim bir daha geldik bu haftalık yazımızın sonuna, haftaya görüşene kadar yolunuz büyücü ve falcılardan uzak, muhabbet ve sevginiz daim olsun. Haydi, bu biçimde yaşanmış bir ateş başı kıssasıyla müsaade isteyelim.
Vaktin behrinde köyün birinde hasta olan bir genci köylüler yüklenip doktora gdolayırler. Kış koşulları çetin olduğundan yaza nazaran hastaneye bir saat geç varırlar. Sıralarını bekledikten daha sonra tabip genci bir hoş muayene edip dolaptan çıkardığı ilacı dışarıdaki bekleyenlerden birine verir ve “Bunu hastanın anüsünden vereceksiniz, anladınız mı sakın oral yoldan vermeyin anüsten verin” diyerek sıkı sıkıya tembihler.
Köylüler hekimin sert halinden biraz da korkarak anladık manasında baş sallayıp hastaniçin çıkıp köye dönerler. Dönerler ancak sıra hastaya ilaç vermeye gelmiştir. Daima bir yandan çocuğu evire çevire döndürdükten daha sonra “Hele bunun anüsü neresi acep muhtar emmi, orta sor bir doktoru” derler. Muhtar çekinerek “Adam sıkıca tembihledi, ararsam bana kızmasın” dediği an hasta genç daha fazla inilemeye başlar. Muhtar gencin haline dayanamayıp “Ya Allah” diyerek hekimi arar. Tabip olanları duyar duymaz bu sefer anlasınlar diye “Makattan verin muhtarım makattan” deyip kapatır.
Hurra bu sefer köylüler başlar gençte makat aramaya, bulamayınca bir daha tekrar başa dönerler. Genç artık acıdan ölecek hale gelince, muhtar “valla bu kere epey kızacak hekim, anamıza avradımıza sövmese” diyerek tabibi arar ve aradığı üzere telefonu kapatır. Muhtarın kireç üzere bembeyaz olan yüzüne bakan köylüler, daha fazla dayanamayıp ne oldu diye sorunca muhtar.
– Ben size kızacak demedim mi? ilacı tutun **tüne sokun diyo.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşça kalın…
Erdem Düzyatanlar