Uğur Mumcu, 12 Eylül 1980 askeri darbesinden bir yıl daha sonra Ekim 1981‘de kitap çıkardı:
“Söz Meclisten İçeri.”
Kitabın önsözünde dedi ki:
-“Bu kitap ile sırf parlamento çalışmalarını engelleyen, kürsülerde yurt ve dünya sıkıntılarının özgürce konuşulmasını engelleyen sorumsuz bir azınlığın sergilediği berbatlıklar tenkit konusu yapılmıştır.”
Uğur Mumcu, meclis tutanaklarından TBMM’deki kavgaları-hakaretleri-küfürleri topladı bu kitabında. Örneğin:
Milletvekili Ö.B- Beğendin mi yaptığını o… çocuğu.
Milletvekili C.Ş- O… çocuğu sensin.
Başkan- Sayın arkadaşlar, sayın üyeler, bu türlü hitap etmek size yakışmıyor.
(CHP sıralarından “Kim dedi o… çocuğu?” sesleri, gürültüler…)
Milletvekili Ö.B- Ben dedim ne olacak?
Milletvekili C.Ş- O… çocuğu sensin.
Kitabın çıkışıyla Uğur Mumcu eleştirilmeye başlandı. O periyot:
Askeri darbe, meclisi lağvetmişti.
Askeri darbe, siyasi partileri kapatmıştı.
Askeri darbe, siyasi önderleri ve birtakım milletvekillerini-senatörleri nezaret altına almış, kimilerini mahpusa atmıştı.
Ağır siyasal baskı periyodunda parlamentonun bedelini düşürecek kitap çıkarmak yanlışlı bulundu.
Kim haklı tartışmasına girecek değilim. Bildiğim, kitaplar periyoda değil, sonsuzluğa yazılır…
Uğur Mumcu’nun kitabını anımsatmamın sebebi; bugün milletvekillerini yazacak olmam. Umarım misal tenkide uğramam!
DUVARI KİM ÖRDÜ
Gündemde meclis lokantasındaki yemeklerin ucuzluğu var.
Birinci meclis kuşkusuz ihtilal meclisi idi. Yemekmiş, maaşmış, ödenekmiş umurlarında bile değildi. Cephelerdeki askerleri de meclisteki mebusları da halk giydirdi; yemeğini-aşını-tüm erzakını halk temin etti. 1876-1909… 1909-1916… 1916- 1920… 1920- 1924… Vs.
bu vakitteki mebusların maaşlarını-ödeneklerini yazmak istemiyorum. Hele bugün ile karşılaştırmak istemiyorum. Yalnızca şunu yazayım:
Mebuslar, 1923-1929 yılları içinde tek kuruş artırım almadı. 1931’de aylıkları düşürüldü ve beş yıl tıpkı maaşta kaldı.
Yalnızca o periyodun ahlaki idealist ruhunu anımsatmak istiyorum. Pekala:
Ne oldu da yıllar daha sonra; o milletin meclisi ile halkın ortasına bugün duvar örüldü?
Ne oldu da; yıllar daha sonra; milletin meclisini halk artık, seçkinci/seçkin görmeye başladı?
Bir sebep yazayım:
Maaş artış tablosuna bakarsanız neoliberalizme geçişle milletvekilleri maaşının tavan yaptığını görürsünüz. Örneğin:
“Bir cente gereksinim duyulan” periyotta milletvekili maaşları yani 1979 yılında 41 bin 409 lira iken, 1980 yılında 61 bin 607 liraya yükseldi.
Askeri darbe daha sonrası ise artırımlar uçuşa geçti: 117 bin 667 (1983), 180 bin 820 (1984), 359 bin 870 (1985), 515 bin 422 (1986), 769 bin 252 (1987), 1 milyon 331 bin 556 lira (1988)… Keza:
1992 yılında 25 milyon 867 bin, 2001 yılında 3 milyar 301 milyon 240 bine, 2006 yılında 7 milyar 808 milyon 400 bine yükseldi.
Halkın maaşı-ücreti bu derece artmadı…
Meclisin prestiji azaldıkça milletvekilinin cebine giren para arttı.
Gelelim bugüne:
YENİ “SINIF”
Son senelerda…
Halk, milletvekillerinin maaşından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin iki yıllık çalışma daha sonrası emekliliğe hak kazanmalarından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin hem emekli aylığı, hem maaş almalarından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin makam tazminatı, özel hizmet tazminatı, yılda altı aylık ikramiye, fazla çalışma fiyatı, aile yardımı vs. almasından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin ödeneklerinden–yolluklarından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin ucuz yemek yemesi üzere abartılı toplumsal imkanlardan rahatsız.
Halk, milletvekillerinin ve ailelerinin sınırsız ücretsiz sıhhat hizmeti almalarından rahatsız.
Halk, milletvekillerine üç danışman vd. verilmesinden rahatsız.
Sonuçta halk:
Yasama organı üyesi milletvekillerinin, şahsi çıkarları konusunda haksız yasa çıkardığını düşünmektedir!
Halkın düşüncesi-duygusu gerçek yahut yanlış olabilir lakin mevcut duygusal durum bu. Nasıl olmasın? Türk Parlamenterler Birliği, mecliste partileri dolaşarak emekli milletvekillerinin maaşları konusunda kulis yapıp “Memur maaş artışıyla değil, Cumhurbaşkanı maaş artışıyla artırım istiyoruz” talebinde bulundu. Ve çabucak yerine getirildi. Halka/çalışanlara niçin bu biçimde artış yapılmıyor? Ki aslına bakarsan milletvekillerinin emekli maaşı tartışma konusu değil mi?
Unutmayınız ki:
Sovyetler Birliği’ni yıkan niçinlerden biri, yasama organını oluşturanların maaşlarıyla/yaşam stilleriyle başka “sınıf” haline gelmeleri değil mi?
Halkın meclisi, halktan kopmamalıdır.
“Söz Meclisten İçeri.”
Kitabın önsözünde dedi ki:
-“Bu kitap ile sırf parlamento çalışmalarını engelleyen, kürsülerde yurt ve dünya sıkıntılarının özgürce konuşulmasını engelleyen sorumsuz bir azınlığın sergilediği berbatlıklar tenkit konusu yapılmıştır.”
Uğur Mumcu, meclis tutanaklarından TBMM’deki kavgaları-hakaretleri-küfürleri topladı bu kitabında. Örneğin:
Milletvekili Ö.B- Beğendin mi yaptığını o… çocuğu.
Milletvekili C.Ş- O… çocuğu sensin.
Başkan- Sayın arkadaşlar, sayın üyeler, bu türlü hitap etmek size yakışmıyor.
(CHP sıralarından “Kim dedi o… çocuğu?” sesleri, gürültüler…)
Milletvekili Ö.B- Ben dedim ne olacak?
Milletvekili C.Ş- O… çocuğu sensin.
Kitabın çıkışıyla Uğur Mumcu eleştirilmeye başlandı. O periyot:
Askeri darbe, meclisi lağvetmişti.
Askeri darbe, siyasi partileri kapatmıştı.
Askeri darbe, siyasi önderleri ve birtakım milletvekillerini-senatörleri nezaret altına almış, kimilerini mahpusa atmıştı.
Ağır siyasal baskı periyodunda parlamentonun bedelini düşürecek kitap çıkarmak yanlışlı bulundu.
Kim haklı tartışmasına girecek değilim. Bildiğim, kitaplar periyoda değil, sonsuzluğa yazılır…
Uğur Mumcu’nun kitabını anımsatmamın sebebi; bugün milletvekillerini yazacak olmam. Umarım misal tenkide uğramam!
DUVARI KİM ÖRDÜ
Gündemde meclis lokantasındaki yemeklerin ucuzluğu var.
Birinci meclis kuşkusuz ihtilal meclisi idi. Yemekmiş, maaşmış, ödenekmiş umurlarında bile değildi. Cephelerdeki askerleri de meclisteki mebusları da halk giydirdi; yemeğini-aşını-tüm erzakını halk temin etti. 1876-1909… 1909-1916… 1916- 1920… 1920- 1924… Vs.
bu vakitteki mebusların maaşlarını-ödeneklerini yazmak istemiyorum. Hele bugün ile karşılaştırmak istemiyorum. Yalnızca şunu yazayım:
Mebuslar, 1923-1929 yılları içinde tek kuruş artırım almadı. 1931’de aylıkları düşürüldü ve beş yıl tıpkı maaşta kaldı.
Yalnızca o periyodun ahlaki idealist ruhunu anımsatmak istiyorum. Pekala:
Ne oldu da yıllar daha sonra; o milletin meclisi ile halkın ortasına bugün duvar örüldü?
Ne oldu da; yıllar daha sonra; milletin meclisini halk artık, seçkinci/seçkin görmeye başladı?
Bir sebep yazayım:
Maaş artış tablosuna bakarsanız neoliberalizme geçişle milletvekilleri maaşının tavan yaptığını görürsünüz. Örneğin:
“Bir cente gereksinim duyulan” periyotta milletvekili maaşları yani 1979 yılında 41 bin 409 lira iken, 1980 yılında 61 bin 607 liraya yükseldi.
Askeri darbe daha sonrası ise artırımlar uçuşa geçti: 117 bin 667 (1983), 180 bin 820 (1984), 359 bin 870 (1985), 515 bin 422 (1986), 769 bin 252 (1987), 1 milyon 331 bin 556 lira (1988)… Keza:
1992 yılında 25 milyon 867 bin, 2001 yılında 3 milyar 301 milyon 240 bine, 2006 yılında 7 milyar 808 milyon 400 bine yükseldi.
Halkın maaşı-ücreti bu derece artmadı…
Meclisin prestiji azaldıkça milletvekilinin cebine giren para arttı.
Gelelim bugüne:
YENİ “SINIF”
Son senelerda…
Halk, milletvekillerinin maaşından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin iki yıllık çalışma daha sonrası emekliliğe hak kazanmalarından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin hem emekli aylığı, hem maaş almalarından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin makam tazminatı, özel hizmet tazminatı, yılda altı aylık ikramiye, fazla çalışma fiyatı, aile yardımı vs. almasından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin ödeneklerinden–yolluklarından rahatsız.
Halk, milletvekillerinin ucuz yemek yemesi üzere abartılı toplumsal imkanlardan rahatsız.
Halk, milletvekillerinin ve ailelerinin sınırsız ücretsiz sıhhat hizmeti almalarından rahatsız.
Halk, milletvekillerine üç danışman vd. verilmesinden rahatsız.
Sonuçta halk:
Yasama organı üyesi milletvekillerinin, şahsi çıkarları konusunda haksız yasa çıkardığını düşünmektedir!
Halkın düşüncesi-duygusu gerçek yahut yanlış olabilir lakin mevcut duygusal durum bu. Nasıl olmasın? Türk Parlamenterler Birliği, mecliste partileri dolaşarak emekli milletvekillerinin maaşları konusunda kulis yapıp “Memur maaş artışıyla değil, Cumhurbaşkanı maaş artışıyla artırım istiyoruz” talebinde bulundu. Ve çabucak yerine getirildi. Halka/çalışanlara niçin bu biçimde artış yapılmıyor? Ki aslına bakarsan milletvekillerinin emekli maaşı tartışma konusu değil mi?
Unutmayınız ki:
Sovyetler Birliği’ni yıkan niçinlerden biri, yasama organını oluşturanların maaşlarıyla/yaşam stilleriyle başka “sınıf” haline gelmeleri değil mi?
Halkın meclisi, halktan kopmamalıdır.