erkan_623
New member
Birinci katındaki diş polikliniğinde Seferihisar ilçesindeki kız kardeşi ile manzaralı konuştuğu sırada sarsıntısı fark edip ablası ile bina yıkılmadan saniyeler evvel dışarıya çıkmayı başaran Olcay Maşa “Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu” dedi.
İzmir’de geçen yıl meydana gelen 6.6 büyüklüğündeki zelzelenin yıl dönümüne günler kala, İstek Beyefendi Apartmanı’ndan kaçarak enkaz altında kalmaktan kurtulan Olcay Maşa, o anları DHA’ya anlattı. Seferihisar’da oturan kız kardeşi Seda Maşa Özüdoğru (35) ile imajlı konuştuğu sırada zelzelesi yaşayan kimya öğretmeni Olcay Maşa, 37 kişinin hayatını yitirdiği binadan yara almadan kurtuldu. 1995 yılında, 2 yıl tedavi görüp lenf kanserini yenen Olcay Maşa, bu biçimdece ikinci kere mevtten kurtulduğunu söylemiş oldu.
Sarsıntının akabinde uzun müddet ruhsal takviye aldığını ve bu travmayı güç atlattığını belirten Olcay Maşa, “Depremin birkaç saniye evvelden Seferihisar’daki kız kardeşimi manzaralı aramıştım. Manzaradaki kardeşim ‘abla, sarsıntı oluyor’ dedi. Onun nasıl sallandığını telefonda gördük. O an bizde bir şey yoktu. Saniyeler ortasında altımızdan bir dalga hareketi oldu. Odadaki 5 kişi, koşmaya başladık. Binadaki öbür beşerler, zelzelesi anlayamamıştı. Bizim en büyük talihimiz; imajlı konuşmada sarsıntısı önce görmemiz oldu” dedi.
‘KOŞARKEN YERE DÜŞTÜM, ABLAM KALDIRDI’
İzmir’de 117 kişinin hayatını yitirdiği büyük sarsıntının yaşandığı geçen 30 Ekim’de ablası Neslihan Maşa’nın denetimi için İstek Beyefendi Apartmanı’nın birinci katındaki diş polikliniğine gittiklerini söyleyen Olcay Maşa, Bayraklı’da oturmadıklarını fakat diş doktorunu tanıdıkları için tercih ettiklerini belirtti.
Maşa, imajlı konuşma yardımıyla sarsıntısı birkaç saniye evvelden fark edip koşmaya başladıklarını belirterek “Herkes panik halindeydi, yalnızca koşmaya odaklandık. Diş polikliniğinin en uzak köşesindeydik ve labirent üzere koridorda koşarken duvarlar, sağlı, sollu önümüze eğiliyordu. Kapıdan çıkıp merdivenlere geldiğimizde yerler, moloz doluydu. Bir an yere düştüm. Kalkamayacağımı düşündüm zira epey büyük bir sarsıntıydı. Tek başıma kalkmam mümkün değildi. Ablam, beni kaldırdı. Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu. Ardımdan kuvvetli bir ses ile toz bulutunun geldiğini hissettim. Bu toz bulutundan kaçmaya çalışıyordum. Tüm gücümüzle kendimizi dışarıya attık. Gözümün ucuyla ablamı takip ediyordum. Bir orta baktığımda ablam yoktu. Durdum, sessizlik oluştu. Güya vefat sessizliğiydi. Her yer toz bulutu, hiç bir şey gözükmüyordu. Bu ortada ablam, bana seslendi. ‘Olcay, Olcay’ diye seslendiğini duydum. Son çıkan ben ve oydu güya. Bina bir anda aşağı indi. Poliklinikteki tüm odalar doluydu, bekleyen hastalar vardı. Yalnızca bizim odadakiler kurtuldu” sözlerini kullandı.
‘BEN BİR MUCİZEYİM’
Kanseri yendikten daha sonra ikinci sefer vefatla burun buruna geldiğini tabir eden Maşa, binadan birlikte kaçtıkları ablası Neslihan Maşa’nın Almanya’da yaşadığını ve dayanak almaya devam ettiğini lisana getirdi. Maşa, “Depremden daha sonra 10 gün uykusuzdum daha sonra dedim ki; ben bir mucizeyim. Olcay kendini düşün. İçerde kalanları düşündükçe baktım ki, psikolojimi düzeltemeyeceğim. Onlar için fazlaca büyük bir acı lakin bu türlü kendimi toparlayamayacağımı gördüm. O anlar, ortada aklıma geldiğinde çabucak silmeye çalışıp hoş şeyler düşünüyorum. Diş tabibi bizim daima gittiğimiz ve öbür bir binada muayenehanesi olan bir tanesiydi. Kendileri randevu değiştirdi. İstek Beyefendi Apartmanı’ndaki yere sabah 11.00’de çağırdılar daha sonra bir kere daha arayıp 14.00’te gelmemizi istediler. Bizi resmen sarsıntı saatinde çağırmışlar” dedi.
‘ŞİMDİ BİRBİRİMİZE DAHA ÇOK SARILIYORUZ’
O gün bir ziyaret için gittiği Seferihisar’da ablalarının ömrünü kurtaran fizik öğretmeni Seda Maşa Özüdoğru da sarsıntıdan daha sonra birbirlerine daha sıkı bağlandıklarını söylemiş oldu.
Özüdoğru şunları anlattı:
“Deprem anında müstakil bir meskende olmama karşın çok kuvvetli bir sarsıntı olduğunu hissettim. O anda ablamla manzaralı konuşuyorduk. ‘Deprem oluyor’ diye istemsizce çığlık attım. Bir anda manzara kesildi. Bulunduğum bina yıkılmadığı için onların olduğu binanın yıkılacağını da hiç düşünemedim. Neslihan ablam, bana yaklaşık 15-20 dakika daha sonra ulaştı. ‘Bizim bulunduğumuz bina yıkıldı’ dedi. O an, enkaz altında olduğunu düşündüm. Saniyeler ortasında nasıl gelebileceğimi düşündüm. Ablam, ‘Gelme, biz kurtulduk’ dedi. Biroldukça kişi enkaz altında kaldı. Ayda bebek mucizesiyle karşılaştık ancak annesi vefat etti. Birebir şeyler bizim başımıza da gelebilirdi. Bu olayın üzerinden 1 yıl geçmiş bile. Vakit ne çabuk geçmiş. Artık birbirimize daha epeyce sarılıyoruz. Zira vefat burnumuzun tabanına kadar gelmişti.”
İzmir’de geçen yıl meydana gelen 6.6 büyüklüğündeki zelzelenin yıl dönümüne günler kala, İstek Beyefendi Apartmanı’ndan kaçarak enkaz altında kalmaktan kurtulan Olcay Maşa, o anları DHA’ya anlattı. Seferihisar’da oturan kız kardeşi Seda Maşa Özüdoğru (35) ile imajlı konuştuğu sırada zelzelesi yaşayan kimya öğretmeni Olcay Maşa, 37 kişinin hayatını yitirdiği binadan yara almadan kurtuldu. 1995 yılında, 2 yıl tedavi görüp lenf kanserini yenen Olcay Maşa, bu biçimdece ikinci kere mevtten kurtulduğunu söylemiş oldu.
Sarsıntının akabinde uzun müddet ruhsal takviye aldığını ve bu travmayı güç atlattığını belirten Olcay Maşa, “Depremin birkaç saniye evvelden Seferihisar’daki kız kardeşimi manzaralı aramıştım. Manzaradaki kardeşim ‘abla, sarsıntı oluyor’ dedi. Onun nasıl sallandığını telefonda gördük. O an bizde bir şey yoktu. Saniyeler ortasında altımızdan bir dalga hareketi oldu. Odadaki 5 kişi, koşmaya başladık. Binadaki öbür beşerler, zelzelesi anlayamamıştı. Bizim en büyük talihimiz; imajlı konuşmada sarsıntısı önce görmemiz oldu” dedi.
‘KOŞARKEN YERE DÜŞTÜM, ABLAM KALDIRDI’
İzmir’de 117 kişinin hayatını yitirdiği büyük sarsıntının yaşandığı geçen 30 Ekim’de ablası Neslihan Maşa’nın denetimi için İstek Beyefendi Apartmanı’nın birinci katındaki diş polikliniğine gittiklerini söyleyen Olcay Maşa, Bayraklı’da oturmadıklarını fakat diş doktorunu tanıdıkları için tercih ettiklerini belirtti.
Maşa, imajlı konuşma yardımıyla sarsıntısı birkaç saniye evvelden fark edip koşmaya başladıklarını belirterek “Herkes panik halindeydi, yalnızca koşmaya odaklandık. Diş polikliniğinin en uzak köşesindeydik ve labirent üzere koridorda koşarken duvarlar, sağlı, sollu önümüze eğiliyordu. Kapıdan çıkıp merdivenlere geldiğimizde yerler, moloz doluydu. Bir an yere düştüm. Kalkamayacağımı düşündüm zira epey büyük bir sarsıntıydı. Tek başıma kalkmam mümkün değildi. Ablam, beni kaldırdı. Basamakları ikişer, üçer indim. Duvarlar patır patır açılıyordu. Üzerimize molozlar düşüyordu. Ardımdan kuvvetli bir ses ile toz bulutunun geldiğini hissettim. Bu toz bulutundan kaçmaya çalışıyordum. Tüm gücümüzle kendimizi dışarıya attık. Gözümün ucuyla ablamı takip ediyordum. Bir orta baktığımda ablam yoktu. Durdum, sessizlik oluştu. Güya vefat sessizliğiydi. Her yer toz bulutu, hiç bir şey gözükmüyordu. Bu ortada ablam, bana seslendi. ‘Olcay, Olcay’ diye seslendiğini duydum. Son çıkan ben ve oydu güya. Bina bir anda aşağı indi. Poliklinikteki tüm odalar doluydu, bekleyen hastalar vardı. Yalnızca bizim odadakiler kurtuldu” sözlerini kullandı.
‘BEN BİR MUCİZEYİM’
Kanseri yendikten daha sonra ikinci sefer vefatla burun buruna geldiğini tabir eden Maşa, binadan birlikte kaçtıkları ablası Neslihan Maşa’nın Almanya’da yaşadığını ve dayanak almaya devam ettiğini lisana getirdi. Maşa, “Depremden daha sonra 10 gün uykusuzdum daha sonra dedim ki; ben bir mucizeyim. Olcay kendini düşün. İçerde kalanları düşündükçe baktım ki, psikolojimi düzeltemeyeceğim. Onlar için fazlaca büyük bir acı lakin bu türlü kendimi toparlayamayacağımı gördüm. O anlar, ortada aklıma geldiğinde çabucak silmeye çalışıp hoş şeyler düşünüyorum. Diş tabibi bizim daima gittiğimiz ve öbür bir binada muayenehanesi olan bir tanesiydi. Kendileri randevu değiştirdi. İstek Beyefendi Apartmanı’ndaki yere sabah 11.00’de çağırdılar daha sonra bir kere daha arayıp 14.00’te gelmemizi istediler. Bizi resmen sarsıntı saatinde çağırmışlar” dedi.
‘ŞİMDİ BİRBİRİMİZE DAHA ÇOK SARILIYORUZ’
O gün bir ziyaret için gittiği Seferihisar’da ablalarının ömrünü kurtaran fizik öğretmeni Seda Maşa Özüdoğru da sarsıntıdan daha sonra birbirlerine daha sıkı bağlandıklarını söylemiş oldu.
Özüdoğru şunları anlattı:
“Deprem anında müstakil bir meskende olmama karşın çok kuvvetli bir sarsıntı olduğunu hissettim. O anda ablamla manzaralı konuşuyorduk. ‘Deprem oluyor’ diye istemsizce çığlık attım. Bir anda manzara kesildi. Bulunduğum bina yıkılmadığı için onların olduğu binanın yıkılacağını da hiç düşünemedim. Neslihan ablam, bana yaklaşık 15-20 dakika daha sonra ulaştı. ‘Bizim bulunduğumuz bina yıkıldı’ dedi. O an, enkaz altında olduğunu düşündüm. Saniyeler ortasında nasıl gelebileceğimi düşündüm. Ablam, ‘Gelme, biz kurtulduk’ dedi. Biroldukça kişi enkaz altında kaldı. Ayda bebek mucizesiyle karşılaştık ancak annesi vefat etti. Birebir şeyler bizim başımıza da gelebilirdi. Bu olayın üzerinden 1 yıl geçmiş bile. Vakit ne çabuk geçmiş. Artık birbirimize daha epeyce sarılıyoruz. Zira vefat burnumuzun tabanına kadar gelmişti.”