semaver
Active member
Kanadoğlu: Cumhuriyetin savcısıydım | Erdoğan şiirden mahkûm olmadı İsimli tatilde Ayvalık’tayken AKP’nin kurulduğu haberi geldi. Mahkûmiyeti olan Erdoğan, kurucu genel lider olmuştu. Mahkûmiyetin sebebi şiir okumak değildi. O hale daha sonradan getirildi. Çabucak Ankara’ya geldim. Yaptığımız müracaat ile Anayasa Mahkemesi’nden AKP’ye ihtar verilmesi ve Recep Tayyip Erdoğan’ın genel lider yetkilerinin tedbiren durdurulmasını istedim. Sonraki yıl isimli yıl açılış resepsiyonundayız. Erdoğan da orada, canım hiç karşılaşmak istemiyor. Ancak yakaladı beni bir yerde, bir gazeteci de fotoğrafımızı çekti. Memnu haklarının iadesini almış, rahat.
Bakırköy’deki hâkimlik nazaranvimin akabinde 19 Temmuz 1984’te Yargıtay üyeliğine seçildim. O tarihlerde, 9. Ceza Dairesi vardı. Bakırköy Ağır Ceza Mahkemesi Başkanlığı’nda ekseriyetle kaçakçılık hatalarına bakmıştık. Fakat daha epeyce devlet aleyhine işlenmiş cürümlerle ilgili belgelere bakan 9. Daire’de gorevlendirildim. Orada fazlaca farklı belgeler geldi önümüze. O tarihte 12 Eylül’ün aslında temel insan hak ve özgürlüklerini büsbütün ortadan kaldıran bir uygulaması vardı: Kürtçe konuşmak, Kürtçe müzik söylemek yasaktı ve kabahatti. Diyarbakır Cezaevi’nde tutuklu oğluyla konuşamayan ananın ıstırabını düşünün. Bu cürümden epeyce mahkûmiyet sonucu geliyordu. O mahkûmiyet kararlarını onama hiç bir vicdanın kabul edeceği bir şey değildi. Bu niçinle dairede sevgili arkadaşım Ahmet Cemal Göğüş ile bu kararların bozma münasebetlerini arayışımızı anımsıyorum.
ARINÇ VE BOZMA KARARI
Bir konuşmadan dolayı Bülent Arınç’ın TCK 163. unsurdan verilmiş 1.5 yıllık mahkûmiyeti niyet ve vicdan özgürlüğüne dayanılarak bozulmuştu. Ayrıyeten, Süleymancılığın cürüm olduğu konusunda bir karar vermiştik. Fikir özgürlüğü değildi. Devleti dini temellere uydurma maksatlı bir örgütlenmeydi. 765 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 163. unsuru 12. 4. 1991 gün ve 3713 sayılı Terörle Çaba Kanunu ile yürürlükten kaldırıldı. Bu kararın anayasaya ters olduğu niyetimi o tarihte de belirtmiştim. Anayasanın 24. hususuna nazaran, hiç kimse devletin temel tertibini kısmen de olsa din kurallarına dayandırma yahut siyasi çıkar veya nüfuz sağlamak maksadıyla dini, din hislerini yahut kutsallarını istismar edemez ve berbata kullanamaz. Bu Anayasa metnini hayata geçiren ve koruyan TCK’nin 163. hususuydu. Anayasaya terslik yalnızca yasa düzenlemekle değil, onu koruyan yasanın yürürlükten kaldırılmasıyla da yapılabilir fikrimi hala koruyorum. Bir hâkim tarafsız olmalıdır, bağımsız olmalıdır, şüphesiz ki hiç kuşku yok. Lakin taraf olması gereken bir öbür mevzu da anayasaya bağlılıktır.
CUMHURİYET İÇİN…
Bir hâkimin, “Anayasa ne derse desin ben bu biçimde düşünüyorum” deme lüksü yoktur. Türk hâkimi Türk anayasasına bağlı olmak ve onun kararları içerisinde karar vermek zorundadır.
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nı bir maksat, bir maksat olarak gördüm mü? Evet, gördüm. Yargıtay Başkanlığı’ndan epey, yapmak istediğim nazaranv buydu. Yargıtay Başkanlığı’nın mesleksel faaliyetlere ve kararlara tesiri yoktur. Daireler ayrılmıştır, her işin misyonlu dairesi vardır. Ceza Genel Heyeti aslına bakarsanız başkanvekili tarafınca yürütülür, hukuken genel heyet da birebir biçimde. Yani, Yargıtay içtihadının oluşmasında Yargıtay Başkanı’nın rolü yoktur. Sırf bir temsiliyet olayı vardır. Lakin Yargıtay Başsavcılığı bu biçimde değildir. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nı hem itirazlar yoluyla, hem talepler ve kanılarla Türk anayasal siyasi hayatının anayasaya uygun olarak yürütülmesinde en başta rol sahibi ve değerli sorumluluk üstlenmiş bir nazaranv olarak gördüğüm için başsavcı olmak istedim. Açıkçası Cumhuriyete yönelik tehlikeler her periyotta var olduğu için de bu nazaranvi üstlenmek istiyordum. Görünüyordu bu lakin açıkçası Türkiye’nin bugünkü hale geleceğini kestirim etmedim.
AKP’DEN GELEN CEVAP ÇOK GÜZELDİ
14 Ağustos 2001, benim Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı olarak kıymetli sorumluluk almam açısından kıymetli bir tarihtir. İsimli tatildeydik ve Ayvalık’taydım. O gün AKP’nin kurulduğu haberi geldi ve kuruculara baktığımda mahkûmiyeti olan Recep Tayyip Erdoğan kurucu genel lider olmuştu. O mahkûmiyet, bir şiir okuma niçiniyle değildi. O hale daha sonradan getirildi. Mahkumiyet, direkt doğruya halkı din vb. prestijiyle kin ve düşmanlığa tahrik etmek kabahatinden verilmişti. Fikir özgürlüğü ile hiç ilgisi yoktu. Ankara’daki nazaranvli arkadaşları aradım, siyasi partiler ofisinin hazırlık yapmasını istedim ve çabucak Ankara’ya geldim. Direkt yapılacak tek şey AKP’ye ihtar davası açmaktı. 21 Ağustos 2001’de yaptığımız müracaat ile Anayasa Mahkemesi’nden AKP’ye ihtar verilmesi ve Recep Tayyip Erdoğan’ın genel lider yetkilerinin tedbiren durdurulmasını istedim. Bu müracaata 8 Ocak 2002’ye kadar yanıt verilmedi. Başvurduk, durum nedir diye.
AYM BAŞKANI’NIN ACAYİP AÇIKLAMASI
Anayasa Mahkemesi Lideri Mustafa Bumin’den epey acayip bir açıklama geldi, ne yapmak istiyor, bizden ne soruyor, gayesi nedir gibisinden. Biz de, “Kamu ismine dava açtık, talepte bulunduk, davanın ne basamakta olduğunu sormak bizim hakkımızdır” diye cevap verdik. Bunun üzerine aşağı üst bir hafta- on gün daha sonra karar vereceğiz dediler. Lakin Anayasa Mahkemesi’nde ocak ayında verilmiş karar, nisanın 22’sinde yazıldı. Karar oyoldukcaluğu ile AKP’ye ihtar verilmesi istikametindeydi. Başkanlık yetkilerinin tedbiren durdurulması istemini reddettiler. bu biçimde, “Herhangi bir terör örgütünün lideri bir parti genel başkanlığına getirilse, siz bir daha ihtarla yetinip genel başkanlığı sürdürmesine müsaade mi vereceksiniz?” demek zorunda kaldık.
BİR TEK ŞAHISTAN TELKİN ALMADIM
Anayasa Mahkemesi AKP’ye altı ay mühlet vermişti durumu düzeltmesi için. Altı ay daha sonra AKP’ye sorduk. Gelen karşılık epey güzeldi doğrusu: “Recep Tayyip Erdoğan parti üyeliğinden istifa edip başkanlığa devam ediyor.” Bu cevap, Meclis Lideri milletvekilliğinden istifa etti, Meclis Başkanlığı’na devam ediyor üzere bir şeydi. bu biçimde bir şey olur muydu? Oldu. Erdoğan başkanlığa devam ediyordu ve on gün daha sonra da seçime gidilecekti. Önümüzde iki seçenek vardı: Ya 3 Kasım’da yapılacak seçimi bekleyecektik ya da ihtar sonucunın yerine getirilmemesinin kararı kapatma davası açacaktık. nazaranvimiz her neyse onu yaptık. Seçimden daha sonraya bırakmak hangi partinin işine fayda, çabucak açmak kime fayda; bu biçimde bir düşünme üslubu savcı olarak bize düşmemeliydi. AKP’ye kapatma davasını açtım. Bu dava Anayasa Mahkemesi tarafınca 9 Temmuz 2009 tarihine kadar kapağı açılmadan elde tutulduktan daha sonra, Siyasi Partiler Yasası’nın 104/2. hususunun 11 Haziran 2009 tarihinde iptali münasebet gösterilerek düşürüldü. Burada bilhassa belirtmek isterim ki, meslek hayatım boyunca 43 sene 3 ay içerisinde hiç bir makamdan, hiç bir kurumdan, hiç bir kuruluştan, cumhurbaşkanından nereye kadar sayarsanız sayın, bir tek bireyden telkin ya da tavsiye almadım.
SEÇİM ÖNCESİ ANKARA PALAS’TAKİ MÜSABAKA
3 Kasım 2002 seçimi öncesi Recep Tayyip Erdoğan bir daha genel lider. O günlerde Üsküdar’dan bir haber geldi. Erdoğan, ağır ceza mahkemelerinden birisine başvurmuş ve memnu hakların iadesi sonucunı almış. sonucu veren Üsküdar 2. Ağır Ceza Mahkemesi ve Lideri da AKP devrinde Yargıtay Lideri olacak İsmail Rüştü Cirit’ti. Memnu hakların iadesi talebi memnuiyet sonucu veren mahkemeye yapılabilirdi. bakılırsavli ve yetkili mahkeme Diyarbakır 3. Devlet Güvenlik Mahkemesi’ydi. Üsküdar 1. Ağır Ceza Mahkemesi’ne yapılan itiraz kararı verilen iade sonucu kaldırıldı ve iade teşebbüsü sonuçsuz kaldı. Misal bir teşebbüs daha olmuştu. Tarih 6 Eylül 2002. Yani seçime iki aydan az kalmış, Ankara Palas’ta isimli yıl açılış resepsiyonundayız. Gazeteciler etrafımı sardı, “Diyarbakır 4 Numaralı Devlet Güvenlik Mahkemesi, Recep Tayyip Erdoğan’ın memnu haklarının iadesine karar verdi, ne diyorsunuz?” diye sordular. Şaşırdım alışılmış. “İnceleyeceğim” dedim ve içeri girdim.
Recep Tayyip Erdoğan da orada, canım da hiç karşılaşmak istemiyor. Lakin yakaladı beni bir yerde, bir gazeteci de fotoğrafımızı çekti. Nasıl keyifli, memnu haklarının iadesini almış, rahat. Ertesinde Diyarbakır DGM Başsavcısı’nı aradım. Belgenin çabucak gönderilmesini istedim. Evrak geldi, temyiz ederek sonucun bozulmasını istedik. Yargıtay 8. Ceza Dairesi, bizim talebimizin de ötesine geçerek, Diyarbakır 4. DGM’nin temyize tabi 3. DGM sonucunı bakılırsav vasfı yaparak kaldırmasının yok kararında olduğuna karar verdi ve Erdoğan’ın memnu hakları iade edilmemiş oldu. Milletvekili seçilmesi de seçimlerdilk evvel önlenmiş oldu.
YARIN: YSK’NİN YAPISI İLE BİRLİKTE REJİM DE BOZULUYOR
Bakırköy’deki hâkimlik nazaranvimin akabinde 19 Temmuz 1984’te Yargıtay üyeliğine seçildim. O tarihlerde, 9. Ceza Dairesi vardı. Bakırköy Ağır Ceza Mahkemesi Başkanlığı’nda ekseriyetle kaçakçılık hatalarına bakmıştık. Fakat daha epeyce devlet aleyhine işlenmiş cürümlerle ilgili belgelere bakan 9. Daire’de gorevlendirildim. Orada fazlaca farklı belgeler geldi önümüze. O tarihte 12 Eylül’ün aslında temel insan hak ve özgürlüklerini büsbütün ortadan kaldıran bir uygulaması vardı: Kürtçe konuşmak, Kürtçe müzik söylemek yasaktı ve kabahatti. Diyarbakır Cezaevi’nde tutuklu oğluyla konuşamayan ananın ıstırabını düşünün. Bu cürümden epeyce mahkûmiyet sonucu geliyordu. O mahkûmiyet kararlarını onama hiç bir vicdanın kabul edeceği bir şey değildi. Bu niçinle dairede sevgili arkadaşım Ahmet Cemal Göğüş ile bu kararların bozma münasebetlerini arayışımızı anımsıyorum.
ARINÇ VE BOZMA KARARI
Bir konuşmadan dolayı Bülent Arınç’ın TCK 163. unsurdan verilmiş 1.5 yıllık mahkûmiyeti niyet ve vicdan özgürlüğüne dayanılarak bozulmuştu. Ayrıyeten, Süleymancılığın cürüm olduğu konusunda bir karar vermiştik. Fikir özgürlüğü değildi. Devleti dini temellere uydurma maksatlı bir örgütlenmeydi. 765 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 163. unsuru 12. 4. 1991 gün ve 3713 sayılı Terörle Çaba Kanunu ile yürürlükten kaldırıldı. Bu kararın anayasaya ters olduğu niyetimi o tarihte de belirtmiştim. Anayasanın 24. hususuna nazaran, hiç kimse devletin temel tertibini kısmen de olsa din kurallarına dayandırma yahut siyasi çıkar veya nüfuz sağlamak maksadıyla dini, din hislerini yahut kutsallarını istismar edemez ve berbata kullanamaz. Bu Anayasa metnini hayata geçiren ve koruyan TCK’nin 163. hususuydu. Anayasaya terslik yalnızca yasa düzenlemekle değil, onu koruyan yasanın yürürlükten kaldırılmasıyla da yapılabilir fikrimi hala koruyorum. Bir hâkim tarafsız olmalıdır, bağımsız olmalıdır, şüphesiz ki hiç kuşku yok. Lakin taraf olması gereken bir öbür mevzu da anayasaya bağlılıktır.
CUMHURİYET İÇİN…
Bir hâkimin, “Anayasa ne derse desin ben bu biçimde düşünüyorum” deme lüksü yoktur. Türk hâkimi Türk anayasasına bağlı olmak ve onun kararları içerisinde karar vermek zorundadır.
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nı bir maksat, bir maksat olarak gördüm mü? Evet, gördüm. Yargıtay Başkanlığı’ndan epey, yapmak istediğim nazaranv buydu. Yargıtay Başkanlığı’nın mesleksel faaliyetlere ve kararlara tesiri yoktur. Daireler ayrılmıştır, her işin misyonlu dairesi vardır. Ceza Genel Heyeti aslına bakarsanız başkanvekili tarafınca yürütülür, hukuken genel heyet da birebir biçimde. Yani, Yargıtay içtihadının oluşmasında Yargıtay Başkanı’nın rolü yoktur. Sırf bir temsiliyet olayı vardır. Lakin Yargıtay Başsavcılığı bu biçimde değildir. Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nı hem itirazlar yoluyla, hem talepler ve kanılarla Türk anayasal siyasi hayatının anayasaya uygun olarak yürütülmesinde en başta rol sahibi ve değerli sorumluluk üstlenmiş bir nazaranv olarak gördüğüm için başsavcı olmak istedim. Açıkçası Cumhuriyete yönelik tehlikeler her periyotta var olduğu için de bu nazaranvi üstlenmek istiyordum. Görünüyordu bu lakin açıkçası Türkiye’nin bugünkü hale geleceğini kestirim etmedim.
AKP’DEN GELEN CEVAP ÇOK GÜZELDİ
14 Ağustos 2001, benim Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı olarak kıymetli sorumluluk almam açısından kıymetli bir tarihtir. İsimli tatildeydik ve Ayvalık’taydım. O gün AKP’nin kurulduğu haberi geldi ve kuruculara baktığımda mahkûmiyeti olan Recep Tayyip Erdoğan kurucu genel lider olmuştu. O mahkûmiyet, bir şiir okuma niçiniyle değildi. O hale daha sonradan getirildi. Mahkumiyet, direkt doğruya halkı din vb. prestijiyle kin ve düşmanlığa tahrik etmek kabahatinden verilmişti. Fikir özgürlüğü ile hiç ilgisi yoktu. Ankara’daki nazaranvli arkadaşları aradım, siyasi partiler ofisinin hazırlık yapmasını istedim ve çabucak Ankara’ya geldim. Direkt yapılacak tek şey AKP’ye ihtar davası açmaktı. 21 Ağustos 2001’de yaptığımız müracaat ile Anayasa Mahkemesi’nden AKP’ye ihtar verilmesi ve Recep Tayyip Erdoğan’ın genel lider yetkilerinin tedbiren durdurulmasını istedim. Bu müracaata 8 Ocak 2002’ye kadar yanıt verilmedi. Başvurduk, durum nedir diye.
AYM BAŞKANI’NIN ACAYİP AÇIKLAMASI
Anayasa Mahkemesi Lideri Mustafa Bumin’den epey acayip bir açıklama geldi, ne yapmak istiyor, bizden ne soruyor, gayesi nedir gibisinden. Biz de, “Kamu ismine dava açtık, talepte bulunduk, davanın ne basamakta olduğunu sormak bizim hakkımızdır” diye cevap verdik. Bunun üzerine aşağı üst bir hafta- on gün daha sonra karar vereceğiz dediler. Lakin Anayasa Mahkemesi’nde ocak ayında verilmiş karar, nisanın 22’sinde yazıldı. Karar oyoldukcaluğu ile AKP’ye ihtar verilmesi istikametindeydi. Başkanlık yetkilerinin tedbiren durdurulması istemini reddettiler. bu biçimde, “Herhangi bir terör örgütünün lideri bir parti genel başkanlığına getirilse, siz bir daha ihtarla yetinip genel başkanlığı sürdürmesine müsaade mi vereceksiniz?” demek zorunda kaldık.
BİR TEK ŞAHISTAN TELKİN ALMADIM
Anayasa Mahkemesi AKP’ye altı ay mühlet vermişti durumu düzeltmesi için. Altı ay daha sonra AKP’ye sorduk. Gelen karşılık epey güzeldi doğrusu: “Recep Tayyip Erdoğan parti üyeliğinden istifa edip başkanlığa devam ediyor.” Bu cevap, Meclis Lideri milletvekilliğinden istifa etti, Meclis Başkanlığı’na devam ediyor üzere bir şeydi. bu biçimde bir şey olur muydu? Oldu. Erdoğan başkanlığa devam ediyordu ve on gün daha sonra da seçime gidilecekti. Önümüzde iki seçenek vardı: Ya 3 Kasım’da yapılacak seçimi bekleyecektik ya da ihtar sonucunın yerine getirilmemesinin kararı kapatma davası açacaktık. nazaranvimiz her neyse onu yaptık. Seçimden daha sonraya bırakmak hangi partinin işine fayda, çabucak açmak kime fayda; bu biçimde bir düşünme üslubu savcı olarak bize düşmemeliydi. AKP’ye kapatma davasını açtım. Bu dava Anayasa Mahkemesi tarafınca 9 Temmuz 2009 tarihine kadar kapağı açılmadan elde tutulduktan daha sonra, Siyasi Partiler Yasası’nın 104/2. hususunun 11 Haziran 2009 tarihinde iptali münasebet gösterilerek düşürüldü. Burada bilhassa belirtmek isterim ki, meslek hayatım boyunca 43 sene 3 ay içerisinde hiç bir makamdan, hiç bir kurumdan, hiç bir kuruluştan, cumhurbaşkanından nereye kadar sayarsanız sayın, bir tek bireyden telkin ya da tavsiye almadım.
SEÇİM ÖNCESİ ANKARA PALAS’TAKİ MÜSABAKA
3 Kasım 2002 seçimi öncesi Recep Tayyip Erdoğan bir daha genel lider. O günlerde Üsküdar’dan bir haber geldi. Erdoğan, ağır ceza mahkemelerinden birisine başvurmuş ve memnu hakların iadesi sonucunı almış. sonucu veren Üsküdar 2. Ağır Ceza Mahkemesi ve Lideri da AKP devrinde Yargıtay Lideri olacak İsmail Rüştü Cirit’ti. Memnu hakların iadesi talebi memnuiyet sonucu veren mahkemeye yapılabilirdi. bakılırsavli ve yetkili mahkeme Diyarbakır 3. Devlet Güvenlik Mahkemesi’ydi. Üsküdar 1. Ağır Ceza Mahkemesi’ne yapılan itiraz kararı verilen iade sonucu kaldırıldı ve iade teşebbüsü sonuçsuz kaldı. Misal bir teşebbüs daha olmuştu. Tarih 6 Eylül 2002. Yani seçime iki aydan az kalmış, Ankara Palas’ta isimli yıl açılış resepsiyonundayız. Gazeteciler etrafımı sardı, “Diyarbakır 4 Numaralı Devlet Güvenlik Mahkemesi, Recep Tayyip Erdoğan’ın memnu haklarının iadesine karar verdi, ne diyorsunuz?” diye sordular. Şaşırdım alışılmış. “İnceleyeceğim” dedim ve içeri girdim.
Recep Tayyip Erdoğan da orada, canım da hiç karşılaşmak istemiyor. Lakin yakaladı beni bir yerde, bir gazeteci de fotoğrafımızı çekti. Nasıl keyifli, memnu haklarının iadesini almış, rahat. Ertesinde Diyarbakır DGM Başsavcısı’nı aradım. Belgenin çabucak gönderilmesini istedim. Evrak geldi, temyiz ederek sonucun bozulmasını istedik. Yargıtay 8. Ceza Dairesi, bizim talebimizin de ötesine geçerek, Diyarbakır 4. DGM’nin temyize tabi 3. DGM sonucunı bakılırsav vasfı yaparak kaldırmasının yok kararında olduğuna karar verdi ve Erdoğan’ın memnu hakları iade edilmemiş oldu. Milletvekili seçilmesi de seçimlerdilk evvel önlenmiş oldu.
YARIN: YSK’NİN YAPISI İLE BİRLİKTE REJİM DE BOZULUYOR