semaver
Active member
Kağıt toplayıcılığı yapan veteriner teknikeri: bu biçimde hayal etmemiştim Gaziantep Üniversitesi Laborant ve Veteriner Sıhhat Kısmı’ndan mezun 24 yaşındaki Vedat Akdemir, kâğıt toplayıcılığı yaparak geçimini sağlamaya çalışıyor.
Bu işi mecburî olarak yapmak bir üniversite mezunu olarak beni fazlaca üzüyor diyen Akdemir, “bu biçimde hayal etmemiştim. Hayallerim vardı ve şu an ne yazık ki bu işteyim, çekçekçilik yapıyorum, kâğıt topluyorum ve hayal ettiğim ile içinde uçurum kadar fark var” dedi. Bilhassa kız kardeşlerini okutmak istediğini söyleyen Mehmet Uzun ise “Babam yaşlı, annem yaşlı. Çalışabilecek durumda olan benim gerisi daima küçük. Onları okutmanın sıkıntısındayım. Kardeşlerimi, ailemi geçindirmenin derdindeyim” diye konuştu.
“İSTANBUL’DA YAKLAŞIK 30 BİN KİŞİ BUNUN GELİRİYLE GEÇİNİYOR”
Sabah erkenden kalkıp çekçeklerini sırtlıyorlar, sokaklara dağılıp çöplerden plastik ve kâğıt topluyorlar. Son günlerde depoları basılıp mühürlenen, çekçeklerine el konan atık kâğıt toplayıcıları, İstanbul’da peş peşe yapılan baskınlar niçiniyle çalışamaz, işe çıkamaz hale geldi. İstanbul’da yaklaşık 30 bin kişinin kâğıt toplama işinde çalıştığını, bunun geliriyle geçindiğini anlatan personeller, bunu bir pasta olarak görüp ellerinden almak ve 1-2 bireye vermek istediklerini tez ediyor.
Sıhhat teminatı getirilmesini, çalışma koşullarının düzenlenmesini, bu işe bir tahlil getirilmesini isteyen atık kâğıt toplayıcıları Vedat Akdemir, Mehmet Uzun, Emin Uzun, yaşadıkları zorlukları anlattı.
ÜNİVERSİTE MEZUNUYUM BU İŞİ YAPMAK NİTEKİM BENİ ÜZÜYOR
Gaziantep Üniversitesi Laborant ve Veteriner Sıhhat Kısmı’ndan mezun 24 yaşındaki Vedat Akdemir, şöyleki konuştu:
“Son bir yılımı tümüyle çekçek işinde kâğıt atık toplayarak çalışıyorum, geçimimi bununla sağlıyorum. Aralıklarla, yazın daha hayli gelip kâğıt topluyordum. Son bir yıldır okulum bittiği, hala da işsiz olduğum için daima kâğıt toplayarak geçimimi sağlıyorum. 24 yaşındayım üniversite mezunuyum. Bir üniversite mezunu olarak bu işi yapıyor olmak, bu işi zarurî olarak yapmak beni epey üzüyor.
HER GÜN, HER SAAT ÇALIŞMAK ZORUNDAYIZ
Ne kadar kazandığımız aslında ne kadar çalıştığımıza bağlı. Sabah saat 11.00’den gece saat 24.00’lere, 01.00’lere kadar sokaklarda dolaşarak ne kadar çalıştıysak ne kadar topladıysak o. Günde yaklaşık 100 lira, 120 lira değişiyor yani. Bu da geçimimizi zar güç sağlıyor, gündelik ömrümüzü zar güç karşılıyor. İşin zorlukları, sonuçta fizikî olarak dolaşıyoruz. Kilometrelerce yol yapıyoruz, her gün sokak, sokak demeden konteyner konteyner bakıp, topluyoruz ve çekçek çekiyoruz. O kiloyu sırtımızda taşıyoruz neredeyse. İşin sıkıntı yani ayaklarımız ağrıyor, zira yağmurda, karda, kışta çalışmak zorundayız. Çalıştığımız kadar aldığımız için her gün, her saat çalışmak zorundayız. Minimum fiyatın neredeyse altında teklif ediyorlar ve oralarda da fazlaca ağır işlerde çalıştırıyorlar, paklık yaptırıyorlar bize. Diğer yerde paklık yapmak istemiyorum açıkçası. Bu da benim aslında gururuma dokunuyor. Ben kendi işimi, şu an yaptığım işi ondan daha âlâ görüyorum.
GURURUMUZA DOKUNUYOR
İnsanların bize bakışı aslında farklı oluyor, kültür düzeylerine göre. İnsanların bakışları farklı. Kültür olarak yüksek düzeyde olan beşerler bize daha epey müsamaha ile bakıyorlar. Kenar mahallelerde daha epeyce hor görüyorlar açıkçası. Yanlarından geçtiğimiz vakit burunlarını kapatan bile oluyor. Bu bizim aslında gururumuza dokunuyor. Biz o denli kirli beşerler olduğumuzu düşünmüyoruz. Çalıştığımızdan evet kirliyiz ancak biz de gidip, konutta üstümüzü değiştirip, yıkanıyoruz sonuçta. Biz tercih etmiyoruz, mecburen yaptığımız için bu işteyiz. Gururumuza dokunuyor insanların bizi hor görmesi.
HAYAL ETTİĞİMLE ORTASINDA UÇURUM VAR
Okula başlayınca hayal kuruyorsun. Ben veteriner kısmını okuduğum için bu biçimde hayal etmemiştim. Zira ben hayalimde hayvanlarla bir arada olup, hayvanlara yardımcı olmak, tedavilerin de yardımcısı olmak, hayvanları sevmek üzere hayallerim vardı. Şu an ne yazık ki bu işteyim, çekçekcilik yapıyorum, kâğıt topluyorum ve hayal ettiğim ile içinde uçurum kadar fark var.
TURİST GEÇİYOR SİZİ GÖRMESİNLER DİYORLAR
Koşullarımızın daha hayli güzelleştirilmesini istiyoruz. Bizim işimize de mahzur olmaya çalışıyor belediyeler, zabıtalar, valiliğin buyruğuyla deniliyor. Bizim çekçeklerimize el temalıyor, dışarıda çalışmamıza, birtakım kapalı caddelere girmemize müsaade verilmiyor. ‘Burada toplamayın turist geçiyor, sizi görmesinler’ diyorlar. Biz de aslında istemiyoruz bu işi yapalım, kimse bizi görmesin, bizim de zira gururumuz var biz de kimi şeyleri yapmaktan utanıyoruz fakat buna mecburuz.
YETKİLİLERDEN TAHLİL BULMALARINI İSTİYORUZ
Biz yetkililerden anlayış bekliyoruz. Çalışma kurallarının düzenlenmesini bekliyoruz. Sıhhat sigortası, sıhhat takviyesinin olmasını bekliyoruz. Zira sıhhat teminatımız yok. Her gün sokaklardayız, tehlikeli işler aslında bir nevi. Zira her gün geç saatlere kadar dışardayız. Konteyner, konteyner geziyoruz. Yetkililerden tahlil bulmalarını istiyoruz.
Ailemi ben geçindirmek zorundayım. Her ne kadar geçinebiliyorsak, yalnızca barınmak ve yemek yiyip karın doyurmak. Öteki özel bir hayatımız da olmuyor. Yalnızca barınabiliyoruz ve geçinebiliyoruz. Borç batağındayız. Geçinemiyoruz. En son kiramız gelmiş ve ödeyemiyoruz. Faturam birikmiş, kiralarımız birikmiş. Daha epey ‘Nasıl geçiniyorsunuz’ diyorsunuz ya biz geçinemiyoruz aslında bunu o denli söyleyeyim.
BİZ KENT EŞKIYASI DEĞİLİZ, POTANSİYEL HATALI BEŞERLER DEĞİLİZ
Bizi şey görmesinler zira yanlış bilen, yanlış bakılırsan yetkililer. Vali beyefendi açıklamasında şey “Haksız kazanç” dedi. “Kamu malını haksız yere alıyorlar, fiyatsız alıyorlar…” Hayır. Bizim sokak, sokak topladığımız şeyin neresi haksız çıkar? Bir de birtakım medyada “Şehir eşkıyaları” denildi, “Şehir Eşkıyaları aslında polise saldırdı” falan. Biz polise saldırmadık, orada olanları kimse görmedi lakin onlar bize saldırdı. Malımıza el konulmak istendi, depolarımıza baskın yapıldı hiç haber verilmeden, ikaz yapılmadan, belediye kepçe ile gelip, “Biz bunları alacağız” dediler. Biz buna karşı koyduğumuz için basında kent eşkiyaları dendi. Biz kent eşkıyası değiliz, biz potansiyel hatalı beşerler da değiliz. Biz uyuşturucu kullanan beşerler da değiliz, biz ekmeğimizi bu işten çıkarıyoruz.
AİLEMİ GEÇİNDİRMENİN KAYGISINDAYIM
Şanlıurfa Siverek doğumlu olduğunu ve ailesine bakmak, kardeşlerini okutmak için kağıt topladığını belirten Mehmet Uzun da şunları anlattı:
Kimse çöpte çalışmak istemez. Gencecik bir beşerim benim de amaçların tahminen vardır. Ben de gidip, pak bir işte çalışmak isterim fakat kendimi bildim bileli bu işi yaptığım için insanın da emek verdiği bir iş oluyor. O yoldan yola çıkarak ben bu işi yapıyorum. Biz bu işten en azından istediğimiz saatte çıkabiliyoruz, istediğimiz kadar çalışabiliyoruz. örneğin ben gece, gündüz demeden çalışabilirim yani. 12 saat yerine de 18 saat çalışıp, biraz daha fazla para kazanabilirim bu işte. 7 yıldır yaptığım bir iş o yüzden mecburum, mecbur bu işi yapıyorum. Kimse istemez çöplerden insanların kullanım müddeti geçtikten daha sonra, atık diye isimlendirilen şeyleri toplayıp, geçimini sağlamayı hiç kimse istemez, mecburuz yani yapmak zorundayız.
30 BİN KİŞİN NASİPLENDİĞİ BU İŞİ 2 KİŞİNİN CEBİNE KOYABİLELİM DİYE BU BASKINLARI YAPIYORLAR
Yalnızca İstanbul için konuşuyorum İstanbul bölgesinde yaklaşık 25-30 bine yakın insan bu işi yapıyor. Diyelim ortada bir pasta var. Bu pastayı 30 bin kişi paylaşıyor. Bunlar diyor ki ‘Biz bu pastayı alalım, yalnızca 2 kişi pastayı paylaşsınlar.’ Bunun derdindeler yani 30 bin kişinin nasiplendiğini yalnızca 2 kişinin cebine koyabilelim diye bu baskınları yapıyorlar.
Dışarıda birtakım beşerler tarafınca dışlanıyoruz. Kimileri bizim yanımızdan geçerken burnunu kapatıp geçiyorlar, kimileri da hakikaten bizi takdir ediyorlar. Dilencilik yapmıyoruz, hırsızlık yapıyoruz, kimsenin malını gasp etmiyoruz. Onurumuzla şerefimizle çalışıyoruz diye kimileri tarafınca da takdir ediliyoruz. Sokaklarda geceleri başımıza biroldukca şey geliyor biroldukça olayla karşılaşıyoruz. Gasp ediliyoruz, cebimizde biraz paramız var ise birtakım beşerler tarafınca, sokak insanları tarafınca elimizden alınıyor. Biz bu zorluklarla bu şiddetli kurallar altında, artı tabiatın zorluklarıyla bile çaba ediyoruz.
İŞİMİZİ KİMSE MÜDAHALE ETMEDEN YAPABİLELİM
Soğuk, kar, kış demeden nitekim kolay bir şey değil. O çekçeği eline alıp, karda kışta o demirin soğukluğunu hissedip, onu alıp çalışmak sıkıntı. Karşılaşıyoruz bu çeşit şeyle. Elimize para veren de oluyor, bize yardımcı olabilmek için gönlünden kopan, ne kopardıysa veren de oluyor. Bu biçim şiddetli kurallar altında kar, kış demeden çalışıyoruz. esasen güçlü bir müddetcimiz var, güçlü bir işimiz var, biz bu zorluklarla çaba ediyoruz, bir de devletin uyguladığı baskı zorluğu bir mahzur önümüze çıktı. Biz inşallah bütün arkadaşlarla birlikte bunu atlatacağız, inanıyoruz buna.
Şu anda iş yerim dediğim, kardeşlerimle kiraladığım o arsa yandı. Bütün eşyalarımız geçimi sağlayabilecek malzemeyi oraya toplamıştım. Sattıktan daha sonra kendi kiramı öderim, iş yerinin kirasını öderim, okul okuyan kardeşlerime harçlık gönderim dediğim eşyalar yandı bitti, kül oldu. Şu anda bir gün o arkadaşta, bir gün öteki arkadaşta kalıyorum sağ olsunlar. Artık bekliyoruz yani devlet yetkililerinden bir yardım bekliyoruz. Bize en evvel yapacakları yardım, bu işimizi elimizden almamaları. Kendi işimizi kimse müdahale etmeden yapabilelim diye bir yardım bekliyoruz bütün yetkililerden.
EŞKIYA, EKMEĞİNİ ONURU İLE KAZANAN DEĞİL, O EKMEĞİ ELİNDEN ALMAYA ÇALIŞAN KİŞİDİR
Soğukta, karda, kışta sabahın altısında uyanıp o çekçeğini eline alıp yaklaşık 30 km kat etmek… Demek ki kederimiz var. Daima kısmetimizi arıyoruz. Nerede, hangi plastiği kim nereye atmış? O pet şişeleri sokak sokak dolaşarak kar kış demeden o kuvvetli koşullar altında o ekmeği bulmanın peşindeyiz. Bunun kadar güç bir şey olduğunu düşünmüyorum. Yandaş olan medyada biz kentin eşkıyaları olarak tanımlandık. Bence eşkıya ekmeğini onuru ile kazanan değil, o ekmeği elinden almaya çalışan kişidir asıl.
Dört-beş yıldır çekçek işini yapan lise mezunu 20 yaşındaki Emin Uzun ise sokaklardaki bakışlardan, dışlanmaktan, işlerinin ellerinden alınmasından yakınırken, “Mağduruz, sıradan bir mağduruz” diye tanım ediyor durumlarını. Bilhassa kız kardeşlerine dayanak olmak, onları okutmak için çalıştığını belirten Uzun, şunları söylemiş oldu:
MİNİMUM FİYAT BENİ KURTARMIYOR
İş bulamadım. Taban fiyat beni kurtarmıyor. 10 kişilik bir ailenin çocuğuyum. Minimum fiyatla çalışsam esasen geçinemem. aslına bakarsanız durumumuz sıradan bir makûs. Ben de üniversiteye gitmek isterdim imkânım olmadığı için lise mezunu oldum, gidemedim üniversiteye. Kim istemez ki üniversiteyi okumayı. Benim benden küçük 4 tane kız kardeşim var. Kız kardeşlerimin okuması için ben bu işi yapıyorum, çalışıyorum elimden geldiği kadar onlara yardımcı oluyorum. Okumaları için hoş yerlere gelmeleri için bu işi yapıyorum. Tek umudumuz bu işti, bu işi de elimizden aldılar. Şu anda ne yapacağız bilemiyoruz. Dediğim üzere üniversiteye gitmek isterdim imkânım olmadığı için gidemedim.
Ben de pak işe girmek isterdim. Nasıl anlatayım ben size, pak iş her insanın yapabileceği bir iştir lakin ben taban fiyatla çalışmak yetmiyor bana. 10 kardeşimi geçindirmek zorundayım. Geçindirmesem kimden isteyeceğim para yahut maddi zahmetim olduğunu kime söyleyeceğim? Kimseye muhtaç olmak istemiyordum bu işe girdim. İş para konusunda yetiyor bana. İşimi de seviyorum. Karışmasınlar bize yani bu.
aslına bakarsanız BİZ GENÇLERE İŞ İMKÂNI SUNMUYORLAR BİZİ RAHAT BIRAKSINLAR
Sokakta çalışıyoruz. Bize makûs gözle bakıyorlar. ‘Pis, kokuyoruz’ diye düşünüp yanımızdan geçerken burunlarını kapatıyorlar. Yani bu işin bu makus yanları var. Biz bu işi yapmayalım, o denli bir şey aklımızdan geçmiyor, zira gayemiz ailemizi geçindirmek, kardeşlerimizi okutmak, kendimizi geçindirmek. Bizi rahat bıraksınlar. Kendi işimizi kendimiz yapalım. esasen iş imkânı sunmuyorlar bize gençlere. Biz gençler olarak, kendi işimizi kurmuşuz, kendi gayretimizle işimizi yapıyoruz kimseye muhtaç olmadan bizi rahat bıraksınlar.
Bu işi mecburî olarak yapmak bir üniversite mezunu olarak beni fazlaca üzüyor diyen Akdemir, “bu biçimde hayal etmemiştim. Hayallerim vardı ve şu an ne yazık ki bu işteyim, çekçekçilik yapıyorum, kâğıt topluyorum ve hayal ettiğim ile içinde uçurum kadar fark var” dedi. Bilhassa kız kardeşlerini okutmak istediğini söyleyen Mehmet Uzun ise “Babam yaşlı, annem yaşlı. Çalışabilecek durumda olan benim gerisi daima küçük. Onları okutmanın sıkıntısındayım. Kardeşlerimi, ailemi geçindirmenin derdindeyim” diye konuştu.
“İSTANBUL’DA YAKLAŞIK 30 BİN KİŞİ BUNUN GELİRİYLE GEÇİNİYOR”
Sabah erkenden kalkıp çekçeklerini sırtlıyorlar, sokaklara dağılıp çöplerden plastik ve kâğıt topluyorlar. Son günlerde depoları basılıp mühürlenen, çekçeklerine el konan atık kâğıt toplayıcıları, İstanbul’da peş peşe yapılan baskınlar niçiniyle çalışamaz, işe çıkamaz hale geldi. İstanbul’da yaklaşık 30 bin kişinin kâğıt toplama işinde çalıştığını, bunun geliriyle geçindiğini anlatan personeller, bunu bir pasta olarak görüp ellerinden almak ve 1-2 bireye vermek istediklerini tez ediyor.
Sıhhat teminatı getirilmesini, çalışma koşullarının düzenlenmesini, bu işe bir tahlil getirilmesini isteyen atık kâğıt toplayıcıları Vedat Akdemir, Mehmet Uzun, Emin Uzun, yaşadıkları zorlukları anlattı.
ÜNİVERSİTE MEZUNUYUM BU İŞİ YAPMAK NİTEKİM BENİ ÜZÜYOR
Gaziantep Üniversitesi Laborant ve Veteriner Sıhhat Kısmı’ndan mezun 24 yaşındaki Vedat Akdemir, şöyleki konuştu:
“Son bir yılımı tümüyle çekçek işinde kâğıt atık toplayarak çalışıyorum, geçimimi bununla sağlıyorum. Aralıklarla, yazın daha hayli gelip kâğıt topluyordum. Son bir yıldır okulum bittiği, hala da işsiz olduğum için daima kâğıt toplayarak geçimimi sağlıyorum. 24 yaşındayım üniversite mezunuyum. Bir üniversite mezunu olarak bu işi yapıyor olmak, bu işi zarurî olarak yapmak beni epey üzüyor.
HER GÜN, HER SAAT ÇALIŞMAK ZORUNDAYIZ
Ne kadar kazandığımız aslında ne kadar çalıştığımıza bağlı. Sabah saat 11.00’den gece saat 24.00’lere, 01.00’lere kadar sokaklarda dolaşarak ne kadar çalıştıysak ne kadar topladıysak o. Günde yaklaşık 100 lira, 120 lira değişiyor yani. Bu da geçimimizi zar güç sağlıyor, gündelik ömrümüzü zar güç karşılıyor. İşin zorlukları, sonuçta fizikî olarak dolaşıyoruz. Kilometrelerce yol yapıyoruz, her gün sokak, sokak demeden konteyner konteyner bakıp, topluyoruz ve çekçek çekiyoruz. O kiloyu sırtımızda taşıyoruz neredeyse. İşin sıkıntı yani ayaklarımız ağrıyor, zira yağmurda, karda, kışta çalışmak zorundayız. Çalıştığımız kadar aldığımız için her gün, her saat çalışmak zorundayız. Minimum fiyatın neredeyse altında teklif ediyorlar ve oralarda da fazlaca ağır işlerde çalıştırıyorlar, paklık yaptırıyorlar bize. Diğer yerde paklık yapmak istemiyorum açıkçası. Bu da benim aslında gururuma dokunuyor. Ben kendi işimi, şu an yaptığım işi ondan daha âlâ görüyorum.
GURURUMUZA DOKUNUYOR
İnsanların bize bakışı aslında farklı oluyor, kültür düzeylerine göre. İnsanların bakışları farklı. Kültür olarak yüksek düzeyde olan beşerler bize daha epey müsamaha ile bakıyorlar. Kenar mahallelerde daha epeyce hor görüyorlar açıkçası. Yanlarından geçtiğimiz vakit burunlarını kapatan bile oluyor. Bu bizim aslında gururumuza dokunuyor. Biz o denli kirli beşerler olduğumuzu düşünmüyoruz. Çalıştığımızdan evet kirliyiz ancak biz de gidip, konutta üstümüzü değiştirip, yıkanıyoruz sonuçta. Biz tercih etmiyoruz, mecburen yaptığımız için bu işteyiz. Gururumuza dokunuyor insanların bizi hor görmesi.
HAYAL ETTİĞİMLE ORTASINDA UÇURUM VAR
Okula başlayınca hayal kuruyorsun. Ben veteriner kısmını okuduğum için bu biçimde hayal etmemiştim. Zira ben hayalimde hayvanlarla bir arada olup, hayvanlara yardımcı olmak, tedavilerin de yardımcısı olmak, hayvanları sevmek üzere hayallerim vardı. Şu an ne yazık ki bu işteyim, çekçekcilik yapıyorum, kâğıt topluyorum ve hayal ettiğim ile içinde uçurum kadar fark var.
TURİST GEÇİYOR SİZİ GÖRMESİNLER DİYORLAR
Koşullarımızın daha hayli güzelleştirilmesini istiyoruz. Bizim işimize de mahzur olmaya çalışıyor belediyeler, zabıtalar, valiliğin buyruğuyla deniliyor. Bizim çekçeklerimize el temalıyor, dışarıda çalışmamıza, birtakım kapalı caddelere girmemize müsaade verilmiyor. ‘Burada toplamayın turist geçiyor, sizi görmesinler’ diyorlar. Biz de aslında istemiyoruz bu işi yapalım, kimse bizi görmesin, bizim de zira gururumuz var biz de kimi şeyleri yapmaktan utanıyoruz fakat buna mecburuz.
YETKİLİLERDEN TAHLİL BULMALARINI İSTİYORUZ
Biz yetkililerden anlayış bekliyoruz. Çalışma kurallarının düzenlenmesini bekliyoruz. Sıhhat sigortası, sıhhat takviyesinin olmasını bekliyoruz. Zira sıhhat teminatımız yok. Her gün sokaklardayız, tehlikeli işler aslında bir nevi. Zira her gün geç saatlere kadar dışardayız. Konteyner, konteyner geziyoruz. Yetkililerden tahlil bulmalarını istiyoruz.
Ailemi ben geçindirmek zorundayım. Her ne kadar geçinebiliyorsak, yalnızca barınmak ve yemek yiyip karın doyurmak. Öteki özel bir hayatımız da olmuyor. Yalnızca barınabiliyoruz ve geçinebiliyoruz. Borç batağındayız. Geçinemiyoruz. En son kiramız gelmiş ve ödeyemiyoruz. Faturam birikmiş, kiralarımız birikmiş. Daha epey ‘Nasıl geçiniyorsunuz’ diyorsunuz ya biz geçinemiyoruz aslında bunu o denli söyleyeyim.
BİZ KENT EŞKIYASI DEĞİLİZ, POTANSİYEL HATALI BEŞERLER DEĞİLİZ
Bizi şey görmesinler zira yanlış bilen, yanlış bakılırsan yetkililer. Vali beyefendi açıklamasında şey “Haksız kazanç” dedi. “Kamu malını haksız yere alıyorlar, fiyatsız alıyorlar…” Hayır. Bizim sokak, sokak topladığımız şeyin neresi haksız çıkar? Bir de birtakım medyada “Şehir eşkıyaları” denildi, “Şehir Eşkıyaları aslında polise saldırdı” falan. Biz polise saldırmadık, orada olanları kimse görmedi lakin onlar bize saldırdı. Malımıza el konulmak istendi, depolarımıza baskın yapıldı hiç haber verilmeden, ikaz yapılmadan, belediye kepçe ile gelip, “Biz bunları alacağız” dediler. Biz buna karşı koyduğumuz için basında kent eşkiyaları dendi. Biz kent eşkıyası değiliz, biz potansiyel hatalı beşerler da değiliz. Biz uyuşturucu kullanan beşerler da değiliz, biz ekmeğimizi bu işten çıkarıyoruz.
AİLEMİ GEÇİNDİRMENİN KAYGISINDAYIM
Şanlıurfa Siverek doğumlu olduğunu ve ailesine bakmak, kardeşlerini okutmak için kağıt topladığını belirten Mehmet Uzun da şunları anlattı:
Kimse çöpte çalışmak istemez. Gencecik bir beşerim benim de amaçların tahminen vardır. Ben de gidip, pak bir işte çalışmak isterim fakat kendimi bildim bileli bu işi yaptığım için insanın da emek verdiği bir iş oluyor. O yoldan yola çıkarak ben bu işi yapıyorum. Biz bu işten en azından istediğimiz saatte çıkabiliyoruz, istediğimiz kadar çalışabiliyoruz. örneğin ben gece, gündüz demeden çalışabilirim yani. 12 saat yerine de 18 saat çalışıp, biraz daha fazla para kazanabilirim bu işte. 7 yıldır yaptığım bir iş o yüzden mecburum, mecbur bu işi yapıyorum. Kimse istemez çöplerden insanların kullanım müddeti geçtikten daha sonra, atık diye isimlendirilen şeyleri toplayıp, geçimini sağlamayı hiç kimse istemez, mecburuz yani yapmak zorundayız.
30 BİN KİŞİN NASİPLENDİĞİ BU İŞİ 2 KİŞİNİN CEBİNE KOYABİLELİM DİYE BU BASKINLARI YAPIYORLAR
Yalnızca İstanbul için konuşuyorum İstanbul bölgesinde yaklaşık 25-30 bine yakın insan bu işi yapıyor. Diyelim ortada bir pasta var. Bu pastayı 30 bin kişi paylaşıyor. Bunlar diyor ki ‘Biz bu pastayı alalım, yalnızca 2 kişi pastayı paylaşsınlar.’ Bunun derdindeler yani 30 bin kişinin nasiplendiğini yalnızca 2 kişinin cebine koyabilelim diye bu baskınları yapıyorlar.
Dışarıda birtakım beşerler tarafınca dışlanıyoruz. Kimileri bizim yanımızdan geçerken burnunu kapatıp geçiyorlar, kimileri da hakikaten bizi takdir ediyorlar. Dilencilik yapmıyoruz, hırsızlık yapıyoruz, kimsenin malını gasp etmiyoruz. Onurumuzla şerefimizle çalışıyoruz diye kimileri tarafınca da takdir ediliyoruz. Sokaklarda geceleri başımıza biroldukca şey geliyor biroldukça olayla karşılaşıyoruz. Gasp ediliyoruz, cebimizde biraz paramız var ise birtakım beşerler tarafınca, sokak insanları tarafınca elimizden alınıyor. Biz bu zorluklarla bu şiddetli kurallar altında, artı tabiatın zorluklarıyla bile çaba ediyoruz.
İŞİMİZİ KİMSE MÜDAHALE ETMEDEN YAPABİLELİM
Soğuk, kar, kış demeden nitekim kolay bir şey değil. O çekçeği eline alıp, karda kışta o demirin soğukluğunu hissedip, onu alıp çalışmak sıkıntı. Karşılaşıyoruz bu çeşit şeyle. Elimize para veren de oluyor, bize yardımcı olabilmek için gönlünden kopan, ne kopardıysa veren de oluyor. Bu biçim şiddetli kurallar altında kar, kış demeden çalışıyoruz. esasen güçlü bir müddetcimiz var, güçlü bir işimiz var, biz bu zorluklarla çaba ediyoruz, bir de devletin uyguladığı baskı zorluğu bir mahzur önümüze çıktı. Biz inşallah bütün arkadaşlarla birlikte bunu atlatacağız, inanıyoruz buna.
Şu anda iş yerim dediğim, kardeşlerimle kiraladığım o arsa yandı. Bütün eşyalarımız geçimi sağlayabilecek malzemeyi oraya toplamıştım. Sattıktan daha sonra kendi kiramı öderim, iş yerinin kirasını öderim, okul okuyan kardeşlerime harçlık gönderim dediğim eşyalar yandı bitti, kül oldu. Şu anda bir gün o arkadaşta, bir gün öteki arkadaşta kalıyorum sağ olsunlar. Artık bekliyoruz yani devlet yetkililerinden bir yardım bekliyoruz. Bize en evvel yapacakları yardım, bu işimizi elimizden almamaları. Kendi işimizi kimse müdahale etmeden yapabilelim diye bir yardım bekliyoruz bütün yetkililerden.
EŞKIYA, EKMEĞİNİ ONURU İLE KAZANAN DEĞİL, O EKMEĞİ ELİNDEN ALMAYA ÇALIŞAN KİŞİDİR
Soğukta, karda, kışta sabahın altısında uyanıp o çekçeğini eline alıp yaklaşık 30 km kat etmek… Demek ki kederimiz var. Daima kısmetimizi arıyoruz. Nerede, hangi plastiği kim nereye atmış? O pet şişeleri sokak sokak dolaşarak kar kış demeden o kuvvetli koşullar altında o ekmeği bulmanın peşindeyiz. Bunun kadar güç bir şey olduğunu düşünmüyorum. Yandaş olan medyada biz kentin eşkıyaları olarak tanımlandık. Bence eşkıya ekmeğini onuru ile kazanan değil, o ekmeği elinden almaya çalışan kişidir asıl.
Dört-beş yıldır çekçek işini yapan lise mezunu 20 yaşındaki Emin Uzun ise sokaklardaki bakışlardan, dışlanmaktan, işlerinin ellerinden alınmasından yakınırken, “Mağduruz, sıradan bir mağduruz” diye tanım ediyor durumlarını. Bilhassa kız kardeşlerine dayanak olmak, onları okutmak için çalıştığını belirten Uzun, şunları söylemiş oldu:
MİNİMUM FİYAT BENİ KURTARMIYOR
İş bulamadım. Taban fiyat beni kurtarmıyor. 10 kişilik bir ailenin çocuğuyum. Minimum fiyatla çalışsam esasen geçinemem. aslına bakarsanız durumumuz sıradan bir makûs. Ben de üniversiteye gitmek isterdim imkânım olmadığı için lise mezunu oldum, gidemedim üniversiteye. Kim istemez ki üniversiteyi okumayı. Benim benden küçük 4 tane kız kardeşim var. Kız kardeşlerimin okuması için ben bu işi yapıyorum, çalışıyorum elimden geldiği kadar onlara yardımcı oluyorum. Okumaları için hoş yerlere gelmeleri için bu işi yapıyorum. Tek umudumuz bu işti, bu işi de elimizden aldılar. Şu anda ne yapacağız bilemiyoruz. Dediğim üzere üniversiteye gitmek isterdim imkânım olmadığı için gidemedim.
Ben de pak işe girmek isterdim. Nasıl anlatayım ben size, pak iş her insanın yapabileceği bir iştir lakin ben taban fiyatla çalışmak yetmiyor bana. 10 kardeşimi geçindirmek zorundayım. Geçindirmesem kimden isteyeceğim para yahut maddi zahmetim olduğunu kime söyleyeceğim? Kimseye muhtaç olmak istemiyordum bu işe girdim. İş para konusunda yetiyor bana. İşimi de seviyorum. Karışmasınlar bize yani bu.
aslına bakarsanız BİZ GENÇLERE İŞ İMKÂNI SUNMUYORLAR BİZİ RAHAT BIRAKSINLAR
Sokakta çalışıyoruz. Bize makûs gözle bakıyorlar. ‘Pis, kokuyoruz’ diye düşünüp yanımızdan geçerken burunlarını kapatıyorlar. Yani bu işin bu makus yanları var. Biz bu işi yapmayalım, o denli bir şey aklımızdan geçmiyor, zira gayemiz ailemizi geçindirmek, kardeşlerimizi okutmak, kendimizi geçindirmek. Bizi rahat bıraksınlar. Kendi işimizi kendimiz yapalım. esasen iş imkânı sunmuyorlar bize gençlere. Biz gençler olarak, kendi işimizi kurmuşuz, kendi gayretimizle işimizi yapıyoruz kimseye muhtaç olmadan bizi rahat bıraksınlar.