Işıkçıların yayın organı Yeni Asya gazetesi muharriri Şükrü Bulut, bugünkü yazısında Millet İttifakı’na oy istedi. “Demokrasi İttifakına” oy istemenin CHP’ye oy istemek olmadığını belirten Bulut, “Bediüzzaman’ın demokrasi uğruna kimlerle ittifak ettiğini olağan olarak bilmiyorlar” sözlerini kullandı.
Günümüz Türkiye’sinin demokrasi durumunun, 1946 daha sonrasına benzediğini ileri süren Bulut, demokrasiyi engelleme bakılırsavinin 12 Eylül’ün akabinde AKP’ye verildiğini söyleyerek, “Ve eski CHP ise demokrasi yolunda; düne kadar aksi olduğu siyasi fikirlere bünyesinde yer veriyor. Demokrasinin lakin “Milli Birlik ve birliktelik ile” gerçekleşeceğini hissettiğinden, çatışma üslubundan uzak duruyor. İşte bu kavşakta, demokratların ve özellikle dindarların zihnini karıştıran bir durum var. Geçmişteki CHP’ nin fotoğraflarını günümüze dağıtarak istibdadını devam ettirmek isteyen AKP ve onun ardındaki neocon-neoliberal ittifaka mı takviye olacağız, yoksa zayıf ve imkânları kısıtlı da olsa Millet ittifakına mı?’” sözlerini kullandı.
“BEDDİÜZZAMAN’I BİLMİYORLAR”
Yeni Asya muharriri Şükrü Bulut’un, “Yeni Asya Millet İttifakı’nı destekliyor” başlıklı yazısı şu biçimde:
Yazı başlığımıza bakıp, “malûmu i’lâm” diyerek omuz silkeleyeceklere eyvallah…
bundan evvelki yazımızda; Bediüzzaman’ın demokrasi tariflerini ve mücahedesini bilmeyenlerin, Yeni Asya Gazetesinde yayınlanan siyaset mülahazalarını anlamada zorluk çekeceklerini söylemiştik. Yani gerçek demokrasilerin çerçevelerini ve paradigmalarını okumayanlara “ aktüel siyasete” bakışımızı nasıl izah edeceğiz ki…
Geçmişte ( özellikle yalnız başına ülkeyi yönettiği vakit içinderda) millete yaptığı zulümler, baskılar, din ve vicdan hürriyetlerinin ihlâli, inkılapların yanlışları ve mukaddesata yapılan yanlışları işlemiş bir partinin de içerisinde bulunduğu “ Demokrasi İttifakını” dışardan desteklememizi, Halk Partisine rey vermek olarak propaganda edenler, Bediüzzaman’ın demokrasi uğruna kimlerle ittifak ettiğini şüphesiz bilmiyorlar.
Günümüzde kimi milliyetçi/muhafazakâr etraflarda; ismi tezyif manasını tedai ettiren İttihad-Terakki partisiyle hareket eden Said Nursi’yi tanımadıkları kadar, Osmanlı’ya Meşrutiyeti getiren bu partiyi de maalesef tanımıyorlar. kimi vakit mahalle baskısından olacak ki, Bediüzzaman’a gönül veren bir kısım Müslümanlar, ‘Onun yapıtlarında açıkça takviye ve birlikteliğini sözüne karşın, zinhar İttihat Terakkiye yakıştırmıyorlar. Münazarat isimli yapıtında; “Demek, hürriyete ve meşrutiyete hizmetleri sebkat eden yahut kabul eyleyenleri Jön Türk tesmiye ediyorsunuz…… Onların ukde-i hayatiyelerini( hayat düğümlerini) teşkil eden, mason olmayan ekseri, İttihad ve Terakkidir. Ve sizin şu aşâiriniz (aşiretleriniz) kadar ulema ve meşâyih, Jön Türkler meyanında (içinde) mevcuttur. Vakıa onlarda birtakım edepsiz, fazlaca sefih masonlar dahi bulunur; lâkin yüzde ondur. Yüzde doksanı sizin üzere mu’tekid müslimlerdir.”( Münazarat,s.51)diyorlar. Yani meşrutiyet yahut demokrasiyi getiren parti… Sadece demokrasi amacıyla bir ortaya gelmiş Millet ittifakının mahiyet ve gayesini anlayamayanların bir sorunu; demokrasiyi şeriata bakılırsa düşünememeleri olmalı. Sevdikleri yahut emniyet ettikleri yöneticiye taraftar olmayı demokrasi için kâfi zannediyorlar. Kamuoyunu, demokrasinin ön kurallarını, kuruluşlarını, yöntemini ve en değerlisi yargı bağımsızlığını önemsemiyorlar gibi…
Bütün anlaşılamadan, kesimin yanlışsız anlaşılamayacağını birçok kere unutuyoruz. tıpkı zamandamokrasinin şahsen kendisini, hem tarihimiz ortasındaki bütünlüğünü ve birebir vakitte aktüel dünya demokrasilerinin ulaştığı noktaları nazarda tutarak; Türkiye’nin demokrasi çıkmazını konuşmamız daha düzgün olur. Hürriyet ve demokrasinin birinci gelişlerinde, halkların beraberliği temeldir. Demokrasi yolunda tüm dünya görüşleri ittifak ederler. Ve demokrasi geliştikçe, milletin fıtrat, coğrafya ve mesleksel sınıflarına nazaran siyasi partiler kıvamlarını bulurlar. Demokrasi ile Osmanlı’nın ayağa kalkmasını istemeyen düşmanlarımızın çıkardıkları “ Osmanlı-Rus Harbi” ile başlayan demokrasi müdahalelerini de biliyoruz. Onlar biliyorlardı ki, milletlerin bağımsızlıkları demokrasiye bağlıdır. İşte Avrupa ülkeleri ve işte İsrail… daha sonra sebatist-bolşevik karışımı tetikçilerin kullanıldıkları 31 Mart’ta 23 Temuz’a hamle edildi. Türk Milletinin üçüncü demokrasi teşebbüsünü tüm halkımız bilir. 14 Mayıs 1950… Bu keyifli inkılabın küresel Marksist devrimcilerce 27 Mayıs’ta uğradığı suikastı da biliyoruz. Ayrıyeten Türk Demokrasisine indirilmiş en zehirli hançerin 12 Eylül ihtilâli olduğunu geçen yazımızda belirtmiştik. Demokrasi tarihimizin epeyce kıymetli bu dört teşebbüsünü bilemeden, günümüzü anlamak kolay değil.
Demokrasiler de hayat sahibidirler. Canlı, tıpkı çiçekler ve ağaçlar üzere. Bakım isterler, korunma isterler ve hizmet isterler. Birinci akmaya başladıklarında olağan olarak kirli ve bulanık akacaklar, bu hareketler. vakit içinde durulur ve hayata kaynak olurlar. 12 Eylül ihtilâli öncesini hayatış bizim kuşağımız, günümüz kamuoyuna müdahale öncesi Türkiye’sini sayılarla, tasvirlerle ve ana çizgilerle anlatabilseydi, bu meşum ihtilâlin bizi elli sene geriye götürdüğünü, hepimiz gözlerimizle bakılırsacektik.
Neocon-Neoliberal ittifakının entrikalarıyla, hapsedilmiş kırk yıllık labirentten milletçe kurtulmanın hesabını yaparken; bazıları bizi mevtle, kimileri cehennemle, kimileri istikbal telaşıyla ile korkutmaya çalışıyorlar. Millet İttifakının yoluna çıkan cümle âlemi makus niyetli kabul edemeyiz. Lakin sonuç değişmiyor ki… Şu hakikati millet olarak ezberlememiz lazım… 12 Eylül’ün sonucunda millete dikte ettirilen ANAP ve AKP’yi cerrahi müdahale ile de demokrasiye yapıştırsanız, yöneticilerinin lisan-ı hal ve kal ile itiraf ettikleri, üzere mümkün değildir.
“TÜRKİYE 1946 daha sonraSINA BENZİYOR”
Yeni Asya’nın demokrasi yolundaki bu çabasını tenkit eden kimi dostlarımız, demokrasinin * öznesi olan siyasi partileri din ile, kimileri millet ile ve öbürleri de ideoloji ile özdeşleştiriyorlar. Bediüzzaman’ın; dinin, milliyetçiliğin ve öteki ideolojilerin siyasetteki istismarını, Onun talebelerine gönderdiği mektuplardan oluşan “ Emirdağ Lahikası” kitabından okuyabiliriz. Siyasi iktidarlarla menfaat bağı ortasında olanları, aslına bakarsan demokrasinin haricinde kabul ediyoruz. Çünkü Said Nursi, menfaat üzerine dönen siyaseti canavar olarak niteliyor. Şayet demokrasi, milletin barış ortasında kendi kendisini yönetme iradesi ise, bu biçimde bizimle birebir partide yahut ittifakta olmayanları şeytanlaştırmamız, insanlık ve İslâmiyet dışı bir yaklaşımdır.
Günümüz Türkiye’sinin demokrasi öncesi durumunu, 1946 daha sonrasına benzetebiliriz. Türkiye’nin bütün partilerini barındıran bir Halk Partisi vardı o günlerde… İsteksiz de olsa, dünyanın koşulları onu demokrasiye sürüklüyordu. Günümüzde ise, dış müdahalelerle vaziyet değişmiş. Demokrasiyi engelleme görevi, 12 Eylülün devamı olan AKP’ ye verilmiş. Ve eski CHP ise demokrasi yolunda; düne kadar karşı olduğu siyasi niyetlere bünyesinde yer veriyor. Demokrasinin fakat “Milli Birlik ve birliktelik ile” gerçekleşeceğini hissettiğinden, çatışma üslubundan uzak duruyor. İşte bu kavşakta, demokratların ve özellikle dindarların zihnini karıştıran bir durum var. Geçmişteki CHP’ nin fotoğraflarını günümüze dağıtarak istibdadını devam ettirmek isteyen AKP ve onun ardındaki neocon-neoliberal ittifaka mı takviye olacağız, yoksa zayıf ve imkânları kısıtlı da olsa Millet ittifakına mı?’
Şu hakikati de itiraf etmeliyiz. Ülkedeki mevcut aksiliklerin hepsini AKP ye yüklemeye çalışanlar, yanlış yapmış olurlar. Kırk yıllık süreçte demokrasinin gereği olan duruşlardan mahrumca bu güne gelip, pir ü pak manzarası ile atak edenler zulmetmemeli. AKP’ nin yirmi seniçin beri birlikte çalıştıkları takımlar da bu milletin çocuklarıdır. Onlardaki yüzde onluk hatakârların yüzünden tüm camiayı kötüleyenlerin, ulusal birlik ve birlikteliğe ziyan verdiğini ve bunun da MİLLET İTTİFAKININ prensiplerine aykırı düşeceği kanaatindeyiz.
Günümüz Türkiye’sinin demokrasi durumunun, 1946 daha sonrasına benzediğini ileri süren Bulut, demokrasiyi engelleme bakılırsavinin 12 Eylül’ün akabinde AKP’ye verildiğini söyleyerek, “Ve eski CHP ise demokrasi yolunda; düne kadar aksi olduğu siyasi fikirlere bünyesinde yer veriyor. Demokrasinin lakin “Milli Birlik ve birliktelik ile” gerçekleşeceğini hissettiğinden, çatışma üslubundan uzak duruyor. İşte bu kavşakta, demokratların ve özellikle dindarların zihnini karıştıran bir durum var. Geçmişteki CHP’ nin fotoğraflarını günümüze dağıtarak istibdadını devam ettirmek isteyen AKP ve onun ardındaki neocon-neoliberal ittifaka mı takviye olacağız, yoksa zayıf ve imkânları kısıtlı da olsa Millet ittifakına mı?’” sözlerini kullandı.
“BEDDİÜZZAMAN’I BİLMİYORLAR”
Yeni Asya muharriri Şükrü Bulut’un, “Yeni Asya Millet İttifakı’nı destekliyor” başlıklı yazısı şu biçimde:
Yazı başlığımıza bakıp, “malûmu i’lâm” diyerek omuz silkeleyeceklere eyvallah…
bundan evvelki yazımızda; Bediüzzaman’ın demokrasi tariflerini ve mücahedesini bilmeyenlerin, Yeni Asya Gazetesinde yayınlanan siyaset mülahazalarını anlamada zorluk çekeceklerini söylemiştik. Yani gerçek demokrasilerin çerçevelerini ve paradigmalarını okumayanlara “ aktüel siyasete” bakışımızı nasıl izah edeceğiz ki…
Geçmişte ( özellikle yalnız başına ülkeyi yönettiği vakit içinderda) millete yaptığı zulümler, baskılar, din ve vicdan hürriyetlerinin ihlâli, inkılapların yanlışları ve mukaddesata yapılan yanlışları işlemiş bir partinin de içerisinde bulunduğu “ Demokrasi İttifakını” dışardan desteklememizi, Halk Partisine rey vermek olarak propaganda edenler, Bediüzzaman’ın demokrasi uğruna kimlerle ittifak ettiğini şüphesiz bilmiyorlar.
Günümüzde kimi milliyetçi/muhafazakâr etraflarda; ismi tezyif manasını tedai ettiren İttihad-Terakki partisiyle hareket eden Said Nursi’yi tanımadıkları kadar, Osmanlı’ya Meşrutiyeti getiren bu partiyi de maalesef tanımıyorlar. kimi vakit mahalle baskısından olacak ki, Bediüzzaman’a gönül veren bir kısım Müslümanlar, ‘Onun yapıtlarında açıkça takviye ve birlikteliğini sözüne karşın, zinhar İttihat Terakkiye yakıştırmıyorlar. Münazarat isimli yapıtında; “Demek, hürriyete ve meşrutiyete hizmetleri sebkat eden yahut kabul eyleyenleri Jön Türk tesmiye ediyorsunuz…… Onların ukde-i hayatiyelerini( hayat düğümlerini) teşkil eden, mason olmayan ekseri, İttihad ve Terakkidir. Ve sizin şu aşâiriniz (aşiretleriniz) kadar ulema ve meşâyih, Jön Türkler meyanında (içinde) mevcuttur. Vakıa onlarda birtakım edepsiz, fazlaca sefih masonlar dahi bulunur; lâkin yüzde ondur. Yüzde doksanı sizin üzere mu’tekid müslimlerdir.”( Münazarat,s.51)diyorlar. Yani meşrutiyet yahut demokrasiyi getiren parti… Sadece demokrasi amacıyla bir ortaya gelmiş Millet ittifakının mahiyet ve gayesini anlayamayanların bir sorunu; demokrasiyi şeriata bakılırsa düşünememeleri olmalı. Sevdikleri yahut emniyet ettikleri yöneticiye taraftar olmayı demokrasi için kâfi zannediyorlar. Kamuoyunu, demokrasinin ön kurallarını, kuruluşlarını, yöntemini ve en değerlisi yargı bağımsızlığını önemsemiyorlar gibi…
Bütün anlaşılamadan, kesimin yanlışsız anlaşılamayacağını birçok kere unutuyoruz. tıpkı zamandamokrasinin şahsen kendisini, hem tarihimiz ortasındaki bütünlüğünü ve birebir vakitte aktüel dünya demokrasilerinin ulaştığı noktaları nazarda tutarak; Türkiye’nin demokrasi çıkmazını konuşmamız daha düzgün olur. Hürriyet ve demokrasinin birinci gelişlerinde, halkların beraberliği temeldir. Demokrasi yolunda tüm dünya görüşleri ittifak ederler. Ve demokrasi geliştikçe, milletin fıtrat, coğrafya ve mesleksel sınıflarına nazaran siyasi partiler kıvamlarını bulurlar. Demokrasi ile Osmanlı’nın ayağa kalkmasını istemeyen düşmanlarımızın çıkardıkları “ Osmanlı-Rus Harbi” ile başlayan demokrasi müdahalelerini de biliyoruz. Onlar biliyorlardı ki, milletlerin bağımsızlıkları demokrasiye bağlıdır. İşte Avrupa ülkeleri ve işte İsrail… daha sonra sebatist-bolşevik karışımı tetikçilerin kullanıldıkları 31 Mart’ta 23 Temuz’a hamle edildi. Türk Milletinin üçüncü demokrasi teşebbüsünü tüm halkımız bilir. 14 Mayıs 1950… Bu keyifli inkılabın küresel Marksist devrimcilerce 27 Mayıs’ta uğradığı suikastı da biliyoruz. Ayrıyeten Türk Demokrasisine indirilmiş en zehirli hançerin 12 Eylül ihtilâli olduğunu geçen yazımızda belirtmiştik. Demokrasi tarihimizin epeyce kıymetli bu dört teşebbüsünü bilemeden, günümüzü anlamak kolay değil.
Demokrasiler de hayat sahibidirler. Canlı, tıpkı çiçekler ve ağaçlar üzere. Bakım isterler, korunma isterler ve hizmet isterler. Birinci akmaya başladıklarında olağan olarak kirli ve bulanık akacaklar, bu hareketler. vakit içinde durulur ve hayata kaynak olurlar. 12 Eylül ihtilâli öncesini hayatış bizim kuşağımız, günümüz kamuoyuna müdahale öncesi Türkiye’sini sayılarla, tasvirlerle ve ana çizgilerle anlatabilseydi, bu meşum ihtilâlin bizi elli sene geriye götürdüğünü, hepimiz gözlerimizle bakılırsacektik.
Neocon-Neoliberal ittifakının entrikalarıyla, hapsedilmiş kırk yıllık labirentten milletçe kurtulmanın hesabını yaparken; bazıları bizi mevtle, kimileri cehennemle, kimileri istikbal telaşıyla ile korkutmaya çalışıyorlar. Millet İttifakının yoluna çıkan cümle âlemi makus niyetli kabul edemeyiz. Lakin sonuç değişmiyor ki… Şu hakikati millet olarak ezberlememiz lazım… 12 Eylül’ün sonucunda millete dikte ettirilen ANAP ve AKP’yi cerrahi müdahale ile de demokrasiye yapıştırsanız, yöneticilerinin lisan-ı hal ve kal ile itiraf ettikleri, üzere mümkün değildir.
“TÜRKİYE 1946 daha sonraSINA BENZİYOR”
Yeni Asya’nın demokrasi yolundaki bu çabasını tenkit eden kimi dostlarımız, demokrasinin * öznesi olan siyasi partileri din ile, kimileri millet ile ve öbürleri de ideoloji ile özdeşleştiriyorlar. Bediüzzaman’ın; dinin, milliyetçiliğin ve öteki ideolojilerin siyasetteki istismarını, Onun talebelerine gönderdiği mektuplardan oluşan “ Emirdağ Lahikası” kitabından okuyabiliriz. Siyasi iktidarlarla menfaat bağı ortasında olanları, aslına bakarsan demokrasinin haricinde kabul ediyoruz. Çünkü Said Nursi, menfaat üzerine dönen siyaseti canavar olarak niteliyor. Şayet demokrasi, milletin barış ortasında kendi kendisini yönetme iradesi ise, bu biçimde bizimle birebir partide yahut ittifakta olmayanları şeytanlaştırmamız, insanlık ve İslâmiyet dışı bir yaklaşımdır.
Günümüz Türkiye’sinin demokrasi öncesi durumunu, 1946 daha sonrasına benzetebiliriz. Türkiye’nin bütün partilerini barındıran bir Halk Partisi vardı o günlerde… İsteksiz de olsa, dünyanın koşulları onu demokrasiye sürüklüyordu. Günümüzde ise, dış müdahalelerle vaziyet değişmiş. Demokrasiyi engelleme görevi, 12 Eylülün devamı olan AKP’ ye verilmiş. Ve eski CHP ise demokrasi yolunda; düne kadar karşı olduğu siyasi niyetlere bünyesinde yer veriyor. Demokrasinin fakat “Milli Birlik ve birliktelik ile” gerçekleşeceğini hissettiğinden, çatışma üslubundan uzak duruyor. İşte bu kavşakta, demokratların ve özellikle dindarların zihnini karıştıran bir durum var. Geçmişteki CHP’ nin fotoğraflarını günümüze dağıtarak istibdadını devam ettirmek isteyen AKP ve onun ardındaki neocon-neoliberal ittifaka mı takviye olacağız, yoksa zayıf ve imkânları kısıtlı da olsa Millet ittifakına mı?’
Şu hakikati de itiraf etmeliyiz. Ülkedeki mevcut aksiliklerin hepsini AKP ye yüklemeye çalışanlar, yanlış yapmış olurlar. Kırk yıllık süreçte demokrasinin gereği olan duruşlardan mahrumca bu güne gelip, pir ü pak manzarası ile atak edenler zulmetmemeli. AKP’ nin yirmi seniçin beri birlikte çalıştıkları takımlar da bu milletin çocuklarıdır. Onlardaki yüzde onluk hatakârların yüzünden tüm camiayı kötüleyenlerin, ulusal birlik ve birlikteliğe ziyan verdiğini ve bunun da MİLLET İTTİFAKININ prensiplerine aykırı düşeceği kanaatindeyiz.