Yeni Şafak muharriri ilahiyatçı Prof. Dr. Hayrettin Karaman, Ahmet Taşgetiren’in kelamlarına ait bir yazı kaleme aldı.
Karaman, “İktidara ziyan verecekse doğruları söylemek caiz değildir” kelamlarının yanlış anlaşıldığını tabir ederek, şu sözleri kullandı:
“Ahmet Bey’e, 28.09.2021 tarihindeki ve “Hayreddin Hocam” başlıklı yazısında sevgi ve hürmet çerçevesini aşmadığı, farklı niyetini edep kuralları ortasında yazdığı için teşekkür ederim.
Fakat, bir saatten çok okuduğum biçimde bitiremediğim yorumları okusaydı üzülürdü diye düşünüyorum. Adımı anarak yazmak yerine fikri lisana getirerek yazsaydı yahut telefonu açıp konuşarak yanlış yolda olduğumu söyleseydi bana bu kadar ziyanı vermemiş olurdu.
Yazısındaki bir iki noktaya yanıt vermedilk evvel birkaç prensibi (usulü) hatırlatmakta yarar görüyorum:
1. İslâm’da ruhban sınıfı olmadığı için her Müslüman, her söylemiş olduği ve yaptığının İslâm’a yamanacağı şuuru ortasında olmalıdır; sadece H. Karaman yahut hocalar değil. örneğin Taşgetiren kardeşim ilmi ile âmil bir Müslüman, onun benim hakkımda yazdıkları da İslâm’a yamanır, İslâm’a bakılırsa legaldir diye algılanır, günah olsa yapmaz diye düşünülür.
2. Âlimler dinî mevzuları açıklarken ve olayları, şahısları, kurum ve kuruluşları dine uygunluk bakımından değerlendirirken ihtilafa, içtihada, takdire açık konularda farklı görüşlere sahip olabilirler; bunlardan birini beğenmeyen bu yüzden İslâm’dan soğumaz; zira onun beğendiği açıklamayı yapan âlimler de sürekli vardır.
3. İslâm laik düzenle uyuşmaz; bu sebeple ulema, siyaset dâhil her mevzuyu dînî bakımdan incelemek, yasal olanı olmayandan ayırmak ve açıklamak durumundadırlar.
Artık birkaç paragrafı ile ilgili fikrimi açıklayayım:
“İktidarla alakalı duruşunu sorunlu bulduğumu belirtmeliyim.” diyor.
Ben de onun “İktidarla alakalı duruşunu sorunlu buluyorum.”
“Problem şurada ki, deklare ettiğı fikirler ‘Dinin görüşü’ olarak algılanıyor, iktidarı savunma pozisyonu da, dini iktidarın yedeğine koyuyormuş algısına yol açıyor. Bu da, iktidarla birlikte dinin yıpranmasına yol açıyor. ‘Dinin izzeti’ konusunda son derece hassas olduğunu bildiğim Hoca’nın bunu isteyeceğini sanmam. Siyasi iktidarın açık yanlışlarına da meşruiyet kılıfı giydiren bir din algısının genç beyinlerde nasıl bir tahribata yol açacağını Hayreddin Hoca’nın görmeyeceğini düşünemiyorum. niye bunun farkında değilmiş göründüğünü de anlayabiliyor değilim.” diyor.
Üstteki ikinci hususta bu paragrafa kısmen yanıt var. Ek olarak şöyleki derim:
“Siyasi iktidarın açık yanlışlarına da meşruiyet kılıfı giydiren bir din algısına” benim yazılarım sebep olamaz; zira ben ‘iktidar ne yaparsa doğrudur, yasaldır, caizdir’ demiyorum, demedim, demem. Ben bu iktidarın da yanlışları, bir kısım yöneticilerin yasal olmayan davranış ve hasılatları… olduğunu inkâr etmiyorum, üstünü de kapatmaya çalışmıyorum. Lakin akşam sabah yatıp kalkıp bunları lisana getirmenin, abartmanın, genellemenin, yapılan hoş, faydalı ve hakikat şeyleri çabucak hiç lisana getirmemenin… gerçek olmadığını söylüyorum.
“Buradan yola çıkıldığında, ‘Kurtlu, böceklenmiş, mayası bozulmuş bulgur’ iktidarın yanlışlarını söz ediyorsa, ona tahammül vefat derecesinde bir zaruretin kararı oluyor. Yani iktidar eleştirilince, tahminen değişmesi istenince beşerler ya da memleket vefat derecesinde bir mahrumiyet içine girer yaklaşımı. Bu mudur?”
Ben “Her şeye karşın bu iktidarı müdafaanın zaruretinden” bahsediyorum. Bu zarureti de “mevcut koşullarda daha uygununun iktidar olma ihtimali bulunmadığı, koalisyon vb. formunda bir iktidar iş başına geldiğinde fedâ edilemez ve menfaatçi bireylere değil, Müslüman kamuya ilişkin birfazlaca kazanımın elden çıkma tehlikesine” bağlıyorum. Bu kazanımların pek birçoklarını da bu iktidar -her şeye rağmen- sağlamıştır.
Tenkit edilsin, lakin “yıkıcılarla ağız, iş ve hareket birliği yapılmadan edilsin” diyorum.
“Hayreddin Hoca ya da gibisi hocalarımız, şeyhlerimiz vs. kalkıp ‘Memlekette yaygın adaletsizlik var, devlet malı çarçur ediliyor, beşerler müthiş bir geçim zorluğu yaşıyorlar, birilerine haksız yarar sağlanıyor, eğitimde şu yanlışlar yapılıyor, muhafazakâr bir iktidarın yanlışları insanların dine bakışını olumsuz etkiliyor vs.’ deseler, yani doğruları söyleseler, yanlışları söylemek için uygun üslup bulsalar daha uygun olmaz mı? Tahminen iktidarın daha sağlıklı hareket etmesine imkân sağlanmaz mı?”
Evet, bu biçimde yapılsa yeterli olur ve yapılıyor da; lakin her şeyin gazete köşelerinde yapılanlardan ibaret olduğu sanılmasın; köşelerde yapılanların da tamamı aklanmasın. Genel ahlâk düzelmeden kim gelirse gelsin bu çeşit şikâyetlerin olacağı da unutulmasın.
“bu biçimde bütüncül bir üslupta iktidarı onaylayan bir hocalar-şeyhler dünyasının İslâm’a ödettiği bedel üzerinde azıcık düşünmek gerekmiyor mu?”
“bu biçimde bütüncül bir usulde iktidarı onaylayan hocalar…” var ise ben onlardan değilim. “Hatasıyla sevabıyla korunmasında ve bu muhafaza yapılırken de ıslahı için elden ne geliyorsa onun yapılmasında zaruret var diyorum; hem müdafaa, hem ıslah!
Not: Sayın Ali Karahasanoğlu’na, beni hakikat anladığı ve Yeni Akit’te yazdığı için teşekkür ediyorum.”
Karaman, “İktidara ziyan verecekse doğruları söylemek caiz değildir” kelamlarının yanlış anlaşıldığını tabir ederek, şu sözleri kullandı:
“Ahmet Bey’e, 28.09.2021 tarihindeki ve “Hayreddin Hocam” başlıklı yazısında sevgi ve hürmet çerçevesini aşmadığı, farklı niyetini edep kuralları ortasında yazdığı için teşekkür ederim.
Fakat, bir saatten çok okuduğum biçimde bitiremediğim yorumları okusaydı üzülürdü diye düşünüyorum. Adımı anarak yazmak yerine fikri lisana getirerek yazsaydı yahut telefonu açıp konuşarak yanlış yolda olduğumu söyleseydi bana bu kadar ziyanı vermemiş olurdu.
Yazısındaki bir iki noktaya yanıt vermedilk evvel birkaç prensibi (usulü) hatırlatmakta yarar görüyorum:
1. İslâm’da ruhban sınıfı olmadığı için her Müslüman, her söylemiş olduği ve yaptığının İslâm’a yamanacağı şuuru ortasında olmalıdır; sadece H. Karaman yahut hocalar değil. örneğin Taşgetiren kardeşim ilmi ile âmil bir Müslüman, onun benim hakkımda yazdıkları da İslâm’a yamanır, İslâm’a bakılırsa legaldir diye algılanır, günah olsa yapmaz diye düşünülür.
2. Âlimler dinî mevzuları açıklarken ve olayları, şahısları, kurum ve kuruluşları dine uygunluk bakımından değerlendirirken ihtilafa, içtihada, takdire açık konularda farklı görüşlere sahip olabilirler; bunlardan birini beğenmeyen bu yüzden İslâm’dan soğumaz; zira onun beğendiği açıklamayı yapan âlimler de sürekli vardır.
3. İslâm laik düzenle uyuşmaz; bu sebeple ulema, siyaset dâhil her mevzuyu dînî bakımdan incelemek, yasal olanı olmayandan ayırmak ve açıklamak durumundadırlar.
Artık birkaç paragrafı ile ilgili fikrimi açıklayayım:
“İktidarla alakalı duruşunu sorunlu bulduğumu belirtmeliyim.” diyor.
Ben de onun “İktidarla alakalı duruşunu sorunlu buluyorum.”
“Problem şurada ki, deklare ettiğı fikirler ‘Dinin görüşü’ olarak algılanıyor, iktidarı savunma pozisyonu da, dini iktidarın yedeğine koyuyormuş algısına yol açıyor. Bu da, iktidarla birlikte dinin yıpranmasına yol açıyor. ‘Dinin izzeti’ konusunda son derece hassas olduğunu bildiğim Hoca’nın bunu isteyeceğini sanmam. Siyasi iktidarın açık yanlışlarına da meşruiyet kılıfı giydiren bir din algısının genç beyinlerde nasıl bir tahribata yol açacağını Hayreddin Hoca’nın görmeyeceğini düşünemiyorum. niye bunun farkında değilmiş göründüğünü de anlayabiliyor değilim.” diyor.
Üstteki ikinci hususta bu paragrafa kısmen yanıt var. Ek olarak şöyleki derim:
“Siyasi iktidarın açık yanlışlarına da meşruiyet kılıfı giydiren bir din algısına” benim yazılarım sebep olamaz; zira ben ‘iktidar ne yaparsa doğrudur, yasaldır, caizdir’ demiyorum, demedim, demem. Ben bu iktidarın da yanlışları, bir kısım yöneticilerin yasal olmayan davranış ve hasılatları… olduğunu inkâr etmiyorum, üstünü de kapatmaya çalışmıyorum. Lakin akşam sabah yatıp kalkıp bunları lisana getirmenin, abartmanın, genellemenin, yapılan hoş, faydalı ve hakikat şeyleri çabucak hiç lisana getirmemenin… gerçek olmadığını söylüyorum.
“Buradan yola çıkıldığında, ‘Kurtlu, böceklenmiş, mayası bozulmuş bulgur’ iktidarın yanlışlarını söz ediyorsa, ona tahammül vefat derecesinde bir zaruretin kararı oluyor. Yani iktidar eleştirilince, tahminen değişmesi istenince beşerler ya da memleket vefat derecesinde bir mahrumiyet içine girer yaklaşımı. Bu mudur?”
Ben “Her şeye karşın bu iktidarı müdafaanın zaruretinden” bahsediyorum. Bu zarureti de “mevcut koşullarda daha uygununun iktidar olma ihtimali bulunmadığı, koalisyon vb. formunda bir iktidar iş başına geldiğinde fedâ edilemez ve menfaatçi bireylere değil, Müslüman kamuya ilişkin birfazlaca kazanımın elden çıkma tehlikesine” bağlıyorum. Bu kazanımların pek birçoklarını da bu iktidar -her şeye rağmen- sağlamıştır.
Tenkit edilsin, lakin “yıkıcılarla ağız, iş ve hareket birliği yapılmadan edilsin” diyorum.
“Hayreddin Hoca ya da gibisi hocalarımız, şeyhlerimiz vs. kalkıp ‘Memlekette yaygın adaletsizlik var, devlet malı çarçur ediliyor, beşerler müthiş bir geçim zorluğu yaşıyorlar, birilerine haksız yarar sağlanıyor, eğitimde şu yanlışlar yapılıyor, muhafazakâr bir iktidarın yanlışları insanların dine bakışını olumsuz etkiliyor vs.’ deseler, yani doğruları söyleseler, yanlışları söylemek için uygun üslup bulsalar daha uygun olmaz mı? Tahminen iktidarın daha sağlıklı hareket etmesine imkân sağlanmaz mı?”
Evet, bu biçimde yapılsa yeterli olur ve yapılıyor da; lakin her şeyin gazete köşelerinde yapılanlardan ibaret olduğu sanılmasın; köşelerde yapılanların da tamamı aklanmasın. Genel ahlâk düzelmeden kim gelirse gelsin bu çeşit şikâyetlerin olacağı da unutulmasın.
“bu biçimde bütüncül bir üslupta iktidarı onaylayan bir hocalar-şeyhler dünyasının İslâm’a ödettiği bedel üzerinde azıcık düşünmek gerekmiyor mu?”
“bu biçimde bütüncül bir usulde iktidarı onaylayan hocalar…” var ise ben onlardan değilim. “Hatasıyla sevabıyla korunmasında ve bu muhafaza yapılırken de ıslahı için elden ne geliyorsa onun yapılmasında zaruret var diyorum; hem müdafaa, hem ıslah!
Not: Sayın Ali Karahasanoğlu’na, beni hakikat anladığı ve Yeni Akit’te yazdığı için teşekkür ediyorum.”