Yapımcılığını Necati Akpınar ile Faruk Özerten’in yaptığı Gönül’ün senarist ve direktör koltuğunda daha evvel Vatan Sağolsun, Mukavemet ve Rauf üzere sinemalardan tanıdığımız Soner Caner oturuyor. Üretimin başrollerini Erkan Kolçak Köstendil, Hazar Erkuvvetli, Bülent Emin Fayda paylaşırken bu takıma Ali Seçkiner, Selim Bayraktar, Şevval Sam, Asiye Dinçsoy, Nazmi Kırık, Ferit Kaya, Güneş Nefes Özdemir, Haydar Köyel ve Yıldırım Şimşek eşlik ediyorlar.
ÖYLE BİR LİSAN Kİ AŞK, YAZILMADIĞI ÜZERE OKUNUR
Gönül, Mezopotamya’dan günümüze uzanan ve Kürt çingeneleri olarak bilinen Dom topluluğunu merkezine alıyor. Bunu kendine mahsus bir atmosferde ekrana taşımayı başarırken, Emir Kusturica ve Tony Gatlif üzere direktörlerin Çingeneler Vakti, Kara Kedi Ak Kedi, Korkoro üzere yapıtlarına da uzaktan da göz kırpıyor.
Piroz (Erkan Kolçak Köstendil) ve abisi Hogir (Ali Seçkiner) çalgıcı olarak bir köy düğününe çağrılıyorlar. Evleneceği adamın daha kim olduğunu bile bilmeyen Sümbül bir müzik mırıldanırken o sırada camın önünden geçmekte olan Piroz Sümbül’ün sesini duyuyor. Bu müziğe verdiği karşılık aslında o anda doğan bir aşkın lisanı oluyor : “Nigi na nigi na nigi nana”.
Ancak Sümbül o gece bir oburuyla evlenerek merasimin soğuk yüzüyle tanışıyor. bir daha de bu, Piroz ile birbirlerine kavuşmak için çabalamalarının önüne geçmiyor Zira Piroz ve Hogir’in babası Mirze de (Bülent Emin Yarar) karısını kaybettikten daha sonra gençlik aşkı Dilo’nun peşine düşüyor. yılların söndürmediği bu aşk, Piroz ve Sümbül’ün aşkıyla elele vererek bir nevi onun iz düşümüne dönüşüyor. özetlemek gerekirse aşk(lar) akıyor ve bir biçimde kendi yolunu buluyor.
SADECE BİR SİNEMA DEĞİL
Gönül, son vakit içinderda dijital platformlarda karşımıza çıkan ana akım işlerden epey farklı bir lezzet taşıyor. Bunun en değerli ögelerinden biri, coşkulu bir sinematografiye sahip olsa da kurduğu vakitsiz dünyadaki doğallık ve inandırıcılık. Evvel Tim Burton sinemalarını andıran renkli bir atmosferle başlıyor. ondan sonrasında Anadolu’yu andıran bir coğrafyayı art planına alarak Doğu – Güneydoğu Anadolu şivelerini çağrıştıran bir lisan kullanılıyor. Aslında ucu aşka ve töreye dokunan fazlaca rastlanabilir bir öykü olmakla bir arada Gönül’ü farklı bir sayfaya taşıyan şey, bu sıradan üzere gözüken kıssayı sürece biçimindeki çeşitlilik… Az lakin öz diyalog barındırdığı için kullanılan her cümlenin fonksiyonel bir vazifesi ve sineması yalnızca senaryo taşımıyor. Gönül’ün kurduğu lirik dünyadaki samimiyetinde Altın Portakal ödüllü imaj direktörü Vedat Özdemir’in görsel lisanıyla, Kardeş Türküler’den tanıdığımız Vedat Yıldırım’ın imzasını taşıyan şiirsel müziklerin hissesi büyük. Üretimin alt metninde akan ritmin, dansın ve müziğin titreşimi coğrafyanın ruhuyla birleşiyor ve seyircide büyüleyici bir his bırakıyor.
AZ OYUNCU, ÖZ OYUNCULUK
Bu hissi tüm sinema boyunca canlı tutan en kıymetli öge da oyunculuklar. Hazar Erkuvvetli bir anda naif, çocuksu bir Sümbül olarak karşımıza çıkıyor. Gözleriyle konuşuyor, dramı bile gülümseyerek yaşıyor. Birebir saflığı ve çocuksu memnunluğu paylaşan Erkan Kolçak Köstendil de şaşkın, delidolu fakat her daim umutlu halini iliklerine kadar yaşıyor. Sinemanın ana taşıyıcısı, Mirze karakteriyle Bülent Emin Fayda. Onu bu cins etnik rollerde görmeye alışsak da, her birinde değişik bir karakter olarak bir daha doğmayı dayanılmaz başarıyor. Bu rolde de aşkın hayaline şartsız biçimde asılarak kalbimize adeta antrenman yaptırıyor. Candan olmayı başarırken abartının hududuna bile yaklaşmıyor. Kocaman kalbiyle sevmenin şiarını bir daha yazıyor.
SEN YİNE GÜLÜ SEV, MENEKŞEYİ DE SEV. AMMA MENEKŞE NAZLIDIR, GÜL SENİNDİR
Gönül yalnızca Netflix için değil, BKM için de vizyon örneği bir proje niteliğinde. Kendi cümleleriyle yavaşça kurduğu masalsı dünyada düğün, cenaze, şenlik, kaçış, kavuşma, vefat üzere temaları hayli derinleşmeden işlemesine karşın yüzeyde kalmıyor. Farklı sinematik yaklaşımları çağrıştırmasına karşın taklit üzere durmuyor. Etnik bir topluluğu odağına almasına karşın bunun üzerinden gaza basmıyor. Dramı gülümseyerek şırınga ederken komik olmanın hududunu zorlamıyor. Kimseyi kurduğu dünyaya inanması için zorlamıyor. İki paralel aşkı farklı satırlarda yürütüyor, yarıştırmıyor, yargılatmıyor. İleti verme korkusunda sıkışmıyor. En değerlisi de tüm bunlarla bir sanat sineması olmaya çalışmıyor.
özetlemek gerekirse Gönül, az cümleyle fazlaca duyguya ulaşmayı başaran, bunu yaparken de ritmin, müziğin dansın lisanını sinemaya uyarlamayı fazlaca âlâ başarabilmiş bir üretim. Hatta final sekansıyla da gelmiş geçmiş sinemalar içinde unutulmaz bir yere sahip olacağının şimdiden altını çiziyor.
Ne demişler, “iki gönül bir olunca samanlık seyran olur”.
Gönül de seyirciye bu Kürtçe türküyle “Seyran” (Gomidas Vartabed) ile veda ediyor.
Elçin Demiröz
ÖYLE BİR LİSAN Kİ AŞK, YAZILMADIĞI ÜZERE OKUNUR
Gönül, Mezopotamya’dan günümüze uzanan ve Kürt çingeneleri olarak bilinen Dom topluluğunu merkezine alıyor. Bunu kendine mahsus bir atmosferde ekrana taşımayı başarırken, Emir Kusturica ve Tony Gatlif üzere direktörlerin Çingeneler Vakti, Kara Kedi Ak Kedi, Korkoro üzere yapıtlarına da uzaktan da göz kırpıyor.
Piroz (Erkan Kolçak Köstendil) ve abisi Hogir (Ali Seçkiner) çalgıcı olarak bir köy düğününe çağrılıyorlar. Evleneceği adamın daha kim olduğunu bile bilmeyen Sümbül bir müzik mırıldanırken o sırada camın önünden geçmekte olan Piroz Sümbül’ün sesini duyuyor. Bu müziğe verdiği karşılık aslında o anda doğan bir aşkın lisanı oluyor : “Nigi na nigi na nigi nana”.
Ancak Sümbül o gece bir oburuyla evlenerek merasimin soğuk yüzüyle tanışıyor. bir daha de bu, Piroz ile birbirlerine kavuşmak için çabalamalarının önüne geçmiyor Zira Piroz ve Hogir’in babası Mirze de (Bülent Emin Yarar) karısını kaybettikten daha sonra gençlik aşkı Dilo’nun peşine düşüyor. yılların söndürmediği bu aşk, Piroz ve Sümbül’ün aşkıyla elele vererek bir nevi onun iz düşümüne dönüşüyor. özetlemek gerekirse aşk(lar) akıyor ve bir biçimde kendi yolunu buluyor.
SADECE BİR SİNEMA DEĞİL
Gönül, son vakit içinderda dijital platformlarda karşımıza çıkan ana akım işlerden epey farklı bir lezzet taşıyor. Bunun en değerli ögelerinden biri, coşkulu bir sinematografiye sahip olsa da kurduğu vakitsiz dünyadaki doğallık ve inandırıcılık. Evvel Tim Burton sinemalarını andıran renkli bir atmosferle başlıyor. ondan sonrasında Anadolu’yu andıran bir coğrafyayı art planına alarak Doğu – Güneydoğu Anadolu şivelerini çağrıştıran bir lisan kullanılıyor. Aslında ucu aşka ve töreye dokunan fazlaca rastlanabilir bir öykü olmakla bir arada Gönül’ü farklı bir sayfaya taşıyan şey, bu sıradan üzere gözüken kıssayı sürece biçimindeki çeşitlilik… Az lakin öz diyalog barındırdığı için kullanılan her cümlenin fonksiyonel bir vazifesi ve sineması yalnızca senaryo taşımıyor. Gönül’ün kurduğu lirik dünyadaki samimiyetinde Altın Portakal ödüllü imaj direktörü Vedat Özdemir’in görsel lisanıyla, Kardeş Türküler’den tanıdığımız Vedat Yıldırım’ın imzasını taşıyan şiirsel müziklerin hissesi büyük. Üretimin alt metninde akan ritmin, dansın ve müziğin titreşimi coğrafyanın ruhuyla birleşiyor ve seyircide büyüleyici bir his bırakıyor.
AZ OYUNCU, ÖZ OYUNCULUK
Bu hissi tüm sinema boyunca canlı tutan en kıymetli öge da oyunculuklar. Hazar Erkuvvetli bir anda naif, çocuksu bir Sümbül olarak karşımıza çıkıyor. Gözleriyle konuşuyor, dramı bile gülümseyerek yaşıyor. Birebir saflığı ve çocuksu memnunluğu paylaşan Erkan Kolçak Köstendil de şaşkın, delidolu fakat her daim umutlu halini iliklerine kadar yaşıyor. Sinemanın ana taşıyıcısı, Mirze karakteriyle Bülent Emin Fayda. Onu bu cins etnik rollerde görmeye alışsak da, her birinde değişik bir karakter olarak bir daha doğmayı dayanılmaz başarıyor. Bu rolde de aşkın hayaline şartsız biçimde asılarak kalbimize adeta antrenman yaptırıyor. Candan olmayı başarırken abartının hududuna bile yaklaşmıyor. Kocaman kalbiyle sevmenin şiarını bir daha yazıyor.
SEN YİNE GÜLÜ SEV, MENEKŞEYİ DE SEV. AMMA MENEKŞE NAZLIDIR, GÜL SENİNDİR
Gönül yalnızca Netflix için değil, BKM için de vizyon örneği bir proje niteliğinde. Kendi cümleleriyle yavaşça kurduğu masalsı dünyada düğün, cenaze, şenlik, kaçış, kavuşma, vefat üzere temaları hayli derinleşmeden işlemesine karşın yüzeyde kalmıyor. Farklı sinematik yaklaşımları çağrıştırmasına karşın taklit üzere durmuyor. Etnik bir topluluğu odağına almasına karşın bunun üzerinden gaza basmıyor. Dramı gülümseyerek şırınga ederken komik olmanın hududunu zorlamıyor. Kimseyi kurduğu dünyaya inanması için zorlamıyor. İki paralel aşkı farklı satırlarda yürütüyor, yarıştırmıyor, yargılatmıyor. İleti verme korkusunda sıkışmıyor. En değerlisi de tüm bunlarla bir sanat sineması olmaya çalışmıyor.
özetlemek gerekirse Gönül, az cümleyle fazlaca duyguya ulaşmayı başaran, bunu yaparken de ritmin, müziğin dansın lisanını sinemaya uyarlamayı fazlaca âlâ başarabilmiş bir üretim. Hatta final sekansıyla da gelmiş geçmiş sinemalar içinde unutulmaz bir yere sahip olacağının şimdiden altını çiziyor.
Ne demişler, “iki gönül bir olunca samanlık seyran olur”.
Gönül de seyirciye bu Kürtçe türküyle “Seyran” (Gomidas Vartabed) ile veda ediyor.
Elçin Demiröz