semaver
Active member
Hayatlarına küçük yaşta Balyoz inenler yaşadıklarını anlatıyor: Sırt çevirenlerin babası kripto FETÖ’cü çıktı Babası emekli Gazi Albay Hasan Basri Aslan, Balyoz kumpasından cezaevine girdiğinde Melis Çağla 12 yaşındaydı. Üç yıllık ayrılığın birinci gününü bakın nasıl anlatıyor: “Buz pateni yapıyordum, pistten bir arkadaşımın annesi aldı beni. ‘Melis konuta gidiyoruz. Babanın bir nazaranve gitmesi gerekiyor lakin epeyce ivedisi var. Sakın konuta gidince soru sorma babana’ diye tembihledi. Konuta gittim, babamın elinde küçük bir bavul vardı. ‘Nereye’ diye sormadı, zira o denli istenmişti. Babam gitti…”
Melis, bir şeyler olduğundan kuşkulanıyordu. Mesken daima kalabalık, annesinin gözleri daima yaşlıydı. Bir gün annesi karşısına aldı ve “bu biçimde bu biçimde bir olay var, babanın bilgisine başvuracaklarmış” dedi. Bir ay daha sonra babası meskene döndü.
O yıl baba Aslan mahkemelere gidip geldi. bir daha o denli bir gündü: “Annemi aramış, ‘Kapıları kilitlediler, bizi büyük ihtimalle tutuklayacaklar, Melis’e âlâ bak’ demiş.”
GAZETEDEN ÖĞRENDİM
Kısa bir süre ondan saklıyorlar babasının cezaevine girdiğini… Bir gün konutta masanın üzerinde bir gazete unutuyorlar. Birinci sayfada tutuklu askerlerin isimleri yazıyor, babası da onların içinde: “Ne olduğunu anlamıştım lakin bildiğimi yalnızca bir arkadaşımla paylaştım. Zira annem bildiğimi anlarsa üzülür diye düşünüyordum. Kısa mühlet daha sonra arkadaşım annesiyle, o da annemle konuşmuş esasen. Bildiğimi öğrendiler.”
Babasına en gereksinim duyduğu yılları kayıptı Melis’in: “Babam ortaokulun başında gitti, lise birde döndü” diyor. bir daha de şanslı olduğunu düşünüyor: “En azından benim babam döndü, kimi babalar cezaevinde hayatını kaybetti…”
Pekala, babaya hasret haricinde nasıl ıstıraplar yaşadılar? Melis anlatmaya devam ediyor: “Maddi konularda zorlandığımız oldu, maaşlar kesilmişti. Annem bana hissettirmemeye çalıştı. Babam emekli oldu, askeri cezaevinden sivil cezaevine geçecekti. Sivil cezaevinin kuralları biraz daha berbattı. Çok yakın bir arkadaşım vardı, ona bildiri atmıştım. Bana dedi ki ‘Melis bu biçimde şeyleri telefonda konuşmayalım, ailem rahatsız oluyor…’ Benim o şahıslarla arkadaşlığım bitti. Bu bahislerin içine o kadar fazlaca girmiştik ki tüm arkadaşlarım Balyoz tutuklularının çocukları olmuştu. Aklımızda yalnızca bu vardı, yalnızca Balyoz’u konuşmak istiyorduk. Biz top oynayacakken Balyoz’la oynamaya başladık.
Bu ortada bana sırt çeviren arkadaşlarımın babası da daha sonradan kripto FETÖ’cü çıktı…”
TEKRAR OLUR MU?
İçinde kalanlar olmuş… örneğin değerli imtihanlara babasıyla gitmek isterdi. Arkadaşları üzere babasıyla bisiklet sürmek, yürüyüşe çıkmak… Lakin o, tüm bunları yapmak yerine “Sessiz Çığlık Nöbeti”ne gidiyordu, çabucak hemen 12 yaşındaydı.
Babası üç yılın sonunda geldi, Melis’in büyüdüğünün farkında değildi. yavaşça makyaj yapmaya başlamıştı, babası “Daha küçük değil misin” diyordu.
Yoksunluğu yalnızca o senelerda çekmediler. Hâlâ eksikliğini hissettikleri şeyler var. örneğin itimat duygusu zedelenmiş Melis’in: “Ben büyürken epey yakın aile dostu dediğimiz beşerler gerilerini dönüp gittiler. Yolunu çevirenler oldu. Küçük bir yaştaydım lakin her şeyin farkındaydım, ağır geldi. Olağan bardağın dolu tarafına bakarsam gerçek dostlarımız kimmiş, onu anladık. daha sonra içimde daima bir endişe var: Bir kere oldu ya, tekrar olur mu, bir daha kapımıza dayanırlar mı?”
Benim babam kahraman diyerek büyümüş Melis: “Kahramandı aslına bakarsanız. Güneydoğu gazisi, devlet övünç madalyası var babamın. Ona her vakit inandım, daima başım dik yürüdüm. Benim babam vatanını sevdiği, Atatürkçü olduğu için oradaydı. Balyoz benim için gururla taşıdığım bir rozet. Bizim babalarımız hiç kanmadı, kandırılmadı…”
EN BÜYÜK KAYGIM BABAMI ÜZMEK
İnci Kılıç, 27 yaşında. Emekli Deniz Kurmay Kıdemli Albay Engin Kılıç’ın kızı… Babası Balyoz davasından iki yıl yattı. Tutuklandığında İnci üniversite imtihanına hazırlanıyordu, yani 17 yaşındaydı: “Babam İtalya’da nazaranv yapıyordu. O periyotta yavaş yavaş tutuklamalar başlamıştı. Herkes diken üstünde bekliyordu. O sırada babamın Kocaeli’ne tayini belirtildi. Daima ‘Sıra bize de gelebilir’ diyordu, biz inanmıyorduk. Haberlerde ismi söylendi. Babamı da kumpasa dahil ettiler ve tutuksuz yargılanmasına karar verdiler. Ortadan vakit geçti, bir cuma günü yeni bir karar daha verdiler, tutuklu yargılanacaktı. Pazar günü oturduğumuz askeri lojmana geldiler. Tutuklamaya geldiklerinde ilkokul ikiye giden kardeşime top almaya gitmişlerdi. Babam, onun psikolojisini ayakta tutmaya çalışıyordu. Zira Onur, daima ‘Baba, bütün arkadaşlarımın babalarını gdolayıyorlar. Seni de mi götürecekler’ diye sorardı. Küçücüktü yavrum ya. Babam da ona, ‘Her zamanki üzere seyire gideceğim’ sıkıntısı. Bir anda annemle ben kapıda inzibatları görür görmez telaşlandık. Babamı arıyoruz, telefonu yanıt vermiyor. her neyse sonunda meskene geldiler. Annem kardeşimle kaldı, ben babamın arkadaşlarıyla İstanbul’a gittim, yalnız bırakamam dedim. Nöbetçi mahkemeye çıkacak, tutuksuz yargılayacaklar, ben de babamı alıp meskene geri döneceğim diye umut ediyorum.”
DAİMA DEPRESİFTİM
Fakat o denli olmadı, İnci’nin babası adliyede elinde bir kâğıt modülüyle yanına geldi, “Her şey bitti kızım” dedi: “Babamı o gece hastaneye kaldırdık. Bir yandan acıkmış mıdır diye düşünüyorum. Sandviç almaya gidiyorum, yanıma telaştan cüzdan bile almamışım. Oradakilerden para istiyorum falan. O fazlaca makûs gecenin sonunda babamı cezaevine bıraktım ve meskene döndüm. Annem epeyce üzgündü. Bir yandan da kardeşimi babamın seyre gittiğine inandırmaya çalışıyorduk. İnanmıyordu kardeşim, ‘Ne seyri, kaç sefer seyre gitti, askerler hiç kapıya gelmedi’ deyip duruyordu. Lojmanlarda arkadaşlarının babaları da tıpkı şeyi yaşadı zira. daha sonra anlattılar fakat daha çocuk, açık görüşlerde babasının elinden tutup ‘Hadi gidelim’ diye çekiştiriyordu.”
Onların konutunda haber programı haricinde bir şey izlenmiyordu. O süreçte birtakım gazetelerin yazdıkları, televizyonda konuşanların söylemiş olduklerinden hayli etkilendiğini söylüyor İnci: “Sürekli depresiftim. Kimi gazetelerin yazdıkları karşısında ‘Öyle değil’ diye çığlık atmak istiyorsunuz. Fakat sesinizi çıkaramıyorsunuz. Anlatamıyorsunuz kaygınızı. O devir yalnız bırakıldık desem hakikat olur. daha sonradan kimi şeyler ortaya çıktı lakin bizim iki yılımıza, kiminin 5-6 yılına mal oldu.”
DURUMUMUZ BERBATLAŞTI
“Aman ne olacak, iki sene fazla değil canım” diyenler olmuş: “50 küsur yaşındaydı, o iki yılın sonunda hayli zayıflamış ve saçları bembeyaz olmuş biçimde çıktı cezaevinden. Bu iki sene onun ömründen tahminen 10-15 sene götürdü. Kardeşimin çocukluğunu, benim de genç kızlığımı çaldılar. Hâlâ ‘Bana bir masal anlat baba’ müziğini dinleyemiyorum biliyor musunuz? Daima aklım o devirlere gidiyor.” Herkes kendi yaşadığını biliyor, herkes acısını yaşıyor. Kimse kimsenin sıkıntısını anlamıyor. İnci, o günlerde tam da üniversiteye hazırlanıyor. O yüzden yeterli derece yapamadığını söylüyor. O kadar moralsiz ki imtihana odaklanamıyor: “5-10 dakika boyunca ağladım imtihanda. Aklımda daima ‘Babama ne diyeceğim, epeyce üzülecek’ derdi vardı. O kadar büyük bir gerilim ki üzerimdeki. O periyot aslında Viyana Teknik Üniversitesi’ne gitmeyi epey istemiştim. Ancak gidemedim, zira maddi açıdan durumumuz kötüleşmişti. Babamın maaşından belirli bir kısım alıyorduk, yetmiyordu. O bana mani oldu.”
Kâbus bitmiş, her şeyin bir kumpas olduğu anlaşılınca babalar yuvalarına kavuşmuştu. O günlerin “biraz garip” olduğunu söylüyor İnci: “İki sene farklı hayatlar sürmüşüz. Adaptasyonda zorlandık. Babamla dışarı çıktık, otomobil kullanmayı unutmuştu. Konuta geldiğimiz vakit ailece birinci yemeğimizi yedik, hayli hoş bir histi. Annemle haber programları izlerdik, babam hiç izlemek, dinlemek istemedi. bir süre bu biçimde gitti, daha sonra olağana döndü.”
ÇOK GEÇ ANLAŞILDI
Kumpas olduğu ilan edildiğinde İnci’nin aklından geçen birinci cümle, “Bu kadar geç mi anlaşılmalıydı” oldu. Bu kadar ucuz muydu insan ömrü, keşke hiç yaşanmasaydı. Söyleşiyi bu yüzden kabul ettiğini söylüyor, unutulmasın diye…
bir daha yaşanmasın diye…
Pekala, bugün… O günlerden geriye yalnızca üzgün anılar mı kaldı, travmalar mı? İnci hâlâ tesirini hissettiğini söylüyor: “Hâlâ en büyük endişem babamı fazlaca üzmek. Asla üzülsün istemiyorum. Daima başarılı olayım, daima benimle gurur duysun istiyorum. ‘O kadar acı yaşadık, hepsi çocuklarımız içindi fakat değdi’ desin istiyorum. En ufak bir şey bu yüzden beni yıkabiliyor, babam üzülecek diye korkuyorum. Gerisine yaslanıp keyifli olsun istiyorum, kendimi yiyip bitiriyorum o memnun olsun diye.”İnci, babası Engin Kılıç ile…
TÜRKİYE’YE BORCUM VAR
İnci, artık İsveç’te Kraliyet Teknik Üniversitesi’nde yüksek lisansını tamamladı. Araştırmacı mühendis… Doktora için müracaatlarını yaptı. Türkiye’ye dönmek istiyor: “Benim babam üzere dedem de askerdi. Çocukluğumdan beri vatan, millet, devlet sevgisi ve Atatürk aşkıyla büyüdüm. Babamın bana söylemiş olduği şuydu: Sana mesken, otomobil bırakabiliriz lakin sahip olduğun meslek senin altın bileziğin. Ülkene, vatanına, milletine yararlı işler yapacaksın. Benim hedefim da bu. Türkiye’ye döneceğim ve faydalı olacağım. Ne yaşanmış olursa olursa ben Türküm ve aldığım bu eğitimi bile bana Türkiye sağladı. Babam biroldukça yurtdışı nazaranvine gitti; orada edindiğim vizyon, aldığım eğitim devlet yardımıyla oldu. Ben bunu bir borç olarak görüyorum.”
Adaletsizlik, İnci’yle babasının ömründen iki yıl aldı, o hâlâ borç ödemekten bahsediyor… Bu kelamlar karşısında insan gurur duyuyor duymasına da “niçin yaşandı” tüm bunlar demeden edemiyor…
S Ü R E C E K
Melis, bir şeyler olduğundan kuşkulanıyordu. Mesken daima kalabalık, annesinin gözleri daima yaşlıydı. Bir gün annesi karşısına aldı ve “bu biçimde bu biçimde bir olay var, babanın bilgisine başvuracaklarmış” dedi. Bir ay daha sonra babası meskene döndü.
O yıl baba Aslan mahkemelere gidip geldi. bir daha o denli bir gündü: “Annemi aramış, ‘Kapıları kilitlediler, bizi büyük ihtimalle tutuklayacaklar, Melis’e âlâ bak’ demiş.”
GAZETEDEN ÖĞRENDİM
Kısa bir süre ondan saklıyorlar babasının cezaevine girdiğini… Bir gün konutta masanın üzerinde bir gazete unutuyorlar. Birinci sayfada tutuklu askerlerin isimleri yazıyor, babası da onların içinde: “Ne olduğunu anlamıştım lakin bildiğimi yalnızca bir arkadaşımla paylaştım. Zira annem bildiğimi anlarsa üzülür diye düşünüyordum. Kısa mühlet daha sonra arkadaşım annesiyle, o da annemle konuşmuş esasen. Bildiğimi öğrendiler.”
Babasına en gereksinim duyduğu yılları kayıptı Melis’in: “Babam ortaokulun başında gitti, lise birde döndü” diyor. bir daha de şanslı olduğunu düşünüyor: “En azından benim babam döndü, kimi babalar cezaevinde hayatını kaybetti…”
Pekala, babaya hasret haricinde nasıl ıstıraplar yaşadılar? Melis anlatmaya devam ediyor: “Maddi konularda zorlandığımız oldu, maaşlar kesilmişti. Annem bana hissettirmemeye çalıştı. Babam emekli oldu, askeri cezaevinden sivil cezaevine geçecekti. Sivil cezaevinin kuralları biraz daha berbattı. Çok yakın bir arkadaşım vardı, ona bildiri atmıştım. Bana dedi ki ‘Melis bu biçimde şeyleri telefonda konuşmayalım, ailem rahatsız oluyor…’ Benim o şahıslarla arkadaşlığım bitti. Bu bahislerin içine o kadar fazlaca girmiştik ki tüm arkadaşlarım Balyoz tutuklularının çocukları olmuştu. Aklımızda yalnızca bu vardı, yalnızca Balyoz’u konuşmak istiyorduk. Biz top oynayacakken Balyoz’la oynamaya başladık.
Bu ortada bana sırt çeviren arkadaşlarımın babası da daha sonradan kripto FETÖ’cü çıktı…”
TEKRAR OLUR MU?
İçinde kalanlar olmuş… örneğin değerli imtihanlara babasıyla gitmek isterdi. Arkadaşları üzere babasıyla bisiklet sürmek, yürüyüşe çıkmak… Lakin o, tüm bunları yapmak yerine “Sessiz Çığlık Nöbeti”ne gidiyordu, çabucak hemen 12 yaşındaydı.
Babası üç yılın sonunda geldi, Melis’in büyüdüğünün farkında değildi. yavaşça makyaj yapmaya başlamıştı, babası “Daha küçük değil misin” diyordu.
Yoksunluğu yalnızca o senelerda çekmediler. Hâlâ eksikliğini hissettikleri şeyler var. örneğin itimat duygusu zedelenmiş Melis’in: “Ben büyürken epey yakın aile dostu dediğimiz beşerler gerilerini dönüp gittiler. Yolunu çevirenler oldu. Küçük bir yaştaydım lakin her şeyin farkındaydım, ağır geldi. Olağan bardağın dolu tarafına bakarsam gerçek dostlarımız kimmiş, onu anladık. daha sonra içimde daima bir endişe var: Bir kere oldu ya, tekrar olur mu, bir daha kapımıza dayanırlar mı?”
Benim babam kahraman diyerek büyümüş Melis: “Kahramandı aslına bakarsanız. Güneydoğu gazisi, devlet övünç madalyası var babamın. Ona her vakit inandım, daima başım dik yürüdüm. Benim babam vatanını sevdiği, Atatürkçü olduğu için oradaydı. Balyoz benim için gururla taşıdığım bir rozet. Bizim babalarımız hiç kanmadı, kandırılmadı…”
EN BÜYÜK KAYGIM BABAMI ÜZMEK
İnci Kılıç, 27 yaşında. Emekli Deniz Kurmay Kıdemli Albay Engin Kılıç’ın kızı… Babası Balyoz davasından iki yıl yattı. Tutuklandığında İnci üniversite imtihanına hazırlanıyordu, yani 17 yaşındaydı: “Babam İtalya’da nazaranv yapıyordu. O periyotta yavaş yavaş tutuklamalar başlamıştı. Herkes diken üstünde bekliyordu. O sırada babamın Kocaeli’ne tayini belirtildi. Daima ‘Sıra bize de gelebilir’ diyordu, biz inanmıyorduk. Haberlerde ismi söylendi. Babamı da kumpasa dahil ettiler ve tutuksuz yargılanmasına karar verdiler. Ortadan vakit geçti, bir cuma günü yeni bir karar daha verdiler, tutuklu yargılanacaktı. Pazar günü oturduğumuz askeri lojmana geldiler. Tutuklamaya geldiklerinde ilkokul ikiye giden kardeşime top almaya gitmişlerdi. Babam, onun psikolojisini ayakta tutmaya çalışıyordu. Zira Onur, daima ‘Baba, bütün arkadaşlarımın babalarını gdolayıyorlar. Seni de mi götürecekler’ diye sorardı. Küçücüktü yavrum ya. Babam da ona, ‘Her zamanki üzere seyire gideceğim’ sıkıntısı. Bir anda annemle ben kapıda inzibatları görür görmez telaşlandık. Babamı arıyoruz, telefonu yanıt vermiyor. her neyse sonunda meskene geldiler. Annem kardeşimle kaldı, ben babamın arkadaşlarıyla İstanbul’a gittim, yalnız bırakamam dedim. Nöbetçi mahkemeye çıkacak, tutuksuz yargılayacaklar, ben de babamı alıp meskene geri döneceğim diye umut ediyorum.”
DAİMA DEPRESİFTİM
Fakat o denli olmadı, İnci’nin babası adliyede elinde bir kâğıt modülüyle yanına geldi, “Her şey bitti kızım” dedi: “Babamı o gece hastaneye kaldırdık. Bir yandan acıkmış mıdır diye düşünüyorum. Sandviç almaya gidiyorum, yanıma telaştan cüzdan bile almamışım. Oradakilerden para istiyorum falan. O fazlaca makûs gecenin sonunda babamı cezaevine bıraktım ve meskene döndüm. Annem epeyce üzgündü. Bir yandan da kardeşimi babamın seyre gittiğine inandırmaya çalışıyorduk. İnanmıyordu kardeşim, ‘Ne seyri, kaç sefer seyre gitti, askerler hiç kapıya gelmedi’ deyip duruyordu. Lojmanlarda arkadaşlarının babaları da tıpkı şeyi yaşadı zira. daha sonra anlattılar fakat daha çocuk, açık görüşlerde babasının elinden tutup ‘Hadi gidelim’ diye çekiştiriyordu.”
Onların konutunda haber programı haricinde bir şey izlenmiyordu. O süreçte birtakım gazetelerin yazdıkları, televizyonda konuşanların söylemiş olduklerinden hayli etkilendiğini söylüyor İnci: “Sürekli depresiftim. Kimi gazetelerin yazdıkları karşısında ‘Öyle değil’ diye çığlık atmak istiyorsunuz. Fakat sesinizi çıkaramıyorsunuz. Anlatamıyorsunuz kaygınızı. O devir yalnız bırakıldık desem hakikat olur. daha sonradan kimi şeyler ortaya çıktı lakin bizim iki yılımıza, kiminin 5-6 yılına mal oldu.”
DURUMUMUZ BERBATLAŞTI
“Aman ne olacak, iki sene fazla değil canım” diyenler olmuş: “50 küsur yaşındaydı, o iki yılın sonunda hayli zayıflamış ve saçları bembeyaz olmuş biçimde çıktı cezaevinden. Bu iki sene onun ömründen tahminen 10-15 sene götürdü. Kardeşimin çocukluğunu, benim de genç kızlığımı çaldılar. Hâlâ ‘Bana bir masal anlat baba’ müziğini dinleyemiyorum biliyor musunuz? Daima aklım o devirlere gidiyor.” Herkes kendi yaşadığını biliyor, herkes acısını yaşıyor. Kimse kimsenin sıkıntısını anlamıyor. İnci, o günlerde tam da üniversiteye hazırlanıyor. O yüzden yeterli derece yapamadığını söylüyor. O kadar moralsiz ki imtihana odaklanamıyor: “5-10 dakika boyunca ağladım imtihanda. Aklımda daima ‘Babama ne diyeceğim, epeyce üzülecek’ derdi vardı. O kadar büyük bir gerilim ki üzerimdeki. O periyot aslında Viyana Teknik Üniversitesi’ne gitmeyi epey istemiştim. Ancak gidemedim, zira maddi açıdan durumumuz kötüleşmişti. Babamın maaşından belirli bir kısım alıyorduk, yetmiyordu. O bana mani oldu.”
Kâbus bitmiş, her şeyin bir kumpas olduğu anlaşılınca babalar yuvalarına kavuşmuştu. O günlerin “biraz garip” olduğunu söylüyor İnci: “İki sene farklı hayatlar sürmüşüz. Adaptasyonda zorlandık. Babamla dışarı çıktık, otomobil kullanmayı unutmuştu. Konuta geldiğimiz vakit ailece birinci yemeğimizi yedik, hayli hoş bir histi. Annemle haber programları izlerdik, babam hiç izlemek, dinlemek istemedi. bir süre bu biçimde gitti, daha sonra olağana döndü.”
ÇOK GEÇ ANLAŞILDI
Kumpas olduğu ilan edildiğinde İnci’nin aklından geçen birinci cümle, “Bu kadar geç mi anlaşılmalıydı” oldu. Bu kadar ucuz muydu insan ömrü, keşke hiç yaşanmasaydı. Söyleşiyi bu yüzden kabul ettiğini söylüyor, unutulmasın diye…
bir daha yaşanmasın diye…
Pekala, bugün… O günlerden geriye yalnızca üzgün anılar mı kaldı, travmalar mı? İnci hâlâ tesirini hissettiğini söylüyor: “Hâlâ en büyük endişem babamı fazlaca üzmek. Asla üzülsün istemiyorum. Daima başarılı olayım, daima benimle gurur duysun istiyorum. ‘O kadar acı yaşadık, hepsi çocuklarımız içindi fakat değdi’ desin istiyorum. En ufak bir şey bu yüzden beni yıkabiliyor, babam üzülecek diye korkuyorum. Gerisine yaslanıp keyifli olsun istiyorum, kendimi yiyip bitiriyorum o memnun olsun diye.”İnci, babası Engin Kılıç ile…
TÜRKİYE’YE BORCUM VAR
İnci, artık İsveç’te Kraliyet Teknik Üniversitesi’nde yüksek lisansını tamamladı. Araştırmacı mühendis… Doktora için müracaatlarını yaptı. Türkiye’ye dönmek istiyor: “Benim babam üzere dedem de askerdi. Çocukluğumdan beri vatan, millet, devlet sevgisi ve Atatürk aşkıyla büyüdüm. Babamın bana söylemiş olduği şuydu: Sana mesken, otomobil bırakabiliriz lakin sahip olduğun meslek senin altın bileziğin. Ülkene, vatanına, milletine yararlı işler yapacaksın. Benim hedefim da bu. Türkiye’ye döneceğim ve faydalı olacağım. Ne yaşanmış olursa olursa ben Türküm ve aldığım bu eğitimi bile bana Türkiye sağladı. Babam biroldukça yurtdışı nazaranvine gitti; orada edindiğim vizyon, aldığım eğitim devlet yardımıyla oldu. Ben bunu bir borç olarak görüyorum.”
Adaletsizlik, İnci’yle babasının ömründen iki yıl aldı, o hâlâ borç ödemekten bahsediyor… Bu kelamlar karşısında insan gurur duyuyor duymasına da “niçin yaşandı” tüm bunlar demeden edemiyor…
S Ü R E C E K