semaver
Active member
Hayatlarına küçük yaşta Balyoz inenler yaşadıklarını anlatıyor: Erken Büyüyenler Benan, Eylül, İnci, Ege, Elif, Melis… Beş yıl evvel tanıştığımda hepsi çocuktu… yıllarce babalarından uzak kaldılar. Balyoz davası Türkiye’nin hukuk sistemine, Türk Silahlı Kuvvetleri’ne darbe vurmakla kalmadı, asrın kumpası onların çocukluklarını ellerinden aldı. Erken büyümek zorunda kaldılar… Sokakta top oynayacaklarına “Sessiz Çığlık” nöbetlerine katıldılar. Anneleri üzülmesin diye, kediyi, yastığı dost yapıp onlara ağladılar. Çalan her zilde “Babam mı geldi” diye kapıya koştular, düşlerinde onları gördüler. Beş yıl evvel konuştuğumuzda epey küçüktüler… Artık büyüdüler… Yaşadıklarını daha da anlamlandırır hale geldiler. Hayat hakkında karar verecek yaştalar artık. O gün nasıl dik durdularsa bugün de öyleler. bir daha buluştuk… Adaleti, vatan sevgisini, geçmişteki acıları konuştuk…
12 Eylül 2011. Okulun birinci gününde Elif’in sınıfında… Babası o gün söze çağrıldı. 16 Eylül’de tutuklandı.
Onları tanıdığımda Elif 11 yaşındaydı, Ege 12… Elif babasına fotoğraflar yaptığını anlatıyordu; o fotoğraflarda annesi, babası, ağabeyi ve kendisi vardı, hayli memnunlardı. Piknik yapıyorlardı… O gün bunları anlatırken o tatlı tatlı bakan, masmavi gözlerinden yaş dökülmüyordu, çocuktu nasılsa… Ağabeyi Ege ise derslerde demokrasiden kelam ediyordu, dedim ya çabucak hemen 12 yaşındaydı…
Cezaevine birinci ziyaret ve Ege’nin doğum günü…
‘ONU BENDEN ALDILAR’
Ege ve Elif’in babaları emekli Kurmay Albay Ali Yasin Türker Balyoz davasından yargılandı ve cezaevinde tam 33 ay kaldı. Tutuklandığında çocukları Elif 7, Ege 8 yaşındaydı. Sineması başa sardım, “O günü, tam o anı hatırlıyor musunuz” diye sordum… Birincinin Ege konuştu: “Tutuklanma haberini biz birkaç hafta daha sonra aldık. İstanbul’a iş için gitti, dönecek zannediyorduk. Babamın tutuklandığını cezaevine ziyarete gdolayılünce öğrendik. Gölcük’te oturuyorduk. 2. sınıftaydım, okuma yazmam olduğu için cezaevine geldiğimizi anladım. Tutuklu olduğunu varsayım ettim; zira daha evvel babamın arkadaşlarından rastgele birinin cezaevinde çalıştığını görmemiştim. Bir de biz lojmanda oturuyorduk, her insanın babası askerdi. Her konuştuğum “Benim babam da tutuklandı” demeye başlamıştı. bu biçimde yalnızca benim babamla ilgili olmadığını, daha geniş bir operasyon olduğunu anlamıştım. Çocukluk çağımızda babamız yoktu, onunla yaşayacağımız birfazlaca anı yaşayamadık. Benim için en büyük sorun buydu. Bunun ruhsal olarak da tesiri oldu. Baban yok sonuç olarak. Derslerimi de etkiledi.”
Tahliye günü aile daima birlikte…
Ege sakin sakin anlatıyor. Lakin Elif kelamı alınca derin mavi gözlerinden akan yaşlara mani olamıyor, öfkesi dinmemiş, “Çok küçüktüm, büyüme çağındaydım” diyor: “Aileme en epey gereksinim duyduğum vakitti ve birini aldılar benden. Hem duygusal olarak birebir vakitte imkânlar açısından her şeyim yarıda kesildi. Bir şeye üzüldüğüm vakit ya da paylaşma gereksinimi hissettiğimde paylaşacak bir babam yoktu yanımda. Annem bir yere kadar yardımcı olabilir lakin babama gereksinim duyduğum epey oldu. İçimde kalıyordu anlatmak istediklerim ve daha sonra daha büyük sıkıntılara yol açıyordu.”
‘KİMSEYE GÜVENMİYORUM’
Ege, erken büyümek zorunda kaldığını söylüyor. Bütün arkadaşlarından daha olgun olduğunu… aslına bakarsan arkadaşları da sık sık söylüyormuş bunu… “Annem, babaannem hiç birimiz birbirimize üzüldüğümüzü belirli etmiyorduk. Ben üzüldüğümde Elif’e anlatıyordum.”
Elif’e “Ne konuşuyordunuz” diye soruyorum, “Bir orta birebir odada kalıyorduk. Uyuyamadığımızda annemin yanına gitmek yerine birbirimizle dertleşiyor, birbirimize sarılıyorduk. Hem birbirimize yardım ediyor tıpkı vakitte annemizi üzmemiş oluyorduk” diyor.
Ege en epeyce lojmanda maç vakit içinderında üzüldüğünü anlatıyor: “Babalarımızı çağıralım, onlara karşı maç yapalım dediklerinde ‘Benim babam cezaevinde diyemedim’… O anda epey üzüldüm. Herkes futbol oynuyor, sen bir şey yapamıyorsun. Ben doğal ki babamın hatasız olduğunu biliyordum. Ancak yanımda değildi işte, olamıyordu. hiç bir vakit bir arkadaşım ‘Senin baban suçlu’ demedi. Lakin benim hatırlamadığım, annemin çabucak sonrasında anlattığı bir mevzu var: Lojmandan biri bana ‘Senin baban vatan haini’ demiş. Ben de sonlanıp ona taş atmışım. Ben hatırlamıyorum lakin bu biçimde gelip anneme anlatmışım. Arkadaşlarımdan, kardeşimden, öğretmenlerimden daima takviye aldım.”
Elif, başından itibaren ailelerinin kendileriyle konuşup, her şeyi paylaştığını belirtiyor, “Sizin babanız hatalı değil, berbat bir şey yapmadı” diyorlar… Onlar da aslına bakarsan biliyor, babaları berbat bir şey yapmaz.
Elif bu biçimde da içine kapanıkmış, artık de o denli… Ege, kardeşine göre daha toplumsal lakin ister istemez olayların karakterini etkilediğini belirtiyor. Kardeşler, “Belki daha faal farklı iki kişi olacaktık” diyor.
Ya itimat hisleri… Ona ne olmuştu?
İşte orası Elif açısından biraz zahmetli… Kimseye güvenmiyor, “Anne babam da dahil kimseye inanç duymuyorum” kadar büyük bir cümle ediyor, “Ne kadar yardım almaya çalışsam da olmuyor” diyor.
Ege’nin vatan, millet sevgisi daha da artmış. Bu ülke için bir şeyler yapmak istiyor. Tıpkı meskende yetişmiş, birebir sıkıntıyı çekmiş iki evlat… Acıyı herkes farklı karşılıyor işte… Elif “Olabildiğince uzağa gitmek istiyorum. Vatanımı seviyorum, o başka. Milletime sevgim var, bir şey olursa sonuna kadar savunurum. Lakin olabildiğince uzaklaşmak istiyorum. hiç bir sistemine inanmıyorum, adaletine de idaresine de…” diye isyan ediyor adeta.
1.5 yıl boyunca babaları Maltepe Cezaevi’ndeydi… Ayda yalnızca bir sefer gördüler. daha sonra Hasdal’a nakledildi, orada haftada bir müsaade çıktı, iki çocuk anneleriyle birlikte cezaevi yolunu tuttu her hafta.
Yasin Türker, Elif ve Ege Türker
UNUTMAM, AFFETMEM
“Bizim başımıza niye bu geldi” sorusunu hepsi soruyor. Ege bunun karşılığını biliyor, “Kendi menfaatleri için oburlarının hayatıyla oynadılar” diyor.
Pekala ya çıktıktan daha sonra?
Babaları döndüğünde değişmiş miydi?
Ege anlatıyor: “Ben epeyce büyük bir değişiklik gördüm. Babam mesleğine hayli âşık bir insandı. Çıktıktan daha sonra hiç istemedi. Gerisini dönüp gitti…”
Birinci başta babasının meskende oluşunun tuhaf geldiğini söylüyor Elif. Sabah uyanıyorsun, baban var ve kahvaltı masasında… Tuhaf lakin hayli hoştu bir daha birlikte olmak.
Ege, kumpasa niye olan, takviye veren kimseyi unutmayacağını söylüyor, “Bize kimse çocukluğumuzu geri veremez” diyor.
Elif de “affetmem” diyor: “Benim çocukluğumu çaldılar… Babamı aldılar…”
Üzerinden yıllar geçti, yaşananlar unutulmuyor. Unutulmasın aslına bakarsan… Unutulmasın ki çekilen acılar, tekrar yaşanmasın…
SÜRECEK
12 Eylül 2011. Okulun birinci gününde Elif’in sınıfında… Babası o gün söze çağrıldı. 16 Eylül’de tutuklandı.
Onları tanıdığımda Elif 11 yaşındaydı, Ege 12… Elif babasına fotoğraflar yaptığını anlatıyordu; o fotoğraflarda annesi, babası, ağabeyi ve kendisi vardı, hayli memnunlardı. Piknik yapıyorlardı… O gün bunları anlatırken o tatlı tatlı bakan, masmavi gözlerinden yaş dökülmüyordu, çocuktu nasılsa… Ağabeyi Ege ise derslerde demokrasiden kelam ediyordu, dedim ya çabucak hemen 12 yaşındaydı…
Cezaevine birinci ziyaret ve Ege’nin doğum günü…
‘ONU BENDEN ALDILAR’
Ege ve Elif’in babaları emekli Kurmay Albay Ali Yasin Türker Balyoz davasından yargılandı ve cezaevinde tam 33 ay kaldı. Tutuklandığında çocukları Elif 7, Ege 8 yaşındaydı. Sineması başa sardım, “O günü, tam o anı hatırlıyor musunuz” diye sordum… Birincinin Ege konuştu: “Tutuklanma haberini biz birkaç hafta daha sonra aldık. İstanbul’a iş için gitti, dönecek zannediyorduk. Babamın tutuklandığını cezaevine ziyarete gdolayılünce öğrendik. Gölcük’te oturuyorduk. 2. sınıftaydım, okuma yazmam olduğu için cezaevine geldiğimizi anladım. Tutuklu olduğunu varsayım ettim; zira daha evvel babamın arkadaşlarından rastgele birinin cezaevinde çalıştığını görmemiştim. Bir de biz lojmanda oturuyorduk, her insanın babası askerdi. Her konuştuğum “Benim babam da tutuklandı” demeye başlamıştı. bu biçimde yalnızca benim babamla ilgili olmadığını, daha geniş bir operasyon olduğunu anlamıştım. Çocukluk çağımızda babamız yoktu, onunla yaşayacağımız birfazlaca anı yaşayamadık. Benim için en büyük sorun buydu. Bunun ruhsal olarak da tesiri oldu. Baban yok sonuç olarak. Derslerimi de etkiledi.”
Tahliye günü aile daima birlikte…
Ege sakin sakin anlatıyor. Lakin Elif kelamı alınca derin mavi gözlerinden akan yaşlara mani olamıyor, öfkesi dinmemiş, “Çok küçüktüm, büyüme çağındaydım” diyor: “Aileme en epey gereksinim duyduğum vakitti ve birini aldılar benden. Hem duygusal olarak birebir vakitte imkânlar açısından her şeyim yarıda kesildi. Bir şeye üzüldüğüm vakit ya da paylaşma gereksinimi hissettiğimde paylaşacak bir babam yoktu yanımda. Annem bir yere kadar yardımcı olabilir lakin babama gereksinim duyduğum epey oldu. İçimde kalıyordu anlatmak istediklerim ve daha sonra daha büyük sıkıntılara yol açıyordu.”
‘KİMSEYE GÜVENMİYORUM’
Ege, erken büyümek zorunda kaldığını söylüyor. Bütün arkadaşlarından daha olgun olduğunu… aslına bakarsan arkadaşları da sık sık söylüyormuş bunu… “Annem, babaannem hiç birimiz birbirimize üzüldüğümüzü belirli etmiyorduk. Ben üzüldüğümde Elif’e anlatıyordum.”
Elif’e “Ne konuşuyordunuz” diye soruyorum, “Bir orta birebir odada kalıyorduk. Uyuyamadığımızda annemin yanına gitmek yerine birbirimizle dertleşiyor, birbirimize sarılıyorduk. Hem birbirimize yardım ediyor tıpkı vakitte annemizi üzmemiş oluyorduk” diyor.
Ege en epeyce lojmanda maç vakit içinderında üzüldüğünü anlatıyor: “Babalarımızı çağıralım, onlara karşı maç yapalım dediklerinde ‘Benim babam cezaevinde diyemedim’… O anda epey üzüldüm. Herkes futbol oynuyor, sen bir şey yapamıyorsun. Ben doğal ki babamın hatasız olduğunu biliyordum. Ancak yanımda değildi işte, olamıyordu. hiç bir vakit bir arkadaşım ‘Senin baban suçlu’ demedi. Lakin benim hatırlamadığım, annemin çabucak sonrasında anlattığı bir mevzu var: Lojmandan biri bana ‘Senin baban vatan haini’ demiş. Ben de sonlanıp ona taş atmışım. Ben hatırlamıyorum lakin bu biçimde gelip anneme anlatmışım. Arkadaşlarımdan, kardeşimden, öğretmenlerimden daima takviye aldım.”
Elif, başından itibaren ailelerinin kendileriyle konuşup, her şeyi paylaştığını belirtiyor, “Sizin babanız hatalı değil, berbat bir şey yapmadı” diyorlar… Onlar da aslına bakarsan biliyor, babaları berbat bir şey yapmaz.
Elif bu biçimde da içine kapanıkmış, artık de o denli… Ege, kardeşine göre daha toplumsal lakin ister istemez olayların karakterini etkilediğini belirtiyor. Kardeşler, “Belki daha faal farklı iki kişi olacaktık” diyor.
Ya itimat hisleri… Ona ne olmuştu?
İşte orası Elif açısından biraz zahmetli… Kimseye güvenmiyor, “Anne babam da dahil kimseye inanç duymuyorum” kadar büyük bir cümle ediyor, “Ne kadar yardım almaya çalışsam da olmuyor” diyor.
Ege’nin vatan, millet sevgisi daha da artmış. Bu ülke için bir şeyler yapmak istiyor. Tıpkı meskende yetişmiş, birebir sıkıntıyı çekmiş iki evlat… Acıyı herkes farklı karşılıyor işte… Elif “Olabildiğince uzağa gitmek istiyorum. Vatanımı seviyorum, o başka. Milletime sevgim var, bir şey olursa sonuna kadar savunurum. Lakin olabildiğince uzaklaşmak istiyorum. hiç bir sistemine inanmıyorum, adaletine de idaresine de…” diye isyan ediyor adeta.
1.5 yıl boyunca babaları Maltepe Cezaevi’ndeydi… Ayda yalnızca bir sefer gördüler. daha sonra Hasdal’a nakledildi, orada haftada bir müsaade çıktı, iki çocuk anneleriyle birlikte cezaevi yolunu tuttu her hafta.
Yasin Türker, Elif ve Ege Türker
UNUTMAM, AFFETMEM
“Bizim başımıza niye bu geldi” sorusunu hepsi soruyor. Ege bunun karşılığını biliyor, “Kendi menfaatleri için oburlarının hayatıyla oynadılar” diyor.
Pekala ya çıktıktan daha sonra?
Babaları döndüğünde değişmiş miydi?
Ege anlatıyor: “Ben epeyce büyük bir değişiklik gördüm. Babam mesleğine hayli âşık bir insandı. Çıktıktan daha sonra hiç istemedi. Gerisini dönüp gitti…”
Birinci başta babasının meskende oluşunun tuhaf geldiğini söylüyor Elif. Sabah uyanıyorsun, baban var ve kahvaltı masasında… Tuhaf lakin hayli hoştu bir daha birlikte olmak.
Ege, kumpasa niye olan, takviye veren kimseyi unutmayacağını söylüyor, “Bize kimse çocukluğumuzu geri veremez” diyor.
Elif de “affetmem” diyor: “Benim çocukluğumu çaldılar… Babamı aldılar…”
Üzerinden yıllar geçti, yaşananlar unutulmuyor. Unutulmasın aslına bakarsan… Unutulmasın ki çekilen acılar, tekrar yaşanmasın…
SÜRECEK