Daha dün kutladık, ulusumuzun hayat teminatı, bir arada özgür ve kardeşçe yaşadığımız yegâne gözbebeğimiz Cumhuriyetimizin doksan sekizinci yılını. Yüzyıl demeye ramak kala hepimizi bir heyecan, hepimizi bir coşku sardı. Doksan dokuz sene evvel dün ulusun mukadderat hakkı bir daha kendine yani millete verildi. Onca yoksulluk, onca mahrumluk çeken Türk milletine ‘Artık kul ve ya köle değilsin, bundan daha sonra kendi kendini yöneteceksin’ denildi. Evvel aziz Türk milletine sonrasındasında şanlı meclise bu kutsal rejim emanet edildi.
Ne mahrumluklar, ne yoksulluklar çektik değil mi? Tamam Cumhuriyet kuruldu fakat ya öncesi? Tayyar Rahmiye ananın, Kara Fatma bacının, Şahin Bey’in ve yüz binlerce aziz insanımızın mücadelesi… İşte bu kutsal rejim ekmeği kana katık yapıp, düşmanın üstüne yürüyen Mehmetçiklerimizin emaneti. Emaneti de ne yazık ki değerini bilmiyoruz. En ufak bir fikir ayrılığında birbirimizi boğazlamak için fırsat kolluyoruz, maharetmiş üzere birbirimizin açığını arıyor bulduğumuz yerden daima birlikte o açığa çullanıyoruz. Güya Kemal Paşa komutasındaki orduların düşmana atak etmesi üzere akına geçiyoruz değil mi?
yıllar evvel ektikleri nifak tohumlarının bugün yeşerdiğini hatta yeşermekle kalmayıp kök saldığını nazarann emperyalist kuvvetler ellerini ovuştururken bizi bize düşürmenin keyfini kahkahalar eşliğinde izliyorlar. Kendi göbeğini kendi kesmiş, doğusuyla batısıyla ayağa kalkıp düşmanı kendi sinesinde boğan bir millet bugün ne yazık ki doğusuyla batısıyla kendine ömür hakkı tanımıyor. İktidarı, muhalefeti onu da geçtim en küçük yönetim biçimi bile ya bendensin ya değilsin diyerek insanların hayat hududunu daraltıyor. niye birleşmiyorsunuz, gelen dalga hepimizi yutacak dediğimizde ise herkes kabahati birbirine atıp kolay kolay ortadan sıvışıyor.
halbuki birleştiğimizde neler yaptığımızı dün ve sonrasındasındaları dünyaya tekraren göstermiş bir milletiz. Çok değil birkaç sene evvel gurbette yaşayan ve aksi fikirde aksiyon yapan kümelere müdahale eden polisler, Türk bayrağına el uzatınca her iki taraf da aykırı fikirlerini bir kenara bırakıp Türk bayrağına saygısızlık yapan polise anında reaksiyon gösterdiğini dünyaya göstermişiz. O yüzden kırgınlıklar, küslükler bir kenara bırakılsa da topyekûn uzlaşı olsa bayramlarımız daha coşkulu olsa diyerek epeyce mu şey isteriz. Dileğim yüzüncü yılına yürüyen Cumhuriyete vatandaşlık bağıyla bu ülkeye bağlı her yurttaşının artık kavgasız, dertsiz ve de sancısız kaç bayramları coşkuyla kutlamasını diliyor, başta bize bu kutlu mirası bırakan Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşları olmak üzere tüm aziz şehit ve gazilerimize şükran, dua ve minnet hislerimi iletiyorum.
Huzurlarınızdan ayrılırken bir daha yaşanmış bir ateş başı kıssasını sizlerle paylaşıyorum. Ünlüdür Kırşehir’in abdalları. İçinden Neşet’i, Muharrem’i ve daha kacını çıkarmış, kaygımıza sevincimize ortak eylemiştir. Kırşehir’de iki abdal bir daha bu biçimde yaz günü gittikleri düğünde konukları çaldıkları türkülerle hem duygulandırıyor, hem oynatıyor. Düğün o denli şenlikli geçiyor ki herkes masaya vurup aman nazar değmesin diyerek telkinlerde bulunuyor.
Olağan bizim abdallar bir yandan çalar söylerken, başka yandan da yavaşça demleniyor. Artık aşikâr bir saatten daha sonra şiraze de kırılınca abdallar rakıyı analarının sütü üzere cork cork emiyor. Olağan sabah güneşi yüzüne vurunca, camii önündeki bankta sızmış biçimde uyanan abdal; düğün nasıl bitti, biz buraya nasıl geldik kanısıyla gözünü açıyor ki karşısında kocaman bir heykel. O güne kadar yalnızca Atatürk’ün heykelini bakılırsan abdal, Muharrem Ertaş’ın sazı elinde heykelini bir daha Atatürk zannederek yattığı yerden doğrulup sigarasına sarılıp ateşliyor.
-Hay gözünü sevdiğimin mübareği, yedi düvele diz çöktürüp onca meziyeti bellediğini biliyordum da saz çaldığını yeni öğrendim. Kesinlikle saz çalmayı da garp cephesinde öğrendin kurban olduğum diyerek sigarasını derince çekiyor.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle.
Gurur Düzyatanlar
Ne mahrumluklar, ne yoksulluklar çektik değil mi? Tamam Cumhuriyet kuruldu fakat ya öncesi? Tayyar Rahmiye ananın, Kara Fatma bacının, Şahin Bey’in ve yüz binlerce aziz insanımızın mücadelesi… İşte bu kutsal rejim ekmeği kana katık yapıp, düşmanın üstüne yürüyen Mehmetçiklerimizin emaneti. Emaneti de ne yazık ki değerini bilmiyoruz. En ufak bir fikir ayrılığında birbirimizi boğazlamak için fırsat kolluyoruz, maharetmiş üzere birbirimizin açığını arıyor bulduğumuz yerden daima birlikte o açığa çullanıyoruz. Güya Kemal Paşa komutasındaki orduların düşmana atak etmesi üzere akına geçiyoruz değil mi?
yıllar evvel ektikleri nifak tohumlarının bugün yeşerdiğini hatta yeşermekle kalmayıp kök saldığını nazarann emperyalist kuvvetler ellerini ovuştururken bizi bize düşürmenin keyfini kahkahalar eşliğinde izliyorlar. Kendi göbeğini kendi kesmiş, doğusuyla batısıyla ayağa kalkıp düşmanı kendi sinesinde boğan bir millet bugün ne yazık ki doğusuyla batısıyla kendine ömür hakkı tanımıyor. İktidarı, muhalefeti onu da geçtim en küçük yönetim biçimi bile ya bendensin ya değilsin diyerek insanların hayat hududunu daraltıyor. niye birleşmiyorsunuz, gelen dalga hepimizi yutacak dediğimizde ise herkes kabahati birbirine atıp kolay kolay ortadan sıvışıyor.
halbuki birleştiğimizde neler yaptığımızı dün ve sonrasındasındaları dünyaya tekraren göstermiş bir milletiz. Çok değil birkaç sene evvel gurbette yaşayan ve aksi fikirde aksiyon yapan kümelere müdahale eden polisler, Türk bayrağına el uzatınca her iki taraf da aykırı fikirlerini bir kenara bırakıp Türk bayrağına saygısızlık yapan polise anında reaksiyon gösterdiğini dünyaya göstermişiz. O yüzden kırgınlıklar, küslükler bir kenara bırakılsa da topyekûn uzlaşı olsa bayramlarımız daha coşkulu olsa diyerek epeyce mu şey isteriz. Dileğim yüzüncü yılına yürüyen Cumhuriyete vatandaşlık bağıyla bu ülkeye bağlı her yurttaşının artık kavgasız, dertsiz ve de sancısız kaç bayramları coşkuyla kutlamasını diliyor, başta bize bu kutlu mirası bırakan Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşları olmak üzere tüm aziz şehit ve gazilerimize şükran, dua ve minnet hislerimi iletiyorum.
Huzurlarınızdan ayrılırken bir daha yaşanmış bir ateş başı kıssasını sizlerle paylaşıyorum. Ünlüdür Kırşehir’in abdalları. İçinden Neşet’i, Muharrem’i ve daha kacını çıkarmış, kaygımıza sevincimize ortak eylemiştir. Kırşehir’de iki abdal bir daha bu biçimde yaz günü gittikleri düğünde konukları çaldıkları türkülerle hem duygulandırıyor, hem oynatıyor. Düğün o denli şenlikli geçiyor ki herkes masaya vurup aman nazar değmesin diyerek telkinlerde bulunuyor.
Olağan bizim abdallar bir yandan çalar söylerken, başka yandan da yavaşça demleniyor. Artık aşikâr bir saatten daha sonra şiraze de kırılınca abdallar rakıyı analarının sütü üzere cork cork emiyor. Olağan sabah güneşi yüzüne vurunca, camii önündeki bankta sızmış biçimde uyanan abdal; düğün nasıl bitti, biz buraya nasıl geldik kanısıyla gözünü açıyor ki karşısında kocaman bir heykel. O güne kadar yalnızca Atatürk’ün heykelini bakılırsan abdal, Muharrem Ertaş’ın sazı elinde heykelini bir daha Atatürk zannederek yattığı yerden doğrulup sigarasına sarılıp ateşliyor.
-Hay gözünü sevdiğimin mübareği, yedi düvele diz çöktürüp onca meziyeti bellediğini biliyordum da saz çaldığını yeni öğrendim. Kesinlikle saz çalmayı da garp cephesinde öğrendin kurban olduğum diyerek sigarasını derince çekiyor.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle.
Gurur Düzyatanlar