Sözcü Müellifi Emin Çölaşan, bugünkü köşesinde 2 yıl evvel ömrünü kaybeden arkadaşı, gazeteci Bekir Coşkun’u kaleme aldı.
Çölaşan, Coşkun için “Gazetecilik mesleğinde edinmiş olduğum en büyük gerçek dostlarımdan bir tanesiydi” sözlerini kullandı.
Emin Çölaşan’ın yazısı şöyleki:
“Sevgili okurlarım, Bekir Coşkun şu gazetecilik mesleğinde edinmiş olduğum en büyük gerçek dostlarımdan bir tanesiydi…
Sahip olmakla onur duyduğum o 40 yılı aşkın dostluğu ve arkadaşlığı ömrüm boyunca unutmayacağım.
1970’li yılların sonu. Ben çabucak hemen çiçeği burnunda bir gazeteciyim.
Dönemin Ticaret Bakanı ile TRT’de bir söyleşi programı yapılacakmış. Çekimler için bizi de çağırdılar. Bekir’le birinci kere orada tanışmıştık…
Ve daha sonra, neredeyse her geçen gün dostluğumuz ilerledi.
Hürriyet gazetesinde birebir ortamı paylaştık…
daha sonra bir sürü olaylar oldu, ben kovuldum!
Hemen akabinde birebir durum Bekir’in başına geldi.
Gazetedeki yan yana odalarımızda duvar komşusu idik. Uzun yıllarımız bu biçimde geçti.
daha sonrasına bakın, kısmetimizde bu kere Sözcü’de bir arada olmak varmış!..
bir daha yan yana odalarda duvar komşusu olduk.
Bekir’i yitirdik fakat gazetemizin Ankara ofisindeki odası hala olduğu üzere duruyor. Masası, kitapları, sigara tablaları ve küçük anılarıyla birlikte motamot koruyoruz.
Gün geldi arkadaşım hastalık belirtileri göstermeye başladı. Makus bir hastalıktı. İstanbul’da ameliyata aldılar.
İlk makûs haberi o gün almıştım. Ameliyatına giren tabiplerden biri tıpkı gün aradı: “Emin Beyefendi siz Bekir Bey’in yakın dostusunuz. Gerçeği bilmeniz gerektiğini düşündüm. Artık size üzücü bir sır vereceğim lakin yalnızca sizde kalsın. Durum hiç düzgün değil. Ameliyatta ne yazık ki yalnızca aç-kapa yapılabildi..”
Ameliyat daha sonrasında tedavisi sürüyordu. Hekimler sigara içmesini katiyetle yasaklamıştı lakin fosur fosur içmeye devam ediyordu. Sigarayı bırakması bir türlü mümkün olmadı.
Hastalığı boyunca daima bir arada olduk. Laf ortamızda Bekir eşinden oldukça çekinirdi! Lakin onun baskısı ve ısrarı bile sigarayı bırakmasıyla sonuçlanmıyordu.
(Uzun yıllar içerisindeki dostluğumuza eşlerimiz Andree Coşkun ve Tansel Çölaşan da katılmıştı.)
Bekir’in yazılarını milyonlarca okuru üzere ben de her gün severek okur ve tahminen inanmayacaksınız ancak olumlu manada kıskanırdım…
“Şu yazıyı yazmak niye benim aklıma gelmedi” diye kendi kendime hayıflanırdım.
Bekir Coşkun gerçek manada bir hayvan severdi…
Evinde kedileri ve köpekleriyle yaşar, o büyük hayvan sevgisi kitaplara, televizyon programlarına, gazeteye de yansırdı.
Günün birinde sempatik köpeği Gorbi hastalanmış. Bekir gazeteye her gün geliyor fakat perişan durumda. Gözlerinin altı simsiyah morarmış, uykusuz, bitkin ve yorgun. Umut olmadığını söylüyor.
İşi bilenlere sormaya başladım, Gorbi ölürse Bekir’e sanki ne demeli!
Başsağlığı dilesem tuhaf kaçar mı?
Sonunda başsağlığı diledim.
Arkadaşımın durumu giderek kötüleşiyordu ve beklenen acı olay 18 Ekim 2020 günü gerçekleşti.
Ölünce Urfa’daki Tülmen köyünde babasının yanına gömülmeyi vasiyet etmişti…
Ve cenazesi Ankara’dan oraya gdolayılüp gömüldü.
Sevgili okurlarım, artık sizlere ilginizi çekeceğini düşündüğüm dört fotoğraf sunuyorum…
-İlki, Bekir’in mezarının yapılmadan evvelki birinci hali. Adeta onu tanıyormuş üzere davranan bir sokak köpeği mezarın üzerine yavaşça yatmış, güya bütün köpeklerin sevgisini yansıtıyor.
-İkincisi gömüldükten birkaç gün daha sonra. Mezarın başında bir daha birebir sokak köpeği.
–Üçüncü fotoğraf sevgili arkadaşımın mezarının bugünkü hali.
–Sonuncuda ise ikimiz başbaşa, bir açık hava muhabbetinde.
Bekir Coşkun güzel bir gazeteci idi…
Ama her şeydilk evvel güzel bir insandı.
kimi vakit diyorum ki “Keşke ölmeseydi, şu çabayı artık onunla birlikte veriyor olsaydık!..”
Keşke…
Allah rahmet eylesin.”
Çölaşan, Coşkun için “Gazetecilik mesleğinde edinmiş olduğum en büyük gerçek dostlarımdan bir tanesiydi” sözlerini kullandı.
Emin Çölaşan’ın yazısı şöyleki:
“Sevgili okurlarım, Bekir Coşkun şu gazetecilik mesleğinde edinmiş olduğum en büyük gerçek dostlarımdan bir tanesiydi…
Sahip olmakla onur duyduğum o 40 yılı aşkın dostluğu ve arkadaşlığı ömrüm boyunca unutmayacağım.
1970’li yılların sonu. Ben çabucak hemen çiçeği burnunda bir gazeteciyim.
Dönemin Ticaret Bakanı ile TRT’de bir söyleşi programı yapılacakmış. Çekimler için bizi de çağırdılar. Bekir’le birinci kere orada tanışmıştık…
Ve daha sonra, neredeyse her geçen gün dostluğumuz ilerledi.
Hürriyet gazetesinde birebir ortamı paylaştık…
daha sonra bir sürü olaylar oldu, ben kovuldum!
Hemen akabinde birebir durum Bekir’in başına geldi.
Gazetedeki yan yana odalarımızda duvar komşusu idik. Uzun yıllarımız bu biçimde geçti.
daha sonrasına bakın, kısmetimizde bu kere Sözcü’de bir arada olmak varmış!..
bir daha yan yana odalarda duvar komşusu olduk.
Bekir’i yitirdik fakat gazetemizin Ankara ofisindeki odası hala olduğu üzere duruyor. Masası, kitapları, sigara tablaları ve küçük anılarıyla birlikte motamot koruyoruz.
Gün geldi arkadaşım hastalık belirtileri göstermeye başladı. Makus bir hastalıktı. İstanbul’da ameliyata aldılar.
İlk makûs haberi o gün almıştım. Ameliyatına giren tabiplerden biri tıpkı gün aradı: “Emin Beyefendi siz Bekir Bey’in yakın dostusunuz. Gerçeği bilmeniz gerektiğini düşündüm. Artık size üzücü bir sır vereceğim lakin yalnızca sizde kalsın. Durum hiç düzgün değil. Ameliyatta ne yazık ki yalnızca aç-kapa yapılabildi..”
Ameliyat daha sonrasında tedavisi sürüyordu. Hekimler sigara içmesini katiyetle yasaklamıştı lakin fosur fosur içmeye devam ediyordu. Sigarayı bırakması bir türlü mümkün olmadı.
Hastalığı boyunca daima bir arada olduk. Laf ortamızda Bekir eşinden oldukça çekinirdi! Lakin onun baskısı ve ısrarı bile sigarayı bırakmasıyla sonuçlanmıyordu.
(Uzun yıllar içerisindeki dostluğumuza eşlerimiz Andree Coşkun ve Tansel Çölaşan da katılmıştı.)
Bekir’in yazılarını milyonlarca okuru üzere ben de her gün severek okur ve tahminen inanmayacaksınız ancak olumlu manada kıskanırdım…
“Şu yazıyı yazmak niye benim aklıma gelmedi” diye kendi kendime hayıflanırdım.
Bekir Coşkun gerçek manada bir hayvan severdi…
Evinde kedileri ve köpekleriyle yaşar, o büyük hayvan sevgisi kitaplara, televizyon programlarına, gazeteye de yansırdı.
Günün birinde sempatik köpeği Gorbi hastalanmış. Bekir gazeteye her gün geliyor fakat perişan durumda. Gözlerinin altı simsiyah morarmış, uykusuz, bitkin ve yorgun. Umut olmadığını söylüyor.
İşi bilenlere sormaya başladım, Gorbi ölürse Bekir’e sanki ne demeli!
Başsağlığı dilesem tuhaf kaçar mı?
Sonunda başsağlığı diledim.
Arkadaşımın durumu giderek kötüleşiyordu ve beklenen acı olay 18 Ekim 2020 günü gerçekleşti.
Ölünce Urfa’daki Tülmen köyünde babasının yanına gömülmeyi vasiyet etmişti…
Ve cenazesi Ankara’dan oraya gdolayılüp gömüldü.
Sevgili okurlarım, artık sizlere ilginizi çekeceğini düşündüğüm dört fotoğraf sunuyorum…
-İlki, Bekir’in mezarının yapılmadan evvelki birinci hali. Adeta onu tanıyormuş üzere davranan bir sokak köpeği mezarın üzerine yavaşça yatmış, güya bütün köpeklerin sevgisini yansıtıyor.
-İkincisi gömüldükten birkaç gün daha sonra. Mezarın başında bir daha birebir sokak köpeği.
–Üçüncü fotoğraf sevgili arkadaşımın mezarının bugünkü hali.
–Sonuncuda ise ikimiz başbaşa, bir açık hava muhabbetinde.
Bekir Coşkun güzel bir gazeteci idi…
Ama her şeydilk evvel güzel bir insandı.
kimi vakit diyorum ki “Keşke ölmeseydi, şu çabayı artık onunla birlikte veriyor olsaydık!..”
Keşke…
Allah rahmet eylesin.”