Fransa’da düzenlenen ünlü sinema şenliği Cannes Sinema Festivali’nin 74’üncüsü başladı.
Şenliği takip eden Milliyet’ten Nil Kural, yaşananları aktardı. Koronavirüs pandemisinin devam ettiği günlerde gerçekleşen şenlikle ilgili, test ve aşı sertifika kurallarına değinen Kural, “Türkiye’den aşı sertifikaları, Avrupa dışı ülkelerden olduğu üzere kabul edilmiyor ve 48 saatte bir test isteniyor” dedi.
“CANNES’DA KARIŞIKLIKLAR BİRİNCİ GÜNLERE DAMGA VURDU”
Kural hususla ilgili şu sözleri kullandı:
“Binlerce kişinin katıldığı bir şenliğin pandemiye karşın düzenlenmeye çalışıldığı Cannes’da karışıklıklar birinci günlere damga vurdu. Örneğin Türkiye’den aşı sertifikaları, Avrupa dışı ülkelerden olduğu üzere kabul edilmiyor ve 48 saatte bir test isteniyor. Yer garantisi sunan e-bilet sistemi de Cannes üzere son dakika iptalleri ve karar değiştirmeleri sık yaşanan bir şenlikte, basının şikâyet ettiği bahislerin başında geliyor. Bu kuvvetliklere karşın salonda birlikte sinema izlemek ve sinema sanayisinin geçen güç devrin akabinde kendisini toparlamasına şahit olmak bu gündelik zorlukları gölgede bırakıyor.”
“HESAPLAŞMASINA KALDIĞI YERDEN DEVAM EDİYOR”
Nil Kural’ın şenlikte yaşananlarla ilgili yazısı şöyleki:
“74. Cannes Sinema Festivali’nde Leos Carax imzalı karanlık müzikal ‘Annette’in akabinde Altın Palmiye yarışı devam ediyor. İsrailli sinemacı Nadav Lapid, İsrail kimliğiyle hesaplaşmasına devam ettiği “Ahed’s Knee” ile birinci defa Cannes yarışında. Lapid, hesaplaşmasına kaldığı yerden devam ediyor zira kendi birinci gençliğinden izler taşıyan ve 2019 yılında Berlin Sinema Festivali’nden Altın Ayı ile dönen sineması “Synonyms”, Fransa’ya gelip İbranice konuşmayı reddeden genç bir adamın kimlik inkârı üzerineydi. Doğduğu coğrafyadan kaçamayacağını keşfeden ve askerlikle ilgili travmaları bulunan bu genç adamın yerini “Ahed’s Knee”de tıpkı adamın orta yaşlılığını andıran bir direktör alıyor. Sinemasının gösterimi için İsrail’de küçük bir kente gelen direktörün burada tanıştığı ve Kültür Bakanlığı’nı temsil eden genç bir bayanla çatışması kelam konusu. Onunla sansür, baskı konusunda yüzleşen lakin insani bir bağ kurmaktan da kaçınamayan direktör, Ladip’e bakılırsa kendisinden izler taşıyor. Lapid’in 2018’de kaybettiği annesinin vefatı de annesini kaybeden direktör üzerinden sinemada yer buluyor.
Senaryoyu evvelki sinemalarının tersine fazlaca kısa vakitte yazan Lapid, “Ahed’s Knee”yi bir fırça darbesi olarak tanımlıyor. Bu, beraberinde sinemanın eleştirilecek de yanı. “Ahed’s Knee”, karakteri üzere öfkeli, daima bağıran, ham bir sinema hissi veriyor. Bu yüzden de İsrail tenkitlerinde didaktik kalıyor ve seyirciye hiç bir alan bırakmıyor. Fırça darbesinin üzerinde çalışılmadığı fazlaca açık. Militarizm, kayıp, travma mevzularını işleyen ötürüsıyla İsrail eleştirisi konusunda “Ahed’s Knee” ile tıpkı akortlara basan, Samuel Maoz imzalı “Foxtrot”un (2017) uzun müddet akılda kalan hissinin yerini olgunlaşmamış bir öfkenin uçuculuğu alıyor.
“BİR daha sonraKİ SİNEMASINI HİÇ VARSAYIM EDEMEYECEĞİNİZ DİREKTÖRLERDEN BİRİ OLAN…”
Günümüz Fransız sinemasının en üretken auteur’ü François Ozon da yeni sineması “Tout s’est bien passé” ile yarışta. Bir daha sonraki sinemasını hiç iddia edemeyeceğiniz direktörlerden biri olan Ozon, bu defa Fransız müellif Emmanuelle Bernheim’ın babasının vefatıyla ilgili otobiyografik kitabını sinemaya uyarlamış.
Sophie Marceau’nun istikrarlı ve dokunaklı bir performansla Bernheim’i canlandırdığı sinemanın konusu Ozon’un evvelki sinemalarından “Veda Vakti”nin ismiyle açıklanabilir. Bernheim’in 85 yaşındaki babası Andre, felç geçirdikten daha sonra kızından ötanazi konusunda yardım istiyor. Sinema, Emmanuelle ve ailesinin bu sürecini melodram sularına hiç girmeden lakin insani bakışı hiç kaybetmeden gösteriyor. Ozon, vakit zaman vefat, yas ve vedayla ilgili temaları inceleyen bir sinemacı. 2005’de birkaç cümle evvel andığımız “Veda Vakti”nde genç bir fotoğrafçının kanserden mevtini ve vedasını anlattı. “Kumun Altında”da (2000), bir hanımın eşinin vefatını inkâr ettiği için gerçeklikle bağının kopmasını husus aldı. “Tout s’est bien passé” ise direktörün hayatın karmaşasını sıradan gözüken lakin derinlikli bir bakışla gösterdiği bu külliyata kıymetli bir katkı sunuyor.”
Şenliği takip eden Milliyet’ten Nil Kural, yaşananları aktardı. Koronavirüs pandemisinin devam ettiği günlerde gerçekleşen şenlikle ilgili, test ve aşı sertifika kurallarına değinen Kural, “Türkiye’den aşı sertifikaları, Avrupa dışı ülkelerden olduğu üzere kabul edilmiyor ve 48 saatte bir test isteniyor” dedi.
“CANNES’DA KARIŞIKLIKLAR BİRİNCİ GÜNLERE DAMGA VURDU”
Kural hususla ilgili şu sözleri kullandı:
“Binlerce kişinin katıldığı bir şenliğin pandemiye karşın düzenlenmeye çalışıldığı Cannes’da karışıklıklar birinci günlere damga vurdu. Örneğin Türkiye’den aşı sertifikaları, Avrupa dışı ülkelerden olduğu üzere kabul edilmiyor ve 48 saatte bir test isteniyor. Yer garantisi sunan e-bilet sistemi de Cannes üzere son dakika iptalleri ve karar değiştirmeleri sık yaşanan bir şenlikte, basının şikâyet ettiği bahislerin başında geliyor. Bu kuvvetliklere karşın salonda birlikte sinema izlemek ve sinema sanayisinin geçen güç devrin akabinde kendisini toparlamasına şahit olmak bu gündelik zorlukları gölgede bırakıyor.”
“HESAPLAŞMASINA KALDIĞI YERDEN DEVAM EDİYOR”
Nil Kural’ın şenlikte yaşananlarla ilgili yazısı şöyleki:
“74. Cannes Sinema Festivali’nde Leos Carax imzalı karanlık müzikal ‘Annette’in akabinde Altın Palmiye yarışı devam ediyor. İsrailli sinemacı Nadav Lapid, İsrail kimliğiyle hesaplaşmasına devam ettiği “Ahed’s Knee” ile birinci defa Cannes yarışında. Lapid, hesaplaşmasına kaldığı yerden devam ediyor zira kendi birinci gençliğinden izler taşıyan ve 2019 yılında Berlin Sinema Festivali’nden Altın Ayı ile dönen sineması “Synonyms”, Fransa’ya gelip İbranice konuşmayı reddeden genç bir adamın kimlik inkârı üzerineydi. Doğduğu coğrafyadan kaçamayacağını keşfeden ve askerlikle ilgili travmaları bulunan bu genç adamın yerini “Ahed’s Knee”de tıpkı adamın orta yaşlılığını andıran bir direktör alıyor. Sinemasının gösterimi için İsrail’de küçük bir kente gelen direktörün burada tanıştığı ve Kültür Bakanlığı’nı temsil eden genç bir bayanla çatışması kelam konusu. Onunla sansür, baskı konusunda yüzleşen lakin insani bir bağ kurmaktan da kaçınamayan direktör, Ladip’e bakılırsa kendisinden izler taşıyor. Lapid’in 2018’de kaybettiği annesinin vefatı de annesini kaybeden direktör üzerinden sinemada yer buluyor.
Senaryoyu evvelki sinemalarının tersine fazlaca kısa vakitte yazan Lapid, “Ahed’s Knee”yi bir fırça darbesi olarak tanımlıyor. Bu, beraberinde sinemanın eleştirilecek de yanı. “Ahed’s Knee”, karakteri üzere öfkeli, daima bağıran, ham bir sinema hissi veriyor. Bu yüzden de İsrail tenkitlerinde didaktik kalıyor ve seyirciye hiç bir alan bırakmıyor. Fırça darbesinin üzerinde çalışılmadığı fazlaca açık. Militarizm, kayıp, travma mevzularını işleyen ötürüsıyla İsrail eleştirisi konusunda “Ahed’s Knee” ile tıpkı akortlara basan, Samuel Maoz imzalı “Foxtrot”un (2017) uzun müddet akılda kalan hissinin yerini olgunlaşmamış bir öfkenin uçuculuğu alıyor.
“BİR daha sonraKİ SİNEMASINI HİÇ VARSAYIM EDEMEYECEĞİNİZ DİREKTÖRLERDEN BİRİ OLAN…”
Günümüz Fransız sinemasının en üretken auteur’ü François Ozon da yeni sineması “Tout s’est bien passé” ile yarışta. Bir daha sonraki sinemasını hiç iddia edemeyeceğiniz direktörlerden biri olan Ozon, bu defa Fransız müellif Emmanuelle Bernheim’ın babasının vefatıyla ilgili otobiyografik kitabını sinemaya uyarlamış.
Sophie Marceau’nun istikrarlı ve dokunaklı bir performansla Bernheim’i canlandırdığı sinemanın konusu Ozon’un evvelki sinemalarından “Veda Vakti”nin ismiyle açıklanabilir. Bernheim’in 85 yaşındaki babası Andre, felç geçirdikten daha sonra kızından ötanazi konusunda yardım istiyor. Sinema, Emmanuelle ve ailesinin bu sürecini melodram sularına hiç girmeden lakin insani bakışı hiç kaybetmeden gösteriyor. Ozon, vakit zaman vefat, yas ve vedayla ilgili temaları inceleyen bir sinemacı. 2005’de birkaç cümle evvel andığımız “Veda Vakti”nde genç bir fotoğrafçının kanserden mevtini ve vedasını anlattı. “Kumun Altında”da (2000), bir hanımın eşinin vefatını inkâr ettiği için gerçeklikle bağının kopmasını husus aldı. “Tout s’est bien passé” ise direktörün hayatın karmaşasını sıradan gözüken lakin derinlikli bir bakışla gösterdiği bu külliyata kıymetli bir katkı sunuyor.”