Kuvvetli bir buluşturulma olmuştu bizimkisi, zira yetiştirilme üslubundan dolayı Y.C. bir bayan terapistle bir ortaya gelmekten çekiniyordu. O denli öğretilmiş ona. Hatta o denli öğrenilmiş çaresizlikleri vardı ki daha diğer, Rus bilim erkeklerinın deneylerindeki pire üzereydi, üstünden baskıyı kaldırdığımız biçimde daha üst, daha uzağa zıplayamadı uzun bir müddet…
Y.C. baskıcı, otoriter bir baba, ona boyun eğmek zorunda kalan bir anne ve üç kardeşi ile birlikte hayatışlar bu şiddetli hayatı. İzmir’e Anadolu’nun bağrından göç etmişler, baba hiç bir evladını okutmamış erkek ya da kız ayırt etmeksizin. Onları dizinin tabanında tutarak, kusur yaptıklarında cezalandırarak hatta şiddet uygulayarak koruyabildiğini düşünmüş. Son üç yıl öncesine kadar yani Y.C.’nin bağımlılık sorunundan bıkıp meskeni terk edene kadar baskının ve şiddetin hami iç güdüden olduğunu savunmuş.
“SEVİLMEMİŞLERDİ…”
“Bizi hiç sevmedi niçinse, halbuki hiç karşı gelmemiştik ona, ne derse yapmıştık her şebir daha rağmen” diyordu. “Belki de bu yüzden sevmemişti, daima boyun eğmiştik. Tahminen meselemiz olsaydı ilgilenirdi, yaptıklarından dolayı üzülür, vicdana gelir de uykudayken bile olsa bir defa başımı okşar diye düşündüm. Bilgisiz olmama karşın gittiğim metruk yapılarda buluştuğum arkadaşlarımın yanlışsız yolda olmadıklarını anlayabiliyordum. Hepsinin hususa bulaşma niçini farklıydı lakin temelinde birebirdi, benim üzere sevilmemişlerdi. Benim babamın tek farkı çok ‘korumacı’ olmasıydı ve şayet kullanırsam beni korumak ve kollamak için elinden geleni yapar diye düşündüm. Kullanmaya başladım, bir süre daha sonra öteki bir özgüvene bürünmüştü vücudum. Kendimi fazlaca kuvvetli hissediyordum, içimdeki her şeyi söyleyebilecek üzere hissediyordum ve evet söylemiş oldum bir akşam. Fakat beklediğim üzere olmadı, önemli biçimde hırpalandım ve daha sonrasında daima daha fazlasını yapmak istedim, daima daha fazlasını. Ona olan hırsım beni apayrı biri yaptı. Babamda ise hiç bir şey değişmedi, düşündüğüm üzere olmadı, beni daha fazla ötekileştirdi ve meskeni terk etti”.
Bu süreçte çok yıpranan, hasta olan annesine, çırpınan kız kardeşine duyduğu vicdan azabı ile bırakmaya karar veriyor ve hastaneye yatışı yapılıyor. Klinik tedavisi bitiyor ve eş vakitli rehabilitasyonunun devam etmesi için bir psikoloğa yönlendiriliyor Y.C. Lakin psikoloğun çok gerçekçi tavrı (ki kendisi bunu -olumsuz bir tablo- olarak nitelendiriyor) ötürüsıyla psikoloğa devam ettirilemiyor. Benimle de bu süreçte bir ortaya getirildi Y.C. epey güç olsa da.
Birinci başta hayli sessiz geçen dakikalar yaşadık. Lakin benim işim konuşturmaya zorlamak, kelamlı anlatmasını istemek değildi, yazarak, çizerek, boyayarak ya da dans ederek anlatmasıydı. Fotoğraf yapmayı tercih etti Y.C. Koyu renk pastel boyalarla karalıyor, karalıyor, daireler çiziyor, o karalamaların içerisine birkaç sözlük yazılar yazıyordu. Fakat karaladığı sayfaların tam ortasını boş bırakıyordu daima, küçücük bir yerini, ışığı, kurtuluşu arıyor, onu betimliyordu fotoğraflarında. Bana fotoğraflarını anlatmasını isterken peyderpey anlattı karanlıktaki bir iki sözden yola çıkarak tüm hikayesini…
Sevmedi beni, vicdan azabı, müdafaacı, içgüdüsel, anneme üzülüyorum fazlaca, kuvvetliyüm, benim babam yok üzere iki üç sözlük tabirleri seçiyordum her karaladığı fotoğrafının içerisinden ve bu sözler üzerinden gidip konuşmaya çalışıyorduk… Dedim ya hiç kolay olmadı, hiç bir evresi bir seferde olmadı.
HUSUSA YENİLMEDİ
Orta ara nüksleri olsa da tutuyor kendini, unsura yenilmiyordu. Baba sevgisini annesi ve kardeşlerinin sevgisiyle doldurmaya, onlar için güzelleşmeye çabalıyordu. Babası okutmadığı için liseye bile gidememişti Y.C. Artık açıktan bitirmeye çalışıyor okulunu, zira bir gayesi var artık ‘aşçılık’ okuyacak.
Ekonomik şartları kent değiştirmeye, hatta semt değiştirmeye uygun olmadığı için o ortamdan uzak kalabilmek ismine meskenden çıkmamaya çalıştığı o güçlü periyotta annesi ile birlikte yöresel tatları yapmaya, ufak ufak satmaya başladı Y.C. Yöresel tatlar, hamur işi onda farklı bir terapi tesiri yaratmıştı. bir süre daha sonra para kazanmaya başlamıştı, konutuna, ailesine yardım edebilmenin, hayatta farklı uğraşların da insanı kuvvetli kılabileceğini göstermişti ona.
Süreç sonunda her şey olağana dönünce baba da konuta geri dönmek istemişti doğal. “Ben babamdan bu biçimde gördüm, o da beni sevmemişti, nasıl sevileceğini bilmiyordum hiç” diye savunma yapsa da baba, Y.C. için bu bir özür olmadı hiç bir vakit. Anne de yaşadığı zorlukları, evlatlarının halini bildiğinden dolayı kabul etmedi babayı meskene. İçinde bir yerde canının acıdığını anlıyordum aslında. “Ben babam üzere bir baba olmayacağım, evlatlarımı sevgisiz bırakmayacağım” sözüyle de tüm yaşadığı travmayı iki cümleye sığdırmıştı Y.C.
hiç bir babanın ya da annenin haklı öne sürülen sebebi olamaz ‘Ben sevgi görmedim, nasıl sevileceğini bilmiyorum’ cümlesi. Asıl sevgi görmemiş, sevilmemiş bireyler bilir en epey sevilmemenin ne demek olduğunu.
Bakınız; şiddet, sevgisizlik, bunlar öğrenilebilir durumlar ve bunlarla karşılaşan, bu sorunları yaşayan bireylerde farklı önemli travmalar yaratır bu olumsuz durumlar. Şahsa ebeveynleri tarafınca gösterilen bu haller şahısta öğrenmeye, kişiyi misal tavır göstermeye sevk edebilir. Bayana, tabiata, hayvanlara gösterilen şiddetin temel taşlarından birisidir öğrenilmiş olumsuz davranışlar. Fesleğen bile dokumadığınız sürece kokusunu yaymıyor. Evlatlarınızı sevin, onlardan sevgiyi esirgemeyin ki onlarda tabiattan, hayvanlardan ve hayatlarına girecek insanlardan esirgemesinler.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
Y.C. baskıcı, otoriter bir baba, ona boyun eğmek zorunda kalan bir anne ve üç kardeşi ile birlikte hayatışlar bu şiddetli hayatı. İzmir’e Anadolu’nun bağrından göç etmişler, baba hiç bir evladını okutmamış erkek ya da kız ayırt etmeksizin. Onları dizinin tabanında tutarak, kusur yaptıklarında cezalandırarak hatta şiddet uygulayarak koruyabildiğini düşünmüş. Son üç yıl öncesine kadar yani Y.C.’nin bağımlılık sorunundan bıkıp meskeni terk edene kadar baskının ve şiddetin hami iç güdüden olduğunu savunmuş.
“SEVİLMEMİŞLERDİ…”
“Bizi hiç sevmedi niçinse, halbuki hiç karşı gelmemiştik ona, ne derse yapmıştık her şebir daha rağmen” diyordu. “Belki de bu yüzden sevmemişti, daima boyun eğmiştik. Tahminen meselemiz olsaydı ilgilenirdi, yaptıklarından dolayı üzülür, vicdana gelir de uykudayken bile olsa bir defa başımı okşar diye düşündüm. Bilgisiz olmama karşın gittiğim metruk yapılarda buluştuğum arkadaşlarımın yanlışsız yolda olmadıklarını anlayabiliyordum. Hepsinin hususa bulaşma niçini farklıydı lakin temelinde birebirdi, benim üzere sevilmemişlerdi. Benim babamın tek farkı çok ‘korumacı’ olmasıydı ve şayet kullanırsam beni korumak ve kollamak için elinden geleni yapar diye düşündüm. Kullanmaya başladım, bir süre daha sonra öteki bir özgüvene bürünmüştü vücudum. Kendimi fazlaca kuvvetli hissediyordum, içimdeki her şeyi söyleyebilecek üzere hissediyordum ve evet söylemiş oldum bir akşam. Fakat beklediğim üzere olmadı, önemli biçimde hırpalandım ve daha sonrasında daima daha fazlasını yapmak istedim, daima daha fazlasını. Ona olan hırsım beni apayrı biri yaptı. Babamda ise hiç bir şey değişmedi, düşündüğüm üzere olmadı, beni daha fazla ötekileştirdi ve meskeni terk etti”.
Bu süreçte çok yıpranan, hasta olan annesine, çırpınan kız kardeşine duyduğu vicdan azabı ile bırakmaya karar veriyor ve hastaneye yatışı yapılıyor. Klinik tedavisi bitiyor ve eş vakitli rehabilitasyonunun devam etmesi için bir psikoloğa yönlendiriliyor Y.C. Lakin psikoloğun çok gerçekçi tavrı (ki kendisi bunu -olumsuz bir tablo- olarak nitelendiriyor) ötürüsıyla psikoloğa devam ettirilemiyor. Benimle de bu süreçte bir ortaya getirildi Y.C. epey güç olsa da.
Birinci başta hayli sessiz geçen dakikalar yaşadık. Lakin benim işim konuşturmaya zorlamak, kelamlı anlatmasını istemek değildi, yazarak, çizerek, boyayarak ya da dans ederek anlatmasıydı. Fotoğraf yapmayı tercih etti Y.C. Koyu renk pastel boyalarla karalıyor, karalıyor, daireler çiziyor, o karalamaların içerisine birkaç sözlük yazılar yazıyordu. Fakat karaladığı sayfaların tam ortasını boş bırakıyordu daima, küçücük bir yerini, ışığı, kurtuluşu arıyor, onu betimliyordu fotoğraflarında. Bana fotoğraflarını anlatmasını isterken peyderpey anlattı karanlıktaki bir iki sözden yola çıkarak tüm hikayesini…
Sevmedi beni, vicdan azabı, müdafaacı, içgüdüsel, anneme üzülüyorum fazlaca, kuvvetliyüm, benim babam yok üzere iki üç sözlük tabirleri seçiyordum her karaladığı fotoğrafının içerisinden ve bu sözler üzerinden gidip konuşmaya çalışıyorduk… Dedim ya hiç kolay olmadı, hiç bir evresi bir seferde olmadı.
HUSUSA YENİLMEDİ
Orta ara nüksleri olsa da tutuyor kendini, unsura yenilmiyordu. Baba sevgisini annesi ve kardeşlerinin sevgisiyle doldurmaya, onlar için güzelleşmeye çabalıyordu. Babası okutmadığı için liseye bile gidememişti Y.C. Artık açıktan bitirmeye çalışıyor okulunu, zira bir gayesi var artık ‘aşçılık’ okuyacak.
Ekonomik şartları kent değiştirmeye, hatta semt değiştirmeye uygun olmadığı için o ortamdan uzak kalabilmek ismine meskenden çıkmamaya çalıştığı o güçlü periyotta annesi ile birlikte yöresel tatları yapmaya, ufak ufak satmaya başladı Y.C. Yöresel tatlar, hamur işi onda farklı bir terapi tesiri yaratmıştı. bir süre daha sonra para kazanmaya başlamıştı, konutuna, ailesine yardım edebilmenin, hayatta farklı uğraşların da insanı kuvvetli kılabileceğini göstermişti ona.
Süreç sonunda her şey olağana dönünce baba da konuta geri dönmek istemişti doğal. “Ben babamdan bu biçimde gördüm, o da beni sevmemişti, nasıl sevileceğini bilmiyordum hiç” diye savunma yapsa da baba, Y.C. için bu bir özür olmadı hiç bir vakit. Anne de yaşadığı zorlukları, evlatlarının halini bildiğinden dolayı kabul etmedi babayı meskene. İçinde bir yerde canının acıdığını anlıyordum aslında. “Ben babam üzere bir baba olmayacağım, evlatlarımı sevgisiz bırakmayacağım” sözüyle de tüm yaşadığı travmayı iki cümleye sığdırmıştı Y.C.
hiç bir babanın ya da annenin haklı öne sürülen sebebi olamaz ‘Ben sevgi görmedim, nasıl sevileceğini bilmiyorum’ cümlesi. Asıl sevgi görmemiş, sevilmemiş bireyler bilir en epey sevilmemenin ne demek olduğunu.
Bakınız; şiddet, sevgisizlik, bunlar öğrenilebilir durumlar ve bunlarla karşılaşan, bu sorunları yaşayan bireylerde farklı önemli travmalar yaratır bu olumsuz durumlar. Şahsa ebeveynleri tarafınca gösterilen bu haller şahısta öğrenmeye, kişiyi misal tavır göstermeye sevk edebilir. Bayana, tabiata, hayvanlara gösterilen şiddetin temel taşlarından birisidir öğrenilmiş olumsuz davranışlar. Fesleğen bile dokumadığınız sürece kokusunu yaymıyor. Evlatlarınızı sevin, onlardan sevgiyi esirgemeyin ki onlarda tabiattan, hayvanlardan ve hayatlarına girecek insanlardan esirgemesinler.
Dr. Burcu Bostancıoğlu