“Bir gemi daha kalktı geri dönmemek üzere hayat limanından. Bu kere yolcusu, her tarafıyla kendine özgün hayat dolu Yücel Sayman”
Prof. Dr. Yücel Sayman 1996-2002 senelerında İstanbul Barosu Başkanlığı yaptı. hayatının son devrini Assos Bektaş köyü, Sivrice burnunda kütüphaneye çevirdiği deniz fenerinde geçirdi. Yazları, üniversiteden öğrencilerini, yurt haricinde arkadaşlarını çağırarak ideoloji ve hukuk kampları yapıyordu. Bazılarına bakılırsa bu, Aristoteles’in Asos’taki Yaşambilim Okulu gibisi üzereydi. Hastalığının arttığı devirde ise artık İstanbul’da, Beyoğlu’ndaki konutundaydı.
Prof. Dr. Yücel Sayman’ın etrafındaki insanlardan biri de avukat Faik Işık’tı. İstanbul Hukuk Fakültesi’nden bir küme akademisyenin hazırladığı “Yücel Sayman’a Armağan” kitabında ona ithafen yazanlardan biri de Faik Işık’tı.
İstanbul Barosunun eski liderlerinden Yücel Sayman’ın vefatın akabinde avukat Faik Işık, tanıdığı Yücel Sayman’ı Odatv için kaleme aldı.
TEKRAR DİZİP ANLATMAK…
“Yücel Sayman’ın ‘bizim fener’ ismiyle eşi Hacer hanım ile bir arada hazırladıkları bir kitapçığa yazdığı cümlelerini kendimce bir daha dizerek, onu kendi lisanıyla anmak ve özetlemek gerekirse anlatmak istedim.
“Deniz feneri üzere tutsağısın sen varlığının.
Kımıldayamadan durduğun yerde yalnızsın.
Gerçekte gerçekleştiremeyeceğin,
hatta denemeye yürek edemeyeceğin hayallerdeki kahramanın hâlidir bu.
Ben de yalnızım
fakat benim tutsaklığımın niçini,
kendi toplumsallığım.
Özgürlüğün yolunu soruyorsun;
insanoğlu gidermeden doğayı,
göğün ışıltılarını seyret,
rüzgarın esintilerini,
kayaların fısıltılarını dinle.
Bu sırra ihanet etmem.
ısrar etsen de o sırrı ben söylemem…
Dış dünyadan soyutlanıp,
her şeyi hiçe sayarak;
kendimiz mişiz gibisine,
yaşamak gerçek
sonsuzluğun özgürlük olduğu bir dünya öylesine… “
ACIYI GEÇİRMEZ
İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden bir küme akademisyenin hazırladığı “Yücel Sayman’a Armağan” kitabının birinci kısmı kendinin, eşinin, çocuklarının ve dostlarının yazdığı, onu anlatan anılar ve hislerle doludur.
Her ayrılığın birbirinden farklı hüzünleri oluşur. Karmakarışık olur insan. Ne diyeceğini bilmez. Kimi hiç bir manası olmayan “ışıklar ortasında uyusun” der. Kimi “başınız sağ olsun” (acınız güzelleşsin anlamında) der. Bazıları “Allah taksiratını affetsin” der. “Başka acı ıstırap göstermesin” diyenler de olur, “rahmet dilerim” diyen de.
Bunların hiç biri sevilen ve ömrümüzde manalı yerleri olan şahısları kaybetmenin acısını geçirmez. Oluşan boşlukları doldurmaz. Kaçınılmaz olan biyolojik gerçeklik karşısında hüzünlerimizi, kaybettiklerimizin hoş anlarını, güzelliklerini anarak ve kalplerimizdeki yerini koruyarak hafifçeletebiliriz.
Yüreğimiz çarptıkça o da bizimle yaşayacaktır.
Toygun Atila kardeşim benim Yücel hoca ile olan muhabbet, hürmet ve dostluğumuzu bilir. “Bize tanıdığın Yücel hocayı yaz” dedi. Armağan kitabında 14 sayfa özetleyerek yazmıştım.
Hislerimi bu biçimde bir anda şöyleki tabir edebilirim:
Yüzünü günbatımına dönen Assos Sivrice’de,
dünyanın sonundaki deniz fenerinde oluşturduğu kütüphanede tek tek toparlayıp elleriyle dizdiği kitapları geride bırakarak;
Küçük kayığında tek başına,
fikirler denizinde
sert dalgalarla keyifle boğuşmaktan yorgun vücudun ve ruhunla,
vakit gelmiş…
Aristoteles’in Assos’tan ayrıldığı üzere geri dönmemek üzere ayrılmışsın…
Artık telefonun yanıt veremeyecek,
her coğrafyadan dinlediğin notalar sonsuzlukta sensiz dolaşacak.
İstiklal caddesinin sokakları tanıdığı aşıklarını kaybettikçe ıssızlaşacak.
Bitmesin diye gecelere sarkan dost sohbetleri,
durağanlaşmadan yüzünde coşkuyla akarak yarınlara bakan hayatın keyifli çizgileri,
gözlerinin inanç veren doygun tebessümleri olmayacak.
Seni nazaranbilmeyi ne fazlaca beklemiş gözleri babasını bekleyen Yaprağın,
hangi yalnızlıklarda mahpustu Yusuf’un,
kim hazırlayacak artık sahurunu iftarını
sen şayet olmazsan küçük Can’ının?
Kalbi taş olmaz mı sensiz,
Hacer’in, aşkının?
Kaç anıya tanıklık etmiş ağır başlı ahşap mobilyaların,
düşünerek tartışmaktan sarhoş olmuş dostların,
sensiz mahzun olmaz mı?
Hoş anılar ve fikirlerin emanet artık gelecek jenerasyonlara.
Selam olsun önden giden güzellere.”
* Yücel Sayman Kızı Yaprak ile
Prof. Dr. Yücel Sayman 1996-2002 senelerında İstanbul Barosu Başkanlığı yaptı. hayatının son devrini Assos Bektaş köyü, Sivrice burnunda kütüphaneye çevirdiği deniz fenerinde geçirdi. Yazları, üniversiteden öğrencilerini, yurt haricinde arkadaşlarını çağırarak ideoloji ve hukuk kampları yapıyordu. Bazılarına bakılırsa bu, Aristoteles’in Asos’taki Yaşambilim Okulu gibisi üzereydi. Hastalığının arttığı devirde ise artık İstanbul’da, Beyoğlu’ndaki konutundaydı.
Prof. Dr. Yücel Sayman’ın etrafındaki insanlardan biri de avukat Faik Işık’tı. İstanbul Hukuk Fakültesi’nden bir küme akademisyenin hazırladığı “Yücel Sayman’a Armağan” kitabında ona ithafen yazanlardan biri de Faik Işık’tı.
İstanbul Barosunun eski liderlerinden Yücel Sayman’ın vefatın akabinde avukat Faik Işık, tanıdığı Yücel Sayman’ı Odatv için kaleme aldı.
TEKRAR DİZİP ANLATMAK…
“Yücel Sayman’ın ‘bizim fener’ ismiyle eşi Hacer hanım ile bir arada hazırladıkları bir kitapçığa yazdığı cümlelerini kendimce bir daha dizerek, onu kendi lisanıyla anmak ve özetlemek gerekirse anlatmak istedim.
“Deniz feneri üzere tutsağısın sen varlığının.
Kımıldayamadan durduğun yerde yalnızsın.
Gerçekte gerçekleştiremeyeceğin,
hatta denemeye yürek edemeyeceğin hayallerdeki kahramanın hâlidir bu.
Ben de yalnızım
fakat benim tutsaklığımın niçini,
kendi toplumsallığım.
Özgürlüğün yolunu soruyorsun;
insanoğlu gidermeden doğayı,
göğün ışıltılarını seyret,
rüzgarın esintilerini,
kayaların fısıltılarını dinle.
Bu sırra ihanet etmem.
ısrar etsen de o sırrı ben söylemem…
Dış dünyadan soyutlanıp,
her şeyi hiçe sayarak;
kendimiz mişiz gibisine,
yaşamak gerçek
sonsuzluğun özgürlük olduğu bir dünya öylesine… “
ACIYI GEÇİRMEZ
İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden bir küme akademisyenin hazırladığı “Yücel Sayman’a Armağan” kitabının birinci kısmı kendinin, eşinin, çocuklarının ve dostlarının yazdığı, onu anlatan anılar ve hislerle doludur.
Her ayrılığın birbirinden farklı hüzünleri oluşur. Karmakarışık olur insan. Ne diyeceğini bilmez. Kimi hiç bir manası olmayan “ışıklar ortasında uyusun” der. Kimi “başınız sağ olsun” (acınız güzelleşsin anlamında) der. Bazıları “Allah taksiratını affetsin” der. “Başka acı ıstırap göstermesin” diyenler de olur, “rahmet dilerim” diyen de.
Bunların hiç biri sevilen ve ömrümüzde manalı yerleri olan şahısları kaybetmenin acısını geçirmez. Oluşan boşlukları doldurmaz. Kaçınılmaz olan biyolojik gerçeklik karşısında hüzünlerimizi, kaybettiklerimizin hoş anlarını, güzelliklerini anarak ve kalplerimizdeki yerini koruyarak hafifçeletebiliriz.
Yüreğimiz çarptıkça o da bizimle yaşayacaktır.
Toygun Atila kardeşim benim Yücel hoca ile olan muhabbet, hürmet ve dostluğumuzu bilir. “Bize tanıdığın Yücel hocayı yaz” dedi. Armağan kitabında 14 sayfa özetleyerek yazmıştım.
Hislerimi bu biçimde bir anda şöyleki tabir edebilirim:
Yüzünü günbatımına dönen Assos Sivrice’de,
dünyanın sonundaki deniz fenerinde oluşturduğu kütüphanede tek tek toparlayıp elleriyle dizdiği kitapları geride bırakarak;
Küçük kayığında tek başına,
fikirler denizinde
sert dalgalarla keyifle boğuşmaktan yorgun vücudun ve ruhunla,
vakit gelmiş…
Aristoteles’in Assos’tan ayrıldığı üzere geri dönmemek üzere ayrılmışsın…
Artık telefonun yanıt veremeyecek,
her coğrafyadan dinlediğin notalar sonsuzlukta sensiz dolaşacak.
İstiklal caddesinin sokakları tanıdığı aşıklarını kaybettikçe ıssızlaşacak.
Bitmesin diye gecelere sarkan dost sohbetleri,
durağanlaşmadan yüzünde coşkuyla akarak yarınlara bakan hayatın keyifli çizgileri,
gözlerinin inanç veren doygun tebessümleri olmayacak.
Seni nazaranbilmeyi ne fazlaca beklemiş gözleri babasını bekleyen Yaprağın,
hangi yalnızlıklarda mahpustu Yusuf’un,
kim hazırlayacak artık sahurunu iftarını
sen şayet olmazsan küçük Can’ının?
Kalbi taş olmaz mı sensiz,
Hacer’in, aşkının?
Kaç anıya tanıklık etmiş ağır başlı ahşap mobilyaların,
düşünerek tartışmaktan sarhoş olmuş dostların,
sensiz mahzun olmaz mı?
Hoş anılar ve fikirlerin emanet artık gelecek jenerasyonlara.
Selam olsun önden giden güzellere.”
* Yücel Sayman Kızı Yaprak ile