Benim adım Davraz. Bugün bulutların eğleştiği doruklarım bir vakit içinder ortasında balıkların yüzdüğü, türlü su canlısının devinip durduğu bir denizin tabanıydı…
Benim adım Davraz. Milyonlarca yıldır Akdeniz’le Anadolu platosu içinde yükselen bir heybetle güneşin doğuşuna tanıklık ederim. Bir yanım mavi sulara, bir yanım bereketli toprağa hamiledir.
Benim ismi Davraz. Bir uçtan bir uca coğrafyamda halaya durmuş ulu Torosların bir koluyum. Adımı bana eteklerimde yaşayan beşerler verdi. Kimi uzaktan bakıp iç geçirdi, kimi eteklerime tutunup çarkıfeleğin çemberinden geçip gitti; kimi ise bulutlarla yarışan doruklarımı adımladı.
Dünyaya endişe salan hükümdarları da gördüm, yamaçlarımda sürüleriyle dolaşan korkusuz çobanları da. Güneyimde dikilen allı yeşilli giysiler ortasındaki ak benizli Akdağ’ın gerisinde ekmeği ve suyu kutsal bilip yaşayıp gidenlerin türkülerini dinledim bol yıldızlı ıssız gecelerde. Patlayan volkanların külleri düştü gövdeme, eteklerime kızgın lavlar. Başıma karlar yağdı, ayaklarıma sular. Göğsümde ulu meşeleri emzirdim, katran ve çamlar uç verdi durmaksızın.
* Kirazlıdere’den Isparta Davraz dağının görünümü
KOYNUMDA BESLEDİM
Benim adım Davraz. Kuzeyimden Karun’un görkemli zenginlik hikayelerini duydum ki Pers atlılarının nallarıyla eşelenen o bereketli topraklara karışıp gitti. Akdağ’ın arkasında yiğit Sagalassosluların dünyayı bir dikişte içmeye susamış bir hırsla Anadolu’ya giren Makedonyalı Büyük İskender’in ordusuna direnişlerini gördüm. Koca çınarların yapraklarından uğuldayıp Yumrutaş’ı aşarak sessizliği bozan bir çığlık oldu; özgürlük aşkıyla dağlara tutkun bir halkın feryadı. Hala unutmadım 500 Sagalassoslu’nun atalarından bir emanet üzere taşıdıkları özgür ruhlarını o karşı zirvede dağın, taşın ve coğrafyanın hafızasına emanet edişlerini…
Benim adım Davraz. Destanları da trajedileri koynumda besledim. Ancak en çok da ak benizli, al yanaklı kızlarla buğday ciltli kavruk oğlanların ömür aşkıyla birbirine akışına tanıklık etmeyi sevdim, sükunet içinde. Gövdemdeki gösterişli karaçamların rüzgârla zeybek oynayışını sessiz bir gururla izledim. Her türlü insan gelip geçti eteklerimden. Her birinin sırrını duydum lakin tek bir söz etmedim milyonlarca yıllık sükûtum verebileceğim en hoş karşılıktı zira.
Benim adım Davraz. Bir dağdan daha fazlasıyım görmesini bilene. Pagan ilahlarından Piskoposlara, Müslüman akıncılardan Horasan Erenlerine birfazlaca inancın izleriyle dolu dört bir yanım. Pagan tapınakları, kiliseler, manastırlar, mescitler, türbeler, medreseler ve kervansaraylar konduruldu binlerce yıldır eteklerime. Hepsinde de taşım, toprağım ve harcında suyum var. Bir gün olsun umutsuz koymadım, her kara günde beyaz karlarla örtülü o ışıklı alnıma bakan yürekleri.
Benim adım Davraz. Bugün göğsümdeki gevenleri söküp yerine lavanta diken, yaylalarımda otlayan keçileri, koyunları kovup kayak merkezi ve oteller yapan yöneticilere anlatacaklarım daha bitmedi. Susmanın da bir konuşma biçimi olduğunu en güzel ben bilirim, milyonlarca yıldır susarak anlattım zira. Suyun da, ekmeğin de, hayatın da en eski şahidiyim zira.
* Davraz dağının Kirazlıdere’den görünümü
DAHA BİTMEDİ…
Benim adım Davraz. Güneşin battığı istikametteki eteklerimde geniş bir sofra bezi üzere koca Isparta Ovası uzanır. Dört bir yanına diz çöküp, bağdaş kurarak binlerce yıldır bu sofradan beslenen köyler, kasabalar, kentler, beşerler gördüm. Keşişler ya da elçiler, seyyahlar ya da kaçkınlar; cüretkâr âşıklar ya da münzevi dervişler gördüm. Tutkulu bahçıvanlar, çalışkan bağbanlar gördüm.
Fakat bir denizin altındayken başımın üstünde balıkların yüzdüğü günlerden, zirvelerimin bulutlarla yarıştığı günlere uzanan milyonlarca yıllık tanıklığımda en çok son gördüklerime bugün oturmuş şaşkınlıkla ve sessiz bir biçimde ağlıyorum. Suyu ve ekmeği kutsal bilen bu toprakların beşerinin adım adım betona yenik düşmesine…
Alnıma düşen her kar adedinin buğday adedine, gül yaprağına, elmaya, kiraza, üzüme, kavuna ve domatese can olduğunu unutan insanların bağrımı yarmasına, suretimi delik deşik edip toprağımı betona boğmasına içerleyip duruyorum sükunet içinde…
Ağustos’ta iç yangını benim karlarım söndürmedi güya. Beşikten mezara, eşikten ocağa benim ormanlarım hayat vermedi güya binlerce yıllık insanlaşma yolculuğunda…
Benim adım Davraz. Görüp nazaranceklerim de anlatacaklarım da daha bitmedi…
Benim adım Davraz. Bir dağdan daha fazlasıyım bakıp görmesini bilene…
Yusuf Yavuz
Benim adım Davraz. Milyonlarca yıldır Akdeniz’le Anadolu platosu içinde yükselen bir heybetle güneşin doğuşuna tanıklık ederim. Bir yanım mavi sulara, bir yanım bereketli toprağa hamiledir.
Benim ismi Davraz. Bir uçtan bir uca coğrafyamda halaya durmuş ulu Torosların bir koluyum. Adımı bana eteklerimde yaşayan beşerler verdi. Kimi uzaktan bakıp iç geçirdi, kimi eteklerime tutunup çarkıfeleğin çemberinden geçip gitti; kimi ise bulutlarla yarışan doruklarımı adımladı.
Dünyaya endişe salan hükümdarları da gördüm, yamaçlarımda sürüleriyle dolaşan korkusuz çobanları da. Güneyimde dikilen allı yeşilli giysiler ortasındaki ak benizli Akdağ’ın gerisinde ekmeği ve suyu kutsal bilip yaşayıp gidenlerin türkülerini dinledim bol yıldızlı ıssız gecelerde. Patlayan volkanların külleri düştü gövdeme, eteklerime kızgın lavlar. Başıma karlar yağdı, ayaklarıma sular. Göğsümde ulu meşeleri emzirdim, katran ve çamlar uç verdi durmaksızın.
* Kirazlıdere’den Isparta Davraz dağının görünümü
KOYNUMDA BESLEDİM
Benim adım Davraz. Kuzeyimden Karun’un görkemli zenginlik hikayelerini duydum ki Pers atlılarının nallarıyla eşelenen o bereketli topraklara karışıp gitti. Akdağ’ın arkasında yiğit Sagalassosluların dünyayı bir dikişte içmeye susamış bir hırsla Anadolu’ya giren Makedonyalı Büyük İskender’in ordusuna direnişlerini gördüm. Koca çınarların yapraklarından uğuldayıp Yumrutaş’ı aşarak sessizliği bozan bir çığlık oldu; özgürlük aşkıyla dağlara tutkun bir halkın feryadı. Hala unutmadım 500 Sagalassoslu’nun atalarından bir emanet üzere taşıdıkları özgür ruhlarını o karşı zirvede dağın, taşın ve coğrafyanın hafızasına emanet edişlerini…
Benim adım Davraz. Destanları da trajedileri koynumda besledim. Ancak en çok da ak benizli, al yanaklı kızlarla buğday ciltli kavruk oğlanların ömür aşkıyla birbirine akışına tanıklık etmeyi sevdim, sükunet içinde. Gövdemdeki gösterişli karaçamların rüzgârla zeybek oynayışını sessiz bir gururla izledim. Her türlü insan gelip geçti eteklerimden. Her birinin sırrını duydum lakin tek bir söz etmedim milyonlarca yıllık sükûtum verebileceğim en hoş karşılıktı zira.
Benim adım Davraz. Bir dağdan daha fazlasıyım görmesini bilene. Pagan ilahlarından Piskoposlara, Müslüman akıncılardan Horasan Erenlerine birfazlaca inancın izleriyle dolu dört bir yanım. Pagan tapınakları, kiliseler, manastırlar, mescitler, türbeler, medreseler ve kervansaraylar konduruldu binlerce yıldır eteklerime. Hepsinde de taşım, toprağım ve harcında suyum var. Bir gün olsun umutsuz koymadım, her kara günde beyaz karlarla örtülü o ışıklı alnıma bakan yürekleri.
Benim adım Davraz. Bugün göğsümdeki gevenleri söküp yerine lavanta diken, yaylalarımda otlayan keçileri, koyunları kovup kayak merkezi ve oteller yapan yöneticilere anlatacaklarım daha bitmedi. Susmanın da bir konuşma biçimi olduğunu en güzel ben bilirim, milyonlarca yıldır susarak anlattım zira. Suyun da, ekmeğin de, hayatın da en eski şahidiyim zira.
* Davraz dağının Kirazlıdere’den görünümü
DAHA BİTMEDİ…
Benim adım Davraz. Güneşin battığı istikametteki eteklerimde geniş bir sofra bezi üzere koca Isparta Ovası uzanır. Dört bir yanına diz çöküp, bağdaş kurarak binlerce yıldır bu sofradan beslenen köyler, kasabalar, kentler, beşerler gördüm. Keşişler ya da elçiler, seyyahlar ya da kaçkınlar; cüretkâr âşıklar ya da münzevi dervişler gördüm. Tutkulu bahçıvanlar, çalışkan bağbanlar gördüm.
Fakat bir denizin altındayken başımın üstünde balıkların yüzdüğü günlerden, zirvelerimin bulutlarla yarıştığı günlere uzanan milyonlarca yıllık tanıklığımda en çok son gördüklerime bugün oturmuş şaşkınlıkla ve sessiz bir biçimde ağlıyorum. Suyu ve ekmeği kutsal bilen bu toprakların beşerinin adım adım betona yenik düşmesine…
Alnıma düşen her kar adedinin buğday adedine, gül yaprağına, elmaya, kiraza, üzüme, kavuna ve domatese can olduğunu unutan insanların bağrımı yarmasına, suretimi delik deşik edip toprağımı betona boğmasına içerleyip duruyorum sükunet içinde…
Ağustos’ta iç yangını benim karlarım söndürmedi güya. Beşikten mezara, eşikten ocağa benim ormanlarım hayat vermedi güya binlerce yıllık insanlaşma yolculuğunda…
Benim adım Davraz. Görüp nazaranceklerim de anlatacaklarım da daha bitmedi…
Benim adım Davraz. Bir dağdan daha fazlasıyım bakıp görmesini bilene…
Yusuf Yavuz