Nietzsche, Zerdüşt’ünü şöyleki konuşturdu:
-“Aynı yanılgıyı yaşayıp durursan, bu seni nasıl değiştirir?”
Son devirde yaşadığımız seller, yangınlar, sarsıntılar değil sadece…
Farkında mısınız; insan kusurundan kaynaklı ihmaller tartışılıp duruyor. Görüyoruz ki; bir arpa uzunluğu yol alınmıyor; “doğal afet” deyip, “kader” deyip işin ortasından sıyrılıyor iktidar.
halbuki:
Unutmaya başladığınız Soma maden ocağındaki çöküşün, yangınlardan farkı var mı?
Unutmaya başladığınız Aladağlar Kız Öğrenci Yurdu yangınının, sellerden farkı var mı?
Unutmaya başladığınız Afyon kent merkezindeki askeri kışlanın mühimmat deposunda meydana gelen patlamanın, zelzelede yıkılan binalardan farkı var mı?
Unutmaya başladığınız Pamukova tren kazasının, son günlerde gerisi gerisine yaşanan otobüs kazalarından farkı var mı?
Yazgı mi bunlar? “Kader” aslında hak ettiğinizdir! Yazgı, harekete geçmeyen şahsa asla yardım etmez.
Ülkemizdeki iktidarlar “kaderi”; beceriksizliğinin-ihmallerinin öne sürülen sebebi yaptı!
Liyakatsizliğin örtüsü oldu “alın yazısı…”
Asıl sıkıntı “niçin ders çıkaramadığımız” sorusu olmalı değil mi? Ne gezer… Büyük facia yaşanıyor; üç-dört gün konuşuluyor ve çabucak unutuluyor!
Evet, tıpkı yanılgıyı yapıyoruz, hiç değişmiyoruz.
ERDOĞAN’IN GÖZYAŞI
Yabancılaşma…
Kişinin (veya siyasal iktidarın) kendinden ve etrafından uzaklaşmasıdır.
Yabancılaşan, kendi haricinde herkesi soyutlar; hayatla-hakikatle ilişkisini koparır. Kıymet ölçüsünü kaybeder. “Paran kadar konuş” kabalığıdır yabancılaşma! Doymak bilmez tüketimdir yabancılaşma; bunun için her yol mübahtır.
Temel öge olan ‘öz’ün (benlik), artık “nesne” (kalıp) haline gelme durumudur yabancılaşma. İnsanın vefatıdır aslında…
Guy Debord‘anazaran, “Gösteri Toplumu” haline getirildik. bu biçimdece kapitalizmle şekillenen tüketim ilgileri, ülke ve ideoloji ayırt etmeksizin bir şov biçimi yaratır…
örneğin:
Yangınlar ve seller üzerine yapılan tartışmalara baktığınızda, birçok kimsenin acı yaşayanlar ile empati kur(a)madığı görülüyor. Herkes atışma, laf sokma, “tık” yani “gösteri” peşinde… Bu bir ruhsal bozukluktur; ki fazlaca kişi bunun farkında değil. Yalnızca bireyler mi?
Çarpıcı sorun toplumsal medyadaki yabancılaşmış/farkındalığı sıkıntılı bireyden epeyce, siyasal iktidarın hali-tavrıdır! Felaket bölgesinde çay dağıtmak da nedir? Yaptıkları duygusal retorik çıkışların yapay göründüğünün farkında değiller mi? Ki bu yeni değil; şunu yaşadık: “Cumhurbaşkanı gelecek” diye beşerler enkaz altında tutuldu.
Ya iktidar temsilcilerinin ettiği kelamların, döktüğü gözyaşının samimi olduğundan emin miyiz? Rol mü yapıyorlar? Bilemiyoruz. Lakin tahminiz o denli olduğu yönünde… Zira, bu kaçıncı felaket?
daha sonra? daha sonrası unutkanlık!
daha sonra bir daha daima kutsiyete- hamasete dayalı lafazanlık…
daha sonra bir daha yıkım, daima yıkım…
Bu kısır döngüden bir türlü çıkamama üzerinde durmak zorundayız.
AYTAÇ DURAK
Evet, derinde yatanın “yabancılaşma” olduğu gerçek. Lakin tüm bunları salt yabancılaşmayla da açıklayamayız.
Liyakatsizlik de var.
Beceriksizlik de var.
Ve kıymetli bir olgu daha var; günübirlik yaşamak/geleceği planlayamamak!
Aytaç Durak, “Söyleyeceklerim Var” kitabını gönderdi. Mektubunda diyor ki:
– “Bakanlık hala Kızılçam dikiminde ısrar ediyor. Bugün ülkemizde yanan ormanlar Akdeniz ve Ege’deki Kızılçamlardır. Kitabımda ikazlarda bulundum. Kızılçamın yerine defne, ceviz, badem, incir, harnup, zeytin ağaçları olursa büyük yangınlar olmaz.”
Aytaç Durak’ın savı gerçek mu bilmiyorum. Bildiğim bu konularda hiç bir planlama yapılmadığıdır. Sorumlu bakanlığın orman yangınlarına karşı hiç bir önlem almadığını, yaşanılan kaostan biliyoruz. Bir planı olmadığı ortaya çıktı.
Nedir planlama? Üzerinde muahedeye varılmış maksatları gerçekleştirmek için tasarlanmış tedbirler bütünüdür.
-Tıpkı Menderes periyodu gibi- son 40 yıldır Türkiye’yi bir daha plansız bıraktılar. “Bize plan değil pilav lazım” diyenler, kamucu planlamayı “komünistlik” diye yok etti.
Yangınlar, seller, zelzeleler vd. konusunda hiç bir planımız, temel amacımız yok; halbuki planlama, gelecekteki tehlikelerin dikkate alınarak bugünün kararlarının verilmesidir.
Görüyoruz mevcut iktidar, başına her geldiğinde birinci olmuş üzere şaşırıp panikliyor ve akabinde hamaset nutkuna başlayıp muhalefeti suçluyor.
Budur ülkemizin perişan hali: Başarmak için plan yapmayarak, başarısızlığa mahkûm olmak.
Ne diyor Nietzsche:
YAZININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN LÜTFEN TIKLAYINIZ
Soner Yalçın
-“Aynı yanılgıyı yaşayıp durursan, bu seni nasıl değiştirir?”
Son devirde yaşadığımız seller, yangınlar, sarsıntılar değil sadece…
Farkında mısınız; insan kusurundan kaynaklı ihmaller tartışılıp duruyor. Görüyoruz ki; bir arpa uzunluğu yol alınmıyor; “doğal afet” deyip, “kader” deyip işin ortasından sıyrılıyor iktidar.
halbuki:
Unutmaya başladığınız Soma maden ocağındaki çöküşün, yangınlardan farkı var mı?
Unutmaya başladığınız Aladağlar Kız Öğrenci Yurdu yangınının, sellerden farkı var mı?
Unutmaya başladığınız Afyon kent merkezindeki askeri kışlanın mühimmat deposunda meydana gelen patlamanın, zelzelede yıkılan binalardan farkı var mı?
Unutmaya başladığınız Pamukova tren kazasının, son günlerde gerisi gerisine yaşanan otobüs kazalarından farkı var mı?
Yazgı mi bunlar? “Kader” aslında hak ettiğinizdir! Yazgı, harekete geçmeyen şahsa asla yardım etmez.
Ülkemizdeki iktidarlar “kaderi”; beceriksizliğinin-ihmallerinin öne sürülen sebebi yaptı!
Liyakatsizliğin örtüsü oldu “alın yazısı…”
Asıl sıkıntı “niçin ders çıkaramadığımız” sorusu olmalı değil mi? Ne gezer… Büyük facia yaşanıyor; üç-dört gün konuşuluyor ve çabucak unutuluyor!
Evet, tıpkı yanılgıyı yapıyoruz, hiç değişmiyoruz.
ERDOĞAN’IN GÖZYAŞI
Yabancılaşma…
Kişinin (veya siyasal iktidarın) kendinden ve etrafından uzaklaşmasıdır.
Yabancılaşan, kendi haricinde herkesi soyutlar; hayatla-hakikatle ilişkisini koparır. Kıymet ölçüsünü kaybeder. “Paran kadar konuş” kabalığıdır yabancılaşma! Doymak bilmez tüketimdir yabancılaşma; bunun için her yol mübahtır.
Temel öge olan ‘öz’ün (benlik), artık “nesne” (kalıp) haline gelme durumudur yabancılaşma. İnsanın vefatıdır aslında…
Guy Debord‘anazaran, “Gösteri Toplumu” haline getirildik. bu biçimdece kapitalizmle şekillenen tüketim ilgileri, ülke ve ideoloji ayırt etmeksizin bir şov biçimi yaratır…
örneğin:
Yangınlar ve seller üzerine yapılan tartışmalara baktığınızda, birçok kimsenin acı yaşayanlar ile empati kur(a)madığı görülüyor. Herkes atışma, laf sokma, “tık” yani “gösteri” peşinde… Bu bir ruhsal bozukluktur; ki fazlaca kişi bunun farkında değil. Yalnızca bireyler mi?
Çarpıcı sorun toplumsal medyadaki yabancılaşmış/farkındalığı sıkıntılı bireyden epeyce, siyasal iktidarın hali-tavrıdır! Felaket bölgesinde çay dağıtmak da nedir? Yaptıkları duygusal retorik çıkışların yapay göründüğünün farkında değiller mi? Ki bu yeni değil; şunu yaşadık: “Cumhurbaşkanı gelecek” diye beşerler enkaz altında tutuldu.
Ya iktidar temsilcilerinin ettiği kelamların, döktüğü gözyaşının samimi olduğundan emin miyiz? Rol mü yapıyorlar? Bilemiyoruz. Lakin tahminiz o denli olduğu yönünde… Zira, bu kaçıncı felaket?
daha sonra? daha sonrası unutkanlık!
daha sonra bir daha daima kutsiyete- hamasete dayalı lafazanlık…
daha sonra bir daha yıkım, daima yıkım…
Bu kısır döngüden bir türlü çıkamama üzerinde durmak zorundayız.
AYTAÇ DURAK
Evet, derinde yatanın “yabancılaşma” olduğu gerçek. Lakin tüm bunları salt yabancılaşmayla da açıklayamayız.
Liyakatsizlik de var.
Beceriksizlik de var.
Ve kıymetli bir olgu daha var; günübirlik yaşamak/geleceği planlayamamak!
Aytaç Durak, “Söyleyeceklerim Var” kitabını gönderdi. Mektubunda diyor ki:
– “Bakanlık hala Kızılçam dikiminde ısrar ediyor. Bugün ülkemizde yanan ormanlar Akdeniz ve Ege’deki Kızılçamlardır. Kitabımda ikazlarda bulundum. Kızılçamın yerine defne, ceviz, badem, incir, harnup, zeytin ağaçları olursa büyük yangınlar olmaz.”
Aytaç Durak’ın savı gerçek mu bilmiyorum. Bildiğim bu konularda hiç bir planlama yapılmadığıdır. Sorumlu bakanlığın orman yangınlarına karşı hiç bir önlem almadığını, yaşanılan kaostan biliyoruz. Bir planı olmadığı ortaya çıktı.
Nedir planlama? Üzerinde muahedeye varılmış maksatları gerçekleştirmek için tasarlanmış tedbirler bütünüdür.
-Tıpkı Menderes periyodu gibi- son 40 yıldır Türkiye’yi bir daha plansız bıraktılar. “Bize plan değil pilav lazım” diyenler, kamucu planlamayı “komünistlik” diye yok etti.
Yangınlar, seller, zelzeleler vd. konusunda hiç bir planımız, temel amacımız yok; halbuki planlama, gelecekteki tehlikelerin dikkate alınarak bugünün kararlarının verilmesidir.
Görüyoruz mevcut iktidar, başına her geldiğinde birinci olmuş üzere şaşırıp panikliyor ve akabinde hamaset nutkuna başlayıp muhalefeti suçluyor.
Budur ülkemizin perişan hali: Başarmak için plan yapmayarak, başarısızlığa mahkûm olmak.
Ne diyor Nietzsche:
YAZININ TAMAMINI OKUMAK İÇİN LÜTFEN TIKLAYINIZ
Soner Yalçın