semaver
Active member
Cumhuriyet Genç Yazın sizlerle ÖFKEMİZ BİZİMDİR – DENEME
Gramsci, “Kayıtsızlardan nefret ediyorum” diyerek ne hoş söylemiş. Bugünün dünyasında insanların bir şeyden nefret etme ve öfke duyma hakkını seviyorum. Yoksulluktan, ırkçılıktan, sömürüden nefret etmek ve bunlara öfke duymak… Tahminen de günümüzde en samimi hislerin başında nefret ve öfke geliyor. Nefret etmek rövanşizmi doğururken öfke ise yargılamaya içkindir. Nefret anlık bir histir, öfke ise nefreti içererek onu aşar. Yani öfke, ortasında nefreti barındırırken onu aksiyona dönüştürmesini bilir.
Öfkeye gereksinimimiz var. Fark etmeden farklı biçimlerde öfkemizi dışa vururuz. Ettiği kârı güzelce deklare ettiktan daha sonra bizi küçülme mazereti ile işten çıkaran işverene ettiğimiz küfür, kafede otururken art masada duyduğumuz ırkçı telaffuzlara karşı hissettiğimiz tiksinti, yoksulluğumuza ve bizi fakir bırakanlara duyduğumuz öfke… Bir hissetme biçimi olarak nefret ve öfke bu açıdan epey kıymetli.
En küçük yaşlardan itibaren aklımıza sokulan “duygularını gizleme” baskısı, çocukken sınıfta yahut sokakta gözlerimiz dolduğunda hissedilen mahcubiyet ile kendini gösterir. Genç yaşlarda abartarak anlatma gereksinimi hissettiğimiz anılar, işe girmeye çalışırken mülakat sırasında palavra söyleme gerekliliği hissetmemiz ve yaşlanınca insanın geçmişe dair kendisine söylemiş olduği palavralar, bütün bunlar samimi olmayan kapitalistik dünyanın kararı. Hislerimiz daima saklı yahut yalnızca makul dostlarımıza makul kısmını açtığımız şeyler olarak kalıyor. Hislerini gizlemek ve hatta kendini kandırarak yaşamak ise yalnızca halkımıza mahsus değil. Başka toplumların da bu durumu yaşadığını görüyoruz. Tarih, dünyayı izlediği diziler ve toplumsal medyada gördüğü yazılardan ibaret goren, muhalif tweet’ler atıp bir yandan da yaşadığı hayata karşı ayaklanmayanları ve yoksullarla-yoksullaştıranları ve natürel bunun karşısında ses çıkaranları, yani periyodun her boyutunu yazacak. Lakin devrimizin nasıl akılda kalacağını bilemiyoruz, yazılması gereken bir tarih çabucak hemen bize gerçek bakıyor…
Hisleri, Doğu’ya mahsus, “otantik” denilerek “Batıda” bulunmayan ve geçmişin modülü sayanlar şüphesiz çıkacaktır. Ama işin en başında tarihi kazanmak için gerçekleri samimi ve hakikat halde konuşmamız gereklidir. İnsanız, elbette birilerini seveceğiz, sevişeceğiz, dostluklar kuracağız, yalnız kalmayacağız ama bunun yanında nefret de edeceğiz öfke de duyacağız. Zira dünya hengame verilecek kadar hoş, insanlık ve tabiat birilerin inkâr ve yıkım dileğine bırakılamayacak kadar kıymetli. Bu sebeple, bugün arbede vermemiz gerekenlere karşı duyduğumuz nefret ve öfke en samimi hislerimizdir.
Nefret ve öfke bir yana, barış ortasında yaşadığımızı düşünenler de var! Bir şey olmak beraberinde öteki bir şey olmamaktır, aksisi de geçerlidir, bir şey olmamak öteki bir şey olmaktır. Üstüne bomba yağmaması insanlara barış ortasında yaşadıklarını düşündürebilir, konutundan çalışan bir kesim pandeminin (küresel salgının) “cahillik” niçiniyle sürdüğünü sanabilir, köleliğin hâlâ devam ediyor olmasını belgesellerdeki kıssalardan birisi zannedebilir, yurdumuzda yaşıyor olmamız birilerinin kârı için halkların yurtlarından edildiği gerçeğini unutturabilir. Bütün bunlar yaşadığımız savaşı en açık halde gösteriyor. Barış ortasında yaşandığı ve bu barışın bozulmaması gerektiği insanlara söylenen en büyük palavradır ve de en büyük körlüğümüzdür.
Nefret, öfke ile birleşmediğinde savrulması kolaydır. hayatın kendisi nefret hissimizi körükleyecek o kadar fazla sebep sunuyor ki kimi vakit nefretimiz anlamsızlaşıyor. Gittiğimiz markette gelen artırımlara karşı personele serzenişte bulunanları, maaşını alamayınca işvereninin mülküne ziyan veren emekçi haberlerine rağmen işverene hak verenleri, eğitimin neden ve kim için gericileştiğine değil, öğretmelere kızanları görüyoruz. Nefretimiz o kadar başıboş ve yersiz istikametsiz ilerliyor ki tam manasıyla bir yabancılaşma yaşıyoruz.
Bu yabancılaşmayı aşmanın tek yolu; ırkçılığa, yobazlığa, sömürüye maruz kalmadığımız, hislerimizi ve isteklerimizi gizlemek zorunda bırakılmadığımız bir dünya için kayıtsız kalmamaktan ve kayıtsız kalmamızı isteyenlere karşı öfke duymaktan geçiyor. Gramsci işte bu sebeple kayıtsızlardan nefret ediyor…
BECERİKLİ BAYRAM
ANKARA ÜNİVERSİTESİ LİSAN VE TARİH COĞRAFYA FAKÜLTESİ ANTROPOLOJİ KISMI
İTİMADI KAYBOLAN, SAYGINLIĞI SARSILAN TÜRKİYE
Türkiye yıldızı parlayan, parmakla gösterilen ve süratle gelişmekte olan bir ülke pozisyonundaydı. Bunu da elbet Atatürk’ün ihtilallerine ve Cumhuriyetin o dev üzere esaslı mirasına borçluydu. Geleceği parlak önü ise açık bir ülkeydi. sebebi sıradan, zira cumhuriyetin sağlam temelleri üzerine kurulmuştu.
Dünyada eşi gibisi olmayan bir muvaffakiyet öyküsü ve adeta küllerinden bir daha doğan bir devlet geleneği vardı. Dünyada meselae pek rastlanmayan bir kurtuluş uğraşından daha sonra, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğinde her alanda attığı kıymetli adımlar, unsur ve ihtilaller ışığında hayata geçirilen yenilikler ve yapılan ihtilal hareketi ile rol model bir devlet yapısına sahipti Türkiye.
Çağdaş, laik, demokratik bir hukuk devleti temelleri üzerine kurulan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yolu aydınlıktı. Askeri, siyasi, ekonomik, eğitim, sıhhat ve toplumsal kültürel vb. her alanda gerçekleştirilen kıymetli ve yerinde yenilikler Türkiye’ye güç katmıştı. Bilhassa Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün “Yurtta barış cihanda barış” unsuru ve siyasi stratejisi hâlâ Türkiye için hayati değer taşıyor. Türkiye’nin büyük ülke olduğunun şifresi, pusulasıdır bu tarihi beyan. Gerek iç siyasette gerekse dış siyasette Türkiye’nin istikametini ve natürel olarak medeniyetler içindeki yerini almak için gerekli olan idealidir bu. Türkiye’nin bulunduğu coğrafya, jeopolitik pozisyonu ve jeostratejik değeri, yeraltı ve yerüstü zenginlikleri ile üç tarafının denizlerle çevrili olması, kıymetli boğazların olması, ticaret yolları ve transit geçiş güzergâhları üzere biroldukça değerli özelliğe sahip olması ülkenin kıymetini bir sefer daha ortaya koyuyor.
Türkiye’nin saygınlığının nasıl sarsıldığı ve Türkiye’ye itimadın nasıl kaybolduğu gerçeğini görmek için ise ülkenin son 20 yılına bakmak kâfi olacaktır sanırım. Bu hakikatler düşünüldüğünde Türkiye’nin son yirmi yılda ekseninin yüzde 90 kaydığı ve gerçeklerinden koparıldığı göz arkası edildiği bir gerçek. Bunun sebebi hayli açıktır. Radikal siyasal İslam ve İhvanizm hareketinin son yirmi yıldır Türkiye’deki iktidarlarının en parlak devrini yaşıyor olmasıdır. Siyasal İslamın (AKP) 2002’de iktidara gelmesiyle bu süreç yavaş yavaş başladı. Pekala, nasıl başladı bu süreç derseniz. Doğal ki Atatürk’ü ve ihtilallerini birer birer yok sayarak ve toplumu Cumhuriyetin kıymetlerinden uzaklaştırıp koparmaya çalışarak.
Atatürk ve Cumhuriyete ilişkin ne var ise yok edilmeye yerine ise İslam cumhuriyeti ideolojisini yerleştirmeye çalışıldı yıllardır. Kapatılan yahut satılan fabrikalar, özelleştirilen kurum ve kuruluşlarından tutun da devlet dairelerinden T.C. ibaresinin kaldırılmasına kadar sayısız değişim ve gelişmeler yaşandı. Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi yani başkanlık sistemi esasen her şeyi özetliyor. İç ve dış siyasette hamasete dayalı başarısız siyasi siyaset kararında Türkiye’nin yalnızlığına sebep oldu. Dünyada hatırı sayıda da olsa kelam sahibi olan Türkiye ne kelamı dinlenen ne de kelam sahibi olan bir ülke pozisyonundadır artık. Demokrasinin askıya alınması, hak hukuk ve adalet düzeneğinin yok olması ve ekonomik krizle birlikte dış siyasetteki yanlış stratejiler, hamaset siyaseti yüzünden Türkiye’nin itimadı kayboldu, saygınlığı sarsıldı. Çağdaş, laik, demokratik bir ülke olarak AB ile el sıkışacak olan Türkiye, en sonunda Ortadoğu’nun bataklığına saplanıp kucağına itildi. Eğitim sisteminin çökmesi, iktisat, sanayi, besin, tarım, hayvancılığın bitmesi. Yoksulluğun ve yolsuzluğun tavan yapması, işsizlik, gelir adaletsizliği, refah düzeyinin düşmesi, büyük toplumsal problemler ile çılgın projelerle hazinesini de dahil ederek geleceğini ipotek altına alınmasını eklersek ülke elli yıl geriye gitti. Türkiye’nin meseleleri saymakla bitmiyor ve hiç bir güzelleşme, gelişme düzelme de yok. Sonuç olarak büyük fotoğrafa baktığımızda her alanda bir gerileme ve geriye gitme kelam konusu ve her geçen gün ülkenin inancı kayboldu, saygınlığı sarsılmaya devam ediyor.
KAZIM ÖZATAK
VAN YÜZÜNCÜ YIL ÜNİVERSİTESİ TOPLUMSAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ
ARTIRIM – HİKAYE
Yeni çıkan bir minyatür kitabını bulmak üzere Beşiktaş’a daldılar. Daldılar demeli zira, Beşiktaş o gün hayli kalabalıktı. Becerikli bu biçimde kalabalık günlerde kendini sarı taksi üzere hissederdi. Beğenilen, onun insanların içinden süratli hızlı süzülüşü bir taksiye kıyasla fazla zarifti. Su kaydırağından salınır üzere akışkan ve seri hareket ediyordu. Hele o Aziz Asdvazazin Kilisesi’nden salınıp meyhanelerin içinden kayışı yok mu… Suyılanı üzereydi mübarek. Anason kokusu, kadeh çınlamaları derken yaşadığını hissederdi. her neyse ki bu kıvraklığı yardımıyla randevusuna yetişebilmişti. Gerçi Nisan’ın da ondan aşağı kalır yanı yoktu. Çocukluğu balık kasalarının içinde geçtiğindendir midir nedir bilinmez. Kalabalıkta insan ayıklamayı, yani insanların içinden sıvışmayı epey güzel bilirdi. bu biçimdelikle sözleştikleri saati sektirmeden, Kartal Heykeli’nin altında buluşabilmişlerdi. Göz göze gelip sarıldıktan daha sonrasında kitapçıya yöneldiler. İçeri girer girmez etiketlediği kitaplarla raflar içinde mekik dokuyan bir genci gözlerine kestirdiler. Kazağının üstündeki “Baran” yazılı yaka kartına bakılacak olursa, bu kişinin mağaza elemanı olduğuna kuşku yoktu. Çabucak aradıklarını tanım edip beklemeye koyuldular. O sırada, önlerindeki raftan indirdikleri Surname’nin minyatürlerinde kayboldular. O denli keyiflendiler ki kendilerine güveçte karides ısmarlasalar bu kadar keyifle beklerlerdi. Kitabın depodan gelmesi uzun sürmedi. Mağaza elemanının çevik hareketlerle ayak sesini duyurması, Nisan’ı irkti. Kaybolduğu denizden irkilerek çıkan Nisan’a yeni bir iskele getirmişti güya. Bu sefer elindeki Surname’yi bırakıp Metin And’ın derlediği minyatürler ortasına bıraktı kendini.
Yeni gelene odaklanamayan Uzman ve eleman göz göze geldiler. Kısa periyodik sessizliğin akabinde laflamaya başladılar. Çok satanlardı, Nobel’di, ödüllerdi derken… Baran’a kıyasla dinozor solculuğu ifşa olan Becerikli derdini gizleyemez oldu. Sahi mükafatlar demişken, fırsatını bulmuştu. Epeydir okumak istediği, bu yıl Oktay Akbal Hikaye Mükafatı verilen Adil İzci’nin Canım Ada’sını isteyebilirdi. İstedi de… bu biçimdelikle depoya gidip gelen elemanı biraz olsun başından savmış oldu. Ancak ne yapsındı, belirli ki çocuk acık geveze bir tipti. Aslında Mahir’e nazaran biraz daha kimlikçi, liberal olmasaydı kötü çocuk değildi. Açıkçası gevezelik demişken bizimkilerin de aşağı kalır yanı yoktu. Görüşlerin tersliğini boş verirseniz, tencere kapaktı anlayacağınız lakin ortaya bir kepçe girip ahengi bozdu. Ortaya giren bir öbür müşteriydi. Geldi ve bizim elemana tekrar depo yolu gözüktü. Şu hiç satmayan, kimi bazı hak ettiği ilgiyi jenerasyonları aşarak elde eden kitaplardan istemişti. O niçinle de kendisine müşteri demenin saygısızlık olacağına ikna olup ona, okur demeliydi. Koşar adım getirdiği kitabı teslim edip bizimkilere dönen mağaza elemanı Mahir’e sordu: “Kitabı alıyor musunuz?” diye. Uzman sağ elinin parmaklarını yanaklarında, çenesinde gezdirdi. Dudaklarını ısırdıktan daha sonra, “Maalesef, şimdilik kalsın. Kusura bakmayın, size de zahmet verdik” dedi. Güya Baran, beklediği yanıtı duymuş üzere hiç durmadan atladı: “Son sonucunız mı?” diyerek sol kaşını üst kaldırdı ve yüzünü hınzırca bir tebessüm sardı. Bizimkiler olayı ayıkmaya çabalarken Baran, birden çekti kitabı. Aldı sol eline. Sağ elinde tabanca üzere tuttuğu etiket makinasıyla, kitabın ardındaki etiketi yeniledi. İki haneli sayının sağ sayısı değişmiş kitaba beş lira artırım gelmişti. Otuz üç liralık kitap olmuştu size otuz sekiz lira. Yani anlayacağınız, Yetenekli çabucak hemen satın almadığı kitabı elinde tutarken fiyatı güncellenmiş, beş lira zamlanmıştı. Bir gün evvel baktığı eserin fiyatında artış gördüğü olmuştu tahminen lakin ömründe birinci defa bu biçimdesi bir duruma tanıklık ediyordu. Bu yaşadığı o kadar karikatürizeydi ki. Ülkenin ortasında bulunduğu durumu bu türlü bir mübalağa ile anlatacak olsa kimse ciddiye almazdı. halbuki bu yaşadığı gerçekti. Evet, yirmi birinci yüzyılın başlarındaki Türkiye’de, raflar içinde keşfe çıkan bir okurun elindeki kitaba artırım gelebiliyordu.
ABDULLAH KAYA
MARMARA ÜNİVERSİTESİ HOŞ SANATLAR FAKÜLTESİ SERAMİK CAM KISMI
BU KENT
Taş yığınları altında kaldı yüreğim
Bu kentin denizinde boğuldu hevesim,
Menfaatlerde kaldı güzelliklerim.
Sanki kaçış var mı bu kentten?
***
Arasam bulur muyum bu kentte bir yuva,
Beşerler gördüm hayalleri yalnızca para.
İnsanlık kaybolmuştu sokaklarda, yollarda!
Sanki kaçış var mı bu kentten?
***
Bırakın vücudumu kalsın artık bu yerde.
Ruhumu alıp gitmişimdir oldukçatan tahminen de!
Güya alışmak ölmek üzereydi düşününce.
Sanki kaçış var mı bu kentten?
ASLI IŞIK ÖZBEK
SÜLEYMAN ŞAH ANADOLU LİSESİ
Üniversite öğrencileri; hikaye, şiir ve denemelerini
[email protected]
adresine gönderebilirler.
Gramsci, “Kayıtsızlardan nefret ediyorum” diyerek ne hoş söylemiş. Bugünün dünyasında insanların bir şeyden nefret etme ve öfke duyma hakkını seviyorum. Yoksulluktan, ırkçılıktan, sömürüden nefret etmek ve bunlara öfke duymak… Tahminen de günümüzde en samimi hislerin başında nefret ve öfke geliyor. Nefret etmek rövanşizmi doğururken öfke ise yargılamaya içkindir. Nefret anlık bir histir, öfke ise nefreti içererek onu aşar. Yani öfke, ortasında nefreti barındırırken onu aksiyona dönüştürmesini bilir.
Öfkeye gereksinimimiz var. Fark etmeden farklı biçimlerde öfkemizi dışa vururuz. Ettiği kârı güzelce deklare ettiktan daha sonra bizi küçülme mazereti ile işten çıkaran işverene ettiğimiz küfür, kafede otururken art masada duyduğumuz ırkçı telaffuzlara karşı hissettiğimiz tiksinti, yoksulluğumuza ve bizi fakir bırakanlara duyduğumuz öfke… Bir hissetme biçimi olarak nefret ve öfke bu açıdan epey kıymetli.
En küçük yaşlardan itibaren aklımıza sokulan “duygularını gizleme” baskısı, çocukken sınıfta yahut sokakta gözlerimiz dolduğunda hissedilen mahcubiyet ile kendini gösterir. Genç yaşlarda abartarak anlatma gereksinimi hissettiğimiz anılar, işe girmeye çalışırken mülakat sırasında palavra söyleme gerekliliği hissetmemiz ve yaşlanınca insanın geçmişe dair kendisine söylemiş olduği palavralar, bütün bunlar samimi olmayan kapitalistik dünyanın kararı. Hislerimiz daima saklı yahut yalnızca makul dostlarımıza makul kısmını açtığımız şeyler olarak kalıyor. Hislerini gizlemek ve hatta kendini kandırarak yaşamak ise yalnızca halkımıza mahsus değil. Başka toplumların da bu durumu yaşadığını görüyoruz. Tarih, dünyayı izlediği diziler ve toplumsal medyada gördüğü yazılardan ibaret goren, muhalif tweet’ler atıp bir yandan da yaşadığı hayata karşı ayaklanmayanları ve yoksullarla-yoksullaştıranları ve natürel bunun karşısında ses çıkaranları, yani periyodun her boyutunu yazacak. Lakin devrimizin nasıl akılda kalacağını bilemiyoruz, yazılması gereken bir tarih çabucak hemen bize gerçek bakıyor…
Hisleri, Doğu’ya mahsus, “otantik” denilerek “Batıda” bulunmayan ve geçmişin modülü sayanlar şüphesiz çıkacaktır. Ama işin en başında tarihi kazanmak için gerçekleri samimi ve hakikat halde konuşmamız gereklidir. İnsanız, elbette birilerini seveceğiz, sevişeceğiz, dostluklar kuracağız, yalnız kalmayacağız ama bunun yanında nefret de edeceğiz öfke de duyacağız. Zira dünya hengame verilecek kadar hoş, insanlık ve tabiat birilerin inkâr ve yıkım dileğine bırakılamayacak kadar kıymetli. Bu sebeple, bugün arbede vermemiz gerekenlere karşı duyduğumuz nefret ve öfke en samimi hislerimizdir.
Nefret ve öfke bir yana, barış ortasında yaşadığımızı düşünenler de var! Bir şey olmak beraberinde öteki bir şey olmamaktır, aksisi de geçerlidir, bir şey olmamak öteki bir şey olmaktır. Üstüne bomba yağmaması insanlara barış ortasında yaşadıklarını düşündürebilir, konutundan çalışan bir kesim pandeminin (küresel salgının) “cahillik” niçiniyle sürdüğünü sanabilir, köleliğin hâlâ devam ediyor olmasını belgesellerdeki kıssalardan birisi zannedebilir, yurdumuzda yaşıyor olmamız birilerinin kârı için halkların yurtlarından edildiği gerçeğini unutturabilir. Bütün bunlar yaşadığımız savaşı en açık halde gösteriyor. Barış ortasında yaşandığı ve bu barışın bozulmaması gerektiği insanlara söylenen en büyük palavradır ve de en büyük körlüğümüzdür.
Nefret, öfke ile birleşmediğinde savrulması kolaydır. hayatın kendisi nefret hissimizi körükleyecek o kadar fazla sebep sunuyor ki kimi vakit nefretimiz anlamsızlaşıyor. Gittiğimiz markette gelen artırımlara karşı personele serzenişte bulunanları, maaşını alamayınca işvereninin mülküne ziyan veren emekçi haberlerine rağmen işverene hak verenleri, eğitimin neden ve kim için gericileştiğine değil, öğretmelere kızanları görüyoruz. Nefretimiz o kadar başıboş ve yersiz istikametsiz ilerliyor ki tam manasıyla bir yabancılaşma yaşıyoruz.
Bu yabancılaşmayı aşmanın tek yolu; ırkçılığa, yobazlığa, sömürüye maruz kalmadığımız, hislerimizi ve isteklerimizi gizlemek zorunda bırakılmadığımız bir dünya için kayıtsız kalmamaktan ve kayıtsız kalmamızı isteyenlere karşı öfke duymaktan geçiyor. Gramsci işte bu sebeple kayıtsızlardan nefret ediyor…
BECERİKLİ BAYRAM
ANKARA ÜNİVERSİTESİ LİSAN VE TARİH COĞRAFYA FAKÜLTESİ ANTROPOLOJİ KISMI
İTİMADI KAYBOLAN, SAYGINLIĞI SARSILAN TÜRKİYE
Türkiye yıldızı parlayan, parmakla gösterilen ve süratle gelişmekte olan bir ülke pozisyonundaydı. Bunu da elbet Atatürk’ün ihtilallerine ve Cumhuriyetin o dev üzere esaslı mirasına borçluydu. Geleceği parlak önü ise açık bir ülkeydi. sebebi sıradan, zira cumhuriyetin sağlam temelleri üzerine kurulmuştu.
Dünyada eşi gibisi olmayan bir muvaffakiyet öyküsü ve adeta küllerinden bir daha doğan bir devlet geleneği vardı. Dünyada meselae pek rastlanmayan bir kurtuluş uğraşından daha sonra, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün önderliğinde her alanda attığı kıymetli adımlar, unsur ve ihtilaller ışığında hayata geçirilen yenilikler ve yapılan ihtilal hareketi ile rol model bir devlet yapısına sahipti Türkiye.
Çağdaş, laik, demokratik bir hukuk devleti temelleri üzerine kurulan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yolu aydınlıktı. Askeri, siyasi, ekonomik, eğitim, sıhhat ve toplumsal kültürel vb. her alanda gerçekleştirilen kıymetli ve yerinde yenilikler Türkiye’ye güç katmıştı. Bilhassa Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün “Yurtta barış cihanda barış” unsuru ve siyasi stratejisi hâlâ Türkiye için hayati değer taşıyor. Türkiye’nin büyük ülke olduğunun şifresi, pusulasıdır bu tarihi beyan. Gerek iç siyasette gerekse dış siyasette Türkiye’nin istikametini ve natürel olarak medeniyetler içindeki yerini almak için gerekli olan idealidir bu. Türkiye’nin bulunduğu coğrafya, jeopolitik pozisyonu ve jeostratejik değeri, yeraltı ve yerüstü zenginlikleri ile üç tarafının denizlerle çevrili olması, kıymetli boğazların olması, ticaret yolları ve transit geçiş güzergâhları üzere biroldukça değerli özelliğe sahip olması ülkenin kıymetini bir sefer daha ortaya koyuyor.
Türkiye’nin saygınlığının nasıl sarsıldığı ve Türkiye’ye itimadın nasıl kaybolduğu gerçeğini görmek için ise ülkenin son 20 yılına bakmak kâfi olacaktır sanırım. Bu hakikatler düşünüldüğünde Türkiye’nin son yirmi yılda ekseninin yüzde 90 kaydığı ve gerçeklerinden koparıldığı göz arkası edildiği bir gerçek. Bunun sebebi hayli açıktır. Radikal siyasal İslam ve İhvanizm hareketinin son yirmi yıldır Türkiye’deki iktidarlarının en parlak devrini yaşıyor olmasıdır. Siyasal İslamın (AKP) 2002’de iktidara gelmesiyle bu süreç yavaş yavaş başladı. Pekala, nasıl başladı bu süreç derseniz. Doğal ki Atatürk’ü ve ihtilallerini birer birer yok sayarak ve toplumu Cumhuriyetin kıymetlerinden uzaklaştırıp koparmaya çalışarak.
Atatürk ve Cumhuriyete ilişkin ne var ise yok edilmeye yerine ise İslam cumhuriyeti ideolojisini yerleştirmeye çalışıldı yıllardır. Kapatılan yahut satılan fabrikalar, özelleştirilen kurum ve kuruluşlarından tutun da devlet dairelerinden T.C. ibaresinin kaldırılmasına kadar sayısız değişim ve gelişmeler yaşandı. Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemi yani başkanlık sistemi esasen her şeyi özetliyor. İç ve dış siyasette hamasete dayalı başarısız siyasi siyaset kararında Türkiye’nin yalnızlığına sebep oldu. Dünyada hatırı sayıda da olsa kelam sahibi olan Türkiye ne kelamı dinlenen ne de kelam sahibi olan bir ülke pozisyonundadır artık. Demokrasinin askıya alınması, hak hukuk ve adalet düzeneğinin yok olması ve ekonomik krizle birlikte dış siyasetteki yanlış stratejiler, hamaset siyaseti yüzünden Türkiye’nin itimadı kayboldu, saygınlığı sarsıldı. Çağdaş, laik, demokratik bir ülke olarak AB ile el sıkışacak olan Türkiye, en sonunda Ortadoğu’nun bataklığına saplanıp kucağına itildi. Eğitim sisteminin çökmesi, iktisat, sanayi, besin, tarım, hayvancılığın bitmesi. Yoksulluğun ve yolsuzluğun tavan yapması, işsizlik, gelir adaletsizliği, refah düzeyinin düşmesi, büyük toplumsal problemler ile çılgın projelerle hazinesini de dahil ederek geleceğini ipotek altına alınmasını eklersek ülke elli yıl geriye gitti. Türkiye’nin meseleleri saymakla bitmiyor ve hiç bir güzelleşme, gelişme düzelme de yok. Sonuç olarak büyük fotoğrafa baktığımızda her alanda bir gerileme ve geriye gitme kelam konusu ve her geçen gün ülkenin inancı kayboldu, saygınlığı sarsılmaya devam ediyor.
KAZIM ÖZATAK
VAN YÜZÜNCÜ YIL ÜNİVERSİTESİ TOPLUMSAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ
ARTIRIM – HİKAYE
Yeni çıkan bir minyatür kitabını bulmak üzere Beşiktaş’a daldılar. Daldılar demeli zira, Beşiktaş o gün hayli kalabalıktı. Becerikli bu biçimde kalabalık günlerde kendini sarı taksi üzere hissederdi. Beğenilen, onun insanların içinden süratli hızlı süzülüşü bir taksiye kıyasla fazla zarifti. Su kaydırağından salınır üzere akışkan ve seri hareket ediyordu. Hele o Aziz Asdvazazin Kilisesi’nden salınıp meyhanelerin içinden kayışı yok mu… Suyılanı üzereydi mübarek. Anason kokusu, kadeh çınlamaları derken yaşadığını hissederdi. her neyse ki bu kıvraklığı yardımıyla randevusuna yetişebilmişti. Gerçi Nisan’ın da ondan aşağı kalır yanı yoktu. Çocukluğu balık kasalarının içinde geçtiğindendir midir nedir bilinmez. Kalabalıkta insan ayıklamayı, yani insanların içinden sıvışmayı epey güzel bilirdi. bu biçimdelikle sözleştikleri saati sektirmeden, Kartal Heykeli’nin altında buluşabilmişlerdi. Göz göze gelip sarıldıktan daha sonrasında kitapçıya yöneldiler. İçeri girer girmez etiketlediği kitaplarla raflar içinde mekik dokuyan bir genci gözlerine kestirdiler. Kazağının üstündeki “Baran” yazılı yaka kartına bakılacak olursa, bu kişinin mağaza elemanı olduğuna kuşku yoktu. Çabucak aradıklarını tanım edip beklemeye koyuldular. O sırada, önlerindeki raftan indirdikleri Surname’nin minyatürlerinde kayboldular. O denli keyiflendiler ki kendilerine güveçte karides ısmarlasalar bu kadar keyifle beklerlerdi. Kitabın depodan gelmesi uzun sürmedi. Mağaza elemanının çevik hareketlerle ayak sesini duyurması, Nisan’ı irkti. Kaybolduğu denizden irkilerek çıkan Nisan’a yeni bir iskele getirmişti güya. Bu sefer elindeki Surname’yi bırakıp Metin And’ın derlediği minyatürler ortasına bıraktı kendini.
Yeni gelene odaklanamayan Uzman ve eleman göz göze geldiler. Kısa periyodik sessizliğin akabinde laflamaya başladılar. Çok satanlardı, Nobel’di, ödüllerdi derken… Baran’a kıyasla dinozor solculuğu ifşa olan Becerikli derdini gizleyemez oldu. Sahi mükafatlar demişken, fırsatını bulmuştu. Epeydir okumak istediği, bu yıl Oktay Akbal Hikaye Mükafatı verilen Adil İzci’nin Canım Ada’sını isteyebilirdi. İstedi de… bu biçimdelikle depoya gidip gelen elemanı biraz olsun başından savmış oldu. Ancak ne yapsındı, belirli ki çocuk acık geveze bir tipti. Aslında Mahir’e nazaran biraz daha kimlikçi, liberal olmasaydı kötü çocuk değildi. Açıkçası gevezelik demişken bizimkilerin de aşağı kalır yanı yoktu. Görüşlerin tersliğini boş verirseniz, tencere kapaktı anlayacağınız lakin ortaya bir kepçe girip ahengi bozdu. Ortaya giren bir öbür müşteriydi. Geldi ve bizim elemana tekrar depo yolu gözüktü. Şu hiç satmayan, kimi bazı hak ettiği ilgiyi jenerasyonları aşarak elde eden kitaplardan istemişti. O niçinle de kendisine müşteri demenin saygısızlık olacağına ikna olup ona, okur demeliydi. Koşar adım getirdiği kitabı teslim edip bizimkilere dönen mağaza elemanı Mahir’e sordu: “Kitabı alıyor musunuz?” diye. Uzman sağ elinin parmaklarını yanaklarında, çenesinde gezdirdi. Dudaklarını ısırdıktan daha sonra, “Maalesef, şimdilik kalsın. Kusura bakmayın, size de zahmet verdik” dedi. Güya Baran, beklediği yanıtı duymuş üzere hiç durmadan atladı: “Son sonucunız mı?” diyerek sol kaşını üst kaldırdı ve yüzünü hınzırca bir tebessüm sardı. Bizimkiler olayı ayıkmaya çabalarken Baran, birden çekti kitabı. Aldı sol eline. Sağ elinde tabanca üzere tuttuğu etiket makinasıyla, kitabın ardındaki etiketi yeniledi. İki haneli sayının sağ sayısı değişmiş kitaba beş lira artırım gelmişti. Otuz üç liralık kitap olmuştu size otuz sekiz lira. Yani anlayacağınız, Yetenekli çabucak hemen satın almadığı kitabı elinde tutarken fiyatı güncellenmiş, beş lira zamlanmıştı. Bir gün evvel baktığı eserin fiyatında artış gördüğü olmuştu tahminen lakin ömründe birinci defa bu biçimdesi bir duruma tanıklık ediyordu. Bu yaşadığı o kadar karikatürizeydi ki. Ülkenin ortasında bulunduğu durumu bu türlü bir mübalağa ile anlatacak olsa kimse ciddiye almazdı. halbuki bu yaşadığı gerçekti. Evet, yirmi birinci yüzyılın başlarındaki Türkiye’de, raflar içinde keşfe çıkan bir okurun elindeki kitaba artırım gelebiliyordu.
ABDULLAH KAYA
MARMARA ÜNİVERSİTESİ HOŞ SANATLAR FAKÜLTESİ SERAMİK CAM KISMI
BU KENT
Taş yığınları altında kaldı yüreğim
Bu kentin denizinde boğuldu hevesim,
Menfaatlerde kaldı güzelliklerim.
Sanki kaçış var mı bu kentten?
***
Arasam bulur muyum bu kentte bir yuva,
Beşerler gördüm hayalleri yalnızca para.
İnsanlık kaybolmuştu sokaklarda, yollarda!
Sanki kaçış var mı bu kentten?
***
Bırakın vücudumu kalsın artık bu yerde.
Ruhumu alıp gitmişimdir oldukçatan tahminen de!
Güya alışmak ölmek üzereydi düşününce.
Sanki kaçış var mı bu kentten?
ASLI IŞIK ÖZBEK
SÜLEYMAN ŞAH ANADOLU LİSESİ
Üniversite öğrencileri; hikaye, şiir ve denemelerini
[email protected]
adresine gönderebilirler.