semaver
Active member
Cumhuriyet Genç Yazın sizlerle ANLATIL(A)MAYAN
ALİ KEREM KORKMAZ
İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ SİYASAL BİLGİLER FAKÜLTESİ SİYASET BİLİMİ VE MEMLEKETLER ARASI İLGİLER
“…ekilir ekin geliriz
ezilir un geliriz
bir masraf bin geliriz
beni vurmak kurtuluş mu…”
Hasan Hüseyin Korkmazgil
Bu yazıyı yazmaya onu kaybedişimizin 38. yıldönümünde karar verdim. Ömrü boyunca onlarca cepheden gelen yüzlerce kurşuna karşı bir biçimde kendini savunmuştu lakin kanser onu sırtından hançerledi. 57 yıllık hayatına ciltlerce eser, Türk siyasal hayatını canlı canlı etkileyen iki mecmua sığdırdı. Bunların dışında ise birfazlaca yerde yazıları yayımlandı. Vefatının üstünden 38 yıl geçmesine karşın bugün hâlâ yazdığımız her yazıda öncelikli olarak onun tanıtılması, düzenlediğimiz programlara onu tanıtarak başlamamız benim kanıma dokunuyor açıkçası…
Hatalı olarak hepimizi görüyorum zira o “anlatıl(a)mayan” birisi. Öncelikle biz tanımıyoruz ki birebir unsurları paylaşmadığımız diğerlerine anlatalım onu…
YANILSAMALAR
Bugün hâlâ onu “cuntacı” ve “anti-demokratik” olmakla suçlayan çevrelerin olduğunu görmek acı verici. Bir kişiyi yargılamak için evvel onunla ilgili okuma yapmış olmak gereklidir ve onun “Devrim ve Demokrasi Üzerine” isimli yapıtını okuyanların onunla ilgili bu çıkarımlarda bulunacaklarını sanmıyorum. O, gerçek demokrasi ile yönetilen müreffeh bir Türkiye tahayyülüne sahipti ve ömrünü buna harcadı. Fabian Sosyalizmi’nden, Marksizm’den etkilendi ve Kemalizm’i bir daha yorumladı. Türk İhtilal sürecine yeni bir halka olarak “maarifçiliği” ve “anayasacılığı” aşarak yaşadığımız sorunların “içtimai” değil “iktisadi” olduğunu söyleyerek “iktisadiyatçı” düşünmemiz gerektiğini aktardı. Ona bakılırsa meselelerin tahlili “iktisadiyatçılık”taydı ve bunu hallettiğimizde kalan bütün meselelerimiz da sırasıyla çözülecekti.
“Yön”ünü kaybetmiş bir ülkeye yeni bir “yön” sunabilmek için ömrünün büyük bir kısmında boynunda iple yaşadı, Doğan Avcıoğlu. Yön’ü çıkardığı yaklaşık 5.5 yıl içerisinde iktidar olma stratejisi tekraren değişti zira o uyanıktı, dinamikti ve ortasında bulunduğu, konjonktüre nazaran düşünüyordu.
Yazıma başlamadan evvel ise Gökhan Atılgan hocanın Cumhuriyet gazetesinde yazdığı “Doğan Avcıoğlu: Devrimci ve tabu yıkıcı” başlıklı yazısını okudum (4 Kasım 2021). Haddime değil ama bu yazıya eklemek istediğim bir şey var. Avcıoğlu evet devrimci ve tabu yıkıcıydı fakat o birtakım etraflarda fazlaca daha büyük tabu haline bürünmüş, görmezden gelinmiş, yanlış anlaşılmıştır. Biz ise devrimci ve tabunun, tabu yıkıcısı olmalıyız.
HASTALIĞI BİLE ENGELLEYEMEDİ…
Ömrü boyunca çok üretkendi ve çalışma hırsıyla doluydu. Az uyuyup epeyce çalıştığı birfazlaca kişi tarafınca aktarıldı bugüne. Yakasına yapışan ölümcül hastalığı kadar bile onun üretkenliğini, çalışma isteğini kesememişti. Çok şiddetli mide yanmaları çektiği periyotta yaptırdığı kucak rahlesinde okumaya ve yazmaya devam etti zira yapılacak fazlaca iş vardı ve çabucak hemen ölmemişti… 4 Kasım 1983’te ise artık bayrağı devretme vakti gelmişti. Birfazlaca kişiyi “rahle-i tedrisi”nden geçirdi, fazlaca fazla kişiyi etkiledi lakin o bayrak yere düşe kalka bize kadar geldi… O bayrağı ömrümün sonuna kadar daima en yüksekte tutma sorumluluğunu yüreğimin en derinliklerinde hissediyorum. Onu tanıdığım vakit “Doğan Avcıoğlu”nu yaşatma ve anlatma kelamını kendime vermiştim ve bir daha ömrümün sonuna kadar bu kelam uğrunda yaşayacağımın kelamını veriyorum… Bu kelamları hâlâ birilerinin veriyor olması da ne başarısız ihtilal teşebbüsünün, ne hastalığının, ne de vefatının onu engelleyebildiğini gösterir…
“Devrimci Doğan, devrimci öldü…”
YAŞAMAK
SAKİNE DENİZ YILMAZ
HALİÇ ÜNİVERSİTESİ FEN EDEBİYAT FAKÜLTESİ PSİKOLOJİ KISMI
“Ama ne vakit çağırsam atılgan yanımı/ Çıkıp geliyor yine eski tembelliğim/ Bilmiyorum asla kimim ben/ Kaç şahısım, kaç kişi olacağım/ Bir çana dokunup da/ Çağırabilseydim gerçek kendimi/ Gerekliysem zira kendime/ yok olmamalıyım ben”
Dünyadaki bütün fakirlerin ve âşıkların şairi Pablo Neruda’nın bu dizileri bana hayatta “kendim” olmayı hatırlatıyor. Ben olmam sadece benimdir. Ne bir ebeveyn, ne ilişkin olduğum kültür, ne de ortasında yaşadığım kitle. Benimle yaşayan, benimle soluk alan ortasında olduğum bu “benlik”. Yaşamak zorunda olmak ne kadar sıkıntı bile olsa, ömrü bir anlığına bile durdurma talihimizin olmamasının yükünde kalsak bile. Her gün keyifli uyanmadığımız bu siyasi iklimde, benim üzere hisseden birileri olduğuna eminim. “Yok olmamalıyım ben” diyor Neruda. Yok olmamak için, kendimi bulmam gerek.
Hepimiz bir yanımızı çağırıyoruz bu hayatla baş etmek için. Kimileri sorumluluk almayı, kimileri umursamamayı, kimileri ise bastırmayı seçiyor. Kendimiz olmaya çalışmıyoruz artık. Sırf hayatta kalmaya çalışıyoruz.
CANLI OLMAK
“Bir canlının birinci ödevi, canlı olmaktır” der Erich Fromm. İçimizde kaç kendimiz var ve kaçı sahiden canlı? Kaçı bu hayatın sahiden farkında? Öylesine mi yaşıyoruz, günlerimizi mi geçiriyoruz? Canlı olmak dayanışma ortasında olmaktır, diğer canlılara yardım etmektir. Kendini bile bulamamış, kendine dair farkındalığa erişememiş bireyler diğerlerine karşı dayanışma gücünü nereden bulacaklar?
Lakin doyumsuz, huzursuz ve huzursuz bir hayat yolundayız. Geleceğimize dair kaygılarımız hepsinin önüne geçip bizi kendimizden uzaklaştırıyor. Siyasi yetkeye olan bağımız, hayatta kalmaya odaklı ömürlerimiz bizi sahiden “yaşamak” hareketinden uzaklaştırıyor.
Heba edilen ömürler, hayatın koşturması, sevdiklerimize sahiden sevgimizi hissettirmeden, dayanışmadan mahrum hayatlarımız siyasi hezeyanların altında birer birer eziliyor. Bu iklimde “yaşamak” başlığında romantik cümleler şüphesiz komik duruyor. Ancak aradığımız, sorguladığımız, ümitsiz olduğumuz bir gelecek var ise şayet; bu geleceğin tahlili aradığımız şeye esasen sahip olduğumuzdur.
Ateş nasıl kendini yakamazsa, bu hayatta da aradığım şey kendimim. Onu bulamam zira aslına bakarsan ona sahibim. Yaşamak gücünü kendimde bulduğumda diğerlerine yardım edebilirim.
GİDİŞİN SONRAKİ
OSMAN ŞAHİN
SABANCI ÜNİVERSİTESİ ELEKTRONİK MÜHENDİSLİĞİ
Gitmeler zordur,
Hele bir de sessiz sedasız olanları var ya…
Bir gün gelirsin, bakarsın etrafına;
daha sonra bilirsin ki, bir eksiğiz artık.
Susma vakti geldi yanaştı,
Bir mektup üzere buruşturulup atılan gönlüme.
Anladım ne kadar hayli yorulduğumu;
Kızaran gözlerime aynada baktığım vakit.
Kimse temiz değil…
Merhaba, çaresiz gözlerim !
Uyanma vakti geldi artık.
İlkbaharın birinci yansımaları, hoşgeldin…
BİZİM ORA
TİLBE ŞEVVAL YILDIRIM
İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ İDEOLOJİ KISMI
“İsmin artık bu” dedi, kabul ettim. Etmesem ne çıkardı ya. Bu kadar yaşanandan daha sonra karşı gelsem kazanan bir daha o olmayacak mıydı? Geçmişi düşününce, kendimden eksilenler haricinde bir şey bakılırsamez oldum. Artık ismim de farklı bir aidiyete gerçek yol alıyordu. Yazgım bir daha yazılıyordu. Kaçsam gitsem diye epeyce düşündüm, hakkımı yemeyin. Fakat nereye gideceğimi, nasıl bir tertip kurabileceğimi kestiremedim. Her örnek berbattı, her gün berbattı… en azından yapacağım aşikardı; yeni ismime yüklenen bakılırsavlerle sürüp gidecekti günlerim. İsmim gülmesi gereken yerde gülecek, alıp başını gitmesi gereken yerde arkasına bakmayacaktı. İsmimin aracı olacak vücudum, ben olmak haricinde her şey olacaktı. Bayan olacaktı, eş olacaktı, yüksekten bakacak lakin itaatkâr olacaktı…
Çok fazla düşünürsem delirecek üzere oluyorum. Onun için vakte bırakıyorum yaşanacakları. esasen şu yaşıma kadar en çok vakte bırakmayı öğrendim. Müdahale ettiğim de edemediğim şeyler de kendi çizgisinde ilerlemeye devam etti. Onca emek bir rüzgârla yıkıldı, bir çizikte oluk oluk kan oldu aktı. Onun için hissizleştim, akışına bıraktım. Görüp de “bilmiyorum” dedim, kulağıma geleni duymadım var iseydım. Beşerler, bu biçimde daha keyifli olunacağı ile ilgili demeçler yayımlıyorlar her gün. Sanıyorum kimsenin daha benden haberi yok.
Evvelden, istemesem de bir görüşe sadıktım. Bir inanca tabiydim, bir gayeye inanırdım. Karşımda yıkılan birini görür görmez içimden, ezip geçmek gelse de yapamazdım. meğer öylesi daha kolaydı. Lakin bizim orada o denli ortasından geldiği üzere davranamazdın. her insanın uyması gereken şaşmaz çizgilerle ağları örülmüş kurallar, yerine getirilmesi farz olan sorumluluklar vardı, en azından gün aydınlıkken. Gün döndü mü, güya nazarann göz de duyan kulak da paydos ederdi. Edermiş. Konut dedikleri dört duvardan, sıcak ateşin başından fakat sigara içmeye pencereye çıkar; “görmedim” diyebilmek için ışıklarını açmaz, “duymadım” diyebilmek için radyosunu sigarasına ortak bellerdi bizim ora. bu biçimdeydi köyüm. bu biçimde bir yerde içimi hınçla doldurdular. bu biçimde bir köyde, kimse anlamasın diye en kırmızısından jenerasyonu geçirdiler belime. Bizim oradan geriye ne içimde kötülük edecek mecal kaldı ne de kötülük görür görmez durdurabilecek yürek… Demir parmaklığı olmayan fakat ateşi her daim yanan hapishaneye bu köyden uğurlandım. Evvel direnme hakkımı elimden aldı bu köy, daha sonra konuşma hakkımı. Artık de düşünemez oldum. Hangi gündeyiz, neredeyiz, akışına bıraktım.
Artık yeni aidiyetimin omuzlarına yüklenecek sorumlulukların listesini sıralıyorlar önüme. Personel olarak görülen bu vücut, var oluş, baş… bir daha de hayli düşünmüyorum önümü. Akışına bırakıyorum.
Bir mecnunluk vuku bulma hamaseti gösterinceye kadar…
ALİ KEREM KORKMAZ
İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ SİYASAL BİLGİLER FAKÜLTESİ SİYASET BİLİMİ VE MEMLEKETLER ARASI İLGİLER
“…ekilir ekin geliriz
ezilir un geliriz
bir masraf bin geliriz
beni vurmak kurtuluş mu…”
Hasan Hüseyin Korkmazgil
Bu yazıyı yazmaya onu kaybedişimizin 38. yıldönümünde karar verdim. Ömrü boyunca onlarca cepheden gelen yüzlerce kurşuna karşı bir biçimde kendini savunmuştu lakin kanser onu sırtından hançerledi. 57 yıllık hayatına ciltlerce eser, Türk siyasal hayatını canlı canlı etkileyen iki mecmua sığdırdı. Bunların dışında ise birfazlaca yerde yazıları yayımlandı. Vefatının üstünden 38 yıl geçmesine karşın bugün hâlâ yazdığımız her yazıda öncelikli olarak onun tanıtılması, düzenlediğimiz programlara onu tanıtarak başlamamız benim kanıma dokunuyor açıkçası…
Hatalı olarak hepimizi görüyorum zira o “anlatıl(a)mayan” birisi. Öncelikle biz tanımıyoruz ki birebir unsurları paylaşmadığımız diğerlerine anlatalım onu…
YANILSAMALAR
Bugün hâlâ onu “cuntacı” ve “anti-demokratik” olmakla suçlayan çevrelerin olduğunu görmek acı verici. Bir kişiyi yargılamak için evvel onunla ilgili okuma yapmış olmak gereklidir ve onun “Devrim ve Demokrasi Üzerine” isimli yapıtını okuyanların onunla ilgili bu çıkarımlarda bulunacaklarını sanmıyorum. O, gerçek demokrasi ile yönetilen müreffeh bir Türkiye tahayyülüne sahipti ve ömrünü buna harcadı. Fabian Sosyalizmi’nden, Marksizm’den etkilendi ve Kemalizm’i bir daha yorumladı. Türk İhtilal sürecine yeni bir halka olarak “maarifçiliği” ve “anayasacılığı” aşarak yaşadığımız sorunların “içtimai” değil “iktisadi” olduğunu söyleyerek “iktisadiyatçı” düşünmemiz gerektiğini aktardı. Ona bakılırsa meselelerin tahlili “iktisadiyatçılık”taydı ve bunu hallettiğimizde kalan bütün meselelerimiz da sırasıyla çözülecekti.
“Yön”ünü kaybetmiş bir ülkeye yeni bir “yön” sunabilmek için ömrünün büyük bir kısmında boynunda iple yaşadı, Doğan Avcıoğlu. Yön’ü çıkardığı yaklaşık 5.5 yıl içerisinde iktidar olma stratejisi tekraren değişti zira o uyanıktı, dinamikti ve ortasında bulunduğu, konjonktüre nazaran düşünüyordu.
Yazıma başlamadan evvel ise Gökhan Atılgan hocanın Cumhuriyet gazetesinde yazdığı “Doğan Avcıoğlu: Devrimci ve tabu yıkıcı” başlıklı yazısını okudum (4 Kasım 2021). Haddime değil ama bu yazıya eklemek istediğim bir şey var. Avcıoğlu evet devrimci ve tabu yıkıcıydı fakat o birtakım etraflarda fazlaca daha büyük tabu haline bürünmüş, görmezden gelinmiş, yanlış anlaşılmıştır. Biz ise devrimci ve tabunun, tabu yıkıcısı olmalıyız.
HASTALIĞI BİLE ENGELLEYEMEDİ…
Ömrü boyunca çok üretkendi ve çalışma hırsıyla doluydu. Az uyuyup epeyce çalıştığı birfazlaca kişi tarafınca aktarıldı bugüne. Yakasına yapışan ölümcül hastalığı kadar bile onun üretkenliğini, çalışma isteğini kesememişti. Çok şiddetli mide yanmaları çektiği periyotta yaptırdığı kucak rahlesinde okumaya ve yazmaya devam etti zira yapılacak fazlaca iş vardı ve çabucak hemen ölmemişti… 4 Kasım 1983’te ise artık bayrağı devretme vakti gelmişti. Birfazlaca kişiyi “rahle-i tedrisi”nden geçirdi, fazlaca fazla kişiyi etkiledi lakin o bayrak yere düşe kalka bize kadar geldi… O bayrağı ömrümün sonuna kadar daima en yüksekte tutma sorumluluğunu yüreğimin en derinliklerinde hissediyorum. Onu tanıdığım vakit “Doğan Avcıoğlu”nu yaşatma ve anlatma kelamını kendime vermiştim ve bir daha ömrümün sonuna kadar bu kelam uğrunda yaşayacağımın kelamını veriyorum… Bu kelamları hâlâ birilerinin veriyor olması da ne başarısız ihtilal teşebbüsünün, ne hastalığının, ne de vefatının onu engelleyebildiğini gösterir…
“Devrimci Doğan, devrimci öldü…”
YAŞAMAK
SAKİNE DENİZ YILMAZ
HALİÇ ÜNİVERSİTESİ FEN EDEBİYAT FAKÜLTESİ PSİKOLOJİ KISMI
“Ama ne vakit çağırsam atılgan yanımı/ Çıkıp geliyor yine eski tembelliğim/ Bilmiyorum asla kimim ben/ Kaç şahısım, kaç kişi olacağım/ Bir çana dokunup da/ Çağırabilseydim gerçek kendimi/ Gerekliysem zira kendime/ yok olmamalıyım ben”
Dünyadaki bütün fakirlerin ve âşıkların şairi Pablo Neruda’nın bu dizileri bana hayatta “kendim” olmayı hatırlatıyor. Ben olmam sadece benimdir. Ne bir ebeveyn, ne ilişkin olduğum kültür, ne de ortasında yaşadığım kitle. Benimle yaşayan, benimle soluk alan ortasında olduğum bu “benlik”. Yaşamak zorunda olmak ne kadar sıkıntı bile olsa, ömrü bir anlığına bile durdurma talihimizin olmamasının yükünde kalsak bile. Her gün keyifli uyanmadığımız bu siyasi iklimde, benim üzere hisseden birileri olduğuna eminim. “Yok olmamalıyım ben” diyor Neruda. Yok olmamak için, kendimi bulmam gerek.
Hepimiz bir yanımızı çağırıyoruz bu hayatla baş etmek için. Kimileri sorumluluk almayı, kimileri umursamamayı, kimileri ise bastırmayı seçiyor. Kendimiz olmaya çalışmıyoruz artık. Sırf hayatta kalmaya çalışıyoruz.
CANLI OLMAK
“Bir canlının birinci ödevi, canlı olmaktır” der Erich Fromm. İçimizde kaç kendimiz var ve kaçı sahiden canlı? Kaçı bu hayatın sahiden farkında? Öylesine mi yaşıyoruz, günlerimizi mi geçiriyoruz? Canlı olmak dayanışma ortasında olmaktır, diğer canlılara yardım etmektir. Kendini bile bulamamış, kendine dair farkındalığa erişememiş bireyler diğerlerine karşı dayanışma gücünü nereden bulacaklar?
Lakin doyumsuz, huzursuz ve huzursuz bir hayat yolundayız. Geleceğimize dair kaygılarımız hepsinin önüne geçip bizi kendimizden uzaklaştırıyor. Siyasi yetkeye olan bağımız, hayatta kalmaya odaklı ömürlerimiz bizi sahiden “yaşamak” hareketinden uzaklaştırıyor.
Heba edilen ömürler, hayatın koşturması, sevdiklerimize sahiden sevgimizi hissettirmeden, dayanışmadan mahrum hayatlarımız siyasi hezeyanların altında birer birer eziliyor. Bu iklimde “yaşamak” başlığında romantik cümleler şüphesiz komik duruyor. Ancak aradığımız, sorguladığımız, ümitsiz olduğumuz bir gelecek var ise şayet; bu geleceğin tahlili aradığımız şeye esasen sahip olduğumuzdur.
Ateş nasıl kendini yakamazsa, bu hayatta da aradığım şey kendimim. Onu bulamam zira aslına bakarsan ona sahibim. Yaşamak gücünü kendimde bulduğumda diğerlerine yardım edebilirim.
GİDİŞİN SONRAKİ
OSMAN ŞAHİN
SABANCI ÜNİVERSİTESİ ELEKTRONİK MÜHENDİSLİĞİ
Gitmeler zordur,
Hele bir de sessiz sedasız olanları var ya…
Bir gün gelirsin, bakarsın etrafına;
daha sonra bilirsin ki, bir eksiğiz artık.
Susma vakti geldi yanaştı,
Bir mektup üzere buruşturulup atılan gönlüme.
Anladım ne kadar hayli yorulduğumu;
Kızaran gözlerime aynada baktığım vakit.
Kimse temiz değil…
Merhaba, çaresiz gözlerim !
Uyanma vakti geldi artık.
İlkbaharın birinci yansımaları, hoşgeldin…
BİZİM ORA
TİLBE ŞEVVAL YILDIRIM
İSTANBUL ÜNİVERSİTESİ İDEOLOJİ KISMI
“İsmin artık bu” dedi, kabul ettim. Etmesem ne çıkardı ya. Bu kadar yaşanandan daha sonra karşı gelsem kazanan bir daha o olmayacak mıydı? Geçmişi düşününce, kendimden eksilenler haricinde bir şey bakılırsamez oldum. Artık ismim de farklı bir aidiyete gerçek yol alıyordu. Yazgım bir daha yazılıyordu. Kaçsam gitsem diye epeyce düşündüm, hakkımı yemeyin. Fakat nereye gideceğimi, nasıl bir tertip kurabileceğimi kestiremedim. Her örnek berbattı, her gün berbattı… en azından yapacağım aşikardı; yeni ismime yüklenen bakılırsavlerle sürüp gidecekti günlerim. İsmim gülmesi gereken yerde gülecek, alıp başını gitmesi gereken yerde arkasına bakmayacaktı. İsmimin aracı olacak vücudum, ben olmak haricinde her şey olacaktı. Bayan olacaktı, eş olacaktı, yüksekten bakacak lakin itaatkâr olacaktı…
Çok fazla düşünürsem delirecek üzere oluyorum. Onun için vakte bırakıyorum yaşanacakları. esasen şu yaşıma kadar en çok vakte bırakmayı öğrendim. Müdahale ettiğim de edemediğim şeyler de kendi çizgisinde ilerlemeye devam etti. Onca emek bir rüzgârla yıkıldı, bir çizikte oluk oluk kan oldu aktı. Onun için hissizleştim, akışına bıraktım. Görüp de “bilmiyorum” dedim, kulağıma geleni duymadım var iseydım. Beşerler, bu biçimde daha keyifli olunacağı ile ilgili demeçler yayımlıyorlar her gün. Sanıyorum kimsenin daha benden haberi yok.
Evvelden, istemesem de bir görüşe sadıktım. Bir inanca tabiydim, bir gayeye inanırdım. Karşımda yıkılan birini görür görmez içimden, ezip geçmek gelse de yapamazdım. meğer öylesi daha kolaydı. Lakin bizim orada o denli ortasından geldiği üzere davranamazdın. her insanın uyması gereken şaşmaz çizgilerle ağları örülmüş kurallar, yerine getirilmesi farz olan sorumluluklar vardı, en azından gün aydınlıkken. Gün döndü mü, güya nazarann göz de duyan kulak da paydos ederdi. Edermiş. Konut dedikleri dört duvardan, sıcak ateşin başından fakat sigara içmeye pencereye çıkar; “görmedim” diyebilmek için ışıklarını açmaz, “duymadım” diyebilmek için radyosunu sigarasına ortak bellerdi bizim ora. bu biçimdeydi köyüm. bu biçimde bir yerde içimi hınçla doldurdular. bu biçimde bir köyde, kimse anlamasın diye en kırmızısından jenerasyonu geçirdiler belime. Bizim oradan geriye ne içimde kötülük edecek mecal kaldı ne de kötülük görür görmez durdurabilecek yürek… Demir parmaklığı olmayan fakat ateşi her daim yanan hapishaneye bu köyden uğurlandım. Evvel direnme hakkımı elimden aldı bu köy, daha sonra konuşma hakkımı. Artık de düşünemez oldum. Hangi gündeyiz, neredeyiz, akışına bıraktım.
Artık yeni aidiyetimin omuzlarına yüklenecek sorumlulukların listesini sıralıyorlar önüme. Personel olarak görülen bu vücut, var oluş, baş… bir daha de hayli düşünmüyorum önümü. Akışına bırakıyorum.
Bir mecnunluk vuku bulma hamaseti gösterinceye kadar…