semaver
Active member
Cumhuriyet Genç Yazın sizlerle CUMHURİYET MUCİZESİ
KAAN YEŞİLÇİMEN
MARMARA ÜNİVERSİTESİ İŞLETME FAKÜLTESİ
1215 yılında Magna Carta imzalandığından beri, tıpkı topraklar üzerinde yaşayan topluluklar kendi haklarını kazanarak, koruyarak ve geliştirerek ulus olmakta ve çağdaşlaşmanın, aydınlanmanın kapısını aralamaktadır.
Bizim coğrafyamızda 19. yüzyılda başlayan aydınlanma hareketlerinin ne yazık ki uzun yıllar boyunca, millet olamadığımız için tam manasıyla muvaffakiyete ulaştığını söyleyemeyiz.
20. yüzyılda ise Türk halkı ebedi başkanı Gazi Mustafa Kemal Atatürk ile bu makûs talihi bir mucize ile değiştirdi.
“Hâkimiyet kayıtsız koşulsuz milletindir” kelamının altını dolduran, Anadolu coğrafyasında yaşayan bu halkı yurttaş yapan ve devletin sahibi olduğunu hatırlatan Cumhuriyet, bugüne kadar milyonlarca yüreğin öyküsünü değiştirdi.
Bu mucizenin ismi ise “Cumhuriyet Mucizesi” idi.
Son senelerda ise ülkemizde yaşanan olaylar her birimizi üzüyor ve kimi birtakım ümitsizliğe kapılmamıza niye oluyor. Birtakım yurttaşların ise ülkeyi terk etmelerine kadar devam eden bir boyuta ulaşıyor. halbuki Cumhuriyettilk evvel yarı sömürge kullardık. Cumhuriyet bizi yurttaş yaptı.
Bu sıralar Türk gençliğine tıpkı 100 yıl evvelki üzere tarihi bir sorumluluk düşüyor. Cumhuriyeti, düştüğü yerden kaldırma sorumluluğu. Türkiye’yi aydınlığa çıkarma sorumluluğu.
Bizim bu topraklara borcumuz var. Anadolu’da kendi başına açıp solan çiçekler bırakmayana kadar, bu ülkenin insanlarını, hayvanlarını, ormanlarını özgür günlerine kavuşturana kadar gayret etmeye mecburuz.
Zaman, eğilip bükülme zamanı değil, tarihi sorumluluğu üstlenerek Cumhuriyetimizi kurtarma periyodu. Şayet bir güç arıyorsak, epeyce uzağa bakmamıza gerek yok:
“Muhtaç olduğumuz kudret, damarlarımızdaki asil kanda mevcut…”
EVCİLİK
FEHMİ MARANKOS
DOĞU AKDENİZ ÜNİVERSİTESİ
Meskenin önündeki tahta kanepeye oturdum. Sessiz, sakin her şey. Gökte en ufak bir leke yok. Masmavi. Yalnız ileride, şu çayırlığın üstünde ufak bir bulut var. Ufacık. Tombul. Yuvarlak bir şey. İnsanın bakınca uykusunun geleceği, keyifli düşler nazaranceği cinsten. Çayırlarda veya kimi toprak yolların kenarında uzunluk gösteren ve puf diye üfleyince uçan şu çiçeğe benziyor.
Çocukken Burcu ve Selma ile oldukçaça üflerdik o çiçeğe. Puf yaptık mıydı hepsi uçar, birer kuş, birer kelebek olurdu hayalimizde.
Annelerimiz sadece üçümüzün bir ortada bulunmasına müsaade verirdi. Yaramazlık yapmazdık zira. Evcilik oynardık. Dondurmalar yer, karpuzlar dişlerdik. Kitaplar okurduk, Verne’ler, İzgü’ler… Evcilik oyununda bir gün Selma’nın, bir başka gün ise Burcu’nun kocası olurdum. Güya mahallede bir üçümüz varmışız üzere.
İlkyaz geldi mi üç katlı apartmanımızın önündeki bahçede evvel dut ağacının yaprakları açardı. Kocaman bir dut. Kocaman bir gölge. Kocaman bir oyun alanı. Altındaki tahta kanepeye oturur, ya annelerimizin elimize verdiği limonataları içer kekleri yer veya da koca bir karpuz dilimini dişlerdik. Sakin, düş kurarak televizyondaki birkaç çizgi sinemadan, Susam Sokağı’ndan veya Çakmaktaşlardan bahseder, evvelki akşam okuduğumuz kitaplardaki serüvenlerden kelam açar, ayaklarımızı sallayarak, nemli ilkyaz kokusunu içimize çekerek saatlerin geçişinden habersiz otururduk. Saatlerin, günlerin, haftaların geçtiğini lakin yaz bitip de okulların açılması yaklaştığında idrak ederdik. Vakit demir atmazdı ki bulunduğumuz yere.
Bütün bu sakin geçen günlere, yumurtanın ortasından de, olgunlaşmış, hasat edilmiş ekinlerden de sarı saçları olan, bizden bir çok yaramaz Mert biraz hareket, süratlilik katardı. Dereye girer, yosunların ortasına ellerini korkmadan, orada ne olduğunu merak etmeden daldırır, kimi vakit bir kurbağayı, kimi vakit yavru bir kaplumbağayı, kimi zamanse bir tatlı su yılanını çıkarır, babasının tıraş dolabından aşırdığı bir usturanın sayesinde, kendi kelamlarıyla, o hayvancağızı ameliyat ederdi. Sonraki günü de babası her şeyden habersiz tıpkı usturayla yüzünü tıraş etmiş olurdu. Bugün düşünüyorum da bu biçimde birisi içgüdüsel olarak vahşiliğini dizginlemek için bu vahşeti uygulamıyorsa o merakıyla zooloji bilimine biroldukça katkı vermesi lazım gelir. Lakin Mert bunları sadece bize hamasetini ispat etme, bir çeşit yakınlaşma ihtiyacından yapıyordu.
Bir defasında sazlıkların içinde bir helikopter böceği yakalamış, onu bir cam kavanozun içine koymuş, sonraki gün bize, gece ona tutunarak Paşabeleni’nin üzerinde uçtuğuna yeminler etmişti. Bizim inanmadığımızdan şüphelenince de türlü ispatlamalara başvurmuş, onlar da kâr etmeyince “Siz de amma yaptınız! Ne yani, geceleri helikopter böceklerinin büyüdüğünü bilmiyor musunuz yoksa?” diye bilgiççe sormuştu.
O denli işte. Kurbağa Mahallesi anılarıdır bunlar. Beni düşlere sürükleyen, yıllar evvelden saatler… Sabahları kahvaltımız biter bitmez, babalarımız işe sarfiyat gitmez birimizin meskeninde rasgele toplanışımız, TRT2’de Bob Ross ile Fotoğraf Sevinci veya Susam Sokağı seyredişimiz… Bir tuvale üçümüz birden Bob Amca üzere fotoğraf yapmaya çalışmamız…
Büyüdükçe, insanlardan, ömürden kopma isteği arttıkça, ikiyüzlülüklerle, palavralarla, kötülüklerle karşılaştıkça bir daha hatırlanacak bir sığınak, bir daha dönülmek, yaşanmak, bu biçimdea demir atmak istenilen anılar bunlar… kimi vakit bir müzik, kimi vakit bir fotoğraf, kimi vakit bir yemek kokusu o günleri hatırlatır bize, bir daha bir düş olarak kalmış vakte geri gdolayır. Proust, kurabiye kokusuyla geçmişe gittiğinden bahseder. Babam da birtakım yemekleri bilhassa sever; tadıyla, kokusuyla o yemeklerin kendisini geçmişe götürdüğünden, güya büyükannesinin yemeği masaya getireceğini sandığından, sakallı dedesinin patatesli bulguruna kaşığı gizlice daldırdığını bir daha hissettiğinden bahseder. kimi vakit daha canlı, daha canlı hissediliyor o anılar, şimdiki üzere anımsadığın, olaylar, oyunlar…
Kalktım kanepeden. Binlerce anı arı sürüsü üzere üşüştü üzerime. Şurada otururduk, şurada dereye olta atardık. Birinci pedal çevirdiğim toprak yol, sazlıkların içinden çarşıya kadar uzar masraf. Kertenkeleler, kurbağalar yoldan kaçışır, dereye cup diye atlarlar. daha sonra birinci kere, daha ilkokula giderken, İstanbul’dan buraya yazlığa gelen Şara’yla kilerde öpüşmem… Binlerce anı. Tatlısı, tatsızı… tekrar yaşanır mı bu biçimde modülü? Esin Engin radyoda ne hoş söylerdi: “Dön desem senelera geri döner mi?” Sanatkarlar düş insanıdırlar, ressamlar, müzikçiler, müellifler…
İşte, bir anı daha. O gün Selma ile evliydim oyunda. Onunla daha fazla konuşuyorduk bu yüzden. Baktım, Burcu’nun gözleri dolu dolu… Kızarmış, yaşlar birikmiş. Ne olduğunu soramadan koştu, uzaklaştı. Peşinden gittim, apartmanın birinci basamağındayken yakaladım. Durdu. Ne olduğunu, niçin ağladığını sordum birkaç kere. O daima sustu. Sadece bana bakmakla yetiniyordu kızarmış gözleriyle. Dayanamadım, “Mızıkçısın!” diye bağırdım. “Öyle söyleme” dedi ağlayarak. “Seni kıskanıyorum çünkü” diye bir fısıltı duyuldu daha sonra. hiç bir şey anlamadım. “Yarın da seninle evleneceğim, şunun şurasında yarım gün kaldı.” “Hayır!” diye sesini yükseltti. Huduttan kızarmıştı, al al olmuştu yanakları: “Ben daima benimle evli olmanı istiyorum” dedi. Selma’ya haksızlık olacağını söylemiş oldum. “Ama Selma seni sevmiyor, ben ise seviyorum seni, birebir vakitte oldukca!” O günlerde ablamın okul arkadaşlarına övgüyle bahsetmiş olduğu Hamsun’un Victoria’sını okumuştum. Elini kızın yanağına koyuyordu çocuk. Ben de o denli yaptım. Sıcaktı, sıcacıktı Burcu’nun yanağı. Uzandım, yanağından öptüm. Utandı, merdivenleri süratlice tırmandı. O yaşın gururu vuku buldu bende, daima Burcu’yla evli kaldım daha sonra.
Daha ileriki senelerda, bir oyundan farklı, gerçek bir sevgilisinin olduğunu öğrendim. çabucak hemen lisedeydik. Dut ağacının altındaki kanepede söylemişti. Bizden biraz büyükmüş, üniversiteye gidiyormuş. Öyleymiş işte, bana söyleme, ihtiyacı duymuş. Ne yapılırdı bu biçimde bir haber karşısında? Sustum, “Yaa” dedim, tebrik ettim, daha sonra onu dinledim sırf. O an içimde bir şeylerin kırıldığını, parçalandığını hissettim. Söylese miydim onu sevdiğimi? Ne yapardı, ayrılır mıydı sevgilisinden? Ayıplar mıydı yoksa? Bilmiyordum, sırf susmakla yetindim. Sevdiğimi söyleyemedim.
daha sonra o yaz üniversiteleri kazandık. O Ankara’ya gidecekti, bense Kıbrıs’a. Ailesi de gidecekti onunla, taşınacaklardı. Babası postaniçin emekliydi, “Belki bir gün geliriz” diyordu. Bir ağustos günü, öğlen vakti, deredeki kurbağalar vıraklarken, helikopter böcekleri sazlıklar içinde uçarken sessiz bir biçimde, tek bir kelam söylemeden kanepede oturduk. On yıl, on beş yıl evvel nasılsa o denli kokuyordu Burcu. Bir ilkyaz kokusu sinerdi cildine. kimi vakit bana yaslandığında güya yaşama şartım sırf o kokuymuş üzere içime çekerdim kokusunu.
Bir orta göz göze geldik. Tıpkı onu yanağından öptüğüm günkü üzere yaşla doluydu, kızarmıştı gözleri. Gülümsedi. Saçları kulaklarının gerisinden düzgünce taranmıştı. Başını eğdi. Dizlerine baktı. Her zamanki üzere kısaydı, dizlerinin üstündeydi elbisesi. yıllardır hiç dokunmamıştım. Ellerine baktım daha sonra. Tutmak istedim. Vazgeçtim. Ağlamak geliyordu içimden. Aydın Amca’nın sesi bozdu sessizliği, “Haydi!” dedi Burcu’ya, “Gidiyoruz”. Banaysa “Allahaısmarladık evlat” diyerek veda etti. Otomobillerine bindiler. Ben, annem, yıllardır anlaşamadığımız hoppa kız Selma ve annesi bahçedeydik. Burcu bana bakıyordu camın gerisinden. Bir karanfil kopardım, koştum, elini sıktım, kimseye muhakkak etmeden karanfili avucuna bıraktım. Otomobil hareket etti. Beyaz gövdesiyle uzaklaşan, Aydın Amca’nın iki üç günde bir yıkadığı, sildiği arabasının art camında küçüçük görünen Burcu’nun, sazlıklar içinde saniye saniye daha da ufalışını görünmez oluncaya dek seyrettim. Başını çevirmiş, bakıyordu. Her seferinde daha da küçüldü. En sonunda otomobil, kurbağalı dereden sağa dönünce onu aradım, goremedim. Bir düştü artık Burcu. O an geçmişte kalmıştı.
Şu kanepe o günlerin, yirmi yıl öncesinin şahidi işte. Bir çeşit dost, sırdaş… O günler dün üzere bir şeydi. Bir hayaldi güya. O denli pak, o denli tatlı, o denli eşsiz… Bir anıdır Burcu, bir bana ilişkin. Geldi ve geçti.
SÜSLÜ SÜVARİ
DENİZ YILDIZ
ANTALYA ANADOLU LİSESİ
Süslü süvari, seni nereye koydular?
Başına takmışsın bir ekvator çiçeğini,
Karayolunda derin su ararsın.
İncilerin boynunda kaç attan düştün
Artık kendi sırtına binip kaçarsın.
*
Süslü süvari,
Denizleri doldurmuşlar gözlerine,
toprağı ıslatmanın peşindesin.
Kafanda ekvator çiçeği,
Sahi kim koydu onu oraya?
Ne işin var otla sapla?Süslü süvari,
Karanlık çeşme kenarlarında
oyna sözlerle.
Kahkahalar ortasında dök saçlarını.
Atlar daima kaçtı mahzurdan
Boş ver aslına bakarsan atlayasın yoktu.
*
Süslü süvari,
Hem utan bütün renklerinden
tıpkı vakitte göster hayvanlara.
Çok kız kendine
daha sonra kendi kendinin sevgilisi ol,
tak incilerini.
*
Süslü süvari,
Atın da sensin sevgilin de.
Zira kimse atına yüklendiğin kadar yüklenmiyor sana.
kimse sevgilin kadar aşk duymuyor sana.
Üniversite öğrencileri; hikaye, şiir ve denemelerini
[email protected]
21 Aralık 2021 adresine gönderebilirler.
KAAN YEŞİLÇİMEN
MARMARA ÜNİVERSİTESİ İŞLETME FAKÜLTESİ
1215 yılında Magna Carta imzalandığından beri, tıpkı topraklar üzerinde yaşayan topluluklar kendi haklarını kazanarak, koruyarak ve geliştirerek ulus olmakta ve çağdaşlaşmanın, aydınlanmanın kapısını aralamaktadır.
Bizim coğrafyamızda 19. yüzyılda başlayan aydınlanma hareketlerinin ne yazık ki uzun yıllar boyunca, millet olamadığımız için tam manasıyla muvaffakiyete ulaştığını söyleyemeyiz.
20. yüzyılda ise Türk halkı ebedi başkanı Gazi Mustafa Kemal Atatürk ile bu makûs talihi bir mucize ile değiştirdi.
“Hâkimiyet kayıtsız koşulsuz milletindir” kelamının altını dolduran, Anadolu coğrafyasında yaşayan bu halkı yurttaş yapan ve devletin sahibi olduğunu hatırlatan Cumhuriyet, bugüne kadar milyonlarca yüreğin öyküsünü değiştirdi.
Bu mucizenin ismi ise “Cumhuriyet Mucizesi” idi.
Son senelerda ise ülkemizde yaşanan olaylar her birimizi üzüyor ve kimi birtakım ümitsizliğe kapılmamıza niye oluyor. Birtakım yurttaşların ise ülkeyi terk etmelerine kadar devam eden bir boyuta ulaşıyor. halbuki Cumhuriyettilk evvel yarı sömürge kullardık. Cumhuriyet bizi yurttaş yaptı.
Bu sıralar Türk gençliğine tıpkı 100 yıl evvelki üzere tarihi bir sorumluluk düşüyor. Cumhuriyeti, düştüğü yerden kaldırma sorumluluğu. Türkiye’yi aydınlığa çıkarma sorumluluğu.
Bizim bu topraklara borcumuz var. Anadolu’da kendi başına açıp solan çiçekler bırakmayana kadar, bu ülkenin insanlarını, hayvanlarını, ormanlarını özgür günlerine kavuşturana kadar gayret etmeye mecburuz.
Zaman, eğilip bükülme zamanı değil, tarihi sorumluluğu üstlenerek Cumhuriyetimizi kurtarma periyodu. Şayet bir güç arıyorsak, epeyce uzağa bakmamıza gerek yok:
“Muhtaç olduğumuz kudret, damarlarımızdaki asil kanda mevcut…”
EVCİLİK
FEHMİ MARANKOS
DOĞU AKDENİZ ÜNİVERSİTESİ
Meskenin önündeki tahta kanepeye oturdum. Sessiz, sakin her şey. Gökte en ufak bir leke yok. Masmavi. Yalnız ileride, şu çayırlığın üstünde ufak bir bulut var. Ufacık. Tombul. Yuvarlak bir şey. İnsanın bakınca uykusunun geleceği, keyifli düşler nazaranceği cinsten. Çayırlarda veya kimi toprak yolların kenarında uzunluk gösteren ve puf diye üfleyince uçan şu çiçeğe benziyor.
Çocukken Burcu ve Selma ile oldukçaça üflerdik o çiçeğe. Puf yaptık mıydı hepsi uçar, birer kuş, birer kelebek olurdu hayalimizde.
Annelerimiz sadece üçümüzün bir ortada bulunmasına müsaade verirdi. Yaramazlık yapmazdık zira. Evcilik oynardık. Dondurmalar yer, karpuzlar dişlerdik. Kitaplar okurduk, Verne’ler, İzgü’ler… Evcilik oyununda bir gün Selma’nın, bir başka gün ise Burcu’nun kocası olurdum. Güya mahallede bir üçümüz varmışız üzere.
İlkyaz geldi mi üç katlı apartmanımızın önündeki bahçede evvel dut ağacının yaprakları açardı. Kocaman bir dut. Kocaman bir gölge. Kocaman bir oyun alanı. Altındaki tahta kanepeye oturur, ya annelerimizin elimize verdiği limonataları içer kekleri yer veya da koca bir karpuz dilimini dişlerdik. Sakin, düş kurarak televizyondaki birkaç çizgi sinemadan, Susam Sokağı’ndan veya Çakmaktaşlardan bahseder, evvelki akşam okuduğumuz kitaplardaki serüvenlerden kelam açar, ayaklarımızı sallayarak, nemli ilkyaz kokusunu içimize çekerek saatlerin geçişinden habersiz otururduk. Saatlerin, günlerin, haftaların geçtiğini lakin yaz bitip de okulların açılması yaklaştığında idrak ederdik. Vakit demir atmazdı ki bulunduğumuz yere.
Bütün bu sakin geçen günlere, yumurtanın ortasından de, olgunlaşmış, hasat edilmiş ekinlerden de sarı saçları olan, bizden bir çok yaramaz Mert biraz hareket, süratlilik katardı. Dereye girer, yosunların ortasına ellerini korkmadan, orada ne olduğunu merak etmeden daldırır, kimi vakit bir kurbağayı, kimi vakit yavru bir kaplumbağayı, kimi zamanse bir tatlı su yılanını çıkarır, babasının tıraş dolabından aşırdığı bir usturanın sayesinde, kendi kelamlarıyla, o hayvancağızı ameliyat ederdi. Sonraki günü de babası her şeyden habersiz tıpkı usturayla yüzünü tıraş etmiş olurdu. Bugün düşünüyorum da bu biçimde birisi içgüdüsel olarak vahşiliğini dizginlemek için bu vahşeti uygulamıyorsa o merakıyla zooloji bilimine biroldukça katkı vermesi lazım gelir. Lakin Mert bunları sadece bize hamasetini ispat etme, bir çeşit yakınlaşma ihtiyacından yapıyordu.
Bir defasında sazlıkların içinde bir helikopter böceği yakalamış, onu bir cam kavanozun içine koymuş, sonraki gün bize, gece ona tutunarak Paşabeleni’nin üzerinde uçtuğuna yeminler etmişti. Bizim inanmadığımızdan şüphelenince de türlü ispatlamalara başvurmuş, onlar da kâr etmeyince “Siz de amma yaptınız! Ne yani, geceleri helikopter böceklerinin büyüdüğünü bilmiyor musunuz yoksa?” diye bilgiççe sormuştu.
O denli işte. Kurbağa Mahallesi anılarıdır bunlar. Beni düşlere sürükleyen, yıllar evvelden saatler… Sabahları kahvaltımız biter bitmez, babalarımız işe sarfiyat gitmez birimizin meskeninde rasgele toplanışımız, TRT2’de Bob Ross ile Fotoğraf Sevinci veya Susam Sokağı seyredişimiz… Bir tuvale üçümüz birden Bob Amca üzere fotoğraf yapmaya çalışmamız…
Büyüdükçe, insanlardan, ömürden kopma isteği arttıkça, ikiyüzlülüklerle, palavralarla, kötülüklerle karşılaştıkça bir daha hatırlanacak bir sığınak, bir daha dönülmek, yaşanmak, bu biçimdea demir atmak istenilen anılar bunlar… kimi vakit bir müzik, kimi vakit bir fotoğraf, kimi vakit bir yemek kokusu o günleri hatırlatır bize, bir daha bir düş olarak kalmış vakte geri gdolayır. Proust, kurabiye kokusuyla geçmişe gittiğinden bahseder. Babam da birtakım yemekleri bilhassa sever; tadıyla, kokusuyla o yemeklerin kendisini geçmişe götürdüğünden, güya büyükannesinin yemeği masaya getireceğini sandığından, sakallı dedesinin patatesli bulguruna kaşığı gizlice daldırdığını bir daha hissettiğinden bahseder. kimi vakit daha canlı, daha canlı hissediliyor o anılar, şimdiki üzere anımsadığın, olaylar, oyunlar…
Kalktım kanepeden. Binlerce anı arı sürüsü üzere üşüştü üzerime. Şurada otururduk, şurada dereye olta atardık. Birinci pedal çevirdiğim toprak yol, sazlıkların içinden çarşıya kadar uzar masraf. Kertenkeleler, kurbağalar yoldan kaçışır, dereye cup diye atlarlar. daha sonra birinci kere, daha ilkokula giderken, İstanbul’dan buraya yazlığa gelen Şara’yla kilerde öpüşmem… Binlerce anı. Tatlısı, tatsızı… tekrar yaşanır mı bu biçimde modülü? Esin Engin radyoda ne hoş söylerdi: “Dön desem senelera geri döner mi?” Sanatkarlar düş insanıdırlar, ressamlar, müzikçiler, müellifler…
İşte, bir anı daha. O gün Selma ile evliydim oyunda. Onunla daha fazla konuşuyorduk bu yüzden. Baktım, Burcu’nun gözleri dolu dolu… Kızarmış, yaşlar birikmiş. Ne olduğunu soramadan koştu, uzaklaştı. Peşinden gittim, apartmanın birinci basamağındayken yakaladım. Durdu. Ne olduğunu, niçin ağladığını sordum birkaç kere. O daima sustu. Sadece bana bakmakla yetiniyordu kızarmış gözleriyle. Dayanamadım, “Mızıkçısın!” diye bağırdım. “Öyle söyleme” dedi ağlayarak. “Seni kıskanıyorum çünkü” diye bir fısıltı duyuldu daha sonra. hiç bir şey anlamadım. “Yarın da seninle evleneceğim, şunun şurasında yarım gün kaldı.” “Hayır!” diye sesini yükseltti. Huduttan kızarmıştı, al al olmuştu yanakları: “Ben daima benimle evli olmanı istiyorum” dedi. Selma’ya haksızlık olacağını söylemiş oldum. “Ama Selma seni sevmiyor, ben ise seviyorum seni, birebir vakitte oldukca!” O günlerde ablamın okul arkadaşlarına övgüyle bahsetmiş olduğu Hamsun’un Victoria’sını okumuştum. Elini kızın yanağına koyuyordu çocuk. Ben de o denli yaptım. Sıcaktı, sıcacıktı Burcu’nun yanağı. Uzandım, yanağından öptüm. Utandı, merdivenleri süratlice tırmandı. O yaşın gururu vuku buldu bende, daima Burcu’yla evli kaldım daha sonra.
Daha ileriki senelerda, bir oyundan farklı, gerçek bir sevgilisinin olduğunu öğrendim. çabucak hemen lisedeydik. Dut ağacının altındaki kanepede söylemişti. Bizden biraz büyükmüş, üniversiteye gidiyormuş. Öyleymiş işte, bana söyleme, ihtiyacı duymuş. Ne yapılırdı bu biçimde bir haber karşısında? Sustum, “Yaa” dedim, tebrik ettim, daha sonra onu dinledim sırf. O an içimde bir şeylerin kırıldığını, parçalandığını hissettim. Söylese miydim onu sevdiğimi? Ne yapardı, ayrılır mıydı sevgilisinden? Ayıplar mıydı yoksa? Bilmiyordum, sırf susmakla yetindim. Sevdiğimi söyleyemedim.
daha sonra o yaz üniversiteleri kazandık. O Ankara’ya gidecekti, bense Kıbrıs’a. Ailesi de gidecekti onunla, taşınacaklardı. Babası postaniçin emekliydi, “Belki bir gün geliriz” diyordu. Bir ağustos günü, öğlen vakti, deredeki kurbağalar vıraklarken, helikopter böcekleri sazlıklar içinde uçarken sessiz bir biçimde, tek bir kelam söylemeden kanepede oturduk. On yıl, on beş yıl evvel nasılsa o denli kokuyordu Burcu. Bir ilkyaz kokusu sinerdi cildine. kimi vakit bana yaslandığında güya yaşama şartım sırf o kokuymuş üzere içime çekerdim kokusunu.
Bir orta göz göze geldik. Tıpkı onu yanağından öptüğüm günkü üzere yaşla doluydu, kızarmıştı gözleri. Gülümsedi. Saçları kulaklarının gerisinden düzgünce taranmıştı. Başını eğdi. Dizlerine baktı. Her zamanki üzere kısaydı, dizlerinin üstündeydi elbisesi. yıllardır hiç dokunmamıştım. Ellerine baktım daha sonra. Tutmak istedim. Vazgeçtim. Ağlamak geliyordu içimden. Aydın Amca’nın sesi bozdu sessizliği, “Haydi!” dedi Burcu’ya, “Gidiyoruz”. Banaysa “Allahaısmarladık evlat” diyerek veda etti. Otomobillerine bindiler. Ben, annem, yıllardır anlaşamadığımız hoppa kız Selma ve annesi bahçedeydik. Burcu bana bakıyordu camın gerisinden. Bir karanfil kopardım, koştum, elini sıktım, kimseye muhakkak etmeden karanfili avucuna bıraktım. Otomobil hareket etti. Beyaz gövdesiyle uzaklaşan, Aydın Amca’nın iki üç günde bir yıkadığı, sildiği arabasının art camında küçüçük görünen Burcu’nun, sazlıklar içinde saniye saniye daha da ufalışını görünmez oluncaya dek seyrettim. Başını çevirmiş, bakıyordu. Her seferinde daha da küçüldü. En sonunda otomobil, kurbağalı dereden sağa dönünce onu aradım, goremedim. Bir düştü artık Burcu. O an geçmişte kalmıştı.
Şu kanepe o günlerin, yirmi yıl öncesinin şahidi işte. Bir çeşit dost, sırdaş… O günler dün üzere bir şeydi. Bir hayaldi güya. O denli pak, o denli tatlı, o denli eşsiz… Bir anıdır Burcu, bir bana ilişkin. Geldi ve geçti.
SÜSLÜ SÜVARİ
DENİZ YILDIZ
ANTALYA ANADOLU LİSESİ
Süslü süvari, seni nereye koydular?
Başına takmışsın bir ekvator çiçeğini,
Karayolunda derin su ararsın.
İncilerin boynunda kaç attan düştün
Artık kendi sırtına binip kaçarsın.
*
Süslü süvari,
Denizleri doldurmuşlar gözlerine,
toprağı ıslatmanın peşindesin.
Kafanda ekvator çiçeği,
Sahi kim koydu onu oraya?
Ne işin var otla sapla?Süslü süvari,
Karanlık çeşme kenarlarında
oyna sözlerle.
Kahkahalar ortasında dök saçlarını.
Atlar daima kaçtı mahzurdan
Boş ver aslına bakarsan atlayasın yoktu.
*
Süslü süvari,
Hem utan bütün renklerinden
tıpkı vakitte göster hayvanlara.
Çok kız kendine
daha sonra kendi kendinin sevgilisi ol,
tak incilerini.
*
Süslü süvari,
Atın da sensin sevgilin de.
Zira kimse atına yüklendiğin kadar yüklenmiyor sana.
kimse sevgilin kadar aşk duymuyor sana.
Üniversite öğrencileri; hikaye, şiir ve denemelerini
[email protected]
21 Aralık 2021 adresine gönderebilirler.