Çocukluğundan beri sahnede olan isimlerden Cem Davran, yazdığı günlüklerin derlemesi olan kitabı “Palyaço’nun Günlüğü” kitabı ile okurlar ile buluştu. 15 yaşından beri kimi bazı bir peçetenin kenarına kimi bazı bir sayfanın ucuna tuttuğu notlar İnkılap Kitabevi etiketiyle okurla buluştu.
Milliyet’ten Seyhan Akıncı ile konuşan Cem Davran, kitap ile ilgili şu sorulara karşılık verdi:
-Günlüğünüzü öbür insanlara açmak kolay olmasa gerek. Nasıl karar verdiniz?
Bu kitap benim masalımın yalnızca küçük bir kısmı. Baş mecmuası yardımıyla zincirlerim çözüldü yıllar ortasında, tam tanım edemediğim huzurlu bir inanç duygusu. Paylaşmak istediğim küçük hikâyelerim vardı. Onları biçimlendirirken bir gün tuttuğum notları da yazıya dönüştürmeye karar verdim. şüphesiz hepsi editoryal bir kurgu ortasında sıralandı lakin bilhassa günlük kısımları sağa sola karalanmış, birtakım bazı şifreli bir dağınıklık halindeydi. Düşünün 30 yıl evvel bir peçeteye ya da bir imtihan kâğıdının köşesine iliştirilmiş, vakit zaman muhakkak bir tertibe girip daha sonra bir daha karışmış notlar. İşte o notların bir adedine bir gün “Palyaço’nun Günlüğü” diye başlık atmışım.
-Ne vakitten beri günlük tutuyorsunuz? Ve nasıl bir sağalma yaratıyor sizde yazmak?
Çocukluktan beri lakin yalnızca günlük tutmuyorum. Yazıp oynadığım tiyatro oyunu var, hiç oynanmamış üç oyunum daha var, senaryolar, şiirler, hikayeler var. Yazmakla gerçek bir vakit tükettim, devam da ediyorum. Yalnızca bilerek orta verdiğim devirler oldu, niçini de belirli; okumak. Okumadan yazmaya çabalamak tam bir trajedi. Kitap konusuna yıllarce direndim aslında. Bir şeyler yazmanın bendeki karşılığı epey sıradan; oyunculuğun gözden kaçırdığı köşelerimi temizlemek. Buradan da anlaşılacağı üzere ben yalnızca bir aktörüm, başkaları yakın akrabalar.
-Sayfaların içinde insanın içine işleyen bir hüzün var… Çok şey yitirmişiz… Tüm bu süratli dönüşümle siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Hüzün fazlaca güzel bir söz, evet, onu ihmal etmem, severim de. Yitirme kısmına gelince, devam ediyoruz, eksilerek yol alıyoruz bu kesin. Ben buna dönüşüm falan da demiyorum, bu biçimde de kendimize benzemeyen bir şeye dönüşüyoruz. Başa çıkabiliyor muyum bununla bilmem ancak çabalıyorum. Teslim olmama epeyce var tahminen de.
-1980 darbesinden bahsetmiş olduğuniz yerde geleceğinizin çalınması olarak değerlendiriyorsunuz darbeyi. Emsal hislere sahip bir epey genç var artık. Genç Cem yola nasıl devam edebildi?
Bir oyuncunun rolünü anlatmaya çalışması travmatik bir durumdur, inanın yazdığın hakkında konuşmak da o denli. Küçük küçük öyküler yazdım, kimilerinde fonu değiştirdim kimilerinde karakterleri, imgeleri. elbette tamamını bu denli yıllık hayatımdan damıttım, 12 Eylül darbesi de öncesi de daha sonrası da daima seyahatimde rastladığım, şahsi tanıklığımın olduğu fotoğraflar. Geleceğimizin çalınması tarifimde ısrarlı olduğum için yazdım aslına bakarsanız. Doğrusu, tiyatro olmasaydı yol falan alamazdım.
-Çocukluğu ve geçmişi daha hayli kurcaladığınız anlaşılıyor. Yaş almak ne tabir ediyor sizin için. Uzaklaştığınız şeylere daha yakın durduğunuzu, hissettiğinizi görüyoruz satırlarınızda…
Yazmak biraz da veda etmek benim için, el sallayıp uzaklaşmak. zati pratik hayatta bugünle, şimdiyle daha epey oynaşırım, elim kaleme gittiğinde sempatik bir ayrılık hâli çöküyor üstüme. Her vakit değil ancak birden fazla vakit. Kitap konusuna evet dememin bir niçini de bu güya. Artık sıkıntı yalnızca benimle ilgili değil, sayfalar, satırlar orada geziniyor. Bir yerden başlamak gerekti, ister istemez geçmiş öne çıkardı kendini. bir süre daha bu biçimde devam edecektir zira o sandık hâlâ tıka basa dolu. Yaş almak kısmı farklı bir kitap konusu ancak hüzünlü değil onu söyleyeyim. Uzaklaştığım şeylere daha yakın durmak yanlışsız bir tarif olabilir fakat dedim ya; veda bu. Çok da heyecanlı ayrıyeten. Şimdiyle veda vakti geldiğinde de heyecanlı olacak benim için.
Milliyet’ten Seyhan Akıncı ile konuşan Cem Davran, kitap ile ilgili şu sorulara karşılık verdi:
-Günlüğünüzü öbür insanlara açmak kolay olmasa gerek. Nasıl karar verdiniz?
Bu kitap benim masalımın yalnızca küçük bir kısmı. Baş mecmuası yardımıyla zincirlerim çözüldü yıllar ortasında, tam tanım edemediğim huzurlu bir inanç duygusu. Paylaşmak istediğim küçük hikâyelerim vardı. Onları biçimlendirirken bir gün tuttuğum notları da yazıya dönüştürmeye karar verdim. şüphesiz hepsi editoryal bir kurgu ortasında sıralandı lakin bilhassa günlük kısımları sağa sola karalanmış, birtakım bazı şifreli bir dağınıklık halindeydi. Düşünün 30 yıl evvel bir peçeteye ya da bir imtihan kâğıdının köşesine iliştirilmiş, vakit zaman muhakkak bir tertibe girip daha sonra bir daha karışmış notlar. İşte o notların bir adedine bir gün “Palyaço’nun Günlüğü” diye başlık atmışım.
-Ne vakitten beri günlük tutuyorsunuz? Ve nasıl bir sağalma yaratıyor sizde yazmak?
Çocukluktan beri lakin yalnızca günlük tutmuyorum. Yazıp oynadığım tiyatro oyunu var, hiç oynanmamış üç oyunum daha var, senaryolar, şiirler, hikayeler var. Yazmakla gerçek bir vakit tükettim, devam da ediyorum. Yalnızca bilerek orta verdiğim devirler oldu, niçini de belirli; okumak. Okumadan yazmaya çabalamak tam bir trajedi. Kitap konusuna yıllarce direndim aslında. Bir şeyler yazmanın bendeki karşılığı epey sıradan; oyunculuğun gözden kaçırdığı köşelerimi temizlemek. Buradan da anlaşılacağı üzere ben yalnızca bir aktörüm, başkaları yakın akrabalar.
-Sayfaların içinde insanın içine işleyen bir hüzün var… Çok şey yitirmişiz… Tüm bu süratli dönüşümle siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Hüzün fazlaca güzel bir söz, evet, onu ihmal etmem, severim de. Yitirme kısmına gelince, devam ediyoruz, eksilerek yol alıyoruz bu kesin. Ben buna dönüşüm falan da demiyorum, bu biçimde de kendimize benzemeyen bir şeye dönüşüyoruz. Başa çıkabiliyor muyum bununla bilmem ancak çabalıyorum. Teslim olmama epeyce var tahminen de.
-1980 darbesinden bahsetmiş olduğuniz yerde geleceğinizin çalınması olarak değerlendiriyorsunuz darbeyi. Emsal hislere sahip bir epey genç var artık. Genç Cem yola nasıl devam edebildi?
Bir oyuncunun rolünü anlatmaya çalışması travmatik bir durumdur, inanın yazdığın hakkında konuşmak da o denli. Küçük küçük öyküler yazdım, kimilerinde fonu değiştirdim kimilerinde karakterleri, imgeleri. elbette tamamını bu denli yıllık hayatımdan damıttım, 12 Eylül darbesi de öncesi de daha sonrası da daima seyahatimde rastladığım, şahsi tanıklığımın olduğu fotoğraflar. Geleceğimizin çalınması tarifimde ısrarlı olduğum için yazdım aslına bakarsanız. Doğrusu, tiyatro olmasaydı yol falan alamazdım.
-Çocukluğu ve geçmişi daha hayli kurcaladığınız anlaşılıyor. Yaş almak ne tabir ediyor sizin için. Uzaklaştığınız şeylere daha yakın durduğunuzu, hissettiğinizi görüyoruz satırlarınızda…
Yazmak biraz da veda etmek benim için, el sallayıp uzaklaşmak. zati pratik hayatta bugünle, şimdiyle daha epey oynaşırım, elim kaleme gittiğinde sempatik bir ayrılık hâli çöküyor üstüme. Her vakit değil ancak birden fazla vakit. Kitap konusuna evet dememin bir niçini de bu güya. Artık sıkıntı yalnızca benimle ilgili değil, sayfalar, satırlar orada geziniyor. Bir yerden başlamak gerekti, ister istemez geçmiş öne çıkardı kendini. bir süre daha bu biçimde devam edecektir zira o sandık hâlâ tıka basa dolu. Yaş almak kısmı farklı bir kitap konusu ancak hüzünlü değil onu söyleyeyim. Uzaklaştığım şeylere daha yakın durmak yanlışsız bir tarif olabilir fakat dedim ya; veda bu. Çok da heyecanlı ayrıyeten. Şimdiyle veda vakti geldiğinde de heyecanlı olacak benim için.