Projenin bir periyot kabadayı olarak yaşayan babası Cevahir Bayraktar’dan ilham alınarak yazıldığını söyleyip, “Oynadığım rollerden etkileniyorum. Biraz duygusal oldu. Abim daima ‘Babamın öyküsünü yazdım’ diyordu” dedi. İkiliyle, sineması ve özel hayatlarını konuştuk.
– Pandemi periyodunda set nasıldı çalışmak güç muydu?
Gizem Karaca: Zahmetliydi, hepimizin korktuğu ve huzursuz olduğu periyottu. Biz set olarak kalabalık bir takımdık, gazino sahnelerimiz hayli kalabalıktı, üzerine bir de Adana’nın sıcakları ve maskeler de eklenince biraz zordu.
Ufuk Bayraktar: Güç tarafları vardı lakin daima testlerimiz yapıldı ve epeyce şükür kimsede hastalık çıkmadı.
– Seyirciyi nasıl bir sinema bekliyor?
U.B.: Yürekten seveceği ve tatmin edeceğimiz bir iş çıkardık. 60’lar, 70’lerin kabadayılığı anlatılıyor. Delikanlık, dostluk ve aşk işleniyor. O periyotlarda çocukların kahramanıydı bu adamlar, bizim karakterimiz de o denli bir kahraman ruhlu.
G.K.: Robin Hood üzere yardımsever bir karakter. Benim oynadığım Hatice de o tarafına aşık oluyor. Kirli dünyanın ortasında karşısına çıkıyor ve onu hayaline ulaştırıyor.
– Pandemi devrinden daha sonra sinemaya ilgi azaldı. Bu durum sizi korkutuyor mu?
U.B.: Yavaş yavaş geçtiğini görüyoruz. Herkesi sinemalara davet ediyoruz. Perdede sinema izleyip, onun keyfini almanın yerini hiç bir şey dolduramaz.
G.K.: Beşerler dijital platformlarla her şeye ulaşır oldu. Tiyatro ve sinema hiç bitmemesi gereken bir yer.
Yeri değişik…
– Ekranda daha hayli dram işleri, sinemada ise güldürü sinemaları iş yapıyor. Bu durum sizin sinemanız için handikap olabilir mi?
U.B.: Bu tek başına mafya ya da kabadayı sineması değil. Çatışma, dostluk ve aşk da var. Kimi yerlerde korkutan, birtakım yerlerde tebessüm ettiren bir öykü akışı izleyecek seyirci. O his yoğunluğunu yaşayacaklar.
– Sinema iş yaparsa devamı gelir mi? Gizem Hanım’la ikincisinde oynar mısınız?
U.B.: Benim için mutluluktur Gizem’le çalışmak. Biz istiyoruz fakat daha sonrası ne olur onu bilmiyorum.
– Bu sineması yazarken kimden esinlendiniz, buradaki Dayı karakteri hayali biri mi?
U.B: Babamdan esinlendim, yüzde 70 esin kaynağım odur. Benim babam da hayatış bir kabadayıydı, merhamet ve adalet terazisi vardı. Onun ve arkadaşı Sabahattin’in dostluğundan yola çıkılarak yazılıyor.
– Bu sineması çekerken kendinizden bir şeyler buldunuz mu, size neler hissettirdi?
U.B.: Ben her baktığım şeyde kendimden bir şeyler buluyorum. Oynadığım rollerden etkileniyorum. Biraz duygusal oldu. Abim daima ‘Babamın öyküsünü yazdım’ diyordu, fazlaca dolu dolu taştı onun ortasından…
G.K.: Ben Hatice’nin hayal kurması, bu biçimde cıvıl cıvıl oluşunu, sabırsızlığını hayli sevdim ve kendime yakın buldum.
– Kısa müddetliğine cezaevine girmiştiniz, bu süreç hayatınızda neleri değiştirdi?
U.B.: Biz değişiyor ve dönüşüyoruz. Cezaevinin de katkıları olmuştur. hayatın üniversitesi üzere, insanların yaşanmışlıkları, pişmanlıkları, gelecek dertleri vardı.
– Kabadayılığa bakış açısı yıllar ortasında epeyce değişti mi sizce?
U.B.: Evrildi ve değişti, teknolojiyle bir arada. Her çocuk bundan evvelki kuşağın bir üst modeli olarak doğuyor zira teknoloji ve bilim ilerliyor. Taşıyanlar vardır epeyce olmasa da eskiye nazaran ancak bu bayrağı ilerletenler var.
– Sinemanın direktörlüğünü ve senaryosunu abiniz yazdı. Bu durum sizi rahatlattı mı?
U.B.: Beni perişan etti sette (gülüyor). Konfor alanı yaratmadı. O abi durumunu kıramadım. Bir “Hocam” diyorum 15 dakika daha sonra bu sefer “Abi naber?” diyorum. Sineması izledikten daha sonra da elini öptüm ve iyi olsun dedim.
– Sinemanın geçtiği periyotta yaşasaydınız kabadayı olmak ister miydiniz?
U.B.: Babam bize silahını hiç göstermedi. Ukteler babalarından evlatlarına aktarılıyor üzere geliyor. Olur muydum bilmiyorum. Tahminen de banka soyguncusu olur çıkardım yahut çay ocağında çalışmaya devam ederdim, tahminen koyun güderdim.
Hayat bana burayı sundu. Yeterli ki de beni sinemayla tanıştırmışlar.
‘Müzik listem 70’lerle dolu’
– Birinci kere birlikte oynadınız, sette gücünüz ve ahenginiz nasıldı?
G.K.: çok, keyifli ve tatlı bir setimiz vardı, rahat geçti çekimler. Herkes bir şeyler katabildi. O özgürlük hayli kıymetli…
U.B.: Gizem hayli çalışkan, müzik söyleyecekti, şan dersleri aldı. Ahengimiz güzeldi. Gizem’in duygusu bana net geçti.
– Sette daha evvel müzik söylemiş miydiniz?
G.K.: Daha evvel kendi sesimi kullanarak hiç bir projede yer almadım. Şan eğitimi ve müzik dersleri gördüm, sinema öncesi 3-4 ay çalıştım. daha sonra stüdyoya girdim, son kayıtları dinlemedim, bana da sürpriz olacak. Müzik play listem full 60 ve 70’li senelerla dolu.
– Hem şenlik hem gişe sinemalarında rol aldınız bu güne kadar. Ayrım yapabilir misiniz?
Ben iş olarak hepsinde birebir hissediyorum. Bağımsız sinema ‘Benim bir derdim var bu kaygımı söyleyeceğim’ demek.
‘Tuncel Abi’nin yolunda çırak olabilirim’
– Ezel’deki rolünüz niçiniyle bu sinema, o dizinin devamı üzere algılanıyor…
U.B.: ‘Ezel’ kült olmuş bir dizi. Kabadayı rolüyle kendimi gösterebilme fırsatı yakaladım. O öteki bir üretim; Tuncel (Kurtiz) Abi burada yok. Kimse yerini dolduramaz. Onun yolunda çıraklık yapabilirim, inşallah bu sinema kalfalık evrakımız olur.
– Pekala ‘Ezel’den esintiler bakılırsacek miyiz?
– ‘Alparslan: Büyük Selçuklu’ dizisinde İmparatoriçe’yi oynuyorsunuz. Nasıl periyot işinde oynamak?
Çok hoş araştırma yapabileceğim bir sürü kaynak var. kuvvetli bir hanımı oynamak kıymetli. Kılıç ve at eğitimleri aldım. Çok öteki bir dünyaya giriyorsunuz sete adım atınca o kostümlerle ve saçlarla. Birinci iki kısım epeyce zorlandım.
– İzmir’deki ömrünüzü özlüyor musunuz?
İzmir meskenim daha farklı hayat, burası iş ortamının olduğu yer. Özlüyorum o sakinliği burada lakin gittiğimde de bu kaosu özlüyorum. Doğma büyüme İstanbulluyum, İzmir de bir kaçış oluyor.
– Pandemi periyodunda set nasıldı çalışmak güç muydu?
Gizem Karaca: Zahmetliydi, hepimizin korktuğu ve huzursuz olduğu periyottu. Biz set olarak kalabalık bir takımdık, gazino sahnelerimiz hayli kalabalıktı, üzerine bir de Adana’nın sıcakları ve maskeler de eklenince biraz zordu.
Ufuk Bayraktar: Güç tarafları vardı lakin daima testlerimiz yapıldı ve epeyce şükür kimsede hastalık çıkmadı.
– Seyirciyi nasıl bir sinema bekliyor?
U.B.: Yürekten seveceği ve tatmin edeceğimiz bir iş çıkardık. 60’lar, 70’lerin kabadayılığı anlatılıyor. Delikanlık, dostluk ve aşk işleniyor. O periyotlarda çocukların kahramanıydı bu adamlar, bizim karakterimiz de o denli bir kahraman ruhlu.
G.K.: Robin Hood üzere yardımsever bir karakter. Benim oynadığım Hatice de o tarafına aşık oluyor. Kirli dünyanın ortasında karşısına çıkıyor ve onu hayaline ulaştırıyor.
– Pandemi devrinden daha sonra sinemaya ilgi azaldı. Bu durum sizi korkutuyor mu?
U.B.: Yavaş yavaş geçtiğini görüyoruz. Herkesi sinemalara davet ediyoruz. Perdede sinema izleyip, onun keyfini almanın yerini hiç bir şey dolduramaz.
G.K.: Beşerler dijital platformlarla her şeye ulaşır oldu. Tiyatro ve sinema hiç bitmemesi gereken bir yer.
Yeri değişik…
– Ekranda daha hayli dram işleri, sinemada ise güldürü sinemaları iş yapıyor. Bu durum sizin sinemanız için handikap olabilir mi?
U.B.: Bu tek başına mafya ya da kabadayı sineması değil. Çatışma, dostluk ve aşk da var. Kimi yerlerde korkutan, birtakım yerlerde tebessüm ettiren bir öykü akışı izleyecek seyirci. O his yoğunluğunu yaşayacaklar.
– Sinema iş yaparsa devamı gelir mi? Gizem Hanım’la ikincisinde oynar mısınız?
U.B.: Benim için mutluluktur Gizem’le çalışmak. Biz istiyoruz fakat daha sonrası ne olur onu bilmiyorum.
– Bu sineması yazarken kimden esinlendiniz, buradaki Dayı karakteri hayali biri mi?
U.B: Babamdan esinlendim, yüzde 70 esin kaynağım odur. Benim babam da hayatış bir kabadayıydı, merhamet ve adalet terazisi vardı. Onun ve arkadaşı Sabahattin’in dostluğundan yola çıkılarak yazılıyor.
– Bu sineması çekerken kendinizden bir şeyler buldunuz mu, size neler hissettirdi?
U.B.: Ben her baktığım şeyde kendimden bir şeyler buluyorum. Oynadığım rollerden etkileniyorum. Biraz duygusal oldu. Abim daima ‘Babamın öyküsünü yazdım’ diyordu, fazlaca dolu dolu taştı onun ortasından…
G.K.: Ben Hatice’nin hayal kurması, bu biçimde cıvıl cıvıl oluşunu, sabırsızlığını hayli sevdim ve kendime yakın buldum.
– Kısa müddetliğine cezaevine girmiştiniz, bu süreç hayatınızda neleri değiştirdi?
U.B.: Biz değişiyor ve dönüşüyoruz. Cezaevinin de katkıları olmuştur. hayatın üniversitesi üzere, insanların yaşanmışlıkları, pişmanlıkları, gelecek dertleri vardı.
– Kabadayılığa bakış açısı yıllar ortasında epeyce değişti mi sizce?
U.B.: Evrildi ve değişti, teknolojiyle bir arada. Her çocuk bundan evvelki kuşağın bir üst modeli olarak doğuyor zira teknoloji ve bilim ilerliyor. Taşıyanlar vardır epeyce olmasa da eskiye nazaran ancak bu bayrağı ilerletenler var.
– Sinemanın direktörlüğünü ve senaryosunu abiniz yazdı. Bu durum sizi rahatlattı mı?
U.B.: Beni perişan etti sette (gülüyor). Konfor alanı yaratmadı. O abi durumunu kıramadım. Bir “Hocam” diyorum 15 dakika daha sonra bu sefer “Abi naber?” diyorum. Sineması izledikten daha sonra da elini öptüm ve iyi olsun dedim.
– Sinemanın geçtiği periyotta yaşasaydınız kabadayı olmak ister miydiniz?
U.B.: Babam bize silahını hiç göstermedi. Ukteler babalarından evlatlarına aktarılıyor üzere geliyor. Olur muydum bilmiyorum. Tahminen de banka soyguncusu olur çıkardım yahut çay ocağında çalışmaya devam ederdim, tahminen koyun güderdim.
Hayat bana burayı sundu. Yeterli ki de beni sinemayla tanıştırmışlar.
‘Müzik listem 70’lerle dolu’
– Birinci kere birlikte oynadınız, sette gücünüz ve ahenginiz nasıldı?
G.K.: çok, keyifli ve tatlı bir setimiz vardı, rahat geçti çekimler. Herkes bir şeyler katabildi. O özgürlük hayli kıymetli…
U.B.: Gizem hayli çalışkan, müzik söyleyecekti, şan dersleri aldı. Ahengimiz güzeldi. Gizem’in duygusu bana net geçti.
– Sette daha evvel müzik söylemiş miydiniz?
G.K.: Daha evvel kendi sesimi kullanarak hiç bir projede yer almadım. Şan eğitimi ve müzik dersleri gördüm, sinema öncesi 3-4 ay çalıştım. daha sonra stüdyoya girdim, son kayıtları dinlemedim, bana da sürpriz olacak. Müzik play listem full 60 ve 70’li senelerla dolu.
– Hem şenlik hem gişe sinemalarında rol aldınız bu güne kadar. Ayrım yapabilir misiniz?
Ben iş olarak hepsinde birebir hissediyorum. Bağımsız sinema ‘Benim bir derdim var bu kaygımı söyleyeceğim’ demek.
‘Tuncel Abi’nin yolunda çırak olabilirim’
– Ezel’deki rolünüz niçiniyle bu sinema, o dizinin devamı üzere algılanıyor…
U.B.: ‘Ezel’ kült olmuş bir dizi. Kabadayı rolüyle kendimi gösterebilme fırsatı yakaladım. O öteki bir üretim; Tuncel (Kurtiz) Abi burada yok. Kimse yerini dolduramaz. Onun yolunda çıraklık yapabilirim, inşallah bu sinema kalfalık evrakımız olur.
– Pekala ‘Ezel’den esintiler bakılırsacek miyiz?
– ‘Alparslan: Büyük Selçuklu’ dizisinde İmparatoriçe’yi oynuyorsunuz. Nasıl periyot işinde oynamak?
Çok hoş araştırma yapabileceğim bir sürü kaynak var. kuvvetli bir hanımı oynamak kıymetli. Kılıç ve at eğitimleri aldım. Çok öteki bir dünyaya giriyorsunuz sete adım atınca o kostümlerle ve saçlarla. Birinci iki kısım epeyce zorlandım.
– İzmir’deki ömrünüzü özlüyor musunuz?
İzmir meskenim daha farklı hayat, burası iş ortamının olduğu yer. Özlüyorum o sakinliği burada lakin gittiğimde de bu kaosu özlüyorum. Doğma büyüme İstanbulluyum, İzmir de bir kaçış oluyor.