Geçenlerde bir sinemada; sokakta oynayan çocukları görür görmez Twitter hesabımdan sorayım dedim. “Bakın, hayatımızdan neler çıkmış” diyerek başladığım cümleyi eliyle dönme dolap çeviren amca; gazoz kapağı, kibrit kâğıdı ve leblebi tozunu örnek vererek bitirdim.
Hemen ardından biroldukca takipçinin karşılıkları arkası arkasına gelmeye başladı. Birisi çizgi roman kapaklarını cilalayıp belirli bir aralıktan üzerine bozuk para atarak oyundan bahsetti. Bunu birinci sefer duydum, misal; parayı kitabın üstünde durduran, kitabın sahibi oluyormuş. Biri çul oyunundan, uçlamadan bahsetmiş peşine.
Telli otomobil süsleyenler, Alman Kale oynayanlar, istop peşinde koşanlar, çitlembik toplayanlarda varmış. Yağlı kayış, sigara paketlerinden oyun kâğıdı, elektrik tesisat borularından fişek yapma, mahallede gezen ayıcılar, ceplerini taş ile doldurup aşağı mahalle çocukları ile savaşanlar, tornet ile kayanlar, tahta kasnağa lastikli kumaş geçirip içine bozuk para atanlar neler neler…
İnşaatlardan kum üstüne atlayanlar da başı çekti. Mermer taşıyla oynanan oyunlar, sapan ile kuş avlayanlar, bulaşık tellerini yakıp çevirenler, mantar tabancası atanlar, babun, kalaycı ve onun küreğini çevirenler diye bu liste uzadı gitti bu biçimde.
Tabii bunlar, yokluğun karar sürdüğü kenar köşe mahallerinin en eğlenceli oyunları. Biletle almaya kalksan bilet başı bin lira ödesen birden fazla oyundan aldığın zevki şu an o gittiğin biletli salondan alamazsın o farklı. Ancak bir de ortamızda oyuncak hafızasını tutan, dünyanın sayılı insanlarından birisi var hepiniz biliyorsunuz, Sunay Akın.
Ömrünü bu uğura adamış, maddi ve manevi olarak tüm imkânlarını kurduğu oyuncak müzesine aktarmış, gecesini gündüzüne katıp didine didine kurduğu müzeyi göğsünü gererek anlatan bu hoş adamın ne yazık ki toplum olarak değerini bilmiyoruz. Bakın, latife değil! Tıpkı emeği Avrupa’nın bir ülkesinde adam verse ve bu adam konferans verse sarfiyat bin Euro veririz ancak birçoğumuz hâlâ kurduğu müzeyi gezmiş değiliz.
Gidip toplumun oyuncak hafızasını tutan ve bunu gelecek nesle aktarmak için çabalayan bu adama teşekkür etmemişiz. Onu da geçtim “Yeri nerede, sanki?” diye açıp haritadan bir defa bile bakmamışız. hiç bir şey için geç değil, üstelik haydi bu hafta sonu imkânı olan gitsin bi dolansın. Tahminen çocukluğu ile karşılaşır da oturup çocukluğuna bir kahve ısmarlasın!
Efendim, bir daha geldik sonuna. Hepinize memnun bir hafta sonu diliyor bir daha bir ateş başı öyküsüyle huzurlarınızdan çekiliyorum.
Vasfi Ağa, bir gün hasta olup yatağa fikir komşu eşrâfı da sırayla Vasfi Ağa’ya ziyarete gitmeye başlamış. her insanın, birerli ikişerli geldiği günün akşamına Vasfi Ağa’nın komşusu, Ponos Amca kapıyı tıklayıp müsaade alarak konuta dalmış. Hane halkını yerden selamlayıp içeri geçip hastanın kapısını açınca:
– “Hüseyin Beyefendi, geçmiş olsun. Allah şifasını vermesin, demiş.”
Ev sahibi Vasfi Ağa komşusunun lisanının sürçtüğünü anlayınca gülümseyerek:
– “Sağ ol, Ponos Ağa sağ ol! Lisanındaki sana, gönlündeki bana .”
Haftaya görüşmek üzere, sevgi ve hürmetlerimle hoşçakalın.
Şeref Düzyatanlar
Hemen ardından biroldukca takipçinin karşılıkları arkası arkasına gelmeye başladı. Birisi çizgi roman kapaklarını cilalayıp belirli bir aralıktan üzerine bozuk para atarak oyundan bahsetti. Bunu birinci sefer duydum, misal; parayı kitabın üstünde durduran, kitabın sahibi oluyormuş. Biri çul oyunundan, uçlamadan bahsetmiş peşine.
Telli otomobil süsleyenler, Alman Kale oynayanlar, istop peşinde koşanlar, çitlembik toplayanlarda varmış. Yağlı kayış, sigara paketlerinden oyun kâğıdı, elektrik tesisat borularından fişek yapma, mahallede gezen ayıcılar, ceplerini taş ile doldurup aşağı mahalle çocukları ile savaşanlar, tornet ile kayanlar, tahta kasnağa lastikli kumaş geçirip içine bozuk para atanlar neler neler…
İnşaatlardan kum üstüne atlayanlar da başı çekti. Mermer taşıyla oynanan oyunlar, sapan ile kuş avlayanlar, bulaşık tellerini yakıp çevirenler, mantar tabancası atanlar, babun, kalaycı ve onun küreğini çevirenler diye bu liste uzadı gitti bu biçimde.
Tabii bunlar, yokluğun karar sürdüğü kenar köşe mahallerinin en eğlenceli oyunları. Biletle almaya kalksan bilet başı bin lira ödesen birden fazla oyundan aldığın zevki şu an o gittiğin biletli salondan alamazsın o farklı. Ancak bir de ortamızda oyuncak hafızasını tutan, dünyanın sayılı insanlarından birisi var hepiniz biliyorsunuz, Sunay Akın.
Ömrünü bu uğura adamış, maddi ve manevi olarak tüm imkânlarını kurduğu oyuncak müzesine aktarmış, gecesini gündüzüne katıp didine didine kurduğu müzeyi göğsünü gererek anlatan bu hoş adamın ne yazık ki toplum olarak değerini bilmiyoruz. Bakın, latife değil! Tıpkı emeği Avrupa’nın bir ülkesinde adam verse ve bu adam konferans verse sarfiyat bin Euro veririz ancak birçoğumuz hâlâ kurduğu müzeyi gezmiş değiliz.
Gidip toplumun oyuncak hafızasını tutan ve bunu gelecek nesle aktarmak için çabalayan bu adama teşekkür etmemişiz. Onu da geçtim “Yeri nerede, sanki?” diye açıp haritadan bir defa bile bakmamışız. hiç bir şey için geç değil, üstelik haydi bu hafta sonu imkânı olan gitsin bi dolansın. Tahminen çocukluğu ile karşılaşır da oturup çocukluğuna bir kahve ısmarlasın!
Efendim, bir daha geldik sonuna. Hepinize memnun bir hafta sonu diliyor bir daha bir ateş başı öyküsüyle huzurlarınızdan çekiliyorum.
Vasfi Ağa, bir gün hasta olup yatağa fikir komşu eşrâfı da sırayla Vasfi Ağa’ya ziyarete gitmeye başlamış. her insanın, birerli ikişerli geldiği günün akşamına Vasfi Ağa’nın komşusu, Ponos Amca kapıyı tıklayıp müsaade alarak konuta dalmış. Hane halkını yerden selamlayıp içeri geçip hastanın kapısını açınca:
– “Hüseyin Beyefendi, geçmiş olsun. Allah şifasını vermesin, demiş.”
Ev sahibi Vasfi Ağa komşusunun lisanının sürçtüğünü anlayınca gülümseyerek:
– “Sağ ol, Ponos Ağa sağ ol! Lisanındaki sana, gönlündeki bana .”
Haftaya görüşmek üzere, sevgi ve hürmetlerimle hoşçakalın.
Şeref Düzyatanlar