semaver
Active member
Ayşe Kulin Cumhuriyet’e yazdı: ‘Uçan kuşu vurmak’ Bir muharriri tutuklamak uçan kuşu vurmak gibidir!
Kuş, kuş olmanın özgürlüğüyle uçarken can konutundan vurulunca kanı içine akar.
Birtakım dinler kanı içine akan hayvanların yenmesini yasaklamıştır. Ben dinî niçinlerden çok, kendi ömür alanında özgürce yaşamakta, koşmakta, uçmakta olan bir canlının yalnızca insanoğlunu gönlünü eylemek için hayatının sonlanmasına tepkimden dolayı yemem av etini. Bu gerekçeme kimi avcılar karşı çıkmıştır. Derler ki av tabiattaki dengeyi sağlar.
İnanmayın! Uçan kuşu vurmanın yalnızca sevgisizlikle ilgisi vardır.
Bir kuşu kafese tıkmanın da bencillikle!
Ya bir muharriri kafese kapatmanın?
Onun da “Benim üzere düşünmediğin için al sana!” hissiyle ilgisi olmalı.
İnsanoğlu ortasında var olan eziyet etme, intikam alma güdüsünü vakit ortasında törpüleyebildiyse lakin, daha üstün bir beşere evrilebiliyor.
Benim ülkemde ise muktedirler bir türlü başaramıyorlar bunu. Ülkenin kalem tutan ellerini birçok vakit silah tutanlarla eş tutup, müellifleri, çizerleri, özgürlük peşinde koşanları tutuklayıp mahpuslarda süründürüyorlar.
halbuki bir muharriri tutuklamak, uçan kuşu vurmak üzeredir.
Tutuklu muharrir acısını içine akıtırken genişler, büyür, güçlenir, tanınır, ününe ün katar. Acısı büyüdükçe namı sürer. Tutuklayana ise hiç bir yararı olmaz, o yalnızca bir kara iz bırakır gerisinde. Tıpkı bir uçağın dumanı üzere vakit içinde dağılır sanılır o iz. Fakat tabiatta hiç bir şey kaybolmaz ki! İşte yalnızca bu yüzden uçan kuşları kafeslere sokmayın beyefendiler, kimseye faydası dokunmaz özgürlüklerini kaybetmeleri. Ders de almaz, tamamıyla bilenirler üstelik.
Bugünlerde atasözlerinden dem vurmak tekin değil lakin ben bir daha de hatırlatmış olayım; ne de olsa bilge cetlerimiz söylemiş: Sap döner keser döner, gün gelir hesap döner!
Ben bu yukardaki yazıyı son cümlesi hariç, Cumhuriyet gazetesine 2016 yılının ağustos ayında kimi öteki müellifler tutuklandığında yazmışım. Demek ki sistem de değiştirsek, altı yılda gide gide bir arpa uzunluğu yol gitmemişiz. Kocaman bir yazık! Hem tutuklananlara yazık hem tutuklayanlara, en epeyce da televizyonlarda incecik bir bayana nefret kusabilen, profesör unvanı dahi almış koca koca adamlara. Bir de soru onlara: Sahi sizler biz bayanlardan niçin bu kadar epey korkuyorsunuz beyefendiler?
Kuş, kuş olmanın özgürlüğüyle uçarken can konutundan vurulunca kanı içine akar.
Birtakım dinler kanı içine akan hayvanların yenmesini yasaklamıştır. Ben dinî niçinlerden çok, kendi ömür alanında özgürce yaşamakta, koşmakta, uçmakta olan bir canlının yalnızca insanoğlunu gönlünü eylemek için hayatının sonlanmasına tepkimden dolayı yemem av etini. Bu gerekçeme kimi avcılar karşı çıkmıştır. Derler ki av tabiattaki dengeyi sağlar.
İnanmayın! Uçan kuşu vurmanın yalnızca sevgisizlikle ilgisi vardır.
Bir kuşu kafese tıkmanın da bencillikle!
Ya bir muharriri kafese kapatmanın?
Onun da “Benim üzere düşünmediğin için al sana!” hissiyle ilgisi olmalı.
İnsanoğlu ortasında var olan eziyet etme, intikam alma güdüsünü vakit ortasında törpüleyebildiyse lakin, daha üstün bir beşere evrilebiliyor.
Benim ülkemde ise muktedirler bir türlü başaramıyorlar bunu. Ülkenin kalem tutan ellerini birçok vakit silah tutanlarla eş tutup, müellifleri, çizerleri, özgürlük peşinde koşanları tutuklayıp mahpuslarda süründürüyorlar.
halbuki bir muharriri tutuklamak, uçan kuşu vurmak üzeredir.
Tutuklu muharrir acısını içine akıtırken genişler, büyür, güçlenir, tanınır, ününe ün katar. Acısı büyüdükçe namı sürer. Tutuklayana ise hiç bir yararı olmaz, o yalnızca bir kara iz bırakır gerisinde. Tıpkı bir uçağın dumanı üzere vakit içinde dağılır sanılır o iz. Fakat tabiatta hiç bir şey kaybolmaz ki! İşte yalnızca bu yüzden uçan kuşları kafeslere sokmayın beyefendiler, kimseye faydası dokunmaz özgürlüklerini kaybetmeleri. Ders de almaz, tamamıyla bilenirler üstelik.
Bugünlerde atasözlerinden dem vurmak tekin değil lakin ben bir daha de hatırlatmış olayım; ne de olsa bilge cetlerimiz söylemiş: Sap döner keser döner, gün gelir hesap döner!
Ben bu yukardaki yazıyı son cümlesi hariç, Cumhuriyet gazetesine 2016 yılının ağustos ayında kimi öteki müellifler tutuklandığında yazmışım. Demek ki sistem de değiştirsek, altı yılda gide gide bir arpa uzunluğu yol gitmemişiz. Kocaman bir yazık! Hem tutuklananlara yazık hem tutuklayanlara, en epeyce da televizyonlarda incecik bir bayana nefret kusabilen, profesör unvanı dahi almış koca koca adamlara. Bir de soru onlara: Sahi sizler biz bayanlardan niçin bu kadar epey korkuyorsunuz beyefendiler?