Giydikleri, halleri, Birinci olarakki utangaçlığı, aldatılması, sarayla bağlantıları ve boşanmasıyla olduğu kadar trajik ve esrarlı vefatıyla de bir daha 20.YY’ın en çok konuşulan ismi olmayı başarmıştı Prenses Diana..
Bu boşanma ve sarayın ortasında dönen entrikalar ve de bitmek bilmez skandallarla, magazin dünyası fazlaca yakın marke halinde olsa da gerçekte ne yaşadığını yalnızca bir tek Diana’nın kendisi biliyordu!
Yaşadıklarını, boşanma sürecinde sarayı karşısına alma kıymetine cesurca anlatırken, kendisi ile mezara giden sırları da vardı kuşkusuz…
”Spencer” tahminen de şu ana kadar onun yaşadıklarını anlatan ya da empati ötesinde anlatmaya çalışan bir film…
Diana Frances Spencer, kraliyet mensubu olmadan evvelki ismi. Sinemanın bu isimle yapılmış olması dahi onun aslında hiç bir vakit o saraya ilişkin olmadığını izleyicinin bilinçaltına işlemek için sanki!
Sinema 1991 yılında geçiyor. Kraliyet ailesinin Noel’i, Sandringham Sarayı’nda karşılama sonucu ve Diana’nın hem saray mensupları ile tıpkı vakitte kendi ortasında hesaplaşması… Daima Diana üzerinde dönen kamera, öteki kraliyet bireylerinin varla yok ortası gösterilmesi sinemaya esrarlı bir hava katıyor.
Ortada Charles ve kraliçe ile bir iki diyalog da olmasa yok hükmündeler neredeyse(!) Buna rağmen prensesin, sarayın çalışanları ile bol diyalog ve dertleşme sürecine daha epeyce yer ayırmış direktör. Bu olumsuz bir tenkit değil, bilakis epeyce yeterli kotarılmış bir sinema.
Dediğimiz üzere Noel için toplanmış bir aile, hummalı bir hazırlık süreci, ihtimamla seçilen yemekler, asker misali hazırlanan hizmetkarlar… Geleneklerin ve saray teamüllerinin her şeyden üstün tutulduğu bir atmosfer… Gelenek ismine saçmalıkların da karar sürdüğünü görmek, seyirci olarak bile geriyor! Noel yemeğindilk evvelce her insanın tartılması ve yemek daha sonrası 1,5 kg almak zaruriliği; geceden ve yemekten ne kadar mutlu ve memnun ayrıldığının göstergesi… 1847’den bu yana uygulanan Prens Albert’ın bir geleneği bu!
KASVETLİ BİR SARAY: SANDRİNGHAM HOUSE
II. Elizabeth’in babası Kral VI. George’un öldüğü mesken… Peyzajlı bahçeleri, geniş ormanlık alanları ile alabildiğine geniş, yeşil lakin kasvetli. Sinemaya imaj açısından zenginlik kattığı bir gerçek ama…
Evliliğinin 10. yılında mutsuz bir Prenses… Artık gelenekleri boş vermiş, davetlere bile bilhassa geç giden, giymesi mecburî olanları bile elinin zıddıyla iten, aldatıldığını ve sevilmediğini bilen; hatta Camilla ile tıpkı ortamlara bile sokulma utancını yaşayan, başkaldırmak ve isyan etmekte beis görmeyen bir bayan. Yalnızca tek bir şeyin farkındadır: O artık yalnızca bir annedir ve bu saray ve de bu saraydaki evliliği artık bitmiştir!
Geç geldiği Noel kutlamasında odasına konulan ”Ann Boleyn” ‘in biyografisi; Diana’nın kendisini onunla özdeşleştirmesini sağlamak ve ders çıkarmasını isteyenlerin sinsice bir oyunudur aslında. Sinema boyunca hem Diana tıpkı vakitte seyirci gergin tutuluyor bu bahiste. Güya sürüden ayrılmış ve vefatı hak etmiş havası veriliyor. Daima karanlık koridorlarda Ann Boleyn’i gördüğü kabusları, onunla konuşması, kusması, halüsinasyonları, sarayın ortasında kaybolması ve saraya yabancılaşması ile oyunun sonuna gelmiş bir Prenses izliyoruz.
Kendisinin ve sarayın pek fark etmediği bir şey var ise; o da saray hizmetkarlarının ve tüm Britanya’nın hem Galler Prensesi Diana’ya tıpkı vakitte Spencer Diana’ya olan sevgisi, hürmeti ve bitmek bilmez bağlılığıdır.
90 dakika boyunca izlediğimiz bir mutsuzluk; sonunu tüm dünyanın bildiği bir öykü…
Sinemanın direktörü Pablo Lorrain. Daha evvel Jacquelin Kennedy’in sinemasını yapmıştı. Orada süper bir Jacguelin izlemiştik; burada da kostümleri, tutumları ve mahzunluğu ile uygun bir Diana var. esasen Kristen Steward Oscar’ın en kuvvetli adayı.
Yolu açık olsun…
Vefatının 25.yılında hürmetle andığımız bir prenses ve onun başarılı anlatımı…
Hepinize âlâ seyirler…
Hasret Kalkan
Bu boşanma ve sarayın ortasında dönen entrikalar ve de bitmek bilmez skandallarla, magazin dünyası fazlaca yakın marke halinde olsa da gerçekte ne yaşadığını yalnızca bir tek Diana’nın kendisi biliyordu!
Yaşadıklarını, boşanma sürecinde sarayı karşısına alma kıymetine cesurca anlatırken, kendisi ile mezara giden sırları da vardı kuşkusuz…
”Spencer” tahminen de şu ana kadar onun yaşadıklarını anlatan ya da empati ötesinde anlatmaya çalışan bir film…
Diana Frances Spencer, kraliyet mensubu olmadan evvelki ismi. Sinemanın bu isimle yapılmış olması dahi onun aslında hiç bir vakit o saraya ilişkin olmadığını izleyicinin bilinçaltına işlemek için sanki!
Sinema 1991 yılında geçiyor. Kraliyet ailesinin Noel’i, Sandringham Sarayı’nda karşılama sonucu ve Diana’nın hem saray mensupları ile tıpkı vakitte kendi ortasında hesaplaşması… Daima Diana üzerinde dönen kamera, öteki kraliyet bireylerinin varla yok ortası gösterilmesi sinemaya esrarlı bir hava katıyor.
Ortada Charles ve kraliçe ile bir iki diyalog da olmasa yok hükmündeler neredeyse(!) Buna rağmen prensesin, sarayın çalışanları ile bol diyalog ve dertleşme sürecine daha epeyce yer ayırmış direktör. Bu olumsuz bir tenkit değil, bilakis epeyce yeterli kotarılmış bir sinema.
Dediğimiz üzere Noel için toplanmış bir aile, hummalı bir hazırlık süreci, ihtimamla seçilen yemekler, asker misali hazırlanan hizmetkarlar… Geleneklerin ve saray teamüllerinin her şeyden üstün tutulduğu bir atmosfer… Gelenek ismine saçmalıkların da karar sürdüğünü görmek, seyirci olarak bile geriyor! Noel yemeğindilk evvelce her insanın tartılması ve yemek daha sonrası 1,5 kg almak zaruriliği; geceden ve yemekten ne kadar mutlu ve memnun ayrıldığının göstergesi… 1847’den bu yana uygulanan Prens Albert’ın bir geleneği bu!
KASVETLİ BİR SARAY: SANDRİNGHAM HOUSE
II. Elizabeth’in babası Kral VI. George’un öldüğü mesken… Peyzajlı bahçeleri, geniş ormanlık alanları ile alabildiğine geniş, yeşil lakin kasvetli. Sinemaya imaj açısından zenginlik kattığı bir gerçek ama…
Evliliğinin 10. yılında mutsuz bir Prenses… Artık gelenekleri boş vermiş, davetlere bile bilhassa geç giden, giymesi mecburî olanları bile elinin zıddıyla iten, aldatıldığını ve sevilmediğini bilen; hatta Camilla ile tıpkı ortamlara bile sokulma utancını yaşayan, başkaldırmak ve isyan etmekte beis görmeyen bir bayan. Yalnızca tek bir şeyin farkındadır: O artık yalnızca bir annedir ve bu saray ve de bu saraydaki evliliği artık bitmiştir!
Geç geldiği Noel kutlamasında odasına konulan ”Ann Boleyn” ‘in biyografisi; Diana’nın kendisini onunla özdeşleştirmesini sağlamak ve ders çıkarmasını isteyenlerin sinsice bir oyunudur aslında. Sinema boyunca hem Diana tıpkı vakitte seyirci gergin tutuluyor bu bahiste. Güya sürüden ayrılmış ve vefatı hak etmiş havası veriliyor. Daima karanlık koridorlarda Ann Boleyn’i gördüğü kabusları, onunla konuşması, kusması, halüsinasyonları, sarayın ortasında kaybolması ve saraya yabancılaşması ile oyunun sonuna gelmiş bir Prenses izliyoruz.
Kendisinin ve sarayın pek fark etmediği bir şey var ise; o da saray hizmetkarlarının ve tüm Britanya’nın hem Galler Prensesi Diana’ya tıpkı vakitte Spencer Diana’ya olan sevgisi, hürmeti ve bitmek bilmez bağlılığıdır.
90 dakika boyunca izlediğimiz bir mutsuzluk; sonunu tüm dünyanın bildiği bir öykü…
Sinemanın direktörü Pablo Lorrain. Daha evvel Jacquelin Kennedy’in sinemasını yapmıştı. Orada süper bir Jacguelin izlemiştik; burada da kostümleri, tutumları ve mahzunluğu ile uygun bir Diana var. esasen Kristen Steward Oscar’ın en kuvvetli adayı.
Yolu açık olsun…
Vefatının 25.yılında hürmetle andığımız bir prenses ve onun başarılı anlatımı…
Hepinize âlâ seyirler…
Hasret Kalkan