Asıl hırsızlığı anne babası yapmıştı, onun ömründen yılları ve geleceğe dair umudu çalmışlardı.
Ö.G. 16 yaşındaydı proje kapsamında tanıştığımızda… Huzursuz bir duruşu, korkak halleri ve sırtını duvara yaslama gereksinimi vardı. Yaşadıklarından lakin anlatmadıklarından dolayı bir güvensizlik hali hakimdi üzerinde. Kim bilir ne hayatıştı, ne hayatıştı ki vücut lisanı ile çığlık atıyordu diye düşünmüştüm. Fakat bir amcanın yaşamak için çalmaya alıştıracağı hiç aklıma gelmemişti…
Ö.G. küçük yaşına karşın epeyce şey hayatıştı. Anne babası ayrıldıktan daha sonra farklı bireylerle evlenmiş ve onu ihmal etmişlerdi. Erkek çocuğuydu ve durduğu yerde durmuyordu, onu inançta hissettirip sevgileriyle denetim edeceklerine amcasının yanına göndermişler, her ikisi de kendi hayatlarına ağırlaşmışlardı. İlgiden ve sevgiden mahrum bırakılan Ö.G. ile tanıştığımızda kontrollü özgürlük kapsamındaydı fakat yalnızca uyuşturucu kullanmaktan değil, yüz kızartıcı hata işlemekten dolayı cezası vardı. Öncesinde de bir daha birebir cürüm sebebiyle mahpusa bile girmiş cezası küçük yaşı gözetilerek hafifçeletilmişti lakin bir daha de demir parmaklıkların akabinde yaşama bir defa bakmıştı.
“AMCASI CEZASI AZ OLUR DİYE ONA YAPTIRIYORDU”
Küme terapilerimizde hiç konuşmuyor, birebir görüşmelerimizde de kapının kapatılmasına, kapalı alana tahammülü olmadığı için ve paylaşmaktan korktuğu için konuşmuyordu. Bana güvenmesi ve çalışma alanımızın onun için ‘güvenli’ olduğuna kendisini ikna etmesi sıkıntı olmuştu. Ancak irtibat kurmayı başarmıştık en sonunda. Kısa kısa, kopuk kopuk olsa da bana anlatıyordu adım adım arasındakileri. Amcası yapacağı yüz kızartıcı hareketi cezası az olur yaşı küçük diye ona yaptırıyordu. Birinci başta adrenalin yüklü olduğunu hissettiği, heyecan duyduğu bu hal ona yetmemişti, bulunduğu ve tanıştığı bireylerden farklı bir adrenalin kaynağının ‘deneme’ teklifi ile uyuşturucu ile tanışmıştı. Uyuşturucunun verdiği yürek ile artık daha büyük yüz kızartıcı hatalara kalkışıyordu fakat bu çıkmaz döngü bir yerde takıldı ve yakalanmıştı. Amcasının varsayım ettiği üzere olmuştu ‘maksimum yakalanır ve yaşının küçüklüğünden dolayı az yatar’ kısmına gelinmişti. Verilen cezayı yatmıştı lakin gerçekte gördüklerinden ve duyduklarından dolayı hiç ‘az yatamamış’ birçok geceler hiç uyumamıştı Ö.G.
hiç bir kabahat sebepsiz değildir. Hiç kimse yanlışa isteyerek bulaşmaz, daima bir sebep, bir çıkmaz vardır kesinlikle. Ö.G.’nin modül parça anlattığı ve bir yap boz üzere tamamladığım kesimler aslında terk edilmişliğin, yaratılan güvensizlik ortamının göstergeleriydi. Adım adım düzgünleşiyor, arkadaşlarıyla yanlışsız bağlantılar kuruyordu. Eğitimler ve küme terapilerinin yapıldığı salonda her insanın şahsi eşyaları vardı ve birden fazla vakit eğitim ortalarında daima dışarda mola veriyorduk. Ö.G.’nin yanımızda olmadığı vakit içinderda geri döndüğümüzde kimsenin eşyası, hatta kalemi bile yerinden oynamıyordu. Yüz kızartıcı cürmü isteyerek değil mecbur kalarak yapmış olduğunun deliliydi bu vakit dilimleri.
“BEDELİNİ YENİDEN O ÖDEDİ”
Asıl hırsızlık onun ömründe yapılmıştı bile isteye. Aile sevgisi, itimat duygusu, paylaşmak, hengame etmenin daha sonrasında gelen affetmek duygusu, ilişkin olmak hissi çalınmıştı ondan ve maalesef bu hırsızlığın bedelini de bir daha o ödemişti.
Aile olmak yalnızca bir mesken çatısında insanların bir ortaya gelmesi, çocukların dünyaya gelmesi, daha sonrasında da yeni şahsi tercihlerle diğer ömürler kurmak, çocuklarına her şeyi ve her istediklerini almak değildir. Aile olmak, düzgün anne baba olmak her şartta sevgisini ve hissettirdiği itimat hissinden çocuklarını yoksun bırakmamak, doğrusunda ve eğrisinde yanında olmak, ona yol göstermektir. Başta her şeyden kendisini suçlayan Ö.G. artık yaşadıkları ve deneyimlediklerinin onun kabahati olmadığını ve hayatın azmettirici olduğunu öğrenmişti ve makûs hayat şartlarını oluşturan anne babası en büyük cezayı vicdan rahatsızlığı olarak ödüyorlardı.
Geçirdiğimiz bir yıllık vakit diliminden daha sonra kurduğu en net cümleydi tahminen de “insanların canını yakmadan, kimsenin hayatından memnunluğu çalmadan yaşamak istiyorum”. Yeni bir yaşama artık adım atmaya hazırdı…
Dr. Burcu Bostancıoğlu
Ö.G. 16 yaşındaydı proje kapsamında tanıştığımızda… Huzursuz bir duruşu, korkak halleri ve sırtını duvara yaslama gereksinimi vardı. Yaşadıklarından lakin anlatmadıklarından dolayı bir güvensizlik hali hakimdi üzerinde. Kim bilir ne hayatıştı, ne hayatıştı ki vücut lisanı ile çığlık atıyordu diye düşünmüştüm. Fakat bir amcanın yaşamak için çalmaya alıştıracağı hiç aklıma gelmemişti…
Ö.G. küçük yaşına karşın epeyce şey hayatıştı. Anne babası ayrıldıktan daha sonra farklı bireylerle evlenmiş ve onu ihmal etmişlerdi. Erkek çocuğuydu ve durduğu yerde durmuyordu, onu inançta hissettirip sevgileriyle denetim edeceklerine amcasının yanına göndermişler, her ikisi de kendi hayatlarına ağırlaşmışlardı. İlgiden ve sevgiden mahrum bırakılan Ö.G. ile tanıştığımızda kontrollü özgürlük kapsamındaydı fakat yalnızca uyuşturucu kullanmaktan değil, yüz kızartıcı hata işlemekten dolayı cezası vardı. Öncesinde de bir daha birebir cürüm sebebiyle mahpusa bile girmiş cezası küçük yaşı gözetilerek hafifçeletilmişti lakin bir daha de demir parmaklıkların akabinde yaşama bir defa bakmıştı.
“AMCASI CEZASI AZ OLUR DİYE ONA YAPTIRIYORDU”
Küme terapilerimizde hiç konuşmuyor, birebir görüşmelerimizde de kapının kapatılmasına, kapalı alana tahammülü olmadığı için ve paylaşmaktan korktuğu için konuşmuyordu. Bana güvenmesi ve çalışma alanımızın onun için ‘güvenli’ olduğuna kendisini ikna etmesi sıkıntı olmuştu. Ancak irtibat kurmayı başarmıştık en sonunda. Kısa kısa, kopuk kopuk olsa da bana anlatıyordu adım adım arasındakileri. Amcası yapacağı yüz kızartıcı hareketi cezası az olur yaşı küçük diye ona yaptırıyordu. Birinci başta adrenalin yüklü olduğunu hissettiği, heyecan duyduğu bu hal ona yetmemişti, bulunduğu ve tanıştığı bireylerden farklı bir adrenalin kaynağının ‘deneme’ teklifi ile uyuşturucu ile tanışmıştı. Uyuşturucunun verdiği yürek ile artık daha büyük yüz kızartıcı hatalara kalkışıyordu fakat bu çıkmaz döngü bir yerde takıldı ve yakalanmıştı. Amcasının varsayım ettiği üzere olmuştu ‘maksimum yakalanır ve yaşının küçüklüğünden dolayı az yatar’ kısmına gelinmişti. Verilen cezayı yatmıştı lakin gerçekte gördüklerinden ve duyduklarından dolayı hiç ‘az yatamamış’ birçok geceler hiç uyumamıştı Ö.G.
hiç bir kabahat sebepsiz değildir. Hiç kimse yanlışa isteyerek bulaşmaz, daima bir sebep, bir çıkmaz vardır kesinlikle. Ö.G.’nin modül parça anlattığı ve bir yap boz üzere tamamladığım kesimler aslında terk edilmişliğin, yaratılan güvensizlik ortamının göstergeleriydi. Adım adım düzgünleşiyor, arkadaşlarıyla yanlışsız bağlantılar kuruyordu. Eğitimler ve küme terapilerinin yapıldığı salonda her insanın şahsi eşyaları vardı ve birden fazla vakit eğitim ortalarında daima dışarda mola veriyorduk. Ö.G.’nin yanımızda olmadığı vakit içinderda geri döndüğümüzde kimsenin eşyası, hatta kalemi bile yerinden oynamıyordu. Yüz kızartıcı cürmü isteyerek değil mecbur kalarak yapmış olduğunun deliliydi bu vakit dilimleri.
“BEDELİNİ YENİDEN O ÖDEDİ”
Asıl hırsızlık onun ömründe yapılmıştı bile isteye. Aile sevgisi, itimat duygusu, paylaşmak, hengame etmenin daha sonrasında gelen affetmek duygusu, ilişkin olmak hissi çalınmıştı ondan ve maalesef bu hırsızlığın bedelini de bir daha o ödemişti.
Aile olmak yalnızca bir mesken çatısında insanların bir ortaya gelmesi, çocukların dünyaya gelmesi, daha sonrasında da yeni şahsi tercihlerle diğer ömürler kurmak, çocuklarına her şeyi ve her istediklerini almak değildir. Aile olmak, düzgün anne baba olmak her şartta sevgisini ve hissettirdiği itimat hissinden çocuklarını yoksun bırakmamak, doğrusunda ve eğrisinde yanında olmak, ona yol göstermektir. Başta her şeyden kendisini suçlayan Ö.G. artık yaşadıkları ve deneyimlediklerinin onun kabahati olmadığını ve hayatın azmettirici olduğunu öğrenmişti ve makûs hayat şartlarını oluşturan anne babası en büyük cezayı vicdan rahatsızlığı olarak ödüyorlardı.
Geçirdiğimiz bir yıllık vakit diliminden daha sonra kurduğu en net cümleydi tahminen de “insanların canını yakmadan, kimsenin hayatından memnunluğu çalmadan yaşamak istiyorum”. Yeni bir yaşama artık adım atmaya hazırdı…
Dr. Burcu Bostancıoğlu