Yaşı en az 50 olan jenerasyon için müzik kasedi hayli şey tabir eder lakin; bugün geleceğimizi şekillendirecek olan o meşhur Z jenerasyonu için bir çöpten öteki bir şey değil..! Hani şu sabahları sıkıntı edip ” …falancanın son kasedi çıktı mı abi ?” diye birinci evvel sahip olmayı bile meziyet sandığımız, arkadaş etrafına havayla girdiğimiz dönemler! Madonna, Michael Jackson, Nilüfer, Bergen, Arif Susam, Kayahan, Zekai Tunca , Barış Manço, Gökben üzere binlerce ismin ve gazino külçeşidinin tavan yaptığı büyülü günler!
Hey gidi günler hey ..diye bağırasım var!
30 METREKAREYE SIĞDIRILMIŞ BİR MÜZİK TUTKUSU
Mehmet Koçoğlu ile telefonda konuştuktan daha sonra, Opera’daki yeni mescidinin önünde iniyorum taksiden. Mehmet Beyefendi, erkek esnafın bu kadar ağır olduğu ve Ankara piyasasının en hareketli sokaklarını dolaşarak, tek başıma dükkana gelmeme razı olmadı, karşıladı beni; o kadar da nazik!
Nasıl biriyle karşılaşacağımı bilmiyordum evvel zira; Ulus Çıkrıkçılar Yokuşu’nun ve İtfaiye Meydanı’nın muhafazakar yapısını düşünüp, Mehmet Beyefendi üzere birini görür görmez biraz şaşırdım ve utandım açıkçası. çok çağdaş biri; tüm nezaketiyle konuk ediyor beni.
Burası, Aysın sokak No19/ A -KOÇ PLAK. Kapıdan girer girmez 60,70, 80 ve 90’ların en tanınan, artık dinozor periyodundan kalma diyebileceğimiz tüm özgün kasetlerini görüyorum.. Kolay değil; tam 40 yılın müzik tutkusu bu dükkanın dokusuna sinmiş.. Beni birinci karşılayan ”BERGEN” oluyor; tüm hüzünlü kıssası ve tek gözüyle. Bu ortalar fazlaca tanınan ya hani…
Hepi topu 30 metrekarelik bir dükkan burası lakin; hani bir vakit içinder İstanbul/ Unkapanı Plakçılar Çarşısı vardı. Burası tek başına orası eder ! Tarihi bir semt burası; bir o kadar da yıkık dökük. Üstte eski Ankara konutları seyrediyor bizi.
40 YILLIK AŞK VE BİTMEYEN MÜZİK SEVDASI…
Mehmet Koçoğlu 54 yaşında. Gümüşhane/ Şiran doğumlu; üstelik 9 çocuklu rençber bir babanın oğlu. Öyküsünü anlatmaya başlamadan evvel Gümüşhane’nin bir köyünden, birebir vakitte toprakla uğraşan insanların ortasından bu biçimde birinin nasıl çıkabileceğini anlayamıyorsunuz; hani baba toprakla uğraşınca siz de o işi ve o yolu seçmek zorunda kalırsınız ya…
Mehmet Koçoğlu
”Müzik öbür bir seyyare” diye başlıyor kelama Mehmet Beyefendi. Köyümüzde okul yoktu, babam Tokat’a gönderdi beni orta ve liseyi okumam için. Lise 1’deyken, yeni evlenip gelin giden ablamı ziyaret için Ankara’ya yaptığım bir yaz seyahati sırasında başladı her şey” diyor. Yıl 1983 ..Otobüsün sürücüsü ” Yallah sürücü yallah” diye bir şarkıyı çalıyor. Şarkıyı İbrahim Tatlıses söylüyor. kelamları ve müziği niçinse fazlaca hoşuma gitti ancak; sürücü ne yazık ki bir kez çaldı; ben de yeniden çalar mısın? demeye çekindim. Ankara’ ya varır varmaz bulduğum her kaset dükkanına gittim lakin; ne yazık ki bulamadım şarkıyı…’
Bu olay, daha sonradan çılgınca bir tutkuya dönüşecek olan müzik sevdasının da nirengi noktası olmuş. Bulduğu her kasedi; ucuz değerli ya da yeterli berbat diye ayırmadan satın alıp koleksiyon yapmaya başlamış. Bu tutkusu o kadar ileri gitmiş ki artık mutfak raflarından duvar oyuğuna kadar kaset saklamadığı bir boş alan bırakmamış.
Pekala sorun oldu mu bu? diye soruyorum. Gülüyor ”normal olarak” diyor.. Eşim de sorun etti fakat, vazgeçmem mümkün değildi” diye cevaplıyor.. Çocukken 74 yılındaki Kıbrıs Çıkarması için köye radyo getirmiş bir gün muhtar. ”Bir köye bir radyo. Düşünün hele” diyor.” Televizyon bile değil. Biz nerden dinleyeceğiz müzik!”
1989 Yılında Ulus Gençlik Parkına İbrahim Tatlıses ve Hülya Avşar gelince koşmuş çabucak. yıllar evvel dinleyip de bulamadığı şarkıyı istemiş. Hiç unutamıyor o günü. O gün beyninin bir yerlerinde müzikle ilgili bir şeyler yapma niyeti şimşek üzere çakıyor ve şu an bulunduğumuz dükkanı açıyor bir yıl ortasında.
Yıl 1990, sermaye yok, ancak başa koymuş bu kaset işini. Yalnızca müzik değil, görüntü kasetlerin de kapış kapış gittiği bir devir var; onu da yapıyor kısa bir periyot. 94 yılı itibariyle çıkan CD’ler biraz çomak sokmuş tekere. O sırada herkes elinde çuvallarla artık gözden düşmüş eski kasetlerini getirip bırakıyor üç kuruşa lakin; Mehmet Beyefendi için hepsi fazlaca kıymetli. 2 tır mal birikmiş, hepsini de antika üzere korumuş. ”Plak Kırılır, flash bellek patlar, CD çizilir lakin; kaset taş üzere sağlam kalır” diyor. Plak, makara, kartuş ve kaset diye yaptığı sıralama ile güya birinci çağdan yeni çağa bir ihtilal ve tarih dersi anlatır üzere. Konuşurken ve bana dükkanın tarihini anlatırken güya çocuğundan bahseder üzere gururlu…
ANTİKACI MUAMELESİ GÖRÜYORUM
”2012 de kaset büsbütün çıktı Türk beşerinin hayatından; hantallaştı ve atıl oldu. İşte o tarih itibariyle 50 yaş üzeri nostalji için akmaya başladı dükkana..” diyor. Tam o sırada üniversiteli bir genç kız giriyor kapıdan. İlhan İrem kasedi soruyor; akabinde da ben yaşlarda bir bayan Safiye Ayla plağı! Kimler gelmedi ve neler sorulmadı ki! Pet Shop Boys, George Michael, Ajda Pekkan’ın 1975 albümü! ” Artık antikacı gözüyle bakıyorlar bana” diyor keyifle.
Ne sorulsa, hiç aramadan küçücük dükkandan çıkartıp koyuyor müşterinin önüne..! Mehmet Bey’in bir sihirbaz olduğunu düşünmeye başlıyorum artık.
Pekala şu an en hayli ne satılıyor ? diye sorduğumda; hiç düşünmeden ”BERGEN” diyor. Dikkat ettim de güya kasetleri biriktirirken sanatkarlarla da duygusal bağ kuruyor. ” Kendi kolunda tekti Bergen; hala da öyle” diyor…
Pekala hiç unutamadığınız anılarınız var mı bu dükkanda? diye sorduğumda ” Ohooo…” diyor. Çabucak aklına gelenlerden bir tanesi : ”Bir adam geldi bir gün. Bir Almancı sanatçı vardı; hayli da bilinmez Türkiye’de” diyor. Mustafa Çiftçi imiş ismi. Adam niçinse senelerca aramış onun albümünü; tam 15 yıl. Alay dahi etmişler kendisiyle, bulamamış bir türlü. ” Biri tavsiye etmiş. Buraya geldi son deva ve birinci soruşta önüne koydum” diyor. Ne yaptı pekala? Sevindi mi? dedim ” Hayır bayıldı..!” demez mi?
Eski model siyah beyaz televizyon, walkman ve müzik setleri de var. 90’larda pop müziğin yeni dalgası ile birlikte epey revaçtaydılar. Müzik seti olmayan mesken eksikti o günlerde. Mehmet Beyefendi 1993 yılında bir karı kocaya müzik seti satmış 50 liraya. Haymana’ dan gelen, toprakla uğraşan insanlardı diyor. Tam 10 yıl daha sonra ” Bize bozuk mal verdin, paramızı geri isteriz..” diye geri gelip müzik setini iade etmek istemişler. Mehmet Beyefendi de vermiş 50 TL’yi geri. Bu tartışmanın tam ortasında bir müşteri gelmiş. Adam eski tip müzik seti arıyormuş, saymış 1000 TL’yi almış çabucak. ” O karı koca ne yaptı pekala? diyorum merakla ve gülerek. ” Burada hengame ettiler, lakin o denli bu biçimde değil” diyor…
Saatler geçmiş. Müziğin ve anıların sonu gelmiyor; müşteri de sıklaşmaya başladı. Fazla meşgul etmek istemiyorum lakin; benim için de genç kızlığıma dönüş ve vakitte seyahat oldu güya. Müsaade istiyorum Mehmet Bey’den.
Giderken Hamiyet Yüceses’in Makberini çalıyor bana… Ses dükkandan sızıp itfaiye esnafına ulaşırken atlıyorum taksiye.. ”yine geleceğim ..” diyorum fakat; bu kere kaset almak ve unuttuğum müzikleri bu dükkanda dinlemek için.. Tarihi bir semtin ortasından geçtim melodilerle güya.. Ardımda bırakıyorum koca bir müzik arşivini fakat dilimde bir Münir Nurettin Selçuk bestesi ” Dönülmez Akşamın Ufkundayız, vakit fazlaca geç…”
Hasret Kalkan
Hey gidi günler hey ..diye bağırasım var!
30 METREKAREYE SIĞDIRILMIŞ BİR MÜZİK TUTKUSU
Mehmet Koçoğlu ile telefonda konuştuktan daha sonra, Opera’daki yeni mescidinin önünde iniyorum taksiden. Mehmet Beyefendi, erkek esnafın bu kadar ağır olduğu ve Ankara piyasasının en hareketli sokaklarını dolaşarak, tek başıma dükkana gelmeme razı olmadı, karşıladı beni; o kadar da nazik!
Nasıl biriyle karşılaşacağımı bilmiyordum evvel zira; Ulus Çıkrıkçılar Yokuşu’nun ve İtfaiye Meydanı’nın muhafazakar yapısını düşünüp, Mehmet Beyefendi üzere birini görür görmez biraz şaşırdım ve utandım açıkçası. çok çağdaş biri; tüm nezaketiyle konuk ediyor beni.
Burası, Aysın sokak No19/ A -KOÇ PLAK. Kapıdan girer girmez 60,70, 80 ve 90’ların en tanınan, artık dinozor periyodundan kalma diyebileceğimiz tüm özgün kasetlerini görüyorum.. Kolay değil; tam 40 yılın müzik tutkusu bu dükkanın dokusuna sinmiş.. Beni birinci karşılayan ”BERGEN” oluyor; tüm hüzünlü kıssası ve tek gözüyle. Bu ortalar fazlaca tanınan ya hani…
Hepi topu 30 metrekarelik bir dükkan burası lakin; hani bir vakit içinder İstanbul/ Unkapanı Plakçılar Çarşısı vardı. Burası tek başına orası eder ! Tarihi bir semt burası; bir o kadar da yıkık dökük. Üstte eski Ankara konutları seyrediyor bizi.
40 YILLIK AŞK VE BİTMEYEN MÜZİK SEVDASI…
Mehmet Koçoğlu 54 yaşında. Gümüşhane/ Şiran doğumlu; üstelik 9 çocuklu rençber bir babanın oğlu. Öyküsünü anlatmaya başlamadan evvel Gümüşhane’nin bir köyünden, birebir vakitte toprakla uğraşan insanların ortasından bu biçimde birinin nasıl çıkabileceğini anlayamıyorsunuz; hani baba toprakla uğraşınca siz de o işi ve o yolu seçmek zorunda kalırsınız ya…
Mehmet Koçoğlu
”Müzik öbür bir seyyare” diye başlıyor kelama Mehmet Beyefendi. Köyümüzde okul yoktu, babam Tokat’a gönderdi beni orta ve liseyi okumam için. Lise 1’deyken, yeni evlenip gelin giden ablamı ziyaret için Ankara’ya yaptığım bir yaz seyahati sırasında başladı her şey” diyor. Yıl 1983 ..Otobüsün sürücüsü ” Yallah sürücü yallah” diye bir şarkıyı çalıyor. Şarkıyı İbrahim Tatlıses söylüyor. kelamları ve müziği niçinse fazlaca hoşuma gitti ancak; sürücü ne yazık ki bir kez çaldı; ben de yeniden çalar mısın? demeye çekindim. Ankara’ ya varır varmaz bulduğum her kaset dükkanına gittim lakin; ne yazık ki bulamadım şarkıyı…’
Bu olay, daha sonradan çılgınca bir tutkuya dönüşecek olan müzik sevdasının da nirengi noktası olmuş. Bulduğu her kasedi; ucuz değerli ya da yeterli berbat diye ayırmadan satın alıp koleksiyon yapmaya başlamış. Bu tutkusu o kadar ileri gitmiş ki artık mutfak raflarından duvar oyuğuna kadar kaset saklamadığı bir boş alan bırakmamış.
Pekala sorun oldu mu bu? diye soruyorum. Gülüyor ”normal olarak” diyor.. Eşim de sorun etti fakat, vazgeçmem mümkün değildi” diye cevaplıyor.. Çocukken 74 yılındaki Kıbrıs Çıkarması için köye radyo getirmiş bir gün muhtar. ”Bir köye bir radyo. Düşünün hele” diyor.” Televizyon bile değil. Biz nerden dinleyeceğiz müzik!”
1989 Yılında Ulus Gençlik Parkına İbrahim Tatlıses ve Hülya Avşar gelince koşmuş çabucak. yıllar evvel dinleyip de bulamadığı şarkıyı istemiş. Hiç unutamıyor o günü. O gün beyninin bir yerlerinde müzikle ilgili bir şeyler yapma niyeti şimşek üzere çakıyor ve şu an bulunduğumuz dükkanı açıyor bir yıl ortasında.
Yıl 1990, sermaye yok, ancak başa koymuş bu kaset işini. Yalnızca müzik değil, görüntü kasetlerin de kapış kapış gittiği bir devir var; onu da yapıyor kısa bir periyot. 94 yılı itibariyle çıkan CD’ler biraz çomak sokmuş tekere. O sırada herkes elinde çuvallarla artık gözden düşmüş eski kasetlerini getirip bırakıyor üç kuruşa lakin; Mehmet Beyefendi için hepsi fazlaca kıymetli. 2 tır mal birikmiş, hepsini de antika üzere korumuş. ”Plak Kırılır, flash bellek patlar, CD çizilir lakin; kaset taş üzere sağlam kalır” diyor. Plak, makara, kartuş ve kaset diye yaptığı sıralama ile güya birinci çağdan yeni çağa bir ihtilal ve tarih dersi anlatır üzere. Konuşurken ve bana dükkanın tarihini anlatırken güya çocuğundan bahseder üzere gururlu…
ANTİKACI MUAMELESİ GÖRÜYORUM
”2012 de kaset büsbütün çıktı Türk beşerinin hayatından; hantallaştı ve atıl oldu. İşte o tarih itibariyle 50 yaş üzeri nostalji için akmaya başladı dükkana..” diyor. Tam o sırada üniversiteli bir genç kız giriyor kapıdan. İlhan İrem kasedi soruyor; akabinde da ben yaşlarda bir bayan Safiye Ayla plağı! Kimler gelmedi ve neler sorulmadı ki! Pet Shop Boys, George Michael, Ajda Pekkan’ın 1975 albümü! ” Artık antikacı gözüyle bakıyorlar bana” diyor keyifle.
Ne sorulsa, hiç aramadan küçücük dükkandan çıkartıp koyuyor müşterinin önüne..! Mehmet Bey’in bir sihirbaz olduğunu düşünmeye başlıyorum artık.
Pekala şu an en hayli ne satılıyor ? diye sorduğumda; hiç düşünmeden ”BERGEN” diyor. Dikkat ettim de güya kasetleri biriktirirken sanatkarlarla da duygusal bağ kuruyor. ” Kendi kolunda tekti Bergen; hala da öyle” diyor…
Pekala hiç unutamadığınız anılarınız var mı bu dükkanda? diye sorduğumda ” Ohooo…” diyor. Çabucak aklına gelenlerden bir tanesi : ”Bir adam geldi bir gün. Bir Almancı sanatçı vardı; hayli da bilinmez Türkiye’de” diyor. Mustafa Çiftçi imiş ismi. Adam niçinse senelerca aramış onun albümünü; tam 15 yıl. Alay dahi etmişler kendisiyle, bulamamış bir türlü. ” Biri tavsiye etmiş. Buraya geldi son deva ve birinci soruşta önüne koydum” diyor. Ne yaptı pekala? Sevindi mi? dedim ” Hayır bayıldı..!” demez mi?
Eski model siyah beyaz televizyon, walkman ve müzik setleri de var. 90’larda pop müziğin yeni dalgası ile birlikte epey revaçtaydılar. Müzik seti olmayan mesken eksikti o günlerde. Mehmet Beyefendi 1993 yılında bir karı kocaya müzik seti satmış 50 liraya. Haymana’ dan gelen, toprakla uğraşan insanlardı diyor. Tam 10 yıl daha sonra ” Bize bozuk mal verdin, paramızı geri isteriz..” diye geri gelip müzik setini iade etmek istemişler. Mehmet Beyefendi de vermiş 50 TL’yi geri. Bu tartışmanın tam ortasında bir müşteri gelmiş. Adam eski tip müzik seti arıyormuş, saymış 1000 TL’yi almış çabucak. ” O karı koca ne yaptı pekala? diyorum merakla ve gülerek. ” Burada hengame ettiler, lakin o denli bu biçimde değil” diyor…
Saatler geçmiş. Müziğin ve anıların sonu gelmiyor; müşteri de sıklaşmaya başladı. Fazla meşgul etmek istemiyorum lakin; benim için de genç kızlığıma dönüş ve vakitte seyahat oldu güya. Müsaade istiyorum Mehmet Bey’den.
Giderken Hamiyet Yüceses’in Makberini çalıyor bana… Ses dükkandan sızıp itfaiye esnafına ulaşırken atlıyorum taksiye.. ”yine geleceğim ..” diyorum fakat; bu kere kaset almak ve unuttuğum müzikleri bu dükkanda dinlemek için.. Tarihi bir semtin ortasından geçtim melodilerle güya.. Ardımda bırakıyorum koca bir müzik arşivini fakat dilimde bir Münir Nurettin Selçuk bestesi ” Dönülmez Akşamın Ufkundayız, vakit fazlaca geç…”
Hasret Kalkan